Pip'i Ŝtrump'o'long'a

Astrid Lindgren

El la sved'a traduk'is Sven Alexandersson
Aranĝ'is: Frank'o Luin
La pres'it'a el'don'o de Pip'i Ŝtrump'o'long'a est'as hav'ebl'a per'e de la Libr'o'serv'o de U E A aŭ vi'a'land'a libr'o'serv'o.

    I S B N 91- 7303- 058- 9
ink'o Tyreso.
nu http: //www. tyreso. nu/ink'o
I N K O · S E- 13542 T Y R E Sö · S V E D I O D E C E M B R O 2000

En'hav'o

• Pip'i ek'loĝ'as en Vila'o Vilaltao
• Pip'i est'as objekt'o'serĉ'ant'o kaj ek'batal'as
• Pip'i kapt'o'lud'as kun polic'ist'o'j
• Pip'i komenc'as la lern'ej'o'n
• Pip'i sid'as sur bar'il'pord'o kaj grimp'as sur arb'o
• Pip'i aranĝ'as ekskurs'o'n
• Pip'i vizit'as cirk'o'n
• Pip'i ricev'as vizit'o'n de ŝtel'ist'o'j
• Pip'i fest'as nask'iĝ'tag'o'n
• Pip'i ir'as butik'um'i
• Pip'i est'as ŝip'romp'ul'o
• Pip'i ricev'as nobl'a'n vizit'o'n
• Pip'i don'as adiaŭ'a'n festen'o'n
• Pip'i sur'ŝip'iĝ'as
• Pip'i trov'as spunkon
• Pip'i aranĝ'as demand'o'lud'o'n
• Pip'i ricev'as leter'o'n
• Pip'i de'nov'e sur'ŝip'iĝ'as
• Pip'i al'bord'iĝ'as
• Pip'i eduk'as ŝark'o'n
• Pip'i eduk'as Jimon kaj Buk'o'n
• Pip'i lac'iĝ'as je Jimo kaj Buk'o
• Pip'i for'las'as la Kurekuredutinsulon
• Pip'i Ŝtrump'o'long'a ne vol'as far'iĝ'i grand'a

Pip'i ek'loĝ'as en Vila'o Vilaltao

    Ĉe la rand'o de la et'et'a urb'o situ'is mal'nov'a kaduk'a ĝarden'o. En la ĝarden'o est'is mal'nov'a dom'o, kaj en la dom'o loĝ'is Pip'i Ŝtrump'o'long'a. Ŝi est'is naŭ'jar'a kaj ŝi loĝ'is tie tut'e sol'a. Nek patr'in'o'n nek patr'o'n ŝi hav'is, kaj tio fakt'e est'is agrabl'et'a, ĉar tiel est'is neni'u, kiu pov'is ordon'i al ŝi en'lit'iĝ'i, kiam est'as plej amuz'e, kaj neni'u pov'is dev'ig'i ŝi'n en'glut'i fiŝ'hepat'a'n ole'o'n, kiam ŝi prefer'is bombon'o'j'n.

Iam antaŭ long'e Pip'i hav'is patr'o'n, kiu'n ŝi am'eg'is, jes, ŝi ankaŭ hav'is patr'in'o'n, sed tio est'is antaŭ tiel long'a temp'o, ke ŝi tut'e ne memor'as. La patr'in'o mort'is, kiam Pip'i est'is nur mal'grand'a infan'et'o, kiu kuŝ'is en la lul'il'o kri'ant'e tiel terur'e, ke neni'u pov'is est'i proksim'e. Pip'i kred'is, ke ŝi'a patr'in'o nun sid'as en la ĉiel'o kaj mal'supr'e'n rigard'as al si'a knab'in'o tra tru'et'o, kaj Pip'i kutim'is man'sving'i supr'e'n al ŝi kaj dir'i:
— Ne tim'u ! Mi ĉiam aranĝ'iĝ'os !
Si'a'n patr'o'n Pip'i ne forges'is. Li est'is ŝip'estr'o kaj vel'ad'is sur la grand'a'j ocean'o'j, kaj Pip'i est'is vel'int'a kun li per li'a ŝip'o, ĝis kiam la patr'o en ŝtorm'o est'is for'blov'it'a en la mar'o'n kaj mal'aper'is. Sed Pip'i est'is tut'e cert'a, ke iu'n tag'o'n li re'ven'os. Ŝi tut'e ne kred'is, ke li dron'is. Ŝi kred'is, ke li flos'is al la bord'o de iu insul'o, kie negr'o'j abund'as, kaj ke li far'iĝ'is reĝ'o super ĉiu'j negr'o'j kaj tut'tag'e ir'as kun or'kron'o sur la kap'o.

    — Mi'a patr'in'o est'as anĝel'o kaj mi'a patr'o est'as negr'o'reĝ'o, ver'e ne ĉiu'j infan'o'j hav'as tiel nobl'a'j'n ge'patr'o'j'n, Pip'i kutim'is dir'i tut'e kontent'a. Kaj kiam pa'ĉj'o nur pov'os konstru'i ŝip'o'n, tiam li ven'os kun'pren'i mi'n, kaj tiam mi far'iĝ'os negr'o'princ'in'o. Hej hop, kiel amuz'e est'os !
Ŝi'a patr'o antaŭ mult'a'j jar'o'j aĉet'is tiu'n mal'nov'a'n dom'o'n en la ĝarden'o. Li intenc'is loĝ'i tie kun Pip'i, kiam li est'os mal'jun'a kaj ne plu hav'os fort'o'n vel'ad'i sur la mar'o'j. Sed okaz'is ja la bedaŭr'ind'a afer'o, ke li est'is blov'it'a en la mar'o'n, kaj dum Pip'i atend'is, ke li re'ven'u, ŝi hejm'e'n'vel'is la rekt'a'n voj'o'n al Vila'o Vilaltao. Jen la nom'o de la dom'o. Ĝi star'is tie mebl'it'a kaj pret'a kaj atend'is ŝi'n. Iu'n bel'a'n somer'a'n vesper'o'n ŝi dir'is adiaŭ al ĉiu'j mar'ist'o'j sur la ŝip'o de si'a patr'o. Ili tre ŝat'is Pipi'n, kaj Pip'i tre ŝat'is ili'n.

    — Adiaŭ, knab'o'j, Pip'i dir'is kaj laŭ'vic'e kis'is ili'n ĉiu'j'n sur la frunt'o. Ne tim'u pri mi. Mi ĉiam aranĝ'iĝ'os.

    Du afer'o'j'n ŝi kun'pren'is el la ŝip'o. Mal'grand'a'n simi'o'n, kiu nom'iĝ'is Sinjor'o Nilson — ĝi'n ŝi iam ricev'is de si'a patr'o — kaj grand'a'n valiz'o'n plen'a je or'a'j mon'er'o'j. La mar'ist'o'j star'is ĉe la ŝip'rand'o kaj rigard'is post Pip'i tiel long'e, kiel ili pov'is ŝi'n vid'i. Ŝi firm'e ir'is sen turn'i si'n, kun Sinjor'o Nilson sur la ŝultr'o kaj kun la valiz'o en la man'o.

    — Rimark'ind'a infan'o, dir'is unu el la mar'ist'o'j kaj for'viŝ'is larm'o'n el la okul'o, kiam Pip'i mal'aper'is en la for'o.

    Li prav'is. Pip'i est'is tre rimark'ind'a infan'o. Plej rimark'ind'a pri ŝi est'is, ke ŝi est'is tiel fort'a. Ŝi est'is tiel fort'eg'a, ke en la tut'a mond'o ne ekzist'is polic'ist'o, kiu est'is sam'e fort'a kiel ŝi.

    Ŝi pov'is lev'i tut'a'n ĉeval'o'n, se ŝi vol'is. Kaj ŝi vol'is. Ŝi hav'is propr'a'n ĉeval'o'n, kiu'n ŝi aĉet'is por unu el si'a'j mult'a'j or'mon'er'o'j la sam'a'n tag'o'n, kiam ŝi hejm'e'n'ven'is al Vila'o Vilaltao.

    Ŝi ĉiam dezir'eg'is hav'i propr'a'n ĉeval'o'n. Kaj nun ĝi loĝ'is sur la verand'o. Sed kiam Pip'i vol'is trink'i si'a'n post'tag'mez'a'n kaf'o'n tie, ŝi sen'ceremoni'e for'lev'is ĝi'n en la ĝarden'o'n.

    Apud Vila'o Vilaltao situ'is ali'a ĝarden'o kaj ali'a dom'o. En tiu dom'o loĝ'is ge'patr'o'j kun si'a'j du bon'a'j infan'et'o'j, knab'o kaj knab'in'o. La knab'o nom'iĝ'is Tom'i kaj la knab'in'o Anjo. Ili est'is tre afabl'a'j, bon'kondut'a'j kaj obe'em'a'j infan'o'j. Neniam Tom'i mord'ad'is si'a'j'n ung'o'j'n, ĉiam li far'is tio'n, kio'n li'a patr'in'o pet'is li'n far'i. Anjo ne protest'is, kiam io ne ir'is laŭ ŝi'a vol'o, kaj ĉiam ŝi est'is tre bel'aspekt'a en bon'e glad'it'a'j koton'a'j rob'et'o'j, kiu'j'n ŝi zorg'is ne mal'pur'ig'i. Tom'i kaj Anjo lud'is unu kun la ali'a, sed oft'e ili dezir'is hav'i lud'amik'o'n, kaj en tiu temp'o, kiam Pip'i ankoraŭ vel'ad'is sur la mar'o'j kun si'a patr'o, ili kutim'is foj'e star'i apog'ant'a'j si'n al la bar'il'o, dir'ant'e unu al la ali'a:
— Kiel stult'e, ke neni'u pov'as ek'loĝ'i en tiu dom'o ! Iu dev'us loĝ'i tie, iu kun infan'o'j.

    La bel'a'n somer'a'n vesper'o'n, kiam Pip'i unu'a'foj'e trans'ir'is la sojl'o'n de Vila'o Vilaltao, Tom'i kaj Anjo ne est'is hejm'e. Ili est'is for'vetur'int'a'j al si'a av'in'o por unu'semajn'a vizit'o. Tial ili tut'e ne sci'is, ke iu ek'loĝ'is en la najbar'a vila'o, kaj kiam ili la unu'a'n tag'o'n post la hejm'e'n'ven'o star'is ĉe la bar'il'pord'o kaj el'rigard'is sur la strat'o'n, ili ankoraŭ ne sci'is, ke fakt'e trov'iĝ'as lud'amik'o tiel proksim'e. Kiam ili star'is tie cerb'um'ant'e kio'n far'i, kaj ĉu ebl'e io agrabl'a okaz'os tiu'n tag'o'n aŭ ĉu est'os tia mal'agrabl'a tag'o, kiam ne ekzist'as io ajn por far'i, ĝust'e tiam la bar'il'pord'o de Vila'o Vilaltao mal'ferm'iĝ'is kaj knab'in'et'o el'tret'is. Est'is la plej strang'a knab'in'o, kiu'n Tom'i kaj Anjo iam vid'is, kaj est'is Pip'i Ŝtrump'o'long'a, kiu el'ir'is por maten'a promen'o. Jen kiel ŝi aspekt'is.

    Ŝi'a'j har'o'j est'is sam'kolor'a'j kiel karot'o kaj est'is plekt'it'a'j en du mal'mol'a'j har'lig'o'j, kiu'j rekt'e el'star'is. Ŝi'a naz'o hav'is sam'a'n form'o'n kiel tre mal'grand'a ter'pom'o kaj est'is lentug'e tut'e punkt'it'a. Sub la naz'o est'is buŝ'o ver'e tre larĝ'a kun san'a'j blank'a'j dent'o'j. Ŝi'a rob'o est'is sufiĉ'e strang'a. Pip'i mem est'is kudr'int'a ĝi'n. La intenc'o est'is, ke ĝi far'iĝ'u blu'a, sed la blu'a ŝtof'o ne sufiĉ'is kaj Pip'i dev'is al'kudr'i kelk'a'j'n pec'o'j'n da ruĝ'a ŝtof'o ie kaj ali'e. Sur ŝi'a'j long'a'j mal'dik'a'j krur'o'j est'is par'o da long'a'j ŝtrump'o'j, unu brun'a kaj la ali'a nigr'a. Krom'e ŝi hav'is par'o'n da nigr'a'j ŝu'o'j, kiu'j est'is ekzakt'e du'obl'e tiel long'a'j kiel ŝi'a'j pied'o'j. Tiu'j'n ŝu'o'j'n ŝi'a patr'o aĉet'is al ŝi en Sud'amerik'o, por ke ŝi pov'u kresk'i en ili, kaj Pip'i ne vol'is hav'i ali'a'j'n.

    Kio precip'e ig'is Tomi'n kaj Anjon mal'ferm'eg'i la okul'o'j'n, est'is la simi'o, kiu sid'is sur la ŝultr'o de la fremd'a knab'in'o.

    Est'is mal'grand'a vost'simi'o, vest'it'a per blu'a pantalon'o, flav'a jak'o kaj blank'a pajl'o'ĉapel'o.

    Pip'i marŝ'is laŭ la strat'o. Ŝi ir'is kun unu pied'o sur la trotuar'o kaj la ali'a en la strat'a de'flu'ej'o. Tom'i kaj Anjo post'rigard'is ŝi'n tiel long'e, kiel ili pov'is ŝi'n vid'i. Post iom da temp'o ŝi re'ven'is. Kaj nun ŝi ir'is dors'antaŭ'e'n. Tio est'is, por ke ŝi ne dev'u turn'i si'n ir'ant'e hejm'e'n. Kiam ŝi ven'is ĝust'e antaŭ la bar'il'pord'o'n de Tom'i kaj Anjo, ŝi halt'is. La infan'o'j silent'e ŝi'n rigard'is. Fin'e Tom'i dir'is:
— Kial vi ir'is dors'antaŭ'e'n ?
— Kial mi ir'is dors'antaŭ'e'n ? Pip'i dir'is. Ĉu mi ne viv'as en liber'a land'o, do ? Ĉu oni ne rajt'as ir'i, kiel oni dezir'as ? Ceter'e mi dir'u al vi, ke en Egipti'o ĉiu'j hom'o'j ir'as tia'manier'e, kaj neni'u opini'as, ke tio en'tut'e est'as strang'a.

    — Kiel vi tio'n sci'as, Tom'i demand'is. Vi ja ne est'is en Egipti'o.

    — Ĉu mi ne est'is en Egipti'o ? Jes, est'u cert'a, ke mi est'is. Mi est'is ĉie sur la tut'a ter'glob'o kaj vid'is mult'e pli strang'a'j'n afer'o'j'n ol hom'o'j'n, kiu'j ir'as dors'antaŭ'e'n. Mi sci'vol'as, kio'n vi dir'us, se mi ir'us per la man'o'j, kiel hom'o'j far'as en For'a Hindio ?
— Nun vi fakt'e mensog'as, Tom'i dir'is.

    Pip'i cerb'um'is dum moment'o.

    — Jes, vi prav'as. Mi mensog'as, ŝi mal'gaj'e dir'is.

    — Est'as mal'bel'e mensog'i, dir'is Anjo, kiu nun fin'e kuraĝ'is mal'ferm'i la buŝ'o'n.

    — Jes, est'as tre mal'bel'e mensog'i, Pip'i dir'is ankoraŭ pli mal'gaj'e. Sed mi kelk'foj'e forges'as, vi kompren'as. Kaj kiel vi pov'as postul'i, ke infan'et'o, kiu hav'as patr'in'o'n, kiu est'as anĝel'o kaj patr'o'n, kiu est'as negr'o'reĝ'o, kaj kiu mem vel'ad'is sur la mar'o'j la tut'a'n viv'o'n, ĉiam pov'u dir'i la ver'o'n ? Kaj ceter'e, ŝi dir'is, ek'bril'ant'e per si'a tut'a lentug'a vizaĝ'o, mi dir'as al vi, ke en Belg'a Kongo ne est'as eĉ unu hom'o, kiu parol'as la ver'o'n. Ili mensog'as la tut'a'j'n tag'o'j'n. Ili komenc'as je la sep'a maten'e kaj daŭr'ig'as ĝis la sun'sub'ir'o. Se mi do hazard'e mensog'as iu'foj'e, vi prov'u pardon'i mi'n kaj memor'i, ke de'pend'as nur de tio, ke mi est'is iom tro long'e en Belg'a Kongo. Ni ja tamen pov'as est'i amik'o'j, ĉu ne ?
— Kompren'ebl'e, dir'is Tom'i, kaj subit'e li sent'is, ke ĉi tio cert'e ne est'os unu el la ted'a'j tag'o'j.

    — Ceter'e, kial vi ne pov'u maten'manĝ'i ĉe mi, Pip'i demand'is.

    — Jes, kiel dir'it'e, Tom'i al'don'is, kial ni ne pov'u far'i tio'n.

    Ven'u, ni ir'u !
— Jes, dir'is Anjo, nun tuj !
— Sed unu'e mi dev'as prezent'i vi'n al Sinjor'o Nilson, Pip'i dir'is. Kaj la simi'et'o de'pren'is si'a'n ĉapel'o'n kaj ĝentil'e salut'is.

    Ili en'ir'is tra la kaduk'a ĝarden'a bar'il'pord'o de Vila'o Vilaltao supr'e'n laŭ gruz'a ir'ej'o, border'it'a de mal'nov'a'j musk'o'kovr'it'a'j arb'o'j, laŭ'vid'e tre bon'a'j grimp'arb'o'j, al la vila'o kaj sur la verand'o'n. Tie la ĉeval'o star'is kaj frand'is aven'o'n el sup'uj'o.

    — Sed kial vi hav'as ĉeval'o'n sur la verand'o ? Tom'i demand'is. Ĉiu'j ĉeval'o'j, kiu'j'n li kon'is, loĝ'is en stal'o.

    — Nu, Pip'i dir'is cerb'um'e. En la kuir'ej'o ĝi nur mal'help'us.

    Kaj en la salon'o li ne sent'as si'n hejm'e.

    Tom'i kaj Anjo kares'is la ĉeval'o'n, kaj post'e ili daŭr'ig'is en la dom'o'n. Kuir'ej'o est'is tie, kaj salon'o kaj dorm'o'ĉambr'o. Sed aspekt'is kvazaŭ Pip'i forges'is la vendred'a'n pur'ig'ad'o'n ĉi semajn'e. Tom'i kaj Anjo si'n'gard'e ĉirkaŭ'rigard'is, ĉu iu negr'o'reĝ'o sid'as en iu angul'o. Ili neniam vid'is negr'o'reĝ'o'n en si'a tut'a viv'o. Sed neni'u patr'o aper'is, nek patr'in'o, kaj Anjo tim'em'e demand'is:
— Ĉu vi loĝ'as ĉi tie tut'e sol'a ?
— Tut'e ne, Pip'i dir'is. Sinjor'o Nilson kaj la ĉeval'o ja ankaŭ loĝ'as ĉi tie.

    — Sed mi vol'is dir'i, ĉu vi ne hav'as patr'in'o'n aŭ patr'o'n ĉi tie ?
— Ne, eĉ ne iom'et'e, Pip'i dir'is gaj'e.

    — Sed kiu do send'as vi'n en la lit'o'n vesper'e kaj simil'e, Anjo demand'is.

    — Tio'n mi mem far'as, Pip'i dir'is. Unu'e mi ordon'as tut'e afabl'e, kaj se mi tiam ne obe'as, mi ankoraŭ'foj'e akr'e ordon'as. Kaj se mi tamen ne vol'as obe'i, tiam mi'n atend'as baston'ad'o, vi kompren'as.

    Tut'e plen'e Tom'i kaj Anjo ne kompren'is tio'n, sed ili opini'is, ke ebl'e est'as bon'a manier'o. Nun ili tamen al'ven'is en la kuir'ej'o'n, kaj Pip'i kri'is:
— Nun ni bak'os patkakos
nun ni don'os patkonos
nun ni frit'os patkitos.

    Kaj ŝi pren'is tri ov'o'j'n kaj ĵet'is ili'n alt'e'n en la aer'o'n. Unu el la ov'o'j re'fal'is sur ŝi'a'n kap'o'n kaj frakas'iĝ'is, tiel ke la or'flav'o flu'is ĝis la okul'o'j. Sed la ali'a'j'n ŝi spert'e kapt'is per kaserol'o, en kiu ili frakas'iĝ'is.

    — Mi ĉiam aŭd'is, ke ov'o'flav'o est'as tre util'a por la har'o'j, Pip'i dir'is kaj viŝ'is si'a'j'n okul'o'j'n. Vi vid'os, ke ili tiel kresk'os, ke krak'os. En Brazilo, ceter'e, ĉiu'j hom'o'j hav'as ov'o'j'n en la har'ar'o. Ĝust'e tial ne ekzist'as kalv'ul'o'j tie. Nur unu'foj'e est'is mal'jun'ul'o, kiu est'is tiel frenez'a, ke li manĝ'is si'a'j'n ov'o'j'n anstataŭ ŝmir'i ili'n en la har'o'j'n. Kaj tut'e konsekvenc'e li ankaŭ kalv'iĝ'is, kaj kiam li aper'is sur la strat'o'j far'iĝ'is tia tumult'o, ke oni al'vok'is polic'aŭt'o'n.

    Dum ŝi parol'is, Pip'i lert'e el'pren'is la ov'o'ŝel'o'j'n el la kaserol'o per la fingr'o'j. Nun ŝi pren'is ban'bros'o'n, kiu pend'is sur la mur'o, kaj komenc'is kirl'i kresp'a'n past'o'n, tiel ke ĉirkaŭ'ŝpruc'is sur la mur'o'j'n. Fin'e ŝi verŝ'is tio'n, kio rest'is en kresp'o'pat'o'n, kiu star'is sur la kuir'forn'o. Kiam la pat'kuk'o est'is fin'bak'it'a sur unu flank'o, ŝi ĵet'is ĝi'n du'on'e ĝis la plafon'o, tiel ke ĝi turn'iĝ'is en la aer'o, kaj post'e ŝi de'nov'e kapt'is ĝi'n per la pat'o.

    Kaj kiam ĝi est'is pret'a, ŝi ĵet'is ĝi'n tra la kuir'ej'o rekt'e sur teler'o'n, kiu star'is sur la tabl'o.

    — Manĝ'u, ŝi kri'is, manĝ'u antaŭ ol ĝi mal'varm'iĝ'as !
Kaj Tom'i kaj Anjo manĝ'is kaj pens'is, ke est'as tre bon'gust'a pat'kuk'o. Post'e Pip'i invit'is ili'n en la salon'o'n. Tie est'is nur unu mebl'o. Est'is grand'eg'a klap'komod'o kun mult'a'j tir'kest'et'o'j. Pip'i mal'ferm'is la tir'kest'o'j'n kaj montr'is al Tom'i kaj Anjo ĉiu'j'n trezor'o'j'n, kiu'j'n ŝi hav'is tie. Tie est'is mir'ind'a'j bird'ov'o'j kaj strang'a'j konk'o'j kaj ŝton'o'j, bel'et'a'j skatol'et'o'j, bel'a'j arĝent'a'j spegul'o'j, perl'a'j kol'ĉen'o'j kaj mult'o ali'a, kio'n Pip'i kaj ŝi'a patr'o aĉet'is dum si'a'j vojaĝ'o'j ĉirkaŭ la ter'glob'o. Pip'i don'is al si'a'j nov'a'j lud'kamarad'o'j po unu donac'et'o'n je memor'o. Tom'i ricev'is ponard'o'n kun bril'ant'a perlamot'a ten'il'o kaj Anjo skatol'et'o'n, kies ferm'plat'o est'is kovr'it'a per roz'kolor'a'j konk'o'j. En la skatol'o kuŝ'is ring'o kun verd'a juvel'ŝton'o.

    — Ĉu vi ne ir'u hejm'e'n nun, dir'is Pip'i, por ke vi pov'u re'ven'i morgaŭ. Ĉar se vi ne ir'os hejm'e'n, vi ja ne pov'os re'ven'i. Kaj tio est'us bedaŭr'ind'a.

Pip'i est'as objekt'o'serĉ'ant'o kaj ek'batal'as

    Anjo vek'iĝ'is fru'e la post'a'n maten'o'n. Ŝi rapid'e salt'is el la lit'o kaj paŝ'et'is al Tom'i.

— Vek'iĝ'u, Tom'i, ŝi dir'is kaj ek'tir'is li'a'n brak'o'n, vek'iĝ'u kaj ni ir'u al la amuz'a knab'in'o kun la grand'a'j ŝu'o'j !
Tom'i tuj far'iĝ'is tut'e vek'a.

    — Mi sci'is, kiam mi kuŝ'is dorm'ant'e, ke est'os io amuz'a hodiaŭ, kvankam mi ne memor'is, kio est'os, li dir'is kaj el'iĝ'is el la piĵam'a jak'o. Post'e ili ambaŭ kur'is en la ban'ĉambr'o'n. Ili lav'is si'n kaj bros'is la dent'o'j'n mult'e pli rapid'e ol kutim'e, la vest'o'j sen'ceremoni'e sur'met'iĝ'is, kaj tut'a'n hor'o'n pli fru'e ol atend'it'e de si'a patr'in'o ili ven'is glit'ant'e laŭ la apog'rel'o el la supr'a etaĝ'o kaj sur'plank'iĝ'is preciz'e ĉe la maten'manĝ'a tabl'o, kie ili ek'sid'is kri'ant'e, ke ili vol'as hav'i si'a'n ĉokolad'o'n nun tuj.

    — Kio do okaz'os, ili'a patr'in'o demand'is, kio est'as tiel urĝ'a ?
— Ni ir'os al la nov'a knab'in'o en la apud'a dom'o, Tom'i dir'is.

    — Ebl'e ni rest'os la tut'a'n tag'o'n, Anjo dir'is.

    Ĝust'e tiu'n maten'o'n Pip'i bak'ad'is spic'kuk'o'j'n. Ŝi jam far'is grand'eg'a'n past'o'n kaj dis'rul'um'is ĝi'n sur la kuir'ej'a plank'o.

    — Ĉar sci'u, Pip'i dir'is al si'a simi'et'o, kiom sufiĉ'as bak'tabul'o, se oni bak'os minimum'e kvin'cent spic'kuk'o'j'n !
Kaj tie ŝi nun kuŝ'is sur la plank'o far'ant'e spic'kuk'o'j'n kvazaŭ ŝi'n ĉas'us fajr'o.

    — Ne tret'u sur la past'o'n, Sinjor'o Nilson, ŝi dir'is ĝen'it'e, kiam sonor'is ĉe la pord'o.

    Pip'i kur'is mal'ferm'i. Ŝi est'is blank'a kiel muel'ist'o de la kap'o ĝis la pied'o'j, kaj kiam ŝi kor'e man'salut'is Tomi'n kaj Anjon, tut'a nub'o da farun'o en'volv'is ili'n.

    — Kiel agrabl'e, ke vi ven'as, ŝi dir'is kaj sku'is la antaŭ'tuk'o'n, tiel ke est'iĝ'is nov'a farun'nub'o. Tom'i kaj Anjo ricev'is tiom da farun'o en la gorĝ'o'n, ke ili dev'is ek'tus'i.

    — Kio'n vi far'as ? Tom'i demand'is.

    — Jes, se mi dir'us, ke mi pur'ig'as la fum'tub'o'n, vi tamen ne kred'us mi'n, tiel ruz'a kiel vi est'as, Pip'i dir'is. Mi fakt'e bak'as.

    Sed mi est'os baldaŭ pret'a. Vi pov'as sid'i sur la brul'lign'uj'o dum'temp'e.

    Pip'i sci'is ver'e rapid'e labor'i ! Tom'i kaj Anjo sid'is sur la lign'uj'o kaj rigard'is, kiel ŝi atak'is la spic'kuk'a'n past'o'n kaj kiel ŝi ĵet'is la kuk'o'j'n sur la bak'plat'o'j'n kaj kiel ŝi ĵet'is la plat'o'j'n en la bak'forn'o'n. Ili pens'is, ke tio est'as preskaŭ kiel en kin'ej'o.

    — Pret'e, Pip'i fin'e dir'is kaj bru'e ĵet'ferm'is la bak'forn'a'n luk'o'n post la last'a'j plat'o'j.

    — Kio'n ni far'u nun ? Tom'i sci'vol'is.

    — Mi ne sci'as, kio'n vi intenc'as far'i, Pip'i dir'is. Sed mem mi ne rajt'as mal'diligent'ad'i. Mi est'as nom'e objekt'o'serĉ'ant'o, kaj tia'j ne hav'as liber'a'n moment'o'n.

    — Kio'n vi dir'is, ke vi est'as ? Anjo demand'is.

    — Objekt'o'serĉ'ant'o.

    — Kio est'as tio ? Tom'i demand'is.

    — Ja est'as iu, kiu serĉ'as objekt'o'j'n ! Kio ali'a pov'us est'i, Pip'i dir'is, dum ŝi kun'bala'is ĉiu'n farun'o'n en amas'et'o'n sur la plank'o. La tut'a mond'o est'as plen'a je objekt'o'j, kaj ver'e neces'as, ke iu trov'u ili'n. Kaj ĝust'e tio'n far'as objekt'o'serĉ'ant'o.

    — Kia'j'n objekt'o'j'n ? Anjo demand'is.

    — Ho, ĉio'n ajn, Pip'i dir'is, or'bul'o'j'n, strut'plum'o'j'n, mort'int'a'j'n rat'o'j'n kaj krak'bombon'o'j'n kaj et - et'a'j'n ŝraŭb'ing'o'j'n kaj simil'e.

    Tom'i kaj Anjo pens'is, ke tio son'as sufiĉ'e amuz'a, kaj ankaŭ ili vol'is far'iĝ'i objekt'o'serĉ'ant'o'j, sed Tom'i dir'is, ke li esper'as, ke li trov'os or'bul'o'j'n kaj ne et - et'a'n ŝraŭb'ing'o'n.

    — Ni ja vid'os, kio pov'as est'i, Pip'i dir'is. Ĉiam oni trov'as i'o'n.

    Sed nun ni dev'as rapid'i, por ke ne ven'u ali'a'j objekt'o'serĉ'ant'o'j, kiu'j for'pren'os ĉiu'j'n or'bul'o'j'n trov'ebl'a'j en la region'o.

    Ĉiu'j tri objekt'o'serĉ'ant'o'j el'ir'is. Ili opini'is, ke est'as plej bon'e komenc'i serĉ'i ĉirkaŭ la proksim'a'j vila'o'j, ĉar Pip'i dir'is, ke eĉ se pov'us okaz'i, ke oni trov'as ŝraŭb'ing'et'o'n for'e en la arb'ar'o, tamen la plej bon'a'j'n objekt'o'j'n oni preskaŭ ĉiam trov'as tie, kie loĝ'as hom'o'j en la proksim'ec'o.

    — Sed ĉiu'kaz'e, ŝi dir'is. Mi vid'is ekzempl'o'j'n ankaŭ pri la kontraŭ'o. Mi memor'as pri okaz'o, kiam mi serĉ'ad'is objekt'o'j'n en la ĝangal'o de Borne'o. Ekzakt'e mez'e de la pra'arb'ar'o, kie neni'u hom'o iam met'is si'a'n pied'o'n, imag'u, kio'n mi trov'is tie ?
Jes, ver'e bon'aspekt'a'n lign'a'n krur'o'n. Mi donac'is ĝi'n al unu'krur'a mal'jun'ul'o, kaj li dir'is, ke tia'n krur'o'n oni ne pov'as aĉet'i per mon'o.

    Tom'i kaj Anjo rigard'is Pipi'n por konstat'i, kiel objekt'o'serĉ'ant'o dev'as proced'i. Kaj Pip'i kur'is de unu voj'rand'o al la ali'a, ŝirm'is per'man'e la okul'o'j'n kaj serĉ'ad'is. Kelk'foj'e ŝi ramp'is sur'genu'e kaj en'ŝov'is la man'o'n inter la lat'o'j'n de bar'il'o kaj dir'is sen'rev'ig'it'e:
— Strang'e, mi tut'cert'e imag'is, ke mi vid'as or'bul'o'n.

    — Ĉu oni ver'e rajt'as pren'i ĉio'n, kio'n oni trov'as ? Anjo demand'is.

    — Jes, ĉio'n, kio kuŝ'as sur la ter'o, Pip'i dir'is.

    Iom pli for mal'jun'a vir'o kuŝ'is dorm'ant'a en la herb'ar'o ekster si'a vila'o.

    — Tiu kuŝ'as sur la ter'o, Pip'i dir'is, kaj ni trov'is li'n. Ni pren'u li'n !
Tom'i kaj Anjo tut'e konstern'iĝ'is.

    — Ne, ne, Pip'i, ni ne pov'as pren'i vir'o'n, tio ne ebl'as, Tom'i dir'is. Kiel ni ceter'e uz'u li'n ?
— Kiel ni uz'u li'n ? Li'n ni pov'us uz'i en mult'a'j manier'o'j. Ni pov'us hav'i li'n en kunikl'a kaĝ'et'o anstataŭ kunikl'o kaj li'n nutr'i per leontod'a'j foli'o'j. Sed se vi ne vol'as, mi rezign'as pri tio. Sed ĉagren'as mi'n, ke ebl'e ven'os ali'a objekt'o'serĉ'ant'o kaj ŝtel'os li'n.

    Ili plu'ir'is. Subit'e Pip'i el'ig'is ver'a'n kri'eg'o'n.

    — Ne, ver'e mi ne vid'is i'o'n simil'a'n, ŝi kri'is kaj kapt'is mal'nov'a'n rust'a'n lad'skatol'o'n el la herb'o'j. Kia kapt'o, kia kapt'o !
Oni neniam hav'as tro mult'e da skatol'o'j.

    Tom'i hezit'em'e rigard'is la skatol'o'n kaj dir'is:
— Kiel oni pov'as util'ig'i ĝi'n ?
— Ho, ĝi'n oni pov'as uz'i por mult'o. Unu manier'o est'as met'i kuk'o'j'n en ĝi'n. Tiam ĝi far'iĝ'as tia agrabl'a Skatol'o Kun Kuk'o'j.

    Ali'a manier'o est'as ne met'i kuk'o'j'n en ĝi'n. Tiam ĝi far'iĝ'as Skatol'o Sen Kuk'o'j kaj cert'e tio ne est'as sam'e agrabl'a, sed ankaŭ tio taŭg'as.

    Ŝi esplor'is la skatol'o'n, kiu ver'e est'is tre rust'a kaj krom'e hav'is tru'o'n en la fund'o.

    — Ĉi tiu skatol'o preskaŭ aspekt'as kiel Skatol'o Sen Kuk'o'j, ŝi dir'is pri'pens'em'e. Sed oni pov'as ankaŭ ŝov'i ĝi'n sur la kap'o'n kaj lud'i, ke est'as mez'e de la nokt'o.

    Kaj tio'n ŝi far'is. Kun la skatol'o sur la kap'o ŝi antaŭ'e'n marŝ'is tra la vila'o'kvartal'o kiel mal'grand'a lad'a tur'o, kaj ŝi ne halt'is antaŭ ol ŝi fal'is sur la ventr'o'n trans ŝtal'drat'a bar'il'o. Krak'is terur'e, kiam la lad'skatol'o frap'is la ter'o'n.

    — Jen vi vid'as, dir'is Pip'i kaj for'pren'is la skatol'o'n. Se mi ne est'us hav'int'a ĝi'n sur la kap'o, mi est'us fal'int'a sur la vizaĝ'o'n kaj kripl'e frap'int'a mi'n.

    — Jes, Anjo dir'is. Sed se vi ne est'us hav'int'a la skatol'o'n sur vi, vi neniam stumbl'us sur la ŝtal'drat'a bar'il'o.

    Sed antaŭ ol ŝi fin'parol'is, ven'is nov'a kri'o de Pip'i, kiu triumf'e lev'is mal'plen'a'n faden'boben'o'n.

    — Ŝajn'as est'i mi'a feliĉ'a tag'o hodiaŭ, ŝi dir'is. Kia et'a dolĉ'a boben'o, per kiu blov'i sap'vezik'o'j'n, aŭ kiu'n oni pov'as pend'ig'i sur ŝnur'o ĉirkaŭ la kol'o'n kiel kol'ĉen'o'n ! Mi vol'as ir'i hejm'e'n kaj tuj far'i tio'n.

    Ĝust'e tiam mal'ferm'iĝ'is bar'il'pord'o de proksim'a vila'o kaj knab'o ven'is el'kur'ant'e. Li aspekt'is tim'ig'it'a, kaj tio ne est'is strang'a, ĉar tuj post li ven'is kvin knab'o'j. Ili baldaŭ ating'is li'n kaj prem'is li'n kontraŭ bar'il'o'n, kie ili ĉiu'j atak'is li'n. Ĉiu'j kvin sam'temp'e komenc'is pugn'o'bat'i li'n. Li plor'is kaj lev'is la brak'o'j'n antaŭ la vizaĝ'o'n por ŝirm'i si'n.

    — Don'u al li, bub'o'j, kri'is la plej grand'a kaj fort'a el la knab'o'j, tiel ke li neniam plu kuraĝ'os montr'i si'n sur ĉi tiu strat'o !
— Ho, Anjo dir'is, ili bat'as Vilĉjon. Kiel ili pov'as est'i tiel malic'a'j !
— Est'as tiu abomen'a Bengt. Li dev'as ĉiam batal'i, Tom'i dir'is. Kaj kvin kontraŭ unu, kia'j mal'kuraĝ'ul'o'j !
Pip'i paŝ'is al la knab'o'j kaj frap'et'is la dors'o'n de Bengt per la montr'o'fingr'o.

    — Nu, vi, ŝi dir'is. Ĉu la intenc'o est'as tuj far'i kaĉ'o'n el et'a Vilĉjo, ĉar vi atak'as li'n ĉiu'j kvin sam'temp'e ?
Bengt turn'is si'n kaj ek'vid'is knab'in'o'n, kiu'n li neniam antaŭ'e renkont'is. Tut'e fremd'a knab'in'o, kiu kuraĝ'is tuŝ'i li'n.

    Unu'e li nur gap'is dum moment'o pro pur'a surpriz'o, kaj post'e larĝ'a rid'aĉ'o aper'is sur li'a vizaĝ'o.

    — Bub'o'j, li dir'is, bub'o'j ! Las'u Vilĉjon kaj ĵet'u rigard'o'n al ĉi tiu knab'in'o. Ekster'ordinar'a knab'in'o !
Li frap'is si'a'j'n genu'o'j'n kaj rid'is. Kaj post moment'o ili ĉiu'j kolekt'iĝ'is ĉirkaŭ Pip'i, ĉiu'j krom Vilĉjo, kiu viŝ'is si'a'j'n larm'o'j'n kaj si'n'gard'e star'iĝ'is apud Tom'i.

    — Ĉu vi vid'is, kia'n har'ar'o'n ŝi hav'as ? Ver'a fajr'o ! Kaj kia'j'n ŝu'o'j'n, Bengt daŭr'ig'is. Ĉu mi rajt'as prunt'i unu el ili ? Mi tiel ŝat'us far'i rem'vetur'o'n, sed ne hav'as boat'o'n.

    Jen li kapt'is unu har'plekt'aĵ'o'n de Pip'i, sed rapid'e las'is ĝi'n dir'ant'e:
— Aj, mi brul'vund'is mi'n !
Kaj post'e ĉiu'j kvin knab'o'j far'is ring'o'n ĉirkaŭ Pip'i salt'ant'e kaj kri'ant'e:
— Ruĝ'o'ĉap'ul'in'o, Ruĝ'o'ĉap'ul'in'o !
Pip'i star'is mez'e de la ring'o afabl'e rid'et'ant'e. Bengt esper'is, ke ŝi koler'iĝ'os aŭ komenc'os plor'i, almenaŭ ŝi dev'us aspekt'i tim'ig'it'a. Kiam neni'o help'is, li ek'puŝ'is ŝi'n.

    — Ne ŝajn'as al mi, ke vi uz'as ĝentil'a'j'n manier'o'j'n rilat'e al sinjor'in'o'j, Pip'i dir'is. Kaj ŝi lev'is li'n per si'a'j fort'a'j brak'o'j alt'e'n en la aer'o'n, port'is li'n al betul'o, kiu kresk'is tie, kaj pend'ig'is li'n trans branĉ'o'n. Post'e ŝi pren'is ali'a'n knab'o'n kaj pend'ig'i li'n sur ali'a'n branĉ'o'n. La tri'a'n ŝi sid'ig'is sur bar'il'pord'a'n fost'o'n antaŭ la vila'o kaj la sekv'ant'a'n ŝi ĵet'is trans bar'il'o'n tiel, ke li sid'iĝ'is sur flor'bed'o'n en la apud'a ĝarden'o. Kaj la last'a'n el la batal'em'ul'o'j ŝi met'is sur lud'ĉar'et'o'n, kiu star'is sur la voj'o. Post'e Pip'i kaj Anjo kaj Tom'i kaj Vilĉjo star'is rigard'ant'e la knab'o'j'n kelk'a'n temp'o'n, kaj la knab'o'j est'is tut'e mut'a'j pro surpriz'o. Kaj Pip'i dir'is:
— Vi est'as mal'kuraĝ'a'j ! Vi atak'as sol'a'n knab'o'n kvin'op'e. Tio est'as mal'kuraĝ'a. Kaj post'e vi eĉ komenc'as puŝ'i sen'defend'a'n knab'in'o'n. Fi, kiel mal'bel'e !
— Ven'u nun, ni ir'u hejm'e'n, ŝi dir'is al Tom'i kaj Anjo. Kaj al Vilĉjo ŝi dir'is:
— Se ili prov'os bat'i vi'n ankoraŭ foj'e, vi pov'as sci'ig'i mi'n.

    Kaj al Bengt, kiu sid'is sur la arb'o kaj ne kuraĝ'is mov'i si'n, ŝi dir'is:
— Se est'as ankoraŭ io, kio'n vi hav'as por dir'i pri mi'a'j har'o'j aŭ mi'a'j ŝu'o'j, est'as plej bon'e kapt'i la okaz'o'n nun, antaŭ ol mi ir'as hejm'e'n.

    Sed Bengt ne hav'is i'o'n pli'a'n por dir'i pri la ŝu'o'j de Pip'i, nek pri ŝi'a'j har'o'j. Tiam Pip'i pren'is si'a'n lad'skatol'o'n per unu man'o kaj la faden'boben'o'n per la ali'a kaj for'ir'is sekv'at'a de Tom'i kaj Anjo.

    Kiam ili ven'is hejm'e'n en la ĝarden'o'n de Pip'i, ŝi dir'is:
— Kar'a mi'a, kiel ĉagren'e ! Jen mi trov'is du valor'a'j'n objekt'o'j'n, kaj vi ne ricev'is i'o'n. Vi dev'as serĉ'i iom pli. Tom'i, kial vi ne rigard'as en tiu'n mal'nov'a'n arb'o'n ? Mal'jun'a'j arb'o'j oft'e est'as la plej bon'a'j lok'o'j por objekt'o'serĉ'ant'o'j.

    Tom'i dir'is, ke li tut'e ne kred'as, ke Anjo kaj li trov'os i'o'n, sed por far'i laŭ la vol'o de Pip'i, li ŝov'is la man'o'n en tru'o'n en la arb'o'trunk'o.

    — Sed kio, li dir'is tut'e surpriz'it'a kaj el'tir'is la man'o'n. Per la fingr'o'pint'o'j li ten'is bel'eg'a'n not'libr'o'n kun led'a kovr'il'o. En special'a ing'o trov'iĝ'is arĝent'a krajon'et'o.

    — Tio ja est'as strang'a, Tom'i dir'is.

    — Jen vi vid'as, Pip'i dir'is. Ne est'as io pli bon'a ol est'i objekt'o'serĉ'ant'o. Kaj est'as ver'e strang'e, ke ne pli mult'a'j ek'okup'as si'n pri tiu labor'o. Ĉarpent'ist'o kaj ŝu'ist'o kaj kamen'tub'ist'o kaj simil'e, tio'n ili pov'as far'iĝ'i, sed objekt'o'serĉ'ant'o, ne ne, tio ne taŭg'as por ili.

    Kaj al Anjo ŝi dir'is:
— Kial vi ne komenc'as serĉ'i en tiu arb'o'stump'o ? Oni preskaŭ ĉiam trov'as objekt'o'j'n en mal'nov'a'j arb'o'stump'o'j.

    Anjo en'ŝov'is la man'o'n kaj preskaŭ tuj kapt'is koral'a'n kol'ĉen'o'n. Kaj Tom'i kaj ŝ i long'e star'is nur gap'ant'e, tiel surpriz'it'a'j ili est'is. Kaj ili pens'is, ke ek de nun ili est'os objekt'o'serĉ'ant'o'j ĉiu'n tag'o'n.

    Pip'i mal'dorm'is la du'on'a'n nokt'o'n pilk'lud'ant'e kaj nun ŝi subit'e sent'is si'n dorm'em'a.

    — Mi pens'as, ke mi dev'as ir'i iom dorm'i, ŝi dir'is. Ĉu vi ne pov'as ven'i kun mi por bon'e kovr'i mi'n ?
Kiam Pip'i sid'is sur la lit'o'rand'o kaj de'met'is la ŝu'o'j'n, ŝi pens'em'e rigard'is ili'n kaj dir'is:
— Li vol'is rem'i, li dir'is, tiu Bengt. Haha ! Ŝi spir'blov'is mal'estim'e. Mi ja instru'os al li rem'i. Ali'a'n foj'o'n !
— Dir'u, Pip'i, Tom'i dir'is estim'e, kial vi hav'as tiel grand'a'j'n ŝu'o'j'n ?
— Por pov'i mov'i la pied'fingr'o'j'n, kompren'ebl'e, ŝi respond'is. Post'e ŝi kuŝ'iĝ'is por dorm'i. Ŝi ĉiam dorm'is kun la pied'o'j sur la kap'kusen'o kaj la kap'o profund'e sub la lit'kovr'il'o.

    — Tiel oni dorm'as en Gvatemalo, ŝi asert'is. Kaj tio est'as la sol'a ĝust'a manier'o por dorm'i. Kaj tiel mi pov'as mov'i la pied'fingr'o'j'n ankaŭ kiam mi dorm'as.

    — Ĉu vi pov'as ek'dorm'i sen lul'kant'o, ŝi daŭr'ig'is. Mi dev'as ĉiam iom'et'e kant'i por mi, aliel mi eĉ ne dorm'et'as.

    Tom'i kaj Anjo aŭd'is, ke zum'as sub la kovr'il'o. Est'is Pip'i, kiu kant'e en'dorm'ig'is si'n. Silent'e kaj si'n'gard'e ili el'tret'is por ne ĝen'i ŝi'n. Ĉe la pord'o ili turn'is si'n kaj ĵet'is last'a'n rigard'o'n al la lit'o. Ili neni'o'n ali'a'n vid'is ol la pied'o'j'n de Pip'i, kiu'j ripoz'is sur la kusen'o. Tie ŝi kuŝ'is energi'e mov'ant'e la pied'fingr'o'j'n.

    Tom'i kaj Anjo salt'et'is hejm'e'n. Anjo fort'e prem'is si'a'n koral'a'n kol'ĉen'o'n en la man'o.

    — Kiel strang'e tamen, ŝi dir'is. Tom'i, vi ja ne kred'as — ĉu vi kred'as, ke Pip'i kaŝ'is ĉi tiu'j'n objekt'o'j'n jam anticip'e ?
— Oni ne sci'as, Tom'i dir'is. Oni ver'e neni'o'n sci'as, kiam tem'as pri Pip'i.

Pip'i kapt'o'lud'as kun polic'ist'o'j

    En la urb'et'o baldaŭ est'i publik'e kon'at'e, ke naŭ'jar'a bub'in'o viv'as sol'a en Vila'o Vilaltao. La ge'sinjor'o'j de la urb'o opini'is, ke tio tut'e ne dec'as. Ĉiu'j infan'o'j ja dev'as hav'i iu'n, kiu admon'as ili'n, kaj ĉiu'j infan'o'j dev'as vizit'i lern'ej'o'n kaj lern'i la multiplik'a'n tabel'o'n. Kaj tial ĉiu'j ge'sinjor'o'j decid'is, ke la knab'in'et'o'n en Vila'o Vilaltao oni dev'as tuj loĝ'ig'i en infan'hejm'o.

Iu'n bel'a'n post'tag'mez'o'n Pip'i est'is invit'int'a Tomi'n kaj Anjon al si je kaf'o kaj spic'kuk'o'j. Ŝi aranĝ'is la kaf'trink'ad'o'n sur la verand'a ŝtup'ar'o. Tie est'is sun'e kaj agrabl'e, kaj ĉiu'j flor'o'j en la ĝarden'o de Pip'i bon'odor'is. Sinjor'o Nilson grimp'is supr'e'n kaj mal'supr'e'n sur la verand'a bar'il'o. De temp'o al temp'o la ĉeval'o antaŭ'e'n'ig'is la naz'o'n por est'i regal'at'a per spic'kuk'o.

    — Kiel mir'ind'e tamen est'as viv'i, Pip'i dir'is kaj etend'is la krur'o'j'n plej'ebl'e long'e'n.

    Ĝust'e tiam ven'is du polic'ist'o'j en plen'a uniform'o tra la bar'il'pord'o.

    — Oj, dir'is Pip'i. Mi ŝajn'as hav'i feliĉ'a'n tag'o'n ankaŭ hodiaŭ. Polic'ist'o'j'n mi plej ŝat'as. Post rabarb'a kompot'o.

    Kaj ŝi ir'is al la polic'ist'o'j kun vizaĝ'o bril'ant'a pro rav'o.

    — Ĉu ĉi tio est'as tiu knab'in'o, kiu ek'loĝ'is en Vila'o Vilaltao ?
unu el la polic'ist'o'j demand'is.

    — Kontraŭ'e, Pip'i dir'is. Ĉi tio est'as tre mal'grand'a onkl'in'o, kiu loĝ'as en la du'a etaĝ'o je la ali'a flank'o de la urb'o.

    Ŝi dir'is tio'n nur por iom'et'e ŝerc'i kun la polic'ist'o'j. Sed ili tut'e ne opini'is, ke est'as amuz'e. Ili dir'is, ke ŝi ne prov'u est'i sprit'a. Kaj ili rakont'is, ke bon'a'j hom'o'j en la urb'o aranĝ'is tiel, ke ŝi pov'u hav'i lok'o'n en infan'hejm'o.

    — Mi jam hav'as lok'o'n en infan'hejm'o, Pip'i dir'is.

    — Kio'n vi dir'as, ĉu jam est'as aranĝ'it'e, unu el la polic'ist'o'j demand'is. Kie situ'as tiu infan'hejm'o ?
— Ĉi tie, Pip'i fier'e dir'is. Mi est'as infan'o, kaj ĉi tio est'as mi'a hejm'o. Do ĝi est'as infan'hejm'o. Kaj lok'o'n mi hav'as ĉi tie.

    Mult'e da lok'o.

    — Kar'a infan'o, la polic'ist'o dir'is rid'et'ant'e, tio'n vi ne kompren'as. Vi dev'as ven'i al ver'a infan'hejm'o kaj ricev'i iu'n, kiu pri'zorg'os vi'n.

    — Ĉu oni rajt'as kun'pren'i ĉeval'o'n en vi'a'n infan'hejm'o'n ?
Pip'i demand'is.

    — Ne, kompren'ebl'e ne, la polic'ist'o dir'is.

    — Mi pov'as imag'i tio'n, Pip'i mal'gaj'e dir'is. Nu, sed simi'o'j'n ?
— Cert'e ne, tio'n vi ja kompren'as.

    — Jees, Pip'i dir'is, vi do hav'ig'u id'o'j'n por vi'a infan'hejm'o ali'lok'e. Mi ne intenc'as ek'loĝ'i tie.

    — Jes, sed ĉu vi ne kompren'as, ke vi dev'as vizit'ad'i lern'ej'o'n, la polic'ist'o dir'is.

    — Kial oni dev'as vizit'ad'i lern'ej'o'n ?
— Por lern'i afer'o'j'n, kompren'ebl'e.

    — Kia'j'n afer'o'j'n ? Pip'i demand'is.

    — Ĉio'n ajn, la polic'ist'o dir'is, amas'o'n da util'a'j afer'o'j, ekzempl'e la multiplik'a'n tabel'o'n.

    — Mi bon'e tra'viv'is naŭ jar'o'j'n sen ia plutifika tabel'o, Pip'i dir'is. Kaj tial mi cert'e sukces'os ankaŭ est'ont'e.

    — Jes, sed imag'u, kiel ted'e est'os por vi est'i tiel ne'kler'a.

    Imag'u, kiam vi iam est'os plen'kresk'a kaj ebl'e iu ven'os demand'i vi'n, kiel nom'iĝ'as la ĉef'urb'o de Portugali'o, kaj vi tiam ne pov'os respond'i.

    — Cert'e mi pov'os respond'i, Pip'i dir'is. Mi pov'os respond'i jen'e: ” Se vi tiel nepr'e dev'as sci'i, kiel nom'iĝ'as la ĉef'urb'o de Portugali'o, skrib'u do rekt'e al Portugali'o kaj demand'u ! ”
— Jes, sed ĉu vi ne kred'as, ke vi bedaŭr'os, ke vi ne mem sci'as tio'n ?
— Pov'as est'i, Pip'i dir'is. Mi ebl'e kuŝ'os sen'dorm'a kelk'foj'e dum la vesper'o'j cerb'um'ant'e: ” Kiel nom'iĝ'as tiu ben'it'a ĉef'urb'o de Portugali'o ? ” Sed oni ja ne rajt'as ĉiam amuz'iĝ'i, Pip'i dir'is kaj star'iĝ'is sur la man'o'j'n dum iom da temp'o. Ceter'e mi est'is en Lisbon'o kun mi'a patr'o, ŝi daŭr'ig'is star'ant'e renvers'it'a, ĉar ŝi pov'is parol'i ankaŭ tiel.

    Sed tiam unu el la polic'ist'o'j dir'is, ke Pip'i ja ne imag'u, ke ŝi rajt'as far'i, kiel ŝi vol'as. Ŝi dev'os kun'ir'i al la infan'hejm'o kaj tio'n tuj. Li al'paŝ'is ŝi'n kaj kapt'is ŝi'a'n brak'o'n. Sed Pip'i rapid'e liber'ig'is si'n, frap'et'is li'n kaj dir'is: ” Vi'a vic'o ! ” Kaj antaŭ ol li pov'is palpebr'um'i, ŝi salt'is sur la verand'a'n bar'il'o'n. Per kelk'a'j mov'o'j ŝi est'is sur la balkon'o, kiu est'is super la verand'o. La polic'ist'o'j ne em'is grimp'i post ŝi la sam'a'n voj'o'n. Tial ili rapid'is en la dom'o'n kaj supr'e'n en la unu'a'n etaĝ'o'n. Sed kiam ili ven'is sur la balkon'o'n, Pip'i jam est'is du'on'voj'e sur la tegment'o'n. Ŝi grimp'is sur la tegol'o'j kvazaŭ ŝi mem est'us simi'o. Post moment'o ŝi star'is sur la first'o kaj facil'e salt'is sur la fum'tub'o'n.

    Sub'e sur la balkon'o la du polic'ist'o'j star'is grat'ant'e si'a'j'n har'o'j'n, kaj sur la herb'ej'o star'is Tom'i kaj Anjo rigard'ant'a'j Pipi'n.

    — Kiel amuz'e est'as kapt'o'lud'i, Pip'i kri'is. Kaj kiel ĝentil'e de vi ven'i ĉi tie'n. Est'as mi'a feliĉ'o'tag'o ankaŭ hodiaŭ, tio'n mi klar'e sent'as.

    Kiam la polic'ist'o'j est'is cerb'um'int'a'j dum moment'o, ili ir'is pren'i ŝtup'et'ar'o'n, kiu'n ili star'ig'is kontraŭ unu el la dom'gabl'o'j, kaj ili supr'e'n'grimp'is, unu unu'e, la ali'a post'e, por sub'e'n'port'i Pipi'n. Sed ili ja aspekt'is iom tim'em'a'j, kiam ili ek'tret'is sur la first'o'n kaj komenc'is ekvilibr'um'i en la direkt'o al Pip'i.

    — Ne tim'u, Pip'i kri'is. Ne est'as danĝer'e. Nur amuz'e.

    Kiam la polic'ist'o'j ven'is je distanc'o de du paŝ'o'j de Pip'i, ŝi rapid'e salt'is de la fum'tub'o, kaj kri'ant'e kaj rid'ant'e ŝi kur'is laŭ la first'o ĝis la ali'a gabl'o. I'a'j'n du metr'o'j for de la dom'o star'is arb'o.

    — Nun mi plonĝ'as, Pip'i kri'is, kaj ŝi sub'e'n'salt'is en la verd'a'n kron'o'n de la arb'o, kapt'is branĉ'o'n, pendol'is dum moment'o tie'n re'e'n kaj post'e fal'ig'is si'n al la ter'o. Kaj post'e ŝi kur'ĵet'is si'n al la ali'a gabl'o kaj for'pren'is la ŝtup'et'ar'o'n.

    La polic'ist'o'j aspekt'is iom konfuz'it'a'j, kiam Pip'i salt'is, sed eĉ pli konfuz'it'a'j ili far'iĝ'is, kiam ili ekvilibr'um'is re'e'n laŭ la first'o por mal'supr'e'n'grimp'i laŭ la ŝtup'et'ar'o. Unu'e ili terur'e koler'iĝ'is kaj kri'is al Pip'i, kiu star'is sub'e rigard'ant'e ili'n, ke ŝi tuj re'met'u la ŝtup'et'ar'o'n, aŭ ŝi spert'os i'o'n tut'e ali'a'n.

    — Kial vi est'as tiel koler'a'j, Pip'i riproĉ'e dir'is. Ni ja nur kapt'lud'as kaj tiam oni ja est'u amik'o'j !
La polic'ist'o'j cerb'um'is dum moment'o, kaj fin'e unu el ili dir'is per embaras'it'a voĉ'o:
— Hej vi, ĉu vi pov'as est'i bon'vol'a kaj re'met'i la ŝtup'et'ar'o'n por ke ni pov'u ven'i mal'supr'e'n ?
— Kompren'ebl'e mi vol'as, Pip'i dir'is kaj tuj re'met'is la ŝtup'et'ar'o'n. Kaj post'e ni ja pov'as trink'i kaf'o'n kaj kun'e amuz'iĝ'i.

    Sed la polic'ist'o'j est'is ver'e perfid'a'j, ĉar re'e sur la grund'o, ili tuj al'kur'is Pipi'n kaj kri'is:
— Nun vi ricev'os, vi abomen'a id'o !
Sed tiam Pip'i dir'is:
— Ne, nun mi ne plu hav'as temp'o'n por lud'i. Sed est'is amuz'e, tio'n mi dev'as agnosk'i.

    Kaj ŝi firm'e pren'is la zon'o'j'n de ambaŭ polic'ist'o'j kaj port'is ili'n laŭ la ĝarden'a ir'ej'o tra la bar'il'pord'o kaj sur la voj'o'n.

    Tie ŝi de'met'is ili'n kaj daŭr'is long'e, antaŭ ol ili kapabl'is decid'iĝ'i ek'mov'i si'n.

    — Atend'u moment'o'n, Pip'i kri'is, kaj ŝi kur'is en la kuir'ej'o'n.

    Ŝi al'ven'is kun par'o da spic'kuk'a'j kor'o'j.

    — Ĉu vi vol'as gust'um'i, ŝi dir'is. Cert'e ne grav'as, ke ili est'as iom brul'ig'it'a'j.

    Post'e ŝi ir'is al Tom'i kaj Anjo, kiu'j star'is kun la okul'o'j larĝ'e mal'ferm'it'a'j kaj nur mir'is. La polic'ist'o'j rapid'is re'e'n al la urb'o kaj dir'is al ĉiu'j ge'onkl'o'j tie, ke Pip'i ne tut'e taŭg'as por infan'hejm'o. Ili ne rakont'is, ke ili est'is sur la tegment'o. Kaj la ge'onkl'o'j opini'is, ke est'as plej bon'e las'i Pipi'n daŭr'e loĝ'i en Vila'o Vilaltao. Kaj se est'as tiel, ke ŝi vol'os vizit'ad'i la lern'ej'o'n, ŝi dev'os mem aranĝ'i la afer'o'n.

    Sed Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo hav'is ver'e agrabl'a'n post'tag'mez'o'n. Ili daŭr'ig'is la inter'romp'it'a'n kaf'o'festen'o'n. Pip'i en'buŝ'ig'is dek kvar spic'kuk'o'j'n, kaj post'e dir'is:
— Tio, laŭ mi'a opini'o, ne est'is la ĝust'a spec'o de polic'ist'o'j.

    Ne, ne ! Tro mult'e da babil'ad'o pri infan'hejm'o kaj plutifiko kaj Lisbon'o.

    Post'e ŝi el'lev'is la ĉeval'o'n, kaj ili ĉiu'j tri rajd'is sur ĝi. Anjo unu'e tim'is kaj ne vol'is, sed kiam ŝi vid'is kiel Tom'i kaj Pip'i amuz'iĝ'as, Pip'i rajt'is lev'i ankaŭ ŝi'n sur la ĉeval'dors'o'n. Kaj la ĉeval'o trot'ad'is rond'e rond'e en la ĝarden'o kaj Tom'i kant'is:
” Jen ven'as la sved'o'j kun bru'o kaj muĝ ’ ! ”
Kiam Tom'i kaj Anjo jam est'is en la lit'o tiu'n vesper'o'n, Tom'i dir'is:
— Anjo, ĉu vi ne pens'as, ke est'as bon'e, ke Pip'i trans'loĝ'iĝ'is ĉi tie'n ?
— Kompren'ebl'e mi pens'as tio'n, Anjo dir'is.

    — Mi eĉ ne memor'as, kio'n ni lud'is antaŭ'e, antaŭ ol ŝi ven'is ĉi tie'n, ĉu vi ?
— Je- es, ni lud'is kroket'o'n kaj i'o'n tia'n, Anjo dir'is. Sed est'as ja pli amuz'e kun Pip'i, mi opini'as. Kaj kun ĉeval'o'j kaj simil'e !

Pip'i komenc'as la lern'ej'o'n

    Tom'i kaj Anjo kompren'ebl'e vizit'ad'is la lern'ej'o'n. Ĉiu'n maten'o'n je la ok'a ili paŝ'ad'is man - en - man'e kun la lern'o'libr'o'j sub'brak'e. Je tiu temp'o Pip'i plej oft'e strigl'is si'a'n ĉeval'o'n aŭ vest'is Sinjor'o'n Nilson per li'a kostum'et'o. Aŭ ŝi far'is si'a'n maten'a'n gimnastik'o'n, kiu okaz'is tiel, ke ŝi star'is rekt'a kiel baston'o sur la plank'o kaj far'is kvar'dek tri trans'kap'ig'a'j'n salt'o'j'n unu post la ali'a. Post'e ŝi kutim'is sid'iĝ'i sur la kuir'ej'a tabl'o por trink'i grand'a'n tas'o'n da kaf'o kun fromaĝ'a buter'pan'o en plen'a trankvil'o.

Tom'i kaj Anjo ĉiam rigard'is sopir'e al Vila'o Vilaltao, kiam ili si'n tren'is al la lern'ej'o. Mult'e pli volont'e ili ir'us lud'i kun Pip'i. Se almenaŭ Pip'i ankaŭ vizit'ad'us la lern'ej'o'n, tiam ĉio est'us sufiĉ'e bon'a.

    — Imag'u, kia'n amuz'o'n ni pov'us hav'i kun'e sur'voj'e hejm'e'n el la lern'ej'o, Tom'i dir'is.

    — Jes, ankaŭ sur'voj'e tie'n, Anjo al'don'is.

    Ju pli ili pri'pens'is tio'n, des pli ted'a est'is al ili la fakt'o, ke Pip'i ne vizit'ad'as la lern'ej'o'n, kaj fin'e ili decid'is, ke ili prov'u persvad'i ŝi'n komenc'i.

    — Vi ne imag'as, kiel afabl'a'n instru'ist'in'o'n ni hav'as, Tom'i ruz'e dir'is al Pip'i iu'n post'tag'mez'o'n, kiam li kaj Anjo far'is vizit'o'n al Vila'o Vilaltao, post kiam ili zorg'e far'is si'a'j'n hejm'task'o'j'n.

    — Se vi sci'us, kiel amuz'e est'as en la lern'ej'o, Anjo asert'is. Mi frenez'iĝ'us, se mi ne rajt'us vizit'ad'i ĝi'n.

    Pip'i sid'is sur skabel'o kaj lav'is si'a'j'n pied'o'j'n en kuv'o. Ŝi dir'is neni'o'n, nur mov'is la pied'fingr'o'j'n, tiel ke la akv'o ĉirkaŭ'ŝpruc'is.

    — Oni ne dev'as est'i tie tiel terur'e long'e, Tom'i daŭr'ig'is. Nur ĝis la du'a hor'o.

    — Jes, kaj ni plu'e hav'as feri'o'j'n krist'nask'e, pask'e kaj somer'e, Anjo dir'is.

    Pip'i pens'em'e mord'is si'a'n dik'a'n pied'fingr'o'n, sed daŭr'e sid'is silent'a. Subit'e ŝi decid'e el'verŝ'is ĉiu'n akv'o'n sur la kuir'ej'a'n plank'o'n, tiel ke la pantalon'o de Sinjor'o Nilson, kiu sid'is iom for'e lud'ant'a per spegul'o, far'iĝ'is tut'e mal'sek'a.

    — Est'as mal'just'e, Pip'i sever'e dir'is, ignor'ant'e la mal'esper'o'n de Sinjor'o Nilson pro la mal'sek'a pantalon'o. Est'as absolut'e mal'just'e ! Mi ne intenc'as toler'i tio'n !
— Kio'n, Tom'i sci'vol'is.

    — Post kvar monat'o'j est'os krist'nask'o kaj tiam vi hav'os krist'nask'a'j'n feri'o'j'n. Sed mi, kio'n mi hav'os ? La voĉ'o de Pip'i son'is mal'ĝoj'a. Neni'a'j'n krist'nask'a'j'n feri'o'j'n, eĉ ne la plej et'a'n krist'nask'a'n feri'et'o'n, ŝi dir'is plend'e. Dev'as okaz'i ŝanĝ'o. Morgaŭ mi komenc'os la lern'ej'o'n.

    Tom'i kaj Anjo frap'is la man'o'j'n pro rav'o.

    — Hura'o ! Ni do atend'os vi'n ekster ni'a pord'o je la ok'a.

    — Ne, ne, Pip'i dir'is, tiel fru'e mi ne pov'as komenc'i. Kaj ceter'e mi ver'ŝajn'e rajd'os al la lern'ej'o.

    Kaj tio'n ŝi far'is. Ekzakt'e je la dek'a la post'a'n tag'o'n ŝi lev'is si'a'n ĉeval'o'n de la verand'o, kaj iom post'e ĉiu'j hom'o'j en la urb'et'o urĝ'is kur'i al la fenestr'o'j por vid'i, kiu ĉeval'o sen'brid'iĝ'is. Tio est'as, ili kred'is, ke ĝi sen'brid'iĝ'is. Sed tio'n ĝi ne far'is.

    Nur est'is Pip'i, kiu urĝ'is ven'i al la lern'ej'o. Per plej sovaĝ'a galop'o ŝi en'rajd'is la lern'ej'a'n kort'o'n, salt'is de la ĉeval'o en plen'a rapid'o, lig'is ĝi'n ĉe arb'o kaj ŝirm'al'ferm'is la pord'o'n de la lern'o'ĉambr'o kun tia bru'o, ke Tom'i kaj Anjo kaj ili'a'j afabl'a'j klas'kamarad'o'j ek'salt'is ĉe si'a'j pupitr'o'j.

    — Ho hej, Pip'i kri'is kaj sving'is si'a'n grand'a'n ĉapel'o'n. Ĉu mi ven'as ĝust'a'temp'e por la plutifiko ?
Tom'i kaj Anjo jam rakont'is al si'a instru'ist'in'o, ke ven'os nov'a knab'in'o, kiu nom'iĝ'as Pip'i Ŝtrump'o'long'a. La instru'ist'in'o mem ankaŭ jam aŭd'is pri Pip'i en la urb'et'o. Kaj ĉar ŝi est'is tre bon'a kaj afabl'a instru'ist'in'o, ŝi jam decid'is, ke ŝi far'os ĉio'n por ke Pip'i sent'u si'n hejm'e en la lern'ej'o.

    Pip'i ĵet'is si'n sur liber'a'n seĝ'o'n sen ies admon'o. Sed la instru'ist'in'o ne atent'is la sen'zorg'a'n manier'o'n de Pip'i. Ŝi nur afabl'e dir'is:
— Bon'ven'o'n al la lern'ej'o, et'a Pip'i. Mi esper'as, ke vi sent'os vi'n hejm'e kaj ke vi lern'os mult'o'n.

    — Jes, kaj mi esper'as, ke mi hav'os krist'nask'a'j'n feri'o'j'n, Pip'i dir'is. Tial mi ven'is ĉi tie'n. Just'ec'o antaŭ ĉio !
— Ĉu vi unu'e pov'as dir'i al ni vi'a'n plen'a'n nom'o'n, la instru'ist'in'o dir'is, por ke mi en'skrib'u vi'n en la lern'ej'o ?
— Mi'a nom'o est'as Pipilota Viktuali'a Rul'kurten'a Krispmenta Efraimidino Ŝtrump'o'long'a, fil'in'o de kapitan'o Efraimo Ŝtrump'o'long'a, iam la teror'o de la mar'o'j, nun'temp'e negr'o'reĝ'o. Pip'i fakt'e est'as nur mi'a kares'nom'o, ĉar pa'ĉj'o opini'is, ke est'as tro long'e dir'i Pipilota.

    — Ĉu tiel, la instru'ist'in'o dir'is, ja, do ni ankaŭ nom'u vi'n Pip'i. Sed ĉu ni nun iom prov'u vi'a'j'n sci'o'j'n, ŝi daŭr'ig'is. Vi ja est'as grand'a knab'in'o kaj cert'e jam sci'as mult'o'n. Ebl'e ni komenc'u per kalkul'ad'o. Nu, Pip'i, ĉu vi pov'as dir'i al mi, kiom far'iĝ'as sep kaj kvin kun'e ?
Pip'i rigard'is ŝi'n mir'ig'it'a kaj mal'kontent'a. Kaj ŝi dir'is:
— Nu, se ci ne sci'as tio'n mem, ne kred'u, ke mi rakont'os tio'n al ci !
Ĉiu'j infan'o'j fiks'rigard'is Pipi'n terur'ig'it'a'j. Kaj la instru'ist'in'o klar'ig'is al ŝi, ke tiel oni ne rajt'as respond'i en la lern'ej'o.

    Oni ne nom'u la instru'ist'in'o'n ” ci ”, sed oni nom'u ŝi'n ” vi ”.

    — Pardon'u mi'n, Pip'i dir'is pent'em'e. Tio'n mi ne sci'is. Mi neniam plu dir'os tiel.

    — Ne, tio'n mi esper'as, la instru'ist'in'o dir'is. Kaj mi rakont'os al vi, ke sep kaj kvin far'iĝ'as dek du.

    — Jen, Pip'i dir'is. Ci ja mem sci'is, kial do ci demand'as ? Ho, mi stult'ul'in'o, nun mi de'nov'e dir'is ” ci ” al ci. Pardon'o'n, ŝi dir'is kaj fort'e pinĉ'is si'a'n orel'o'n.

    La instru'ist'in'o decid'is ŝajn'ig'i, ke ŝi ne aŭd'is. Ŝi daŭr'ig'is la ekzamen'ad'o'n.

    — Nu, Pip'i, kiom vi kred'as, ke est'as ok kaj kvar ?
— Proksim'um'e ses'dek sep, Pip'i kred'is.

    — Tut'e ne, la instru'ist'in'o dir'is. Ok kaj kvar est'as dek du.

    — Ne, kar'a mi'a, nun ci tro'ig'as, Pip'i dir'is. Ci mem ĵus dir'is, ke est'as sep kaj kvin, kiu'j far'as dek du. Ia ord'o dev'as est'i ankaŭ en la lern'ej'o. Ceter'e, se ci tiel infan'ec'e ŝat'as tiu'j'n stult'aĵ'o'j'n, kial ci ne sid'iĝ'as sol'a en angul'o'n kalkul'ant'e, kaj las'as ni'n en pac'o, tiel ke ni pov'u kapt'o'lud'i ?
— Sed ve, nun mi de'nov'e dir'is ” ci ”, ŝi kri'is terur'ig'it'e. Ĉu ci pov'as pardon'i mi'n ĉi tiu'n last'a'n foj'o'n ankaŭ, kaj mi prov'os memor'i iom pli bon'e est'ont'e ?
La instru'ist'in'o dir'is, ke ŝi tio'n far'os. Sed ŝi ne kred'is, ke hav'as senc'o'n prov'i instru'i al Pip'i pli da kalkul'ad'o. Ŝi komenc'is anstataŭ'e demand'i la ali'a'j'n infan'o'j'n.

    — Ĉu Tom'i pov'as respond'i al mi pri ĉi tio ? ŝi dir'is. ” Se Liz'a hav'as sep pom'o'j'n kaj Aksel hav'as naŭ pom'o'j'n, kiom da pom'o'j ili hav'as kun'e ? ”
— Ja, dir'u tio'n, Tom'i, Pip'i al'don'is. Kaj sam'temp'e vi pov'as respond'i al mi pri tio: ” Se Liz'a ek'hav'as dolor'o'n en la ventr'o kaj Aksel ankoraŭ pli, kies est'as la kulp'o kaj kie ili ŝtel'is la pom'o'j'n ? ”
La instru'ist'in'o ŝajn'ig'is, ke ŝi neni'o'n aŭd'is kaj turn'is si'n al Anjo.

    — Nun, Anjo, vi ricev'os ekzempl'o'n: ” Gustav'o far'is kun si'a'j kamarad'o'j lern'ej'a'n ekskurs'o'n. Li hav'is unu kron'o'n, kiam li ek'vetur'is, kaj sep oer'o'j'n kiam li hejm'e'n'ven'is. Kiom li for'uz'is ? ”
— Jes, jes, Pip'i dir'is, kaj mi vol'as ankaŭ sci'i, kial li est'is tiel mal'avar'a, kaj ĉu tio, kio'n li aĉet'is, est'is limonad'o, kaj ĉu li zorg'e lav'is si'a'j'n orel'o'j'n, antaŭ ol li ek'vetur'is de hejm'e.

    La instru'ist'in'o decid'is tut'e las'i la kalkul'ad'o'n. Ŝi pens'is, ke Pip'i ebl'e prefer'us lern'i leg'i. Tial ŝi el'pren'is bild'o'tabul'o'n kun erinac'o. Antaŭ la naz'o de la erinac'o est'is la liter'o ” e ”.

    — Nun, Pip'i, vi vid'os i'o'n amuz'a'n, ŝi vigl'e dir'is. Jen vi vid'as eeeeerinacon. Kaj ĉi tiu liter'o antaŭ la eeeeerinaco nom'iĝ'as ” e ”.

    — Ho, tio'n mi ne pov'as kred'i, Pip'i dir'is. Al mi ŝajn'as, ke tio aspekt'as kiel et'a larv'o. Sed mi tre volont'e sci'us, kio'n komun'a'n erinac'o hav'as kun larv'o.

    La instru'ist'in'o el'pren'is ali'a'n bild'o'tabul'o'n kun serpent'o kaj klar'ig'is al Pip'i, ke la liter'o antaŭ ĝi nom'iĝ'as ” s ”.

    — Parol'ant'e pri serpent'o'j, jes ja, Pip'i dir'is, mi cert'e neniam forges'os tiu'n foj'o'n, kiam mi batal'is kun serpent'eg'o en Hindio. Est'is tiel terur'a serpent'o, ke vi ne pov'as imag'i, dek kvar metr'o'j'n long'a ĝi est'is kaj koler'a kiel abel'o, kaj ĉiu'tag'e ĝi manĝ'is kvin hind'o'j'n, kaj du infan'et'o'j'n kiel desert'o'n, kaj iu'n tag'o'n ĝi ven'is kaj vol'is hav'i mi'n kiel desert'o'n, kaj ĝi volv'is si'n ĉirkaŭ mi — krak — sed ” mi ja est'is mar'ist'o ”, mi dir'is kaj bat'is ĝi'a'n kap'o'n — bum — kaj tiam ĝi sibl'is — ŭiŭiŭiŭiŭiĉ — kaj tiam mi re'foj'e bat'is ĝi'a'n kap'o'n — bum — kaj — uf, tiel ĝi mort'is, ĉu jes, tio est'as la liter'o ” s ”, eg'e rimark'ind'e !
Pip'i dev'is spir'paŭz'i dum moment'o. Kaj la instru'ist'in'o, kiu nun komenc'is opini'i, ke Pip'i est'as bru'em'a kaj ĝen'a infan'o, propon'is, ke la klas'o anstataŭ'e desegn'u dum iom'a temp'o.

    Pip'i cert'e sid'os trankvil'a kaj desegn'os, la instru'ist'in'o pens'is.

    Kaj ŝi el'pren'is paper'o'n kaj krajon'o'j'n kaj dis'don'is al la infan'o'j.

    — Vi rajt'as desegn'i, kio'n vi vol'as, ŝi dir'is, kaj mem ek'sid'is ĉe la katedr'o kaj ek'korekt'is skrib'kajer'o'j'n. Post moment'o ŝi lev'is la okul'o'j'n por vid'i, kiel progres'as la desegn'ad'o. Tiam ĉiu'j infan'o'j sid'is rigard'ant'e Pipi'n, kiu kuŝ'is sur la plank'o kaj entuziasm'e desegn'ad'is.

    — Sed Pip'i, la instru'ist'in'o dir'is sen'pacienc'e, kial vi ne desegn'as sur la paper'o ?
— Ĝi'n mi plen'desegn'is antaŭ long'e, sed mi'a tut'a ĉeval'o ja ne hav'as lok'o'n sur tiu bagatel'a paper'et'o, Pip'i dir'is. Ĝust'e nun mi desegn'as la antaŭ'a'j'n krur'o'j'n, sed kiam mi ven'os al la vost'o, mi cert'e dev'os el'ir'i en la koridor'o'n.

    La instru'ist'in'o intens'e cerb'um'is dum moment'o.

    — Ĉu ni anstataŭ'e kant'u kant'et'o'n, ŝi propon'is.

    Ĉiu'j infan'o'j ek'star'is apud si'a'j pupitr'o'j, ĉiu'j krom Pip'i, kiu daŭr'e kuŝ'is sur la plank'o.

    — Vi kant'u, mi dum'e ripoz'os, ŝi dir'is. Tro da sci'o pov'as romp'i la plej san'a'n hom'o'n.

    Sed nun la pacienc'o de la instru'ist'in'o absolut'e el'ĉerp'iĝ'is.

    Ŝi ordon'is, ke ĉiu'j infan'o'j ir'u sur la la lern'ej'a'n kort'o'n, ĉar ŝi vol'is privat'e parol'i kun Pip'i.

    Kiam la instru'ist'in'o kaj Pip'i rest'is sol'a'j, Pip'i ek'star'is kaj al'ir'is la katedr'o'n.

    — Ĉu ci sci'as, ŝi dir'is, mi vol'as dir'i, ĉu ci sci'as, fraŭl'in'o, est'is eg'e amuz'e ven'i ĉi tie'n kaj vid'i, kiel est'as ĉe vi. Sed mi ne kred'as, ke mi em'as plu vizit'i la lern'ej'o'n. Est'u kiel ajn kun la krist'nask'a'j feri'o'j. Est'as tro mult'e da pom'o'j kaj erinac'o'j kaj serpent'o'j kaj simil'e. Mi sent'as ver'a'n kap'turn'iĝ'o'n. Mi esper'as, ke ci, fraŭl'in'o, ne mal'ĝoj'os pro tio.

    Sed tiam la instru'ist'in'o dir'is, ke ŝi cert'e mal'ĝoj'os, plej'e ĉar Pip'i ne vol'is kondut'i bon'e, kaj ke neni'u knab'in'o, kiu kondut'as kiel Pip'i, rajt'as vizit'ad'i la lern'ej'o'n, kiom ajn ŝi tio'n dezir'eg'u.

    — Ĉu mi kondut'is mal'bon'e, Pip'i dir'is tre surpriz'it'a. Sed tio'n mi ne mem sci'is, ŝi dir'is kaj aspekt'is tre mal'gaj'a. Neni'u pov'is aspekt'i tiel mal'gaj'a kiel Pip'i, kiam ŝi est'is mal'ĝoj'a. Ŝi star'is silent'a dum moment'o kaj post'e ŝi dir'is kun trem'ant'a voĉ'o:
— Ci kompren'as, fraŭl'in'o, ke kiam oni hav'as patr'in'o'n, kiu est'as anĝel'o, kaj patr'o'n, kiu est'as negr'o'reĝ'o, kaj oni mem vel'ir'is sur la mar'o'j dum la tut'a viv'o, tiam oni ne bon'e sci'as, kiel kondut'i en la lern'ej'o inter ĉiu'j pom'o'j kaj erinac'o'j.

    Tiam la instru'ist'in'o dir'is, ke ŝi kompren'as tio'n, kaj ke ŝi ne plu est'is ĉagren'it'a je Pip'i kaj ke Pip'i ebl'e pov'os re'ven'i al la lern'ej'o, kiam ŝi est'os iom pli aĝ'a. Kaj tiam Pip'i dir'is, bril'eg'ant'a pro ĝoj'o:
— Mi pens'as, ke ci est'as tre afabl'a, fraŭl'in'o. Kaj jen por vi, fraŭl'in'o !
El la poŝ'o Pip'i pren'is bel'a'n or'a'n horloĝ'et'o'n, kiu'n ŝi met'is sur la katedr'o'n. La instru'ist'in'o dir'is, ke ŝi ne pov'as akcept'i tiel mult'e'kost'a'n objekt'o'n de Pip'i, sed tiam Pip'i dir'is:
— Ci dev'as ! Aliel mi re'ven'os ĉi tie'n morgaŭ, kaj tio est'us ja bel'a spektakl'o.

    Post'e Pip'i el'kur'is sur la lern'ej'a'n kort'o'n kaj salt'is sur la ĉeval'o'n. Ĉiu'j infan'o'j amas'iĝ'is ĉirkaŭ ŝi por kares'i la ĉeval'o'n kaj rigard'i ŝi'a'n for'ir'o'n.

    — Ne, mi ver'e prefer'as la lern'ej'o'j'n en Argentino, Pip'i dir'is super'ec'e kaj mal'supr'e'n rigard'is al la infan'o'j. Ili'n vi vizit'ad'u. Tie la pask'a'j feri'o'j komenc'iĝ'as tri tag'o'j'n post la fin'o de la krist'nask'a'j feri'o'j, kaj kiam la pask'a'j feri'o'j fin'iĝ'is, pas'as tri tag'o'j ĝis la somer'a'j feri'o'j. La somer'a'j feri'o'j fin'iĝ'as la unu'a'n de novembr'o kaj post'e oni hav'as pen'ig'a'n period'o'n ĝis la komenc'iĝ'o de la krist'nask'a'j feri'o'j la dek'unu'a'n de novembr'o.

    Sed tio'n oni dev'as akcept'i, ĉar ĉiu'kaz'e oni hav'as neni'a'j'n hejm'task'o'j'n. Est'as sever'e mal'permes'it'e far'i hejm'task'o'j'n en Argentino. Okaz'as foj'e, ke iu aŭ ali'a argentina id'o kaŝ'ir'as en vest'ej'o'n kaj sid'as tie sekret'e far'ant'e hejm'task'o'j'n, sed indulg'u li'n, se li'a pa'nj'o rimark'as tio'n. Kalkul'ad'o'n ili tut'e ne hav'as en la tie'a'j lern'ej'o'j, kaj se est'as iu id'o, kiu sci'as, kiom est'as sep kaj kvin, li dev'as star'i en la hont'angul'o la tut'a'n tag'o'n, se li est'as tiel stult'a, ke li tio'n rakont'as al la instru'ist'in'o. Leg'ad'o'n ili hav'as nur vendred'e, kaj tio'n nur se ekzist'as i'a'j libr'o'j por leg'i.

    Sed ne ekzist'as.

    — Sed kio'n ili far'as en la lern'ej'o, bub'et'o mir'demand'is.

    — Manĝ'as bombon'o'j'n, Pip'i decid'e dir'is. Long'a tub'o konduk'as el proksim'a bombon'fabrik'o en la klas'ĉambr'o'n kaj tie el'torent'as bombon'o'j la tut'a'n tag'o'n, kaj la infan'o'j est'as plen'e okup'it'a'j per manĝ'ad'o.

    — Sed kio'n far'as tie la instru'ist'in'o, knab'in'o demand'is.

    — For'pren'as al la infan'o'j la paper'o'n de la bombon'o'j, vi stult'ul'in'o, Pip'i dir'is. Vi ja ne kred'as, ke ili tio'n far'as mem ?
Mal'oft'eg'e ! Ili eĉ ne vizit'ad'as la lern'ej'o'n mem. Ili send'as si'a'n frat'o'n.

    Pip'i sving'is si'a'n grand'a'n ĉapel'o'n.

    — Ĉaŭ, id'o'j, ŝi gaj'e kri'is. Nun vi ne vid'os mi'n dum kelk'a temp'o. Sed ĉiam memor'u, kiom da pom'o'j Aksel hav'is, aŭ vi est'os mal'feliĉ'a'j. Hahaha !
Kun tint'ant'a rid'o Pip'i el'rajd'is tra la pord'eg'o, tiel ke la ŝton'et'o'j ŝpruc'is de la ĉeval'huf'o'j kaj la fenestr'o'vitr'o'j de la lern'ej'o tint'is.

Pip'i sid'as sur bar'il'pord'o kaj grimp'as sur arb'o

    Ekster Vila'o Vilaltao sid'is Pip'i, Tom'i kaj Anjo. Pip'i sid'is sur unu fost'o de la bar'il'pord'o, Anjo sur la ali'a kaj Tom'i sid'is sur la bar'il'pord'o. Est'is varm'a kaj bel'a tag'o fin'e de aŭgust'o. Pir'arb'o, kiu kresk'is tut'e apud la bar'il'pord'o, etend'is si'a'j'n branĉ'o'j'n tiel long'e mal'supr'e'n, ke la infan'o'j pov'is sid'ant'e pluk'i la plej bon'gust'a'j'n flav'ruĝ'a'j'n aŭgust'a'j'n pir'o'j'n sen grand'a pen'o. Ili maĉ'is kaj manĝ'is kaj el'kraĉ'is la pir'o'rest'aĵ'o'j'n sur la voj'o'n.

Vila'o Vilaltao situ'is ĝust'e tie, kie fin'iĝ'as la urb'et'o kaj komenc'iĝ'as la kamp'ar'o kaj kie la strat'o far'iĝ'as kamp'ar'a voj'o.

    La en'loĝ'ant'o'j de la urb'et'o tre ŝat'is promen'i en la direkt'o'n de Vilaltao, ĉar tie est'is la plej bel'a'j ĉirkaŭ'aĵ'o'j de la urb'o.

    Ĝust'e kiam la infan'o'j sid'is tie manĝ'ant'e pir'o'j'n, knab'in'o ven'is ir'ant'e sur la strat'o el la urb'o. Kiam ŝi ek'vid'is la infan'o'j'n, ŝi halt'is kaj demand'is:
— Ĉu vi vid'is mi'a'n patr'o'n preter'pas'i ĉi tie ?
— Nja, Pip'i dir'is. Kiel li aspekt'as, ĉu li hav'as blu'a'j'n okul'o'j'n ?
— Jes, dir'is la knab'in'o.

    — Ĉu mez'e grand'a, nek tro alt'a nek tro mal'alt'a ?
— Jes, dir'is la knab'in'o.

    — Ĉu kun nigr'a ĉapel'o kaj nigr'a'j ŝu'o'j ?
— Jes, ĝust'e tiel, la knab'in'o fervor'e dir'is.

    — Ne, li'n ni ne vid'is, Pip'i decid'e dir'is.

    La knab'in'o aspekt'is el'rev'iĝ'int'a kaj sen'vort'e for'ir'is.

    — Atend'u iom'et'e, Pip'i kri'is post ŝi. Ĉu li est'as kalv'a ?
— Ne, li cert'e ne est'as, la knab'in'o koler'e dir'is.

    — Bon'ŝanc'e por li, Pip'i dir'is kaj el'kraĉ'is pir'o'rest'aĵ'o'n.

    La knab'in'o for'rapid'is, sed tiam Pip'i kri'is:
— Ĉu li hav'as ne'natur'e grand'a'j'n orel'o'j'n, kiu'j pend'as ĝis la ŝultr'o'j ?
— Ne, la knab'in'o dir'is kaj surpriz'it'a turn'is si'n. Ĉu vi vol'as dir'i, ke vi vid'is preter'pas'i vir'o'n je tiel grand'a'j orel'o'j ?
— Mi neniam vid'is iu'n, kiu ir'as je la orel'o'j, Pip'i dir'is. Ĉiu'j, kiu'j'n mi kon'as, ir'as per la pied'o'j.

    — Ba, kiel stult'a vi est'as, mi vol'is demand'i, ĉu vi ver'e vid'is vir'o'n kun tiel grand'a'j orel'o'j ?
— Ne, Pip'i dir'is. Ne ekzist'as hom'o kun tiel grand'a'j orel'o'j.

    Tio est'us absurd'a. Kiel tio aspekt'us ? Oni ne pov'as hav'i tiel grand'a'j orel'o'j'n.

    — Almenaŭ ne en ĉi tiu land'o, ŝi al'don'is post pens'o'plen'a paŭz'o. En Ĉini'o ja est'as iom aliel. Mi iu'foj'e vid'is en Ŝanhajo ĉin'o'n. Li'a'j orel'o'j est'is tiel grand'a'j, ke li pov'is uz'i ili'n kiel pelerin'o'n. Kiam pluv'is, li nur ramp'is sub la orel'o'j'n kaj plen'e bon'fart'is. Sed la orel'o'j ja tut'e ne bon'fart'is. Se est'is special'e mal'bon'a veter'o, li kutim'is invit'i si'a'j'n amik'o'j'n kaj kon'at'o'j'n bivak'i sub si'a'j orel'o'j. Tie ili sid'is kant'ant'e si'a'j'n melankoli'a'j'n kant'o'j'n dum la mal'bon'a veter'o preter'pas'is. Ili tre ŝat'is li'n pro li'a'j orel'o'j. Haj Ŝan li nom'iĝ'is. Vi dev'us vid'i, kiam Haj Ŝan kur'is al si'a labor'ej'o maten'e ! Li ĉiam ven'is kur'ant'e en la last'a minut'o, ĉar li tre ŝat'is dorm'i long'e en la maten'o'j, kaj imag'u, kiel bel'et'e aspekt'is, kiam li ven'is rapid'ant'e kun la orel'o'j kiel du grand'a'j, flav'a'j vel'o'j post si.

    La knab'in'o halt'is kaj nun gap'ant'e aŭskult'is Pipi'n. Kaj Tom'i kaj Anjo forges'is manĝ'i pli da pir'o'j. Ankaŭ ili est'is plen'e okup'it'a'j per aŭskult'ad'o.

    — Li hav'is pli da infan'o'j ol li pov'is kalkul'i, kaj la plej mal'grand'a nom'iĝ'is Petro, Pip'i dir'is.

    — Sed ĉin'a infan'o ne pov'as nom'iĝ'i Petro, Tom'i kontraŭ'dir'is.

    — Ĝust'e tio'n li'a edz'in'o dir'is al li. ” Ĉin'a infan'o ja ne pov'as nom'iĝ'i Petro ”, ŝi dir'is. Sed Haj Ŝan est'is tiel obstin'eg'a, ke li dir'is, ke aŭ la bub'o nom'iĝ'u Petro aŭ neni'o ajn. Kaj li sid'iĝ'is en angul'o kaj tir'is la orel'o'j'n super la kap'o'n kaj obstin'is. Kaj tiam li'a kompat'ind'a edz'in'o kompren'ebl'e dev'is ced'i, kaj la bub'o rajt'is nom'iĝ'i Petro.

    — Ĉu tiel, Anjo dir'is.

    — Li est'is la plej malic'a bub'o, kiu trov'iĝ'is en tut'a Ŝanhajo, Pip'i daŭr'ig'is. Tiel postul'em'a kun la manĝ'o, ke la patr'in'o est'is ver'e mal'feliĉ'a. Vi ja sci'as, ke oni manĝ'as hirund'a'j'n nest'o'j'n en Ĉini'o ? Kaj tie la patr'in'o sid'is kun tut'a teler'o plen'a je hirund'a'j nest'o'j kaj vol'is manĝ'ig'i li'n. ” Jen Petr'et'o, nun ni pren'u hirund'a'n nest'o'n por pa'ĉj'o ! ” Sed Petro nur ten'is la buŝ'o'n ferm'it'a kaj sku'is la kap'o'n. Fin'e Haj Ŝan tiel ek'koler'is, ke li dir'is, ke oni ne pret'ig'u i'a'n nov'a'n manĝ'aĵ'o'n al Petro, antaŭ ol li manĝ'is unu hirund'o'nest'o'n por pa'ĉj'o. Kaj kiam Haj Ŝan est'is i'o'n dir'int'a, tiel far'iĝ'is. La sam'a hirund'o'nest'o en'ir'is kaj el'ir'is la kuir'ej'o'n de maj'o ĝis oktobr'o. La dek'kvar'a'n de juli'o li'a patr'in'o pet'eg'is, ke ŝi rajt'u don'i al Petro kelk'a'j'n viand'bul'o'j'n, sed Haj Ŝan rifuz'is.

    — Stult'aĵ'o'j, dir'is la knab'in'o sur la strat'o.

    — Jes, gust'e tio'n Haj Ŝan dir'is, Pip'i daŭr'ig'is. ” Stult'aĵ'o'j ”, li dir'is. ” Kompren'ebl'e la bub'o pov'as manĝ'i la hirund'o'nest'o'n, se li nur ĉes'as obstin'ad'i ”. Sed Petro nur ten'is la buŝ'o'n ferm'it'a la tut'a'n temp'o'n de maj'o ĝis oktobr'o.

    — Jes, sed kiel li do pov'is viv'i, Tom'i dir'is surpriz'it'e.

    — Li ja ne pov'is viv'i, Pip'i dir'is. Li mort'is. Pro nur'a obstin'ec'o. La dek'ok'a'n de oktobr'o. Kaj est'is en'ter'ig'it'a la dek'naŭ'a'n.

    Kaj la du'dek'a'n hirund'o en'flug'is tra la fenestr'o kaj de'met'is ov'o'n en la hirund'o'nest'o'n, kiu star'is sur la tabl'o. Tiel ĝi tamen far'iĝ'is util'a. Neni'a mal'util'o okaz'is, Pip'i dir'is gaj'e. Post'e ŝi pens'em'e rigard'is la knab'in'o'n, kiu star'is sur la strat'o kun sufiĉ'e konstern'it'a aspekt'o.

    — Kiel strang'a vi aspekt'as, Pip'i dir'is. Pri kio tem'as ? Ĉu vi kred'as, ke mi sid'as ĉi tie kaj mensog'as ? Ĉu tiel ? Tia'kaz'e vi nur protest'u, Pip'i dir'is minac'e kaj supr'e'n'fald'is la manik'o'j'n.

    — Ne, tut'e ne, la knab'in'o dir'is terur'ig'it'a. Mi ja ne vol'as dir'i, ke vi mensog'as, sed...

    — Ĉu ne, Pip'i dir'is. Sed ĝust'e tio'n mi far'as. Mi mensog'as tiel, ke mi'a lang'o nigr'iĝ'as, ĉu vi ne aŭd'as tio'n ? Ĉu vi ver'e kred'as, ke infan'o pov'as viv'i sen manĝ'o de maj'o ĝis oktobr'o ?
Ne grav'as, kompren'ebl'e mi sci'as, ke ili pov'as bon'e tra'viv'i sen manĝ'o dum tri, kvar monat'o'j, sed de maj'o ĝis oktobr'o, tio est'as ja tut'e stult'a. Vi ja kompren'as, ke est'as mensog'o. Ne permes'u, ke hom'o'j kred'ig'u al vi kio'n ajn !
Tiam la knab'in'o for'ir'is kaj ne plu turn'is si'n.

    — Kiel kred'em'a'j hom'o'j pov'as est'i, Pip'i dir'is al Tom'i kaj Anjo. De maj'o ĝis oktobr'o, est'as ja tro stult'e !
Kaj ŝi kri'is post la knab'in'o:
— Ne, ni ne vid'is vi'a'n patr'o'n ! Ni ne vid'is iu'n kalv'ul'o'n dum la tut'a tag'o. Sed hieraŭ dek sep preter'ir'is. Brak - en - brak'e !
La ĝarden'o de Pip'i est'is ver'e ĉarm'a. Ĝi ne est'is bon'e fleg'at'a, tut'e ne, sed est'is tie tre plaĉ'a'j herb'o'tapiŝ'o'j, kiu'j'n ŝi neniam tond'is, kaj mal'nov'a'j roz'uj'o'j, kiu'j est'is plen'a'j je blank'a'j kaj flav'a'j kaj roz'kolor'a'j roz'o'j, cert'e ne tre alt'kvalit'a'j, sed ili dolĉ'e bon'odor'is. Relativ'e mult'a'j frukt'arb'o'j ankaŭ kresk'is tie kaj — plej bon'e el ĉio — kelk'a'j mal'jun'a'j kverk'o'j kaj ulm'o'j, sur kiu'j oni pov'is bon'e grimp'i.

    En la ĝarden'o de Tom'i kaj Anjo la grimp'arb'o'j ne abund'is kaj ili'a patr'in'o ĉiam tim'is, ke la infan'o'j fal'os kaj frap'vund'os si'n. Tial ili apenaŭ mult'e grimp'is dum si'a viv'o. Sed nun Pip'i dir'is:
— Ĉu ni grimp'u sur tiu'n kverk'o'n ?
Tom'i tuj salt'is de la bar'il'pord'o, feliĉ'a pro la propon'o. Anjo est'is iom pli hezit'em'a, sed kiam ŝi vid'is, ke est'as grand'a'j tuber'o'j sur la arb'o'trunk'o, sur kiu'j oni pov'as tret'i, ankaŭ ŝi pens'is, ke est'us amuz'e prov'i.

    I'a'j'n du metr'o'j'n super la ter'o la kverk'o dis'iĝ'is en du trunk'o'j'n, kaj kie ĝi dis'iĝ'is est'is kvazaŭ ĉambr'et'o. Ne pas'is long'a temp'o ĝis ĉiu'j tri infan'o'j sid'is tie. Super ili'a'j kap'o'j la kverk'o etend'is si'a'n foli'ar'o'n kiel grand'a'n, verd'a'n plafon'o'n.

    — Ĉi tie ni pov'us trink'i kaf'o'n, Pip'i dir'is. Mi en'kur'os por kuir'i kelk'a'j'n gut'o'j'n.

    Tom'i kaj Anjo aplaŭd'is kaj kri'is ” bon'e ! ”.

    Ne daŭr'is long'e, antaŭ ol Pip'i hav'is la kaf'o'n pret'a. Kaj bulk'o'j'n ŝi est'is bak'int'a la antaŭ'a'n tag'o'n. Ŝi star'iĝ'is sub la kverk'o kaj komenc'is supr'e'n'ĵet'i kaf'o'tas'o'j'n. Tom'i kaj Anjo kapt'is ili'n. Foj'e la kverk'o kapt'is, tiel ke du kaf'tas'o'j romp'iĝ'is. Sed Pip'i en'kur'is por nov'a'j. Post'e est'is la vic'o de la bulk'o'j, kaj dum kelk'a temp'o kirl'iĝ'is bulk'o'j en la aer'o. Ili almenaŭ ne romp'iĝ'is. Fin'e Pip'i supr'e'n'grimp'is kun la kaf'o'kruĉ'o en unu man'o.

    Krem'o'n ŝi hav'is en botel'o en la poŝ'o kaj suker'o'n en skatol'et'o.

    Tom'i kaj Anjo opini'is, ke kaf'o neniam antaŭ'e gust'is tiel bon'e. Dum ordinar'a'j tag'o'j ili ne rajt'is trink'i kaf'o'n, nur kiam ili est'is gast'o'j. Kaj nun ili ja est'is gast'o'j. Anjo dis'verŝ'is iom da kaf'o sur la genu'o'j'n. Unu'e est'is varm'e kaj mal'sek'e, post'e far'iĝ'is mal'varm'e kaj mal'sek'e, sed tio ne grav'as, Anjo dir'is.

    Kiam ili est'is pret'a'j, Pip'i ĵet'is la tas'o'j'n mal'supr'e'n sur la herb'o'tapiŝ'o'n.

    — Mi vol'as vid'i kiel fortik'a'n porcelan'o'n oni far'as nun'temp'e, ŝi dir'is. Unu tas'o kaj ĉiu'j tri teler'et'o'j el'ten'is, rimark'ind'e.

    Kaj al la kaf'o'kruĉ'o nur la bek'o romp'iĝ'is.

    Subit'e Pip'i komenc'is grimp'i iom pli alt'e'n sur la arb'o.

    — Ho, kia surpriz'o, ŝi subit'e kri'is. La arb'o est'as kav'a !
Rekt'e en la trunk'o'n konduk'is grand'a tru'o, kiu'n la foli'ar'o vid'kaŝ'is al la infan'o'j.

    — Ho, ĉu ankaŭ mi rajt'as supr'e'n'grimp'i por rigard'i, Tom'i dir'is. Sed li ne ricev'is respond'o'n. Pip'i, kie vi est'as, li kri'is mal'trankvil'e.

    Tiam ili aŭd'is la voĉ'o'n de Pip'i, ne de supr'e, sed de long'e sub'e. Son'is kvazaŭ ĝi ven'us el la sub'ter'o.

    — Mi est'as en la arb'o. Ĝi est'as kav'a ĝis la ter'o. Se mi rigard'as tra fend'et'o, mi pov'as vid'i la kaf'o'kruĉ'o'n sur la herb'o ekster'e.

    — Ho, kiel vi supr'e'n'ven'os, Anjo kri'is.

    — Mi neniam supr'e'n'ven'os, Pip'i dir'is. Mi rest'os ĉi tie ĝis mi ricev'os pensi'o'n. Kaj vi dev'os don'i manĝ'o'n al mi tra la tru'o tie supr'e. Kvin aŭ ses'foj'e ĉiu'tag'e.

    Anjo ek'plor'is.

    — Kial funebr'i, kial plend'i ? Pip'i dir'is. Anstataŭ'e mal'supr'e'n'ven'u ankaŭ vi ĉi tie'n kaj ni pov'os lud'i, ke ni mort'mal'sat'as en prizon'a kav'o.

    — Neniam viv'ant'a, Anjo dir'is. Por est'i sekur'a ŝi tut'simpl'e de'grimp'is de la arb'o.

    — Anjo, mi vid'as vi'n tra la fend'o, Pip'i kri'is. Ne tret'u sur la kaf'o'kruĉ'o'n ! Est'as mal'nov'a afabl'a kaf'kruĉ'o, kiu neniam ĝen'is iu'n hom'o'n. Kaj ĝi ja tut'e ne kulp'as, ke ĝi ne plu hav'as bek'o'n.

    Anjo al'ir'is la arb'o'trunk'o'n kaj tra la fend'et'o ŝi vid'is la ekstrem'a'n pint'o'n de la montr'o'fingr'o de Pip'i, sed ŝi daŭr'e est'is mal'trankvil'a.

    — Pip'i, ĉu vi ver'e ne pov'as supr'e'n'ven'i, ŝi demand'is.

    La montr'o'fingr'o de Pip'i mal'aper'is kaj ne daŭr'is eĉ minut'o'n antaŭ ol ŝi'a vizaĝ'o etend'iĝ'is tra la tru'o supr'e sur la arb'o.

    — Ebl'e mi pov'os, se mi ver'e klopod'as, ŝi dir'is kaj for'ŝov'is la foli'ar'o'n per la man'o'j.

    — Se est'as tiel facil'e supr'e'n'grimp'i, dir'is Tom'i, kiu daŭr'e rest'is supr'e sur la arb'o, tiam ankaŭ mi vol'as ven'i mal'supr'e'n por iom'et'e mort'mal'sat'i.

    — Nja, Pip'i dir'is, mi pens'as, ke ni al'port'u ŝtup'et'ar'o'n.

    Ŝi el'ramp'is el la tru'o kaj rapid'e glit'is sur la ter'o'n. Post'e ŝi kur'is por al'port'i ŝtup'et'ar'o'n, pen'e tren'is ĝi'n sur la arb'o'n kaj en'ŝov'is ĝi'n tra la tru'o.

    Tom'i dezir'eg'is mal'supr'e'n'ir'i. Est'is iom pen'ig'e grimp'i ĝis la tru'o, ĉar ĝi sid'is alt'e, sed Tom'i est'is kuraĝ'a. Li ankaŭ ne tim'is en'ir'i la mal'hel'a'n kav'o'n de la arb'o'trunk'o. Anjo vid'is li'n mal'aper'i kaj ŝi tre mir'is, ĉu ŝi iam re'vid'os li'n. Ŝi prov'is rigard'i tra la fend'o.

    — Anjo, ŝi aŭd'is la voĉ'o'n de Tom'i. Vi ne pov'as imag'i, kiel mir'ind'e est'as ĉi tie. Ankaŭ vi dev'as en'ven'i. Tut'e ne est'as danĝer'e, kiam vi hav'as ŝtup'et'ar'o'n, sur kiu grimp'i. Se vi far'as tio'n nur unu'foj'e, vi post'e ne vol'as far'i i'o'n ali'a'n.

    — Ĉu est'as cert'e, Anjo demand'is.

    — Absolut'e, Tom'i respond'is.

    Tiam Anjo kun trem'ant'a'j krur'o'j de'nov'e grimp'is sur la arb'o'n, kaj Pip'i help'is ŝi'n pri la last'a mal'facil'a part'o. Ŝi iom re'tir'iĝ'is, kiam ŝi vid'is, kiel mal'lum'e est'as en la trunk'o. Sed Pip'i ten'is ŝi'a'n man'o'n kaj kuraĝ'ig'is ŝi'n.

    — Ne tim'u, Anjo, ŝi aŭd'is Tomi'n de mal'supr'e. Nun mi vid'as vi'a'j'n krur'o'j'n, kaj mi cert'e kapt'os vi'n, se vi fal'os.

    Anjo tamen ne fal'is, sed feliĉ'e ven'is al Tom'i. Post moment'o Pip'i ven'is.

    — Ĉu ne est'as amuz'e ĉi tie, Tom'i dir'is.

    Kaj Anjo dev'is konsent'i, ke tiel est'as. Tut'e ne est'is tiel mal'lum'e, kiel ŝi antaŭ'e kred'is, ĉar lum'o en'fal'is tra la fend'o. Anjo ir'is tie'n por kontrol'i, ke ankaŭ ŝi pov'as vid'i la kaf'o'kruĉ'o'n sur la herb'ej'o ekster'e.

    — Ĉi tio'n ni uz'os kiel ni'a'n kaŝ'ej'o'n, Tom'i dir'is. Neni'u pov'os sci'i, ke ni trov'iĝ'as ĉi tie. Kaj se ili ir'os serĉ'ant'e ni'n ĉi ekster'e, ni pov'os vid'i ili'n tra la fend'o. Kaj tiam ni rid'os.

    — Ni pov'os hav'i branĉ'et'o'n kaj el'met'i ĝi'n tra la fend'o kaj tikl'i ili'n iom'et'e, Pip'i dir'is. Tiel ili kred'os, ke fantom'as.

    Je tiu pens'o la infan'o'j tiel ek'ĝoj'is, ke ĉiu'j tri ĉirkaŭ'brak'is unu la ali'a'n. Tiam ili aŭd'is la gong'o'n, kiu vok'is al vesper'manĝ'o hejm'e ĉe Tom'i kaj Anjo.

    — Kiel stult'e, Tom'i dir'is. Nun ni dev'as ir'i hejm'e'n. Sed ni re'ven'os ĉi tie'n morgaŭ, tuj kiam ni ven'os hejm'e'n de la lern'ej'o.

    — Far'u tio'n, Pip'i dir'is.

    Kaj ili supr'e'n'grimp'is laŭ la ŝtup'et'ar'o, unu'e Pip'i, post'e Anjo kaj last'e Tom'i. Kaj ili grimp'is de sur la arb'o, unu'e Pip'i, post'e Anjo kaj last'e Tom'i.

Pip'i aranĝ'as ekskurs'o'n

    Hodiaŭ ni ne ir'os al lern'ej'o, Tom'i dir'is al Pip'i, ĉar ni hav'as feri'o'j'n pro pur'ig'ad'o.

— Ha, Pip'i kri'is. De'nov'e mal'just'aĵ'o ! Mi ja ne ricev'as feri'o'n pro pur'ig'ad'o, kvankam mi ĝi'n ver'e bezon'us. Nur vid'u, kiel aspekt'as la kuir'ej'a plank'o ! Sed ceter'e, ŝi al'don'is, kiam mi ĝust'e pri'pens'as la afer'o'n, mi tamen pov'as pur'ig'i sen feri'o.

    Kaj tio'n mi intenc'as far'i nun, feri'o aŭ ne. Mi vol'us vid'i tiu'n, kiu pov'as mal'help'i mi'n ! Sid'iĝ'u sur la kuir'ej'a tabl'o por ke vi ne mal'help'u.

    Tom'i kaj Anjo obe'em'e ramp'is sur la tabl'o'n, kaj tie'n salt'is ankaŭ Sinjor'o Nilson, kiu kuŝ'iĝ'is sur la genu'o'j'n de Anjo por dorm'i.

    Pip'i varm'ig'is grand'a'n kaldron'o'n kun akv'o, kiu'n ŝi post'e sen'hezit'e el'verŝ'is sur la kuir'ej'a'n plank'o'n. Post'e ŝi de'pren'is si'a'j'n grand'a'j ŝu'o'j'n kaj ord'em'e met'is ili'n sur la pan'plad'o'n. Ŝi fiks'is du lav'bros'o'j'n sur si'a'j'n nud'a'j'n pied'o'j'n, kaj glit'is sur la tut'a plank'o, tiel ke plaŭd'is, kiam ŝi plug'is tra la akv'o.

    — Mi ja dev'us est'i glit'kur'a princ'in'o, ŝi dir'is kaj lev'is unu pied'o'n rekt'e supr'e'n en la aer'o'n, tiel ke la lav'bros'o sur ŝi'a mal'dekstr'a pied'o frakas'is part'o'n de la plafon'a lamp'o.

    — Grac'o'n kaj ĉarm'o'n mi almenaŭ hav'as, ŝi daŭr'ig'is kaj far'is vigl'a'n salt'o'n trans seĝ'o'n, kiu bar'is ŝi'a'n voj'o'n.

    — Jen ja, nun cert'e est'as pur'e, ŝi fin'e dir'is kaj de'pren'is la bros'o'j'n.

    — Ĉu vi ne sek'ig'os la plank'o'n, Anjo sci'vol'is.

    — Ne, ĝi pov'as aer'sek'iĝ'i, Pip'i dir'is. Mi ne kred'as, ke ĝi mal'varm'um'iĝ'os, se ĝi nur mov'iĝ'ad'as.

    Tom'i kaj Anjo ramp'is de la tabl'o kaj trans'tret'is la plank'o'n tre si'n'gard'e por ne mal'sek'iĝ'i.

    Ekster'e la sun'o bril'is el klar'blu'a ĉiel'o. Est'is tia bril'a septembr'a tag'o, dum kiu oni ek'em'as promen'i en la arb'ar'o. Pip'i ek'hav'is ide'o'n.

    — Pri'pens'u, ĉu ni pren'u Sinjor'o'n Nilson kun ni kaj ek'ir'u ekskurs'i ?
— Ho jes, Tom'i kaj Anjo kri'is entuziasm'e.

    — Kur'u hejm'e'n kaj demand'u vi'a'n pa'nj'o'n, Pip'i dir'is, kaj dum'e mi prepar'os la proviant'o'n.

    Tom'i kaj Anjo opini'is, ke tio est'as bon'a propon'o. Ili kur'eg'is hejm'e'n kaj ne daŭr'is long'e ĝis kiam ili re'ven'is. Tiam Pip'i jam star'is ekster la bar'il'pord'o kun Sinjor'o Nilson sur la ŝultr'o, migr'o'baston'o en unu man'o kaj grand'a korb'o en la ali'a.

    La infan'o'j unu'e mal'long'e sekv'is la kamp'ar'a'n voj'o'n, sed de'turn'is post'e en arb'ar'et'o'n, kie agrabl'a pad'et'o serpent'um'is inter betul'o'j kaj ar'o'j da avel'uj'o'j. Baldaŭ ili ven'is al bar'il'pord'o, kaj mal'antaŭ ĝi situ'is ankoraŭ pli bel'a arb'ar'et'o. Sed ĝust'e antaŭ la bar'il'pord'o star'is bov'in'o, kiu ne ŝajn'is vol'i mov'i si'n.

    Anjo kri'is al ĝi, kaj Tom'i kuraĝ'e al'ir'is kaj prov'is for'pel'i ĝi'n, sed ĝi ne mov'is si'n el la lok'o, nur rigard'aĉ'is la infan'o'j'n per si'a'j grand'a'j bov'inokul'o'j. Por fin'ig'i ĉi tio'n, Pip'i de'met'is la korb'o'n, al'ir'is kaj flank'e'n'port'is la bov'in'o'n, kiu konstern'it'a for'trot'is inter la avel'uj'o'j'n.

    — Imag'u, ke bov'in'o'j pov'as est'i tiel obstin'a'j, Pip'i dir'is kaj pied - ĉe — pied'e trans'salt'is la bar'il'pord'o'n. Kaj kio est'as la rezult'o ? Ke la vir'bov'o'j far'iĝ'as aj, kompren'ebl'e ! Est'as ja sufiĉ'e terur'e pens'i pri tio.

    — Kia bel'eg'a arb'ar'et'o, Anjo rav'it'e kri'is kaj sur'grimp'is ĉiu'n ŝton'o'n, kiu'n ŝi vid'is. Tom'i kun'port'is la ponard'o'n, kiu'n li ricev'is de Pip'i, kaj li tranĉ'is migr'o'baston'o'j'n kaj al si kaj al Anjo.

    Li ankaŭ tranĉ'et'is si'a'n dik'fingr'o'n, sed tio ne grav'is.

    — Ebl'e oni eĉ dev'us kolekt'i iom da fung'o'j, Pip'i dir'is, kaj romp'is bel'a'n ruĝ'a'n muŝ'agarik'o'n. Mi sci'vol'as, ĉu ĝi est'as manĝ'ebl'a, ŝi daŭr'ig'is. Ĉiu'kaz'e, ĝi ne est'as trink'ebl'a, tiom mi sci'as, kaj rest'as do apenaŭ io ali'a ol manĝ'i ĝi'n. Ebl'e oni pov'as !
Ŝi de'mord'is grand'a'n pec'o'n de la fung'o kaj en'glut'is ĝi'n.

    — Ebl'is, ŝi konstat'is kun ĝoj'o. Jes ja, ĉi tiu'n ni stuf'os ali'a'n foj'o'n, ŝi dir'is kaj ĵet'is la fung'o'n alt'e'n super la arb'o'pint'o'j'n.

    — Kio'n vi hav'as en la korb'o, Pip'i ? Anjo demand'is. Ĉu est'as io bon'gust'a ?
— Tio'n mi ne dir'as por mil kron'o'j, Pip'i asert'is. Unu'e ni trov'u taŭg'a'n lok'o'n, kie ni pov'as aranĝ'i la manĝ'o'n.

    La infan'o'j komenc'is fervor'e serĉ'i tia'n lok'o'n. Anjo trov'is grand'a'n plat'a'n ŝton'o'n, kiu'n ŝi opini'is konven'a, sed tie ramp'is amas'o da ruĝ'a'j formik'o'j kaj ” ĉe ili mi ne vol'as sid'i, ĉar mi ne kon'as ili'n ”, Pip'i dir'is.

    — Jes, kaj ili mord'as, Tom'i dir'is.

    — Ĉu ver'e, Pip'i dir'is. Do re'mord'u !
Tiam Tom'i ek'vid'is et'a'n mal'dens'ej'o'n inter kelk'a'j abel'ul'o'j kaj li vol'is, ke ili ek'sid'u tie.

    — Ne- he, tie ne est'as sufiĉ'e sun'e, por ke mi'a'j lentug'o'j bon'fart'u, Pip'i dir'is. Kaj mi opini'as, ke lentug'o'j est'as tre bel'a'j.

    Iom for'e kuŝ'is rok'o, kiu'n ili pov'is facil'e kaj komfort'e sur'grimp'i. Kaj sur la rok'o est'is mal'grand'a sun'a plat'aĵ'o, preciz'e kiel balkon'o. Tie ili sid'iĝ'is.

    — Nun vi ferm'u la okul'o'j'n, dum mi prepar'as la manĝ'o'n, Pip'i dir'is. Tom'i kaj Anjo plej'ebl'e fort'e kun'prem'is la okul'o'j'n kaj ili aŭd'is, kiel Pip'i mal'ferm'is la korb'o'n kaj krak'et'ig'is paper'o'n.

    — Unu, du, dek naŭ, nun vi rajt'as rigard'i, Pip'i fin'e dir'is.

    Tiam ili rigard'is kaj ili kri'is pro rav'iĝ'o, kiam ili vid'is ĉiu'j'n bon'gust'aĵ'o'j'n, kiu'j'n Pip'i est'is met'int'a sur la plat'a'n rok'o'n.

    Kuŝ'is tie bon'gust'a'j buter'pan'et'o'j kun viand'bul'o'j kaj ŝink'o, tut'a stak'o da pat'kuk'o'j kun suker'o, plur'a'j brun'a'j kolbas'et'o'j kaj tri puding'o'j el ananas'o. Ĉar sci'u, ke Pip'i lern'is kuir'i de la kuir'ist'o sur la ŝip'o de si'a patr'o.

    — Ho, kiel agrabl'a est'as pur'ig'ad'a feri'o, Tom'i dir'is kun la buŝ'o plen'a je pat'kuk'o. Oni dev'us hav'i ĝi'n ĉiu'tag'e.

    — Ne, mi dir'os al vi, ke tiom mi ne ŝat'as pur'ig'ad'o'n, Pip'i dir'is. Est'as amuz'e, cert'e est'as, sed ne ĉiu'n tag'o'n, est'us tro lac'ig'e.

    Fin'e la infan'o'j est'is tiel sat'a'j, ke ili apenaŭ pov'is mov'i si'n, kaj ili sid'is trankvil'e en la sun'bril'o kaj nur ĝu'is.

    — Mi sci'vol'as, ĉu est'as mal'facil'e flug'i, Pip'i dir'is kaj rev'em'e rigard'is trans la rand'o'n de la plat'aĵ'o. La rok'o krut'e dekliv'is sub ili kaj est'is alt'e ĝis la grund'o.

    — Oni pov'us cert'e lern'i flug'i mal'supr'e'n, ŝi daŭr'ig'is. Sed est'as cert'e pli mal'facil'e flug'i supr'e'n. Oni pov'us ja komenc'i per la facil'a manier'o. Mi pens'as, ke mi prov'os !
— Ne, Pip'i, Tom'i kaj Anjo kri'is, ho, kar'a Pip'i, ne far'u !
Sed Pip'i jam star'is ĉe la rand'o de la krut'aĵ'o.

    — Flug'u, fi'a fring'o, flug'u, kaj la fi'a fring'o flug'is, ŝi dir'is, kaj ĝust'e kiam ŝi dir'is ” flug'is ”, ŝi lev'is la brak'o'j'n kaj paŝ'is rekt'e en la aer'o'n. Post du'on'a sekund'o aŭd'iĝ'is fal'bru'o. Est'is Pip'i, kiu frap'is la ter'o'n. Tom'i kaj Anjo kuŝ'is sur'ventr'e kaj rigard'is terur'ig'it'a'j sub'e'n al ŝi. Pip'i lev'is si'n kaj viŝ'is la genu'o'j'n.

    — Mi forges'is flug'il'um'i, ŝi gaj'e dir'is. Kaj ver'ŝajn'e hav'as tro mult'e da pat'kuk'o'j en la ventr'o.

    Ĝust'e en tiu moment'o la infan'o'j rimark'is, ke Sinjor'o Nilson est'is mal'aper'int'a. Ĝi ver'ŝajn'e ek'ir'is al tut'e propr'a ekskurs'et'o. Ili memor'is, ke ili vid'is ĝi'n sid'i tut'e kontent'a dis'maĉ'ant'a la proviant'a'n korb'o'n, sed dum la flug'prov'o de Pip'i ili forges'is pri ĝi. Nun ĝi est'is for.

    Pip'i tiel ek'koler'is, ke ŝi ĵet'is unu el si'a'j ŝu'o'j en profund'a'n flak'eg'o'n.

    — Oni neniam kun'port'u simi'o'j'n, kiam oni ir'as i'e'n, ŝi dir'is.

    Ĝi dev'us rest'i hejm'e kaj sen'pul'ig'i la ĉeval'o'n. Tio est'us just'a, ŝi daŭr'ig'is kaj paŝ'is en la flak'o'n por kapt'i la ŝu'o'n. La akv'o ating'is ĝis la tali'o.

    — Mi dev'us fakt'e kapt'i la okaz'o'n por lav'i ankaŭ la har'ar'o'n, Pip'i dir'is kaj tremp'is la tut'a'n kap'o'n en la akv'o tiel long'e, ke la akv'o komenc'is vezik'um'i.

    — Nu, jen mi ne dev'as vizit'i friz'ist'in'o'n, ŝi kontent'e daŭr'ig'is, kiam ŝi re'aper'is. Ŝi el'ir'is el la flak'o kaj sur'met'is la ŝu'o'n.

    Kaj ili ek'ir'is por serĉ'i Sinjor'o'n Nilson.

    — Ĉu vi aŭd'as, kiel ŝmac'as, kiam mi ir'as, Pip'i rid'is. Son'as ” ŝmac, ŝmac ” de la rob'o kaj ” plaŭ, plaŭ ” de la ŝu'o'j. Est'as ver'e amuz'e. Mi pens'as, ke ankaŭ vi dev'us prov'i tio'n, ŝi dir'is al Anjo, kiu ir'is tie tut'e net'a kun silk'a'j blond'a'j har'bukl'o'j, roz'kolor'a rob'o kaj blank'a'j led'ŝu'et'o'j.

    — Ali'a'n foj'o'n, dir'is la prudent'a Anjo.

    Ili plu'ir'is.

    — Oni pov'as far'iĝ'i ver'e koler'a al Sinjor'o Nilson, Pip'i dir'is.

    Tiel ĝi ĉiam far'as. Ĝi ankaŭ for'kur'is de mi iu'n foj'o'n en Surabajo kaj dung'iĝ'is kiel dom'serv'ist'o ĉe mal'jun'a vidv'in'o. Ĉi last'a kompren'ebl'e est'is mensog'o, ŝi al'don'is post paŭz'o.

    Tom'i propon'is, ke ili ir'u ĉiu en propr'a'n direkt'o'n por serĉ'i. Anjo iom tim'is komenc'e kaj ne vol'is, sed Tom'i dir'is:
— Vi ja ne est'as mal'kuraĝ'a, ĉu ?
Kaj tia'n akuz'o'n Anjo kompren'ebl'e ne pov'is toler'i. Tiam la infan'o'j ir'is ĉiu en mal'sam'a'n direkt'o'n.

    Tom'i ir'is tra herb'ej'o. I'a'n Sinjor'o'n Nilson li ne trov'is, sed li trov'is i'o'n ali'a'n. Vir'bov'o'n ! Aŭ pli ĝust'e dir'it'e, la vir'bov'o trov'is Tomi'n kaj la vir'bov'o ne ŝat'is li'n, ĉar ĝi est'is koler'a vir'bov'o, kiu tut'e ne ŝat'is infan'o'j'n. Ĝi al'kur'eg'is kun mal'lev'it'a kap'o kaj terur'a blek'ad'o, kaj Tom'i el'ig'is tim'kri'eg'o'n, kiu aŭd'iĝ'is en la tut'a arb'ar'o. Pip'i kaj Anjo ankaŭ aŭd'is ĝi'n kaj al'kur'is por vid'i, kio'n Tom'i vol'as per si'a kri'eg'o. Tiam la vir'bov'o jam kapt'is Tomi'n per la korn'o'j kaj ĵet'is li'n alt'e'n en la aer'o'n.

    — Kia mal'prudent'a vir'bov'o, Pip'i dir'is al Anjo, kiu plor'is tut'e sen'esper'e. Tiel oni ja ne rajt'as far'i. Ĝi ja mal'pur'ig'as la blank'a'n mar'ist'a'n vest'o'n de Tom'i. Mi dev'as ir'i prudent'ig'i la bov'stult'ul'o'n.

    Kaj tio'n ŝi far'is. Ŝi al'kur'is kaj tir'is ĝi'a'n vost'o'n.

    — Pardon'u, ke mi inter'romp'as, ŝi dir'is, kaj ĉar ŝi fort'e ek'tir'is, la vir'bov'o turn'is si'n kaj ek'vid'is nov'a'n infan'o'n, kiu'n ĝi ankaŭ vol'is kapt'i per la korn'o'j.

    — Kiel dir'it'e, pardon'u, ke mi inter'romp'as, Pip'i ripet'is. Kaj pardon'u, ke mi de'romp'as, ŝi al'don'is kaj romp'is unu korn'o'n de la vir'bov'o. Ĉi'jar'e ne est'as modern'e hav'i du korn'o'j'n, ŝi dir'is. Ĉi'jar'e ĉiu'j bon'a'j vir'bov'o'j hav'as nur unu korn'o'n, se eĉ unu, ŝi dir'is kaj de'romp'is ankaŭ la du'a'n.

    Ĉar vir'bov'o'j ne hav'as sent'o'n en la korn'o'j, ĝi ne sci'is, ke la korn'o'j mank'as. Ĝi vigl'e daŭr'ig'is korn'o'bat'i, kaj se est'us iu ali'a ol Pip'i, cert'e far'iĝ'us nur kaĉ'o el tiu id'o.

    — Haha, ne tikl'u mi'n, Pip'i kri'is. Vi ne pov'as imag'i, kiel tikl'iĝ'em'a mi est'as. Haha, ĉes'u, ĉes'u, mi rid'as ĝis'mort'e !
Sed la vir'bov'o ne ĉes'is, kaj fin'e Pip'i salt'is sur ĝi'a'n dors'o'n por ricev'i moment'o'n da trankvil'o. Tre trankvil'e ja ne far'iĝ'is, ĉar la vir'bov'o ne ŝat'is hav'i Pipi'n sur la dors'o. Ĝi far'is terur'eg'a'j'n kapriol'o'j'n por for'ig'i ŝi'n, sed ŝi nur kun'prem'is la gamb'o'j'n kaj rest'is sid'ant'a. La vir'bov'o kur'eg'is tie'n kaj re'e'n sur la herb'ej'o kaj muĝ'is, tiel ke fum'is el ĝi'a'j naz'tru'o'j. Pip'i rid'is kaj kri'is kaj man'sving'is al Tom'i kaj Anjo, kiu'j star'is iom for'e trem'ant'e kiel tremol'a'j foli'o'j. La vir'bov'o turn'iĝ'is prov'ant'e de'ĵet'i Pipi'n.

    — Jen mi danc'as kun amik'et'o mi'a, Pip'i kant'et'is kaj rest'is sid'ant'a. Fin'e la vir'bov'o tiel lac'iĝ'is, ke ĝi kuŝ'iĝ'is sur la ter'o, dezir'ant'e ke ne ekzist'u infan'o'j en la mond'o. Ceter'e ĝi neniam opini'is, ke infan'o'j est'as special'e neces'a'j.

    — Ĉu vi intenc'as siest'i nun ? Pip'i demand'is ĝentil'e. En tia kaz'o mi ne vol'as ĝen'i.

    Ŝi de'ir'is de ĝi'a dors'o kaj for'ir'is al Tom'i kaj Anjo. Tom'i est'is iom plor'int'a. Li hav'is vund'o'n sur brak'o, sed Anjo jam ĉirkaŭ'vind'is si'a'n poŝ'tuk'o'n kaj ne plu dolor'is.

    — Ho, Pip'i, Anjo ekscit'e kri'is, kiam Pip'i ven'is.

    — Ŝŝŝ, Pip'i flustr'is. Ne vek'u la vir'bov'o'n ! Ĝi dorm'as kaj se ni vek'as ĝi'n, ĝi nur est'os kverel'em'a.

    — Sinjor'o Nilson, Sinjor'o Nilson, kie vi est'as, ŝi kri'is la post'a'n minut'o'n per laŭt'a voĉ'o, sen'konsider'e al la siest'o de la vir'bov'o. Ni dev'as ir'i hejm'e'n !
Kaj fakt'e, tie Sinjor'o Nilson sid'is, grimp'int'a sur pin'o'n. Ĝi suĉ'is la vost'o'n kaj aspekt'is mal'ĝoj'a. Ne est'is amuz'e por tia mal'grand'a simi'o est'i las'it'a sol'a en la arb'ar'o. Nun ĝi de'salt'is de la pin'o kaj sur la ŝultr'o'n de Pip'i, sving'ant'e la pajl'o'ĉapel'o'n kiel ĉiam, kiam ĝi ĝoj'is.

    — Nu, do, vi ne far'iĝ'is dom'serv'ist'o ĉi tiu'n foj'o'n, Pip'i dir'is kaj kares'is ĝi'a'n dors'o'n. Ba, tio ja est'is mensog'o, ŝi al'don'is.

    Nu, tamen, se est'us ver'o, ne pov'us est'i mensog'o, ŝi daŭr'ig'is si'a'n pens'ad'o'n. Vi vid'os, se oni bon'e pri'pens'as, ke ĝi ebl'e tamen est'is dom'serv'ist'o en Surabajo ! En tia kaz'o mi sci'as, kiu far'u la viand'bul'o'j'n est'ont'e !
Kaj jen ili promen'is hejm'e'n, Pip'i kun daŭr'e ŝmac'ant'a rob'o kaj plaŭd'ant'a'j ŝu'o'j. Tom'i kaj Anjo pens'is, ke ili hav'is mir'ind'a'n tag'o'n, malgraŭ la vir'bov'o, kaj ili kant'is kant'o'n, kiu'n ili lern'is en la lern'ej'o. Ĝi est'is en la ver'o somer'kant'o, kaj nun ja baldaŭ est'os aŭtun'o, sed ili opini'is, ke ĝi tamen konven'as:
Dum somer ’ en la sun'a kamp'ar'o
ir'as ni tra la verd'a arb'ar'o,
ho, for est'as ni'a zorg'ar'o,
kun ĝoj'o kant'u do: Haló ! Haló !
Ek'ir'u nun
al rav'a su'n ’,
ne sid'u hejm'e ĝis aŭtun ’ !
Ni marŝ'as for
kun gaj'a kor ’
kaj ĝu'as de la flor'odor ’.

    Dum somer ’ en la sun'a kamp'ar'o
kun ĝoj'o kant'u do: Haló ! Haló !
Pip'i ankaŭ kant'is, sed ŝi ne hav'is tut'e sam'a'j'n vort'o'j'n, ŝi kant'is tiel:

Pip'i vizit'as cirk'o'n

    Ven'is cirk'o al la urb'et'o kaj ĉiu'j infan'o'j kur'is al si'a'j ge'patr'o'j kaj pet'eg'is, ke ili rajt'u ir'i tie'n. Tio'n ankaŭ Tom'i kaj Anjo far'is, kaj ili'a bon'kor'a patr'o tuj el'pren'is kelk'a'j'n bel'a'j'n arĝent'a'j'n kron'o'j'n kaj don'is al ili.

Kun la mon'o firm'e prem'it'a en la man'o ili rapid'is al Pip'i.

    Ŝi est'is sur la verand'o ĉe la ĉeval'o. Ŝi est'is plekt'ant'a ĝi'a'n vost'o'n je mal'grand'a'j plekt'aĵ'o'j, kiu'j'n ŝi ornam'is per ruĝ'a'j bant'o'j.

    — Est'as ĝi'a nask'iĝ'tag'o hodiaŭ, mi kred'as, ŝi dir'is. Kaj tial ĝi dev'as aspekt'i bel'a.

    — Pip'i, Tom'i dir'is spir'eg'ant'e, ĉar li tiel rapid'e kur'is. Pip'i, ĉu vi vol'as kun'ir'i al cirk'o ?
— Mi pov'as kun'ir'i al kio ajn, sed ĉu mi pov'as kun'ir'i al sirko, mi ne sci'as, ĉar mi ne sci'as, kio sirko est'as. Ĉu ĝi dolor'as ?
— Kiel komik'a vi est'as, Tom'i dir'is. Tio ja ne dolor'as ! Est'as ja amuz'a ! Ĉeval'o'j kaj klaŭn'o'j kaj bel'a'j dam'o'j, kiu'j ir'as sur ŝnur'eg'o !
— Sed kost'as, Anjo dir'is kaj mal'ferm'is si'a'n man'et'o'n por kontrol'i, ke tie ankoraŭ kuŝ'as grand'a bril'a du'kron'o kaj du kvin'dek - oer'a'j mon'er'o'j.

    — Mi est'as riĉ'a kiel Krez'o, Pip'i dir'is, kaj tial mi ja cert'e pov'as aĉet'i sirkon. Sed rest'os mal'mult'e da lok'o, se mi hav'os pli da ĉeval'o'j. La klaŭn'o'j'n kaj la bel'a'j'n dam'o'j'n mi ja pov'as stapl'i en la kalandr'ej'o'n, sed tio kun la ĉeval'o'j est'os pli mal'facil'a.

    — Stult'ul'in'o, Tom'i dir'is. Vi ne aĉet'u la cirk'o'n. Kost'as ir'i tie'n por rigard'i, vi kompren'u.

    — Ne'kred'ebl'e, Pip'i kri'is kaj kun'prem'is la okul'o'j'n. Ĉu kost'as rigard'i ? ! Kaj ĉi tie mi ir'as rigard'aĉ'ant'e la tut'a'j'n tag'o'j'n ! Kiu sci'as, por kiom da mon'o mi jam rigard'aĉ'is !
Iom post iom ŝi si'n'gard'e mal'ferm'is unu okul'o'n, kaj turn'iĝ'is al ŝi en la kap'o.

    — Kost'u kiom ajn, nun mi dev'as ek'rigard'i !
Fin'e Tom'i kaj Anjo tamen sukces'is klar'ig'i al Pip'i, kio est'as cirk'o, kaj tiam Pip'i ir'is pren'i kelk'a'j'n or'mon'er'o'j'n el si'a valiz'o. Post'e ŝi sur'met'is si'a'n ĉapel'o'n, kiu est'is grand'a kiel muel'il'a rad'o, kaj ili marŝ'is al la cirk'o.

    Mult'eg'e da hom'o'j inter'prem'iĝ'is ekster la cirk'a tend'eg'o, kaj antaŭ la bilet'giĉet'o est'is long'a atend'o'vic'o. Post iom'a temp'o est'is la vic'o de Pip'i. Ŝi en'ŝov'is la kap'o'n en la giĉet'o'n, rigard'eg'is firm'e la mal'jun'a'n sinjor'in'o'n, kiu sid'is tie, kaj dir'is:
— Nu, kiom kost'as rigard'i vi'n ?
Sed la mal'jun'ul'in'o est'is el ekster'land'o kaj ŝi ne kompren'is, kio'n Pip'i vol'as dir'i, sed respond'is:
— Knab'in'et'o, koŝtaŝ kfin kron'o'j ŝur unu'a lokko kaj tri kron'o'j ŝur tua lokko kaj unu kron'o ŝur ŝtarlokko.

    — Ĉu tiom, Pip'i dir'is, sed tiam vi dev'as promes'i, ke vi ankaŭ ir'os sur ŝnur'eg'o.

    Nun Tom'i inter'ven'is dir'ant'e, ke Pip'i hav'u du'a'lok'a'n bilet'o'n. Pip'i etend'is la man'o'n kaj don'is or'a'n mon'er'o'n, kaj la mal'jun'ul'in'o dub'em'e rigard'is ĝi'n. Ŝi ankaŭ mord'is ĝi'n por vid'i, ĉu ĝi est'as fals'a. Fin'e ŝi est'is konvink'it'a, ke ĝi ver'e est'as el or'o kaj Pip'i ricev'is si'a'n bilet'o'n. Krom'e ŝi re'ricev'is amas'o'n da arĝent'a'j mon'er'o'j kiel ŝanĝ'mon'o'n.

    — Kial mi hav'u tiu'j'n mal'plaĉ'a'j'n blank'a'j'n mon'er'o'j'n, Pip'i dir'is mal'bon'humor'e. Re'ten'u ili'n, mi ja pov'as rigard'i vi'n du'foj'e. Ŝur ŝtarlokko.

    Ĉar Pip'i absolut'e ne vol'is re'ricev'i i'a'n mon'o'n, la vir'in'o inter'ŝanĝ'e don'is unu'a'lok'a'n bilet'o'n al ŝi kaj ankaŭ don'is unu'a'lok'a'j'n bilet'o'j'n al Tom'i kaj Anjo, sen ke ili en'tut'e bezon'u don'i si'a'n mon'o'n.

    Tiel Pip'i, Tom'i kaj Anjo pov'is sid'i sur bel'eg'a'j ruĝ'a'j seĝ'o'j tut'e apud la aren'o. Tom'i kaj Anjo plur'foj'e turn'is si'n por man'sign'i al si'a'j lern'ej'a'j ge'kamarad'o'j, kiu'j sid'is mult'e pli long'e for.

    — Est'as strang'a lapon'tend'o ĉi tio, Pip'i dir'is kaj mir'e ĉirkaŭ'rigard'is. Sed mi vid'as, ke oni dis'perd'is seg'aĵ'o'n sur la plank'o'n.

    Mi ja ne est'as tre pedant'a pri tio, sed aspekt'as sen'zorg'e, laŭ mi'a opini'o.

    Tom'i klar'ig'is al Pip'i, ke sur la plank'o'j de ĉiu'j cirk'o'j oni hav'as seg'aĵ'o'n, sur kiu la ĉeval'o'j pov'as kur'i.

    Sur estrad'o sid'is la orkestr'o de la cirk'o, kiu subit'e ek'lud'is tondr'a'n marŝ'o'n. Pip'i fort'e frap'is la man'o'j'n kaj salt'is supr'e'n sub'e'n sur la seĝ'o pro rav'iĝ'o.

    — Ĉu ankaŭ kost'as aŭskult'i, aŭ oni rajt'as far'i tio'n sen'pag'e, ŝi demand'is.

    Ĝust'e tiam iu flank'e'n'tir'is la kurten'o'n antaŭ la art'ist'a en'ir'ej'o kaj la direktor'o de la cirk'o, en nigr'a frak'o kaj kun vip'o en la man'o, en'kur'is kaj kun li dek blank'a'j ĉeval'o'j kun ruĝ'a'j plum'o'j sur la kap'o'j.

    La direktor'o de la cirk'o klak'ig'is la vip'o'n kaj la ĉeval'o'j ek'kur'is ĉirkaŭ la aren'o. De'nov'e la direktor'o klak'ig'is la vip'o'n kaj tiam ĉiu'j ĉeval'o'j star'ig'is si'a'j'n antaŭ'a'j'n krur'o'j'n sur la bar'il'o'n, kiu ĉirkaŭ'is la aren'o'n. Unu el la ĉeval'o'j halt'is ĝust'e antaŭ la lok'o de la infan'o'j. Anjo ne ŝat'is hav'i ĉeval'o'n tiel proksim'e al si, tial ŝi ramp'is mal'antaŭ'e'n sur la seĝ'o'n, kiom ŝi pov'is. Sed Pip'i si'n klin'is antaŭ'e'n, lev'is la antaŭ'krur'o'n de la ĉeval'o kaj dir'is:
— Salut'o'n al vi ! Mi pov'as mult'e salut'i de mi'a ĉeval'o. Ankaŭ ĝi hav'as nask'iĝ'tag'o'n hodiaŭ, sed ĝi hav'as bant'o'n sur la vost'o anstataŭ sur la kap'o.

    Pip'i bon'ŝanc'e las'is la pied'o'n de la ĉeval'o antaŭ ol la direktor'o de la cirk'o re'klak'ig'is la vip'o'n, ĉar tiam ĉiu'j ĉeval'o'j de'salt'is de la bar'il'o kaj re'ek'kur'is.

    Kiam la program'er'o fin'iĝ'is, la direktor'o ĝentil'e klin'is si'n kaj la ĉeval'o'j el'kur'is. Moment'o'n post'e la kurten'o de'nov'e mal'ferm'iĝ'is por karb'o'nigr'a ĉeval'o kaj sur ĝi'a dors'o star'is bel'a dam'o vest'it'a per verd'a silk'o'trikot'aĵ'o. Ŝi'a nom'o est'is Fraŭl'in'o Karmen'cit'a, laŭ la program'foli'o.

    La ĉeval'o ĉirkaŭ'trot'is sur la seg'aĵ'o kaj Fraŭl'in'o Karmen'cit'a star'is sur ĝi trankvil'a kaj rid'et'ant'a. Sed tiam io okaz'is. Ĝust'e kiam la ĉeval'o preter'pas'is la lok'o'n de Pip'i, io ven'is sibl'ant'e tra la aer'o, kaj est'is neni'u ali'a ol Pip'i mem. Kaj tie ŝi star'is sur la dors'o de la ĉeval'o mal'antaŭ Fraŭl'in'o Karmen'cit'a. Fraŭl'in'o Karmen'cit'a unu'e tiel surpriz'iĝ'is, ke ŝi preskaŭ fal'is de la ĉeval'o. Post'e ŝi koler'iĝ'is. Ŝi komenc'is frap'i mal'antaŭ si per la man'o'j por ig'i Pipi'n de'salt'i. Sed tio ne sukces'is.

    — Trankvil'iĝ'u kelk'a'j'n hekto'gram'o'j'n, Pip'i dir'is. Ne nur vi amuz'iĝ'u. Mi ja ankaŭ pag'is, ĉu ?
Tiam Fraŭl'in'o Karmen'cit'a vol'is mem de'salt'i, sed ankaŭ tio ne sukces'is, ĉar Pip'i fort'e ten'is ŝi'n ĉirkaŭ la tali'o. Kaj tiam ĉiu'j hom'o'j en la cirk'o ja dev'is rid'i. Aspekt'as tiel frenez'e, ili opini'is, kun la bel'a Fraŭl'in'o Karmen'cit'a firm'e ten'at'a de ruĝ'har'a infan'o, kiu star'is tie sur la ĉeval'dors'o kun si'a'j grand'a'j ŝu'o'j kaj aspekt'is kvazaŭ ŝi neniam far'is i'o'n ali'a'n ol aper'ad'i en cirk'o.

    Sed la direktor'o de la cirk'o ne rid'is. Li sign'is al si'a'j ruĝ'e vest'it'a'j serv'ist'o'j, ke ili al'kur'u por halt'ig'i la ĉeval'o'n.

    — Ĉu la program'er'o jam fin'iĝ'is, Pip'i dir'is dis'rev'ig'it'a. Ĝust'e nun, kiam est'as tiel amuz'e.

    — Fija pup'in'aĉ'o, la direktor'o de la cirk'o sibl'is inter la dent'o'j, for'ir'u !
Pip'i mal'gaj'e rigard'is li'n.

    — Kio nun, ŝi dir'is, kial vi koler'as al mi. Mi kred'is, ke la intenc'o est'as, ke ni amuz'iĝ'u.

    Ŝi salt'is de la ĉeval'o kaj sid'iĝ'is sur si'a'n lok'o'n. Sed tiam ven'is du grand'a'j serv'ist'o'j por el'ĵet'i ŝi'n.

    Ili ne sukces'is. Pip'i sid'is tut'e sen'mov'a kaj ne ekzist'is ebl'ec'o mov'i ŝi'n de ŝi'a lok'o, kvankam ili klopod'is per ĉiu'j si'a'j fort'o'j.

    Tiam ili lev'is si'a'j'n ŝultr'o'j'n kaj for'ir'is.

    Dum'e komenc'iĝ'is la post'a program'er'o. Est'is Fraŭl'in'o El'vir'a ir'ont'a sur ŝnur'eg'o. Ŝi hav'is roz'kolor'a'n tul'a'n jup'et'o'n kaj roz'kolor'a'n ombrel'o'n en la man'o. Per elegant'a'j paŝ'et'o'j ŝi el'kur'is sur la ŝnur'eg'o'n. Ŝi sving'is la gamb'o'j'n kaj far'is ĉia'spec'a'j'n artifik'aĵ'o'j'n. Aspekt'is tiel ĉarm'e. Ŝi ankaŭ montr'is, ke ŝi sci'as ir'i dors'antaŭ'e'n sur la mal'dik'a ŝnur'eg'o. Sed kiam ŝi re'ven'is al la mal'grand'a platform'o je la fin'o de la ŝnur'eg'o kaj si'n turn'is, Pip'i star'is tie !
— Kio'n vi dir'as nun, Pip'i dir'is gaj'e, kiam ŝi vid'is la surpriz'it'a'n mien'o'n de Fraŭl'in'o El'vir'a.

    Fraŭl'in'o El'vir'a tut'e ne dir'is i'o'n, sed salt'is de la ŝnur'eg'o kaj ĵet'is si'n al la kol'o de la direktor'o de la cirk'o, kiu est'is ŝi'a patr'o. Kaj la direktor'o de la cirk'o de'nov'e send'is si'a'j'n serv'ist'o'j'n por el'ĵet'i Pipi'n. Ĉi'foj'e li send'is kvin. Sed tiam ĉiu'j hom'o'j en la cirk'o kri'is:
— Las'u ŝi'n ! Ni vol'as vid'i la ruĝ'har'a'n knab'in'et'o'n !
Kaj ili pied'frap'is la plank'o'n kaj aplaŭd'is.

    Pip'i el'kur'is sur la ŝnur'eg'o'n. La artifik'aĵ'o'j de Fraŭl'in'o El'vir'a est'is neni'o kompar'e kun tio, kio'n Pip'i sci'is far'i. Kiam ŝi ating'is la mez'o'n de la ŝnur'eg'o, ŝi etend'is unu krur'o'n rekt'e en la aer'o'n kaj ŝi'a grand'a ŝu'o etend'iĝ'is kiel plafon'o super ŝi'a kap'o. Ŝi iom fleks'is la pied'o'n, tiel ke ŝi pov'is grat'i si'n mal'antaŭ la orel'o per ĝi.

    La direktor'o de la cirk'o tut'e ne est'is kontent'a pri tio, ke Pip'i aper'is en li'a cirk'o. Li vol'is for'ig'i ŝi'n. Tial li ŝtel'ir'is al la mekanism'o, kiu ten'is la ŝnur'eg'o'n streĉ'it'a kaj mal'fiks'is ĝi'n, kaj li cert'e kred'is, ke Pip'i fal'os.

    Sed Pip'i ne fal'is. Anstataŭ'e ŝi ek'sving'is la ŝnur'eg'o'n. Tie'n re'e'n la ŝnur'eg'o sving'iĝ'is. Pip'i sving'is ĝi'n pli kaj pli rapid'e kaj — subit'e — ŝi far'is salt'o'n en la aer'o'n kaj fal'is rekt'e sur la direktor'o'n de la cirk'o. Li tiel ek'tim'is, ke li komenc'is kur'i.

    — Vi est'as amuz'a ĉeval'o, Pip'i dir'is. Sed kial vi ne hav'as tuf'o'j'n en la har'ar'o ?
Nun Pip'i opini'is, ke est'as temp'o re'ir'i al Tom'i kaj Anjo. Ŝi salt'is de la direktor'o kaj ek'sid'is, kaj tiam la ven'ont'a program'er'o pov'is komenc'iĝ'i. Daŭr'is iom, ĉar la direktor'o de la cirk'o unu'e dev'is el'ir'i por trink'i glas'o'n da akv'o kaj komb'i si'a'j'n har'o'j'n. Sed post'e li en'ven'is, klin'is si'n al la publik'o kaj dir'is:
— Keŝinjoroj ! Poŝt moment'o fi pofos rikarti la plej kranta mirakl'o de ĉiu'j temp'o'j, la plej fort'a firo te la mont'o, Fort'a Atolfo, kiu ankoraŭ neni'u fenkis. Ponfolu, keŝinjoroj, jen fen'as Fort'a Atolfo !
Kaj sur la aren'o'n en'tret'is grand'eg'a vir'o. Li est'is vest'it'a per haŭt'kolor'a'j trikot'aĵ'o'j kaj hav'is leopard'a'n fel'o'n ĉirkaŭ la tali'o. Kaj li klin'is si'n al la publik'o kaj aspekt'is tre kontent'a.

    — Nur rikartu kia'j muŝ'kol'o'j, la direktor'o de la cirk'o dir'is, kaj prem'is la brak'o'n de Fort'a Adolf'o, kie la muskol'o'j ŝvel'is kiel glob'o'j sub la haŭt'o.

    — Kaj nun, keŝinjoroj, nun mi far'as al fi fer'e pona propon'o ! Kiu el fi kur'aĉ'as ek'lukt'i kun Fort'a Atolfo, kiu kur'aĉ'as profi fenki la plej fort'a firo te la mont'o ? Ĉent kron'o'j mi pak'os al tiu, kiu pofas fenki Fort'a Atolfo, ĉent kron'o'j, pripenŝu tio, keŝinjoroj ! Ponfolu aper'i ! Kiu fol'as profi ?
Neni'u aper'is.

    — Kio'n li dir'is ? Pip'i demand'is. Kaj kial li parol'as la arab'a'n ?
— Li dir'is, ke tiu, kiu pov'as venk'i tiu'n grand'a'n vir'o'n, ricev'os cent kron'o'j'n, Tom'i dir'is.

    — Mi pov'as, Pip'i dir'is. Sed mi pens'as, ke est'as domaĝ'e venk'i li'n, ĉar li aspekt'as tiel afabl'a.

    — Ne, sed tio'n vi ja ne pov'as, Anjo dir'is. Li est'as ja la plej fort'a vir'o de la mond'o.

    — Vir'o, ja, Pip'i dir'is. Sed mi est'as la plej fort'a knab'in'o de la mond'o, pri'pens'u tio'n !
Dum'e Fort'a Adolf'o okup'iĝ'is per lev'ad'o de grand'a'j fer'glob'o'j kaj fleks'ad'o de dik'a'j fer'stang'o'j je la mez'o, por montr'i, kiel fort'a li est'as.

    — Nu, keŝinjoroj, la direktor'o de la cirk'o kri'is, ĉu fer'e eŝtas neni'u, kiu tesiras kajni ĉent kron'o'j, ĉu mi fer'e tefos re'ten'i ili'n mem, li dir'is kaj sving'is la cent'kron'a'n mon'bilet'o'n.

    — Ne, tio'n mi fer'e ne opini'as, Pip'i dir'is, trans'tret'is la bar'il'o'n kaj sur'ir'is la aren'o'n.

    La direktor'o de al cirk'o tut'e furioz'iĝ'is, kiam li ek'vid'is ŝi'n.

    — For'ir'u, mal'aper'u, mi ne fol'as fid'i fi, li sibl'is.

    — Kial vi ĉiam dev'as est'i tiel mal'afabl'a, Pip'i dir'is riproĉ'e.

    Mi ja nur vol'as lukt'i kun Fort'a Adolf'o.

    — Ĉi tio ne eŝtas lok'o por ŝerĉoj, la direktor'o de la cirk'o dir'is. For'ir'u, antaŭ ol Fort'a Atolfo pofas aŭd'i fi'a'j arokaŝoj !
Sed Pip'i al'tret'is Fort'a'n Adolf'o'n, preter'ir'ant'e la direktor'o'n de la cirk'o. Ŝi kapt'is li'a'n grand'a'n man'o'n kaj kor'e sku'is ĝi'n.

    — Nu, ĉu ni lukt'u iom'et'e, vi kaj mi ? ŝi dir'is.

    Fort'a Adolf'o rigard'is ŝi'n, neni'o'n kompren'ant'e.

    — Post minut'o mi komenc'os, Pip'i dir'is.

    Kaj ŝi tio'n far'is. Ŝi fort'e ĉirkaŭ'kapt'is li'n kaj antaŭ ol iu sci'is, kiel okaz'is, ŝi kuŝ'ig'is li'n sur la tapiŝ'o'n. Fort'a Adolf'o ek'star'is kun tut'e ruĝ'a vizaĝ'o.

    — Brav'e, Pip'i, kri'is Tom'i kaj Anjo. Tio'n aŭd'is ĉiu'j hom'o'j en la cirk'o kaj tiam ankaŭ ili kri'is ’ Brav'e, Pip'i ! ’. La direktor'o de la cirk'o sid'is sur la bar'il'o kaj tord'is si'a'j'n man'o'j'n. Li furioz'is.

    Sed Fort'a Adolf'o ankoraŭ pli furioz'is. Neniam en si'a tut'a viv'o li spert'is i'o'n tiel terur'a'n. Kaj nun li ver'e montr'os al tiu ruĝ'har'a knab'in'o, kia vir'o Fort'a Adolf'o fakt'e est'as. Al'kur'ant'e li kapt'is ŝi'n, sed Pip'i star'is firm'a kiel rok'o.

    — Pli bon'e vi pov'as, ŝi kri'is por kuraĝ'ig'i li'n. Sed jen ŝi el'tord'is si'n el li'a'j man'o'j, kaj post moment'o Fort'a Adolf'o de'nov'e kuŝ'is sur la tapiŝ'o. Pip'i star'is apud'e atend'ant'e. Long'e ŝi ne dev'is atend'i. Kun kri'eg'o li lev'iĝ'is kaj de'nov'e ŝtorm'e al'kur'is ŝi'n.

    — Tidelipom kaj pidelidej, Pip'i dir'is.

    Ĉiu'j hom'o'j en la cirk'o pied'frap'is kaj ĵet'is si'a'j'n ĉap'o'j'n en la aer'o'n kri'ant'e: Brav'e, Pip'i !
Kiam Fort'a Adolf'o al'kur'is la tri'a'n foj'o'n, Pip'i lev'is li'n alt'e'n en la aer'o'n kaj port'is li'n per rekt'a'j brak'o'j ĉirkaŭ la aren'o.

    Post'e ŝi kuŝ'ig'is li'n sur la tapiŝ'o'n kaj firm'e ten'is li'n tie.

    — Nun, vir'et'o, mi pens'as, ke ni ne okup'u ni'n plu pri ĉi tio, ŝi dir'is. Pli amuz'e ol tiel tamen ne est'os.

    — Pip'i venk'is, Pip'i venk'is, ĉiu'j hom'o'j en la cirk'o kri'is. Fort'a Adolf'o plej'ebl'e rapid'e ŝtel'ir'is ekster'e'n. Kaj la direktor'o de la cirk'o dev'is al'ir'i kaj don'i al Pip'i la cent'kron'a'n mon'bilet'o'n, kvankam li aspekt'is, kiel se li prefer'us for'manĝ'i ŝi'n.

    — Ponfolu, fraŭl'in'o, ponfolu, jen la ĉent kron'o'j.

    — Kio'n, ŝi dir'is, kio'n mi far'u per ĉi tiu slip'o ? En ĝi vi pov'as frit'i haring'o'n, se vi vol'as !
Kaj ŝi re'ir'is al si'a lok'o.

    — Est'is long'daŭr'a cirk'o ĉi tio, ŝi dir'is al Tom'i kaj Anjo. Dorm'et'o cert'e ne mal'util'us. Sed vek'u mi'n, se est'os io ali'a, en kio mi pov'os kun'help'i.

    Kaj ŝi klin'is si'n mal'antaŭ'e'n sur la seĝ'o kaj tuj ek'dorm'is.

    Tie ŝi kuŝ'is ronk'ant'e, dum klaŭn'o'j kaj glav'o'glut'ant'o'j kaj serpent'hom'o'j montr'is si'a'j'n artifik'aĵ'o'j'n al Tom'i kaj Anjo kaj ĉiu'j ali'a'j hom'o'j en la cirk'o.

    — Sed mi tamen opini'as, ke Pip'i est'is plej bon'a, Tom'i flustr'is al Anjo.

Pip'i ricev'as vizit'o'n de ŝtel'ist'o'j

    Post la aper'o de Pip'i en la cirk'o neni'u en la urb'et'o ignor'is, kiel fort'eg'a ŝi est'as. Oni eĉ skrib'is pri ŝi en la gazet'o.

Sed hom'o'j loĝ'ant'a'j en ali'a'j lok'o'j kompren'ebl'e ne sci'is, kiu Pip'i est'as.

    En mal'hel'a aŭtun'a vesper'o du vagabond'o'j ven'is migr'ant'e sur la voj'o preter Vila'o Vilaltao. La vagabond'o'j est'is du mal'agrabl'a'j ŝtel'ist'o'j, kiu'j ek'migr'is tra la land'o por vid'i, ĉu ili pov'as trov'i i'o'n ŝtel'ind'a'n. Ili vid'is, ke lum'as tra la fenestr'o'j de Vila'o Vilaltao, kaj ili decid'is en'ir'i por pet'i buter'pan'o'n.

    Tiu'n vesper'o'n Pip'i el'verŝ'is ĉiu'j'n si'a'j'n or'mon'er'o'j'n sur la kuir'ej'a'n plank'o'n kaj sid'is kalkul'ant'e ili'n. Ŝi ja ne pov'is kalkul'i tre bon'e, sed ŝi tamen far'is tio'n kelk'foj'e. Por ke est'u laŭ'ord'o.

    —... sep'dek kvin, sep'dek ses, sep'dek sep, sep'dek ok, sep'dek naŭ, sep'dek dek sep'dek dek unu, sep'dek dek du, sep'dek dek tri, sep'dek dek sep... ve, kiel sep'a mi'a gorĝ'o far'iĝ'as ! Dev'us ja ekzist'i iu'j ali'a'j cifer'o'j en la cifer'ar'o, jes ja, nun mi memor'as, cent kvar, mil, nu jes, est'as ver'e mult'e da mon'o, Pip'i dir'is.

    Ĝust'e tiam iu frap'is je la pord'o.

    — En'ir'u aŭ rest'u, kiel plaĉ'as al vi, Pip'i kri'is. Mi trud'as al neni'u !
La pord'o mal'ferm'iĝ'is kaj la du vagabond'o'j en'ir'is. Imag'u, kia'j'n grand'a'j okul'o'j'n ili far'is, kiam ili vid'is ruĝ'har'a'n knab'in'et'o'n sid'i sur plank'o tut'e sol'a kalkul'ant'e mon'o'n.

    — Ĉu vi est'as sol'a hejm'e, ili ruz'e demand'is.

    — Tut'e ne, Pip'i dir'is. Sinjor'o Nilson ankaŭ est'as hejm'e.

    La ŝtel'ist'o'j ja ne pov'is sci'i, ke Sinjor'o Nilson est'as simi'et'o, kiu ĝust'e tiam kuŝ'is en si'a verd'e pentr'it'a lit'o kun pup'a kovr'il'o ĉirkaŭ la tali'o. Ili kred'is, ke la mastr'o de la dom'o nom'iĝ'as Nilson, kaj ili signif'o'plen'e palpebr'um'is unu al la ali'a.

    Ni pov'as re'ven'i iom pli post'e, signif'is ili'a palpebr'um'ad'o, sed al Pip'i ili dir'is:
— Ni ja nur en'ir'is por demand'i, kia hor - horloĝ'o est'as.

    Ili est'is tiel fervor'a'j, ke ili tut'e konfuz'iĝ'is.

    — Grand'a'j, fort'a'j vir'o'j, kiu'j ne sci'as, kia est'as horloĝ'o, Pip'i dir'is. Kia'n eduk'o'n vi ricev'is ? Horloĝ'o est'as mal'grand'a kaj rond'a, ĝi dir'ad'as tik tak kaj ir'ad'as, sed neniam ven'as al la pord'o. Se vi kon'as pli da enigm'o'j, bon'vol'u dir'i ili'n, Pip'i dir'is instig'e.

    La vagabond'o'j kred'is, ke Pip'i est'as tro mal'grand'a por kon'i la horloĝ'o'n, turn'is si'n kaj sen'vort'e el'ir'is.

    — Mi ne postul'as, ke vi dir'u ” dank'o'n ”, Pip'i kri'is post ili, sed vi pov'us almenaŭ dir'i ” dinkon ”. Vi eĉ ne hav'as ordinar'a'n hor'mor'o'n ! Sed ne grav'as, ir'u en pac'o, Pip'i dir'is kaj re'ven'is al si'a mon'o.

    Ekster'e la vagabond'o'j frot'is si'a'j'n man'o'j pro ekscit'ec'o.

    — Ĉu vi vid'is, kiom da mon'o ! Grac'a'j di'o'j ! unu el ili dir'is.

    — Jes, foj'e ni hav'as bon'ŝanc'o'n, la ali'a dir'is. Ni nur bezon'as atend'i, ke la knab'in'o kaj tiu Nilson en'dorm'iĝ'u. Post'e ni ŝtel'ir'os en'dom'e'n kaj pren'os ĉio'n.

    Ili sid'iĝ'is sub kverk'o en la ĝarden'o por atend'i. Pluv'et'ad'is kaj ili est'is tre mal'sat'a'j, kaj est'is ver'e mal'agrabl'e, sed la pens'o pri la mult'a mon'o ten'is ili'n bon'humor'a'j.

    En ĉiu'j ali'a'j vila'o'j la lum'o'j esting'iĝ'is iom post iom, nur en Vila'o Vilaltao daŭr'e lum'is. Pip'i lern'is danc'i tang'o'n kaj ŝi ne vol'is en'lit'iĝ'i antaŭ ol ŝi est'is cert'a, ke ŝi ver'e pov'as. Fin'e tamen mal'lum'iĝ'is ankaŭ en la fenestr'o'j de Vila'o Vilaltao.

    La vagabond'o'j atend'is ankoraŭ long'a'n temp'o'n por est'i cert'a'j, ke Sinjor'o Nilson en'dorm'iĝ'is. Fin'e ili ŝtel'ir'is al la kuir'ej'a pord'o kaj prepar'is si'n por prov'i mal'ferm'i ĝi'n per si'a'j ŝtel'romp'il'o'j. Unu el ili — kies nom'o ceter'e est'is Blom — pro nur'a hazard'o prov'is la pord'o'n. Kaj ĝi ne est'is ŝlos'it'a.

    — Vid'u, kiel mal'prudent'a'j la hom'o'j est'as, li flustr'is al si'a kamarad'o. La pord'o ja est'as ne'ŝlos'it'a !
— Des pli bon'e por ni, respond'is la kamarad'o, kiu est'is nom'at'a Tondr'o - Karlson de ĉiu'j, kiu'j kon'is li'n.

    Tondr'o - Karlson lum'ig'is si'a'n poŝ'lamp'o'n kaj ili ŝtel'en'ir'is la kuir'ej'o'n. Neni'u est'is tie. En la apud'a ĉambr'o Pip'i hav'is si'a'n dorm'lok'o'n kaj tie star'is ankaŭ la pup'lit'o de Sinjor'o Nilson.

    Tondr'o - Karlson mal'ferm'is la pord'o'n kaj rigard'is si'n'gard'e.

    Ĉio est'is kviet'a kaj silent'a, kaj li ig'is la lum'o'n de si'a poŝ'lamp'o rond'ir'i tra la ĉambr'o. Kiam la lum'radi'o traf'is la lit'o'n de Pip'i, la du vagabond'o'j je si'a mir'o vid'is neni'o'n ol par'o'n da pied'o'j ripoz'ant'a'j sur la kap'kusen'o. Pip'i hav'is laŭ kutim'o si'a'n kap'o'n sub la kovr'il'o ĉe la pied'fin'o de la lit'o.

    — Tio est'as cert'e la knab'in'o, Tondr'o - Karlson flustr'is al Blom. Kaj ŝi cert'e bon'ord'e dorm'as. Sed kie est'as tiu Nilson, laŭ vi ?
— Sinjor'o Nilson, mi pet'as, oni aŭd'is trankvil'a'n voĉ'o'n de Pip'i sub la kovr'il'o. Sinjor'o Nilson kuŝ'as en la verd'a pup'lit'et'o.

    La vagabond'o'j tiel terur'iĝ'is, ke ili preskaŭ ek'el'kur'is. Sed ili pri'pens'is, kio'n Pip'i dir'is. Ke Sinjor'o Nilson kuŝ'as en pup'lit'o.

    En lum'o de la poŝ'lamp'o ili ankaŭ ek'vid'is la pup'lit'o'n kaj la simi'et'o'n, kiu kuŝ'is en ĝi. Tondr'o - Karlson ne pov'is ne rid'i.

    — Blom, li dir'is. Sinjor'o Nilson est'as simi'o, hahaha !
— Jes, kio'n vi kred'is, ke li est'as, ili aŭd'is la trankvil'a'n voĉ'o'n de Pip'i sub la kovr'il'o. Ĉu herb'tranĉ'il'o ?
— Ĉu vi'a'j ge'patr'o'j ne est'as hejm'e, Blom demand'is.

    — Ne, Pip'i dir'is. Ili est'as for ! Tut'e for !
Tondr'o - Karlson kaj Blom far'iĝ'is tiel feliĉ'a'j, ke ili rid'aĉ'is.

    — Nu, knab'in'et'o mi'a, Tondr'o - Karlson dir'is. El'ven'u, por ke ni pov'u parol'i kun vi !
— Ne, mi dorm'as, Pip'i dir'is. Ĉu de'nov'e tem'as pri enigm'o'j ?
Se jes, tiam vi diven'u la jen'a'n: ” Kiu horloĝ'o ir'ad'as kaj ir'ad'as kaj neniam ven'as al la pord'o ? ”
Sed nun Blom decid'e for'lev'is la kovr'il'o'n de Pip'i.

    — Ĉu vi pov'as danc'i tang'o'n, Pip'i demand'is kaj serioz'e rigard'is en li'a'j'n okul'o'j'n. Mi pov'as !
— Vi demand'ad'as tro mult'e, Tondr'o - Karlson dir'is. Ĉu ne ni rajt'u demand'i iom ? Ekzempl'e, kie vi hav'as la mon'o'n, kiu'n vi ĵus hav'is sur la plank'o ?
— En la valiz'o tie sur la ŝrank'o, Pip'i respond'is sincer'e.

    Tondr'o - Karlson kaj Blom rid'aĉ'is.

    — Mi esper'as, ke vi ne kontraŭ'as, ke ni pren'u ĝi'n, amik'in'o, Tondr'o - Karlson dir'is.

    — Ne, bon'vol'u, Pip'i dir'is. Tut'e ne !
Kaj Blom ir'is kaj mal'supr'e'n'lev'is la valiz'o'n.

    — Mi esper'as, ke vi ne kontraŭ'as, ke mi re'pren'u ĝi'n, amik'et'o, Pip'i dir'is, el'ir'is la lit'o'n kaj al'ir'is Blom.

    Blom ne sci'is ekzakt'e, kiel okaz'is, sed la valiz'o strang'e rapid'e est'is en la man'o'j de Pip'i.

    — Ne ŝerc'u, Tondr'o - Karlson koler'e dir'is. Ĉi tie'n kun la valiz'o !
Li fort'e prem'is la brak'o'n de Pip'i kaj prov'is de'ŝir'i de ŝi la sopir'at'a'n kapt'aĵ'o'n.

    — Ŝerc'u tie'n aŭ ŝerc'u re'e'n, Pip'i dir'is kaj lev'is Tondr'o - Karlson sur la ŝrank'o'n. Minut'o'n pli post'e ankaŭ Blom sid'is tie.

    Tiam la du vagabond'o'j ek'tim'is. Ili kompren'is, ke Pip'i ne est'as ordinar'a knab'in'o. Sed la valiz'o log'is ili'n kaj ili forges'is si'a'n tim'o'n.

    — Sam'temp'e, Blom, Tondr'o - Karlson ek'kri'is kaj ek'salt'is de la ŝrank'o kaj ĵet'is si'n sur Pipi'n, kiu ten'is la valiz'o'n en la man'o. Sed Pip'i puŝ'is ili'n per la montr'o'fingr'o, tiel ke ili ek'sid'is ĉiu en propr'a angul'o. Antaŭ ol ili hav'is temp'o'n lev'iĝ'i, Pip'i el'pren'is ŝnur'eg'o'n kaj fulm'rapid'e firm'e lig'is la brak'o'j'n kaj gamb'o'j'n de ambaŭ ŝtel'ist'o'j. Nun aŭd'iĝ'is ali'a muzik'o.

    — Kar'a, bon'a fraŭl'in'o, Tondr'o - Karlson pet'is. Pardon'u ni'n, ni nur ŝerc'is ! Ne pun'u ni'n, ni est'as nur du kompat'ind'a'j mal'riĉ'a'j vagabond'o'j, kiu'j en'ir'is por pet'i iom da manĝ'o.

    Blom eĉ ek'plor'is kelk'a'j'n larm'o'j'n.

    Pip'i zorg'e re'met'is la valiz'o'n sur la ŝrank'o'n. Post'e ŝi turn'is si'n al si'a'j kapt'it'o'j.

    — Ĉu iu el vi sci'as danc'i tang'o'n ?
— Nu, ja, Tondr'o - Karlson dir'is, tio'n ni ambaŭ pov'as, mi kred'as.

    — Ho, kiel amuz'e, Pip'i dir'is, kaj kun'frap'is la man'o'j'n. Ĉu ni ne danc'u iom'et'e ? Mi ĵus lern'is, vi sci'u.

    — Jes, kial ne, Tondr'o - Karlson dir'is iom konfuz'it'a.

    Tiam Pip'i pren'is grand'a'n tond'il'o'n kaj dis'tond'is la ŝnur'o'j'n, kiu'j lig'is ŝi'a'j'n gast'o'j'n.

    — Sed ni ne hav'as muzik'o'n, Pip'i dir'is mal'gaj'e. Sed ŝi ek'hav'is ide'o'n.

    — Ĉu vi ne pov'as lud'i per komb'il'o, ŝi dir'is al Blom, kaj mi danc'os kun tiulo. Ŝi montr'is al Tondr'o - Karlson.

    Nu jes, Blom pov'is lud'i per komb'il'o. Kaj tio'n li far'is, tiel ke est'is aŭd'ebl'e en la tut'a dom'o. Sinjor'o Nilson ek'sid'is subit'e vek'it'a en la lit'o por vid'i Pipi'n turn'sving'i kun Tondr'o - Karlson.

    Ŝi est'is serioz'eg'a kaj ŝi danc'is kun energi'o, kiel se tem'us pri la viv'o.

    Fin'e Blom ne plu vol'is lud'i komb'il'o'n, ĉar li asert'is, ke juk'is sen'kompat'e je la buŝ'o. Kaj Tondr'o - Karlson, kiu vag'is la tut'a'n tag'o'n sur la voj'o'j, ek'lac'iĝ'is je la krur'o'j.

    — Kar'ul'o'j, nur moment'et'o'n plu, Pip'i pet'is kaj plu'danc'is.

    Kaj Blom kaj Tondr'o - Karlson est'is dev'ig'at'a'j daŭr'ig'i.

    Kiam est'is la tri'a hor'o nokt'e, Pip'i dir'is:
— Ho, mi pov'us daŭr'ig'i ĝis ĵaŭd'o ! Sed vi ebl'e est'as lac'a'j kaj mal'sat'a'j ?
Kaj tio'n ili est'is, kvankam ili apenaŭ kuraĝ'is dir'i tio'n. Sed Pip'i el'pren'is el la proviz'ej'o pan'o'n kaj buter'o'n kaj ŝink'o'n kaj mal'varm'a'n rost'it'a'n viand'o'n kaj lakt'o'n, kaj ili ek'sid'is ĉe la kuir'ej'a tabl'o, Blom, Tondr'o - Karlson kaj Pip'i, kaj manĝ'is, ĝis kiam ili est'is preskaŭ kvar'angul'a'j. Pip'i verŝ'is iom da lakt'o en si'a'n orel'o'n.

    — Est'as bon'e kontraŭ orel'dolor'o, ŝi dir'is.

    — Kompat'ind'a vi, ĉu vi ricev'is orel'dolor'o'n, Blom dir'is.

    — Ne, Pip'i dir'is, sed ebl'e mi hav'os !
Fin'e la du vagabond'o'j lev'iĝ'is, kor'e dank'is por la manĝ'o kaj vol'is adiaŭ'i.

    — Est'is tiel amuz'e, ke vi ven'is ! Ĉu vi ver'e dev'as jam for'ir'i, Pip'i dir'is kun bedaŭr'o.

    — Mi neniam vid'is iu'n, kiu pov'as danc'i tang'o'n kiel vi, dolĉ'ul'o, ŝi dir'is al Tondr'o - Karlson.

    — Ekzerc'u diligent'e lud'o'n per komb'il'o, ŝi dir'is al Blom, kaj vi ne sent'os la juk'o'n.

    Kiam ili jam star'is ĉe la pord'o, Pip'i ven'is kur'ant'e kaj don'is al ili po unu or'mon'er'o'n.

    — Ĉi tio'n vi honest'e per'labor'is, ŝi dir'is.

Pip'i fest'as nask'iĝ'tag'o'n

    Iu'n tag'o'n Tom'i kaj Anjo trov'is leter'o'n en si'a leter'kest'o.

” Al Tom'j K ANJO ” est'is skrib'it'e sur ĝi. Kaj kiam ili mal'ferm'is ĝi'n, ili trov'is kart'o'n, kaj sur ĝi ili pov'is leg'i:
” Tom'j K ANJO Ven'u Al PJPJ Por NASKJFESTO MORGA POSTAGM. Vest'o Lav Plac'e. ”
Tom'i kaj Anjo tiel ek'ĝoj'is, ke ili komenc'is salt'i kaj danc'i. Ili tre bon'e kompren'is, kio est'is skrib'it'a sur la kart'o, kvankam est'is iom strang'e liter'um'it'e. Pip'i hav'is terur'a'n pen'o'n skrib'ant'e ĝi'n. Ŝi ne vol'is re'kon'i la liter'o'n ” e ” tiu'n foj'o'n en la lern'ej'o, sed ŝi fakt'e pov'is skrib'i iom'et'e. Kiam ŝi vel'ir'is sur la mar'o, unu el la mar'ist'o'j sur la ŝip'o de ŝi'a patr'o kutim'is sid'i kun ŝi sur la mal'antaŭ'a ferdek'o kelk'foj'e dum la vesper'o'j kaj prov'is instru'i al ŝi skrib'i. Bedaŭr'ind'e Pip'i ne est'is persist'a lern'ant'in'o. Subit'e ŝi pov'is dir'i:
— Ne, Fridolfo ( li nom'iĝ'is Fridolfo, tiu mar'ist'o ), ne Fridolfo, nun ni las'u ĉi tio'n, nun mi grimp'os supr'e'n al la mast'o'pint'o por kontrol'i, kia'n veter'o'n ni hav'os morgaŭ.

    Tial ne est'as strang'e, ke la skrib'ad'o mal'glat'e funkci'is. La tut'a'n nokt'o'n ŝi sid'is labor'ant'e diligent'e per tiu invit'kart'o kaj je maten'iĝ'o, ĝust'e kiam la stel'o'j komenc'is pal'iĝ'i super la tegment'o de Vila'o Vilaltao, ŝi kaŝ'ir'is al la vila'o de Tom'i kaj Anjo kaj met'is la leter'o'n en ili'a'n kest'o'n.

    Tuj kiam Tom'i kaj Anjo re'ven'is hejm'e'n el la lern'ej'o, ili komenc'is pret'ig'i si'n por la invit'o. Anjo pet'is si'a'n patr'in'o'n, ke ŝi bukl'ig'u ŝi'a'j'n har'o'j'n. Tio'n la patr'in'o far'is, kaj ŝi nod'is grand'a'n roz'kolor'a'n ruband'o'n en ŝi'a'j'n har'o'j'n. Tom'i komb'is si'n per akv'o, por ke la har'o'j kuŝ'u ver'e glat'e. Li tut'e ne vol'is hav'i bukl'a'j'n har'o'j'n. Post'e Anjo vol'is sur'pren'i si'a'n plej bel'a'n rob'o'n, sed tiam la patr'in'o dir'is, ke tio ne est'is neces'a, ĉar Anjo mal'oft'e re'ven'is pur'a kaj net'a, kiam ŝi est'is ĉe Pip'i. Tial Anjo dev'is kontent'iĝ'i per la du'a plej bel'a rob'o. Tom'i ne mult'e cerb'um'is pri tio, kiu'n vest'o'n li hav'u, nur ke ĝi est'u iom bel'et'a.

    Ili kompren'ebl'e aĉet'is donac'o'n por Pip'i. La mon'o'n ili pren'is el si'a'j propr'a'j ŝpar'uj'o'j, kaj hejm'e'n'ir'e de la lern'ej'o ili kur'is en la lud'il'butik'o'n sur Ĉef'strat'o kaj aĉet'is tre bel'a'n... sed kio est'is rest'u sekret'o ĝis plu'e. Nun la donac'o kuŝ'is en'volv'it'a en verd'a paper'o kun mult'e da ŝnur'o ĉirkaŭ'e, kaj kiam Tom'i kaj Anjo est'is pret'a'j, Tom'i pren'is la pak'aĵ'o'n kaj ili ek'ir'is, sekv'at'a'j de la energi'a'j admon'o'j de la patr'in'o, ke ili zorg'u pri si'a'j vest'o'j. Anjo ankaŭ rajt'os port'i la pak'aĵ'o'n iom'et'e, kaj kiam ili trans'don'os ĝi'n, ili ambaŭ ten'os ĝi'n, tio'n ili inter'konsent'is.

    Est'is nun novembr'o kaj la krepusk'o ven'is fru'e. Kiam Tom'i kaj Anjo ir'is tra la bar'il'pord'o de Vila'o Vilaltao, ili firm'e ten'is la man'o'j'n, ĉar est'is relativ'e mal'lum'e en la ĝarden'o de Pip'i, kaj la mal'nov'a'j arb'o'j, kiu'j est'is perd'ant'a'j la last'a'j'n foli'o'j'n, susur'is mal'gaj'e. ” Aŭtun'ec'e ”, Tom'i dir'is. Kiel pli agrabl'e est'is vid'i la lum'ig'it'a'j'n fenestr'o'j'n de Vila'o Vilaltao kaj sci'i, ke ili sur'voj'as tie'n al nask'iĝ'tag'a festen'o.

    Ordinar'e Tom'i kaj Anjo kutim'is en'kur'i la kuir'ej'a'n voj'o'n, sed hodiaŭ ili en'ir'is tra la ĉef'en'ir'ej'o. La ĉeval'o ne est'is vid'ebl'a sur la verand'o. Tom'i bon'eduk'it'e frap'is la pord'o'n. El la intern'o ili aŭd'is obtuz'a'n voĉ'o'n:
Kiu ven'as en mal'hel'a nokt'o tie'n ĉi al mi'a dom'o, ĉu mal'grand'a povr'a mus'o aŭ tim'ig'a nokt'fantom'o ?
— Ne, Pip'i, est'as ni, Anjo kri'is, mal'ferm'u !
Tiam Pip'i mal'ferm'is.

    — Ho, Pip'i, kial vi dir'is tio'n pri fantom'o, mi tiel terur'iĝ'is, Anjo dir'is kaj tut'e forges'is gratul'i al Pip'i.

    Pip'i rid'is el'kor'e kaj mal'ferm'is la pord'o'n al la kuir'ej'o. Ho, kiel agrabl'e est'is en'ven'i en lum'o'n kaj varm'o'n ! La nask'iĝ'tag'a festen'o est'u en la kuir'ej'o, ĉar tie est'as plej agrabl'e. Est'is nur du ĉambr'o'j en la ter'etaĝ'o. Unu est'is la salon'o, kaj tie est'is ja nur unu mebl'o, kaj la ali'a est'is la dorm'o'ĉambr'o de Pip'i. Sed la kuir'ej'o est'is grand'a kaj spac'a, kaj Pip'i pur'ig'is kaj ord'ig'is ĝi'n. Sur la plank'o'n ŝi est'is met'int'a tapiŝ'o'j'n kaj sur la tabl'o kuŝ'is nov'a tuk'o, kiu'n Pip'i est'is kudr'int'a. La flor'o'j, kiu'j'n ŝi brod'is, aspekt'is ja iom strang'a'j, sed Pip'i asert'is, ke tia'j flor'o'j kresk'as en For'a Hindio, do ĉio est'as tia, kia dev'as est'i. La kurten'o'j est'is ferm'tir'it'a'j kaj en kuir'forn'o brul'is tiel, ke krak'is.

    Sinjor'o Nilson sid'is sur la lign'uj'o kaj kun'frap'ad'is du pot'kovr'il'o'j'n, kaj plej mal'antaŭ'e en la angul'o star'is la ĉeval'o. Kompren'ebl'e ankaŭ ĝi est'is invit'it'a al la festen'o.

    Nur nun Tom'i kaj Anjo memor'is, ke ili gratul'u al Pip'i. Tom'i klin'is si'n kaj Anjo genu'fleks'is, kaj ili trans'don'is la verd'a'n pak'aĵ'o'n kaj dir'is ” hav'as la honor'o'n gratul'i ”. Pip'i dank'is kaj fervor'e ŝirm'al'ferm'is la pak'aĵ'o'n. Kaj tie kuŝ'is muzik'skatol'o !
Pip'i tut'e frenez'iĝ'is pro rav'it'ec'o. Ŝi kares'is Tomi'n kaj ŝi kares'is Anjon kaj ŝi kares'is la muzik'skatol'o'n kaj ŝi kares'is la pak'paper'o'n. Post'e ŝi turn'is la krank'o'n de la muzik'skatol'o kaj kun mult'e da pen'o el'ven'is melodi'o, kiu vol'is est'i ” Ho, vi kar'a Aŭgust'in ’ ’ ”.

    Pip'i turn'is kaj turn'ad'is kaj ŝajn'is est'i forges'int'a ĉio'n ali'a'n.

    Sed subit'e ŝi memor'is i'o'n.

    — Kar'a mi'a, ankaŭ vi dev'as hav'i vi'a'j'n nask'iĝ'tag'a'j'n donac'o'j'n, ŝi dir'is.

    — Sed ja ne est'as ni'a nask'iĝ'tag'o, Tom'i kaj Anjo dir'is.

    Pip'i surpriz'it'e rigard'is ili'n.

    — Ne, sed mi ja hav'as nask'iĝ'tag'o'n, tial ankaŭ mi pov'as don'i nask'iĝ'tag'a'j'n donac'o'j'n al vi, ĉu ? Aŭ ĉu est'as skrib'it'e en vi'a'j lern'o'libr'o'j, ke oni ne rajt'as ? Ĉu est'as io pri la plutifikado, kio kaŭz'as, ke ne ebl'as ?
— Ne, kompren'ebl'e ebl'as, Tom'i dir'is. Sed oni ne kutim'as.

    Sed mi mem volont'e hav'us donac'o'n.

    — Mi ankaŭ, Anjo dir'is.

    Tiam Pip'i kur'is en la salon'o'n kaj pren'is du pak'aĵ'o'j'n, kiu'j kuŝ'is sur la klap'komod'o. Kiam Tom'i mal'ferm'is si'a'n skatol'o'n, li trov'is ebur'a'n flut'et'o'n, kaj en la pak'aĵ'o de Anjo kuŝ'is bel'a broĉ'o en form'o de papili'o. La flug'il'o'j de la papili'o est'is ornam'it'a'j per ruĝ'a'j, blu'a'j kaj verd'a'j ŝton'et'o'j.

    Nun, kiam ĉiu'j ricev'is si'a'j'n nask'iĝ'tag'a'j'n donac'o'j'n, est'is temp'o al'tabl'iĝ'i. Amas'o da kuk'o'j kaj bulk'o'j est'is serv'it'a'j sur la tabl'o. La kuk'o'j hav'is iom strang'a'j'n form'o'j'n, sed Pip'i asert'is, ke oni hav'as tia'j'n kuk'o'j'n en Ĉini'o.

    Pip'i verŝ'is ĉokolad'o'n kun kirl'it'a krem'o en la tas'o'j'n kaj est'is la intenc'o, ke ili sid'iĝ'u. Sed tiam Tom'i dir'is:
— Kiam pa'nj'o kaj pa'ĉj'o invit'as al tag'manĝ'o, la sinjor'o'j ĉiam ricev'as kart'o'n, sur kiu est'as skrib'it'e, kiu'n sinjor'in'o'n ili konduk'u al la tabl'o. Mi opini'as, ke ankaŭ ni hav'u tio'n.

    — Akcept'it'e, Pip'i dir'is.

    — Sed est'as pli mal'facil'e por ni, ĉar nur mi est'as sinjor'o, Tom'i dir'is. hezit'ant'e.

    — Sen'senc'aĵ'o, Pip'i dir'is. Ĉu vi ebl'e kred'as, ke Sinjor'o Nilson est'as fraŭl'in'o ?
— Vi prav'as, mi ja forges'is Sinjor'o'n Nilson, Tom'i dir'is. Li sid'iĝ'is sur la lign'uj'o'n kaj skrib'is sur kart'o:
” Sinjor'o Settergren bv. konduk'i fraŭl'in'o'n Pip'i ”. Sinjor'o Settergren, tio est'as mi, li dir'is kontent'e kaj montr'is la kart'o'n al Pip'i. Sur post'a kart'o li skrib'is:
” Sinjor'o Nilson bv. konduk'i fraŭl'in'o'n Settergren ”.

    — Jes, sed ankaŭ la ĉeval'o dev'as hav'i kart'o'n, Pip'i dir'is firm'e. Eĉ se ĝi ne rajt'as kun'sid'i ĉe la tabl'o.

    Kaj Tom'i skrib'is laŭ dikt'o de Pip'i sur ali'a kart'o:
” La ĉeval'o bv. rest'i en la angul'o kaj ĝi ricev'os kuk'o'j'n kaj suker'o'n ”.

    Pip'i ten'is la kart'o'n sub la naz'o de la ĉeval'o kaj dir'is:
— Leg'u ĉi tie kaj dir'u, kio'n vi opini'as !
Kaj ĉar la ĉeval'o ne hav'is kontraŭ'star'o'j'n, Tom'i ofer'is si'a'n brak'o'n al Pip'i kaj ir'is al la tabl'o. Sinjor'o Nilson ne klopod'is invit'i Anjon, tial Anjo decid'e lev'is ĝi'n al la tabl'o. Sed li rifuz'is sid'i sur seĝ'o, li sid'iĝ'is rekt'e sur la tabl'o'n. Nek li vol'is hav'i ĉokolad'o'n kun kirl'it'a krem'o, sed kiam Pip'i verŝ'is akv'o'n en li'a'n tas'o'n, li kapt'is ĝi'n per ambaŭ man'o'j kaj trink'is.

    Anjo kaj Tom'i kaj Pip'i maĉ'is kaj manĝ'is, kaj Anjo dir'is, ke ŝi ek'loĝ'os en Ĉini'o, kiam ŝi est'os grand'a, se oni hav'as tia'j'n kuk'o'j'n tie.

    Kiam Sinjor'o Nilson mal'plen'ig'is si'a'n tas'o'n, li renvers'is ĝi'n kaj met'is ĝi'n sur la kap'o'n. Kiam Pip'i vid'is tio'n, ŝi far'is sam'e, sed ĉar ŝi ne est'is el'trink'int'a ĉio'n de la ĉokolad'o, flu'et'o aper'is sur ŝi'a frunt'o kaj daŭr'ig'is sur la naz'o'n. Sed post'e Pip'i el'ten'is si'a'n lang'o'n kaj halt'ig'is ĝi'n.

    — Neni'o rajt'as perd'iĝ'i, ŝi dir'is.

    Tom'i kaj Anjo unu'e zorg'e el'lek'is si'a'j'n tas'o'j'n, antaŭ ol ili met'is ili'n sur la kap'o'n.

    Kiam ĉiu'j est'is sat'a'j kaj kontent'a'j kaj la ĉeval'o ricev'is tio'n, kio'n ĝi hav'u, Pip'i rapid'e kapt'is la kvar pint'o'j'n de la tabl'o'tuk'o kaj lev'is ili'n, tiel ke la tas'o'j kaj teler'o'j kun'fal'is kiel en sak'o'n.

    La tut'a'n kun'volv'aĵ'o'n ŝi met'is en la lign'uj'o'n.

    — Mi ĉiam vol'as ord'ig'i iom, tuj kiam mi fin'manĝ'is, ŝi dir'is.

    Post'e oni lud'u. Pip'i propon'is, ke ili lud'u lud'o'n kun la nom'o ” ne tuŝ'u la plank'o'n ”. Ĝi est'is tre simpl'a. La sol'a far'end'aĵ'o est'is ramp'ad'o ĉirkaŭ la tut'a kuir'ej'o, sed eĉ ne unu foj'o'n oni rajt'as met'i pied'o'n sur la plank'o'n. Pip'i ĉirkaŭ'salt'is post moment'et'o. Sed ankaŭ Tom'i kaj Anjo bon'e sukces'is. Ili komenc'is ĉe la lav'benk'o kaj se ili sufiĉ'e dis'ig'is la krur'o'j'n, ili pov'is ven'i al la forn'o, kaj de la forn'o al la lign'uj'o, de la lign'uj'o trans la ĉapel'bret'o kaj mal'supr'e'n sur la tabl'o'n kaj de tie per du seĝ'o'j al la angul'ŝrank'o. Inter la angul'ŝrank'o kaj la lav'benk'o est'is distanc'o de plur'a'j metr'o'j, sed feliĉ'e tie star'is la ĉeval'o, kaj se oni sur'grimp'is ĝi'n ĉe la vost'o'part'o kaj mal'supr'e'n'glit'is ĉe la kap'o'part'o, kaj en la ĝust'a moment'o ek'salt'et'is, tiam oni ven'is rekt'e sur la lav'benk'o'n.

    Kiam ili jam lud'is dum iom da temp'o kaj la rob'o de Anjo ne plu est'is ŝi'a du'a plej bel'a, sed nur ŝi'a kvar'a aŭ kvin'a plej bel'a, kaj Tom'i est'is nigr'a kiel kamen'pur'ig'ist'o, ili decid'is el'trov'i i'o'n ali'a'n.

    — Ĉu ni ir'u en la sub'tegment'ej'o'n salut'i la fantom'o'j'n, Pip'i propon'is.

    Anjo ek'spir'eg'is.

    — Ĉu... ĉu... ĉu est'as fantom'o'j en la sub'tegment'ej'o, ŝi dir'is.

    — Ĉu est'as ? Amas'o'j, Pip'i dir'is. Svarm'as divers'spec'a'j fantom'o'j tie supr'e. Oni tut'simpl'e stumbl'as sur ili. Ĉu ni ir'u tie'n ?
— Ve, Anjo dir'is kaj riproĉ'e rigard'is Pipi'n.

    — Pa'nj'o dir'is, ke ne ekzist'as fantom'o'j, Tom'i dir'is kuraĝ'e.

    — Kompren'ebl'e, Pip'i dir'is. Neni'e ali'e ol ĉi tie, ĉar ĉiu'j, kiu'j ekzist'as, loĝ'as en mi'a sub'tegment'ej'o. Kaj ne ind'as pet'i ili'n trans'loĝ'iĝ'i. Sed ili ne est'as danĝer'a'j. Ili nur pinĉ'as vi'a'j'n brak'o'j'n, tiel ke aper'as blu'aĵ'o'j, kaj ili hurl'as. Kaj kegl'o'lud'as per si'a'j kap'o'j.

    — Ke... ke... kegl'o'lud'as per si'a'j kap'o'j, Anjo flustr'is.

    — Ĝust'e tio'n ili far'as, Pip'i dir'is. Ven'u, ni supr'e'n'ir'u por parol'i kun ili. Mi spert'as pri kegl'o'lud'ad'o.

    Tom'i ne vol'is montr'i, ke li tim'as, kaj li iel ŝat'us vid'i fantom'o'n. Tio est'us io rakont'ind'a al la knab'o'j en al lern'ej'o. Li krom'e kuraĝ'ig'is si'n per tio, ke la fantom'o'j cert'e ne kuraĝ'us atak'i Pipi'n. Li decid'is kun'ir'i. La kompat'ind'a Anjo ne vol'is laŭ ajn'a'j kondiĉ'o'j, sed ŝi ek'pens'is, ke fantom'et'o pov'us mal'supr'e'n'ven'i al ŝi, kiam ŝi sid'os sol'a en la kuir'ej'o. Kaj tio decid'is al afer'o'n ! Pli volont'e kun'e kun Pip'i kaj Tom'i inter mil fantom'o'j ol sol'a kun la plej mal'grand'a fantom'id'o en la kuir'ej'o !
Pip'i ir'is unu'a. Ŝi mal'ferm'is la pord'o'n al la sub'tegment'ej'a ŝtup'ar'o. Tie est'is fulg'e nigr'e. Tom'i firm'e ten'is Pipi'n kaj Anjo ankoraŭ pli firm'e ten'is Tomi'n. Ili supr'e'n'ir'is la ŝtup'ar'o'n. Bru'is kaj knar'is je ĉiu far'it'a paŝ'o. Tom'i komenc'is cerb'um'i, ĉu ne est'us pli bon'e las'i tio'n, kaj Anjo ne bezon'is cerb'um'i. Ŝi est'is tut'e cert'a pri tio.

    Fin'e la ŝtup'ar'o fin'iĝ'is kaj ili star'is en la sub'tegment'ej'o. Tie est'is tut'e mal'hel'e, escept'e de et'a lun'lum'a stri'o, kiu fal'is sur la plank'o'n. En ĉiu'j angul'o'j ĝem'is kaj pep'is, kiam la vent'o blov'is tra la fend'o'j.

    — Hu, ĉiu'j fantom'o'j, Pip'i kri'is.

    Eĉ se est'is fantom'o tie, ĝi almenaŭ ne respond'is.

    — Est'as tiel, kiel mi supoz'is, Pip'i dir'is. Ili ir'is al estr'ar'kun'ven'o en la Fantom'a Asoci'o.

    Ek'ĝem'o pro mal'streĉ'iĝ'o ven'is de Anjo, kiu esper'is, ke la kun'ven'o daŭr'os tre long'e. Sed ĝust'e tiam aŭd'iĝ'is terur'a blek'o el angul'o de la sub'tegment'ej'o.

    — Kleŭit, son'is, kaj moment'o'n post'e Tom'i vid'is i'o'n, kio sibl'e ven'is kontraŭ li'n en la mal'hel'o. Li sent'is blov'et'o'n kontraŭ la frunt'o kaj li vid'is i'o'n nigr'a'n mal'aper'i tra mal'ferm'it'a fenestr'et'o. Li ek'kri'is plen'voĉ'e:
— Fantom'o, fantom'o !
Kaj Anjo kun'kri'is.

    — Tiu kompat'ind'ul'o ven'os tro mal'fru'e al la kun'ven'o, Pip'i dir'is. Se en'tut'e est'is fantom'o ! Kaj ne strig'o ! Ceter'e, fantom'o'j ne ekzist'as, ŝi daŭr'ig'is post moment'o, kaj ju pli mi pens'as pri tio, des pli ĝi est'is strig'o. Kaj al tiu, kiu asert'as, ke ekzist'as fantom'o'j, mi tord'os la naz'o'n.

    — Sed vi ja mem dir'is tio'n, Anjo dir'is.

    — Ho, ĉu mi far'is tio'n, Pip'i dir'is. Do mi absolut'e dev'as tord'i mi'a'n naz'o'n.

    Kaj ŝi firm'e pren'is si'a'n naz'o'n kaj tord'is ĝi'n.

    Post tio Tom'i kaj Anjo sent'is si'n pli trankvil'a'j. Ili est'is eĉ tiel kuraĝ'a'j, ke ili kuraĝ'is ir'i al la fenestr'o por rigard'i la ĝarden'o'n de supr'e. Grand'a'j mal'hel'a'j nub'o'j preter'is sur la ĉiel'o kaj far'is si'a'n plej'ebl'o'n por ŝirm'i la lun'o'n. Kaj la arb'o'j susur'is.

    Tom'i kaj Anjo turn'is si'n. Sed tiam — ho, terur'e — ili vid'is blank'a'n figur'o'n, kiu ven'is kontraŭ ili'n.

    — Fantom'o, Tom'i kri'is sovaĝ'e.

    Anjo tiel tim'iĝ'is, ke ŝi eĉ ne pov'is kri'i. La figur'o ven'is pli kaj pli proksim'e'n, kaj Tom'i kaj Anjo ĉirkaŭ'prem'is unu la ali'a'n kaj ferm'is la okul'o'j'n. Sed tiam ili aŭd'is la fantom'o'n dir'i:
— Vid'u, kio'n mi trov'is ! La nokt'o'ĉemiz'o de pa'ĉj'o kuŝ'is en mal'nov'a mar'ist'a kest'o tie for. Se mi fald'as ĝi'n sub'e, mi pov'as fakt'e uz'i ĝi'n.

    Pip'i proksim'iĝ'is al ili kun la nokt'o'ĉemiz'o flirt'ant'a ĉirkaŭ la krur'o'j.

    — Ho, Pip'i, mi pov'us mort'i pro terur'iĝ'o, Anjo dir'is.

    — Sed nokt'a'j ĉemiz'o'j ne est'as danĝer'a'j, Pip'i asert'is. Ili mord'as nur pro mem'defend'o.

    Pip'i decid'is nun zorg'e tra'serĉ'i la mar'ist'a'n kest'o'n. Ŝi lev'is ĝi'n al la fenestr'o kaj mal'ferm'is la ŝlos'o'n, tiel ke la mal'mult'a lun'lum'o fal'is sur la en'hav'o'n. Tie kuŝ'is mult'a'j mal'nov'a'j vest'aĵ'o'j, kiu'j'n ŝi el'ĵet'is sur la plank'o'n de la sub'tegment'ej'o. Plu'e kuŝ'is tie lorn'o, kelk'a'j mal'nov'a'j libr'o'j, tri pistol'o'j, spad'o kaj sak'et'o da or'a'j mon'er'o'j.

    — Tidelipom kaj pidelidej, Pip'i kontent'e dir'is.

    — Kiel streĉ'e, Tom'i dir'is.

    Pip'i kolekt'is ĉio'n en la nokt'a ĉemiz'o kaj ili mal'supr'e'n'ir'is en la kuir'ej'o'n. Anjo est'is tre kontent'a, ke ŝi for'ir'is el la sub'tegment'ej'o.

    — Neniam permes'u, ke infan'o'j uz'u arm'il'o'j'n, ŝi dir'is kaj pren'is po unu pistol'o'n en ĉiu'n man'o'n. Aliel pov'as okaz'i akcident'o, ŝi dir'is kaj mal'ŝarg'is ambaŭ pistol'o'j'n sam'temp'e. Tio bon'e krak'is, ŝi konstat'is kaj rigard'is supr'e'n al la plafon'o. Du tru'o'j est'is vid'ebl'a'j, kie la kugl'o'j en'ir'is.

    — Kiu sci'as, ŝi dir'is esper'plen'e, ebl'e la kugl'o'j tra'ir'is la plafon'o'n kaj traf'is la krur'o'j'n de iu fantom'o. Tio est'u lecion'o al ili, ke ili pri'pens'u iom antaŭ ol ili ven'ont'foj'e ek'tim'ig'os sen'kulp'a'j'n infan'et'o'j'n. Ĉar ankaŭ se ili ne ekzist'as, ili ne rajt'as pro tio frenez'ig'i hom'o'j'n, mi opini'as. Ĉu vi ceter'e vol'as hav'i po unu pistol'o'n, ŝi demand'is.

    Tom'i rav'iĝ'is kaj Anjo ankaŭ vol'is hav'i pistol'o'n, nur se ĝi ne est'as ŝarg'it'a.

    — Nun ni pov'as fond'i rab'ist'a'n band'o'n, se ni vol'as, Pip'i dir'is kaj met'is la lorn'o'n antaŭ la okul'o'j'n. Per ĉi tiu mi pov'as preskaŭ vid'i la pul'o'j'n en Sud'amerik'o, mi kred'as, ŝi daŭr'ig'is.

    Ĝi util'os ankaŭ, se ni fond'os rab'ist'a'n band'o'n.

    Ĝust'e tiam iu frap'is la pord'o'n. Est'is la patr'o de Tom'i kaj Anjo, kiu ven'is por hejm'e'n'ig'i si'a'j'n infan'o'j'n. Est'is en'lit'iĝ'a temp'o antaŭ long'e, li asert'is. Tom'i kaj Anjo urĝ'is dank'i kaj adiaŭ'i kaj kolekt'i si'a'j'n posed'aĵ'o'j'n, la flut'o'n kaj la broĉ'o'n kaj la pistol'o'j'n.

    Pip'i akompan'is si'a'j'n gast'o'j'n sur la verand'o'n kaj vid'is ili'n mal'aper'i sur la ĝarden'a ir'ej'o. Ili turn'is si'n kaj man'sving'is al Pip'i. La lum'o de intern'e fal'is sur ŝi'n. Ŝi star'is tie kun si'a'j rigid'a'j ruĝ'a'j har'plekt'aĵ'o'j kaj kun la nokt'a ĉemiz'o de si'a patr'o, kiu flirt'is ĉirkaŭ ŝi'a'j pied'o'j. En unu man'o ŝi ten'is la pistol'o'n kaj en la ali'a la spad'o'n. Ŝi salut'is per ili.

    Kiam Tom'i kaj Anjo kaj ili'a patr'o ven'is al la bar'il'pord'o, ili aŭd'is, ke ŝi kri'is i'o'n post ili. Ili halt'is kaj aŭskult'is. La arb'o'j susur'is, tiel ke ili apenaŭ pov'is aŭd'i ŝi'n. Sed ili tamen aŭd'is.

    — Mi far'iĝ'os pirat'o, kiam mi est'os grand'a. Ĉu vi ?

Pip'i ir'as butik'um'i

    Bel'a'n printemp'a'n tag'o'n, kiam la sun'o bril'is kaj la bird'o'j tril'is kaj est'is akv'o en ĉiu'j fos'aĵ'o'j, Tom'i kaj Anjo al'ven'is kur'ant'e al Pip'i. Tom'i kun'port'is kelk'a'j'n suker'pec'o'j'n por la ĉeval'o de Pip'i, kaj kaj Anjo kaj li halt'is dum moment'o sur la verand'o kaj kares'is la ĉeval'o'n, antaŭ ol ili daŭr'ig'is al Pip'i. Pip'i kuŝ'is dorm'ant'a, kiam ili en'ven'is. Kiel kutim'e ŝi hav'is la pied'o'j'n sur la kap'kusen'o kaj la kap'o'n profund'e sub la kovr'il'o.

Anjo pinĉ'is ŝi'a'n pied'dik'fingr'o'n kaj dir'is:
— Vek'iĝ'u !
Sinjor'o Nilson jam est'is vek'a kaj salt'is sur la plafon'lamp'o'n kaj sid'iĝ'is sur ĝi'n. Iom post iom io ek'mov'iĝ'is sub la kovr'il'o kaj subit'e ruĝ'a kap'o ek'aper'is. Pip'i mal'ferm'is si'a'j'n klar'a'j'n okul'o'j'n kaj larĝ'e ek'rid'et'is.

    — Ho, ĉu est'as vi, kiu pinĉ'as mi'a'j'n pied'fingr'o'j'n ! Mi sonĝ'is, ke est'as mi'a pa'ĉj'o, la negr'o'reĝ'o, kiu vol'is kontrol'i, ĉu mi hav'as kal'o'j'n.

    Ŝi sid'iĝ'is sur la lit'o'rand'o'n kaj sur'tir'is si'a'j'n ŝtrump'o'j'n, unu brun'a'n kaj unu nigr'a'n.

    — Ver'e ne, kal'o'j'n mi ne ricev'os, tiom long'e kiom oni hav'os ĉi tiu'j'n, ŝi dir'is kaj met'is la pied'o'j'n en si'a'j'n grand'a'j'n nigr'a'j'n ŝu'o'j'n, kiu'j est'is preciz'e du'obl'e tiel long'a'j kiel ŝi'a'j pied'o'j.

    — Pip'i, Tom'i dir'is, kio'n ni far'u hodiaŭ ? Ni est'as liber'a'j de la lern'ej'o, Anjo kaj mi !
— Nu, tio'n oni pov'as pri'pens'i, Pip'i dir'is. Danc'i ĉirkaŭ la krist'nask'a arb'o, tio'n ni ne pov'as far'i, ĉar ĝi'n ni el'ŝov'is antaŭ tri monat'o'j. Aliel ni pov'us kur'i sur la glaci'o la tut'a'n antaŭ'tag'mez'o'n. Fos'i kaj serĉ'i or'o'n est'us amuz'ig'e, sed ankaŭ tio ne ebl'as, ĉar ni ne sci'as, kie la or'o kuŝ'as. Plej'mult'o de la or'o kuŝ'as ceter'e en Alasko, kaj tie oni ne pov'as antaŭ'e'n'ir'i pro ĉiu'j or'fos'ist'o'j. Ne, ni dev'os el'trov'i i'o'n ali'a'n.

    — Jes, i'o'n amuz'a'n, Anjo dir'is.

    Pip'i plekt'is si'a'n har'ar'o'n en du rigid'a'j'n plekt'aĵ'o'j'n, kiu'j rekt'e el'star'is.

    — Kiel est'us, se ni ir'us en la urb'o'n butik'um'i, ŝi fin'e dir'is.

    — Sed ni ne hav'as mon'o'n, Tom'i dir'is.

    — Mi hav'as, Pip'i dir'is. Kaj por pruv'i tio'n, ŝi tuj ir'is mal'ferm'i si'a'n valiz'o'n, kiu est'is tut'e plen'a je or'a'j mon'er'o'j. Ŝi pren'is taŭg'a'n man'plen'o'n kaj met'is la mon'er'o'j'n en la antaŭ'tuk'a'n poŝ'o'n mez'e sur la ventr'o.

    — Kaj se mi nun hav'us mi'a'n ĉapel'o'n, mi est'us pret'a por for'ir'o, ŝi dir'is. La ĉapel'o est'is neni'e vid'ebl'a. Pip'i unu'e rigard'is en la lign'uj'o'n, sed tie ĝi, tut'e strang'e, ne est'is. Post'e ŝi rigard'is en la pan'uj'o'n en la proviz'ej'o, sed tie est'is nur ŝtrump'ruband'o kaj difekt'it'a vek'horloĝ'o kaj biskvit'et'o. Fin'e ŝi rigard'is eĉ sur la ĉapel'bret'o'n, sed tie est'is neni'o ol frit'pat'o kaj ŝraŭb'ing'o kaj pec'o da fromaĝ'o.

    — Est'as neni'u ord'o en ĉio kaj oni ne trov'as neniu'j'n aĵ'o'j'n, Pip'i dir'is mal'kontent'e. Sed la fromaĝ'o'pec'o de'long'e mank'is al mi, est'as ja bon'ŝanc'o, ke mi re'trov'is ĝi'n.

    — Ho, ĉapel'o, ŝi post'e kri'is. Ĉu vi kun'ir'os butik'um'i aŭ ne ?
Se vi ne tuj aper'os, est'os tro mal'fru'e !
Neni'u ĉapel'o aper'is.

    — Nu ja, ĝi kulp'ig'u si'n mem, se ĝi est'as tiel stult'aĉ'a. Sed mi ne vol'as aŭd'i plend'o'j'n, kiam mi re'ven'os hejm'e'n, ŝi sever'e dir'is.

    Ne long'e post'e oni pov'is vid'i ili'n ven'i marŝ'ant'e sur la voj'o al la urb'o. Tom'i kaj Anjo kaj post'e Pip'i mem kun Sinjor'o Nilson sur la ŝultr'o. La sun'o bril'is agrabl'e, la ĉiel'o est'is blu'a kaj la infan'o'j gaj'a'j. La akv'o murmur'is en la fos'aĵ'o apud la voj'o.

    Est'is profund'a fos'aĵ'o kun mult'e da akv'o.

    — Mi ŝat'as fos'aĵ'o'j'n, Pip'i dir'is kaj paŝ'is sen'pri'pens'e en la akv'o'n. Ĝi ating'is ĝis super la genu'o'j kaj kiam ŝi diligent'e salt'is, ĝi ŝpruc'is sur Tomi'n kaj Anjon.

    — Mi lud'as, ke mi est'as boat'o, ŝi dir'is kaj plug'is tra la akv'o.

    Ĝust'e kiam ŝi dir'is tio'n, ŝi fal'is kaj plonĝ'is.

    — Pli ĝust'e sub'mar'a boat'o, ŝi daŭr'ig'is tut'e trankvil'e, kiam ŝi re'aper'ig'is la naz'o'n.

    — Sed Pip'i, vi est'as tut'e mal'sek'a, Anjo dir'is mal'kviet'e.

    — Kaj kio est'as erar'a en tio, Pip'i dir'is. Kiu dir'is, ke infan'o'j nepr'e est'u sek'a'j ? De mal'varm'a frot'ad'o oni far'iĝ'as san'a, tio'n mi aŭd'is iu'n dir'i. Nur en ĉi tiu land'o oni opini'as, ke infan'o'j ne ir'u en fos'aĵ'o'j. En Amerik'o la fos'aĵ'o'j est'as tiel plen'plen'a'j je infan'o'j, ke ne est'as lok'o por la akv'o. Ili rest'as tie la tut'a'n jar'o'n. Vintr'e ili kompren'ebl'e frost'fiks'iĝ'as, kaj la kap'o'j el'star'as el la glaci'o. La patr'in'o'j dev'as ir'i tie'n por don'i al ili suk'o'sup'o'n kaj viand'bul'o'j'n, ĉar ili ne pov'as ven'i hejm'e'n manĝ'i. Sed san'a'j kiel nuks'o'kern'o'j ili est'as, est'u cert'a pri tio !
La urb'et'o aspekt'is idili'a en la printemp'a sun'bril'o. La mal'larĝ'a'j strat'o'j rul'ŝton'e pavim'it'a'j serpent'um'is laŭ'plaĉ'e inter la dom'vic'o'j. En la ĝarden'et'o'j, kiu'j ĉirkaŭ'is preskaŭ ĉiu'j'n dom'o'j'n, ĝerm'is galant'o'j kaj krokus'o'j. Est'is mult'a'j butik'o'j en la urb'et'o. Ĉi tiu'n bel'a'n printemp'a'n tag'o'n mult'a'j hom'o'j kur'is intern'e'n ekster'e'n tra la pord'o'j kaj la pord'sonor'il'o'j de la butik'o'j tint'ad'is sen'ĉes'e. La sinjor'in'o'j ven'is kun korb'o'j sur la brak'o'j por aĉet'i kaf'o'n kaj suker'o'n kaj sap'o'n kaj buter'o'n.

    Mult'a'j infan'o'j de la urb'et'o ankaŭ est'is ekster'e por aĉet'i krem'bombon'o'n aŭ pak'aĵ'o'n da maĉ'gum'o. Sed plej mult'a'j ne hav'is mon'o'n por aĉet'i i'o'n, kaj tiu'j kompat'ind'ul'o'j dev'is star'i ekster la butik'o'j kaj nur rigard'i ĉiu'j'n bon'gust'aĵ'o'j'n, kiu'j trov'iĝ'is mal'antaŭ la fenestr'o'vitr'o'j.

    Ĝust'e kiam la sun'o bril'is plej bel'e, tri figur'et'o'j aper'is sur la Ĉef'strat'o. Est'is Tom'i kaj Anjo kaj Pip'i, tre mal'sek'a Pip'i, kiu las'is post si mal'sek'a'n stri'et'o'n, kie ŝi ir'is.

    — Kiel feliĉ'a'j ni est'as, Anjo dir'is. Vid'u, kiom da butik'o'j, kaj ni hav'as tut'a'n antaŭ'tuk'a'n poŝ'o'n plen'a da or'a'j mon'er'o'j.

    Ankaŭ Tom'i tiom ek'ĝoj'is, pri'pens'ant'e tio'n, ke li far'is grand'a'n salt'o'n.

    — Ĉu ni komenc'u do, Pip'i dir'is. Unu'e kaj ĉef'e mi vol'us aĉet'i pian'o'n.

    — Sed Pip'i, Tom'i dir'is, vi ja ne sci'as lud'i pian'o'n, ĉu ?
— Kiel mi tio'n sci'u, kiam mi neniam prov'is, Pip'i dir'is. Mi neniam hav'is pian'o'n por prov'i. Kaj tio'n mi dir'u al vi, Tom'i — lud'i pian'o'n sen pian'o, tio postul'as amas'o'n da ekzerc'ad'o, antaŭ ol oni pov'as.

    Neni'u pian'o'butik'o est'is vid'ebl'a. Anstataŭ'e la infan'o'j preter'pas'is parfum'butik'o'n. En la montr'o'fenestr'o star'is grand'a pot'o kun lentug'a ŝmir'aĵ'o, kaj apud la pot'o est'is grand'a karton'a ŝild'o, sur kiu est'is skrib'it'e: ” Ĉu vi sufer'as pro lentug'o'j ? ”.

    — Kio est'as skrib'it'a sur la ŝild'o, Pip'i demand'is.

    Ŝi ne kapabl'is leg'i tre mult'e, ĉar ŝi ne vol'is ir'i al lern'ej'o kiel ali'a'j infan'o'j.

    — Est'as skrib'it'e: ” Ĉu vi sufer'as pro lentug'o'j ? ” Anjo dir'is.

    — Ho, ĉu ver'e, Pip'i dir'is pri'pens'em'e. Nu ja, ĝentil'a demand'o postul'as ĝentil'a'n respond'o'n. Ven'u kaj ni en'ir'u !
Ŝi mal'ferm'is la pord'o'n kaj en'ir'is sen'per'e sekv'at'a de Tom'i kaj Anjo. Mal'jun'a sinjor'in'o star'is mal'antaŭ la vend'o'tabl'o.

    Pip'i ir'is rekt'e al ŝi.

    — Ne, ŝi decid'e dir'is.

    — Kio'n vi dezir'as, la sinjor'in'o dir'is.

    — Ne, Pip'i re'dir'is.

    — Mi ne kompren'as, kio'n vi cel'as, la sinjor'in'o dir'is.

    — Ne, mi ne sufer'as pro lentug'o'j, Pip'i dir'is.

    Tiam la sinjor'in'o kompren'is. Sed post'e ŝi ĵet'is rigard'o'n al Pip'i kaj ek'kri'is:
— Sed kar'a infan'o, vi ja hav'as la tut'a'n vizaĝ'o'n plen'a da lentug'o'j !
— Jes cert'e, Pip'i dir'is. Sed mi ne sufer'as pro ili. Mi ŝat'as ili'n !
Bon'a'n maten'o'n !
Ŝi el'ir'is. De la pord'o ŝi turn'is si'n kaj kri'is:
— Sed se vi hazard'e ricev'os i'a'n ŝmir'aĵ'o'n per kiu oni pov'as ricev'i pli da lentug'o'j, send'u i'a'j'n sep aŭ ok pot'o'j'n al mi.

    Pip'i plu'marŝ'is. Ekster bombon'butik'o ŝi halt'is. Tie star'is tut'a vic'o da infan'et'o'j gap'ant'a'j pro ĉiu'j rav'aĵ'o'j dis'met'it'a'j mal'antaŭ la fenestr'o'vitr'o. Grand'a'j pot'o'j plen'a'j da ruĝ'a'j kaj blu'a'j kaj verd'a'j bombon'o'j, long'a'j vic'o'j da ĉokolad'a'j tabul'et'o'j, tut'a'j mont'o'j da maĉ'gum'o kaj la plej tent'a'j krem'a'j lek'bombon'o'j, jes, ne est'is strang'e, ke la infan'et'o'j, kiu'j star'is tie rigard'ant'e, jen kaj jen el'ig'is pez'a'n ĝem'spir'o'n. Ĉar ili ne hav'is mon'o'n, eĉ ne la plej mal'grand'a'n kvin - oer'a'n mon'er'o'n.

    — Pip'i, ĉu ni en'ir'u tiu'n butik'o'n, Tom'i fervor'e dir'is kaj tir'is la rob'o'n de Pip'i.

    — Tiu'n butik'o'n ni en'ir'u, Pip'i dir'is emfaz'e. Long'e intern'e'n !
Kaj tio'n ili far'is.

    — Mi dezir'as dek ok kilo'gram'o'j'n da bombon'o'j, Pip'i dir'is kaj sving'o'montr'is or'a'n mon'er'o'n. La komiz'in'o en la butik'o nur gap'is. Ŝi ne kutim'is al tio, ke iu aĉet'u tiom da bombon'o'j po unu foj'o.

    — Vi vol'as dir'i, ke vi dezir'as dek ok bombon'o'j'n, ŝi dir'is.

    — Mi vol'as dir'i, ke mi dezir'as dek ok kilo'gram'o'j'n da bombon'o'j, Pip'i dir'is. Ŝi met'is la or'mon'er'o'n sur la vend'o'tabl'o'n.

    Kaj tiam la komiz'in'o ek'urĝ'is plen'ig'i grand'a'j'n sak'et'o'j'n per bombon'o'j. Tom'i kaj Anjo star'is apud'e kaj montr'is, kiu'j spec'o'j est'as plej bon'gust'a'j. Est'is tie kelk'a'j ruĝ'a'j, kiu'j est'is tiel bon'gust'eg'a'j. Kiam oni est'is suĉ'ant'a tia'n bombon'o'n dum iom da temp'o, oni subit'e ricev'is mir'ind'a'n ŝmir'aĵ'o'n en la buŝ'o.

    Post'e est'is verd'a'j, acid'et'a'j, kiu'j ankaŭ ne est'is mal'ŝat'ind'a'j.

    Gelaten'a'j framb'o'j kaj gliciriz'a'j boat'o'j ankaŭ gust'is bon'e.

    — Ni pren'u po tri kilo'gram'o'j de ĉiu, Anjo propon'is. Kaj tio'n ili far'is.

    — Se mi fin'e pov'us hav'i ses'dek lek'bombon'o'j'n kaj sep'dek du pak'aĵ'o'j'n da krem'bombon'o'j, tiam mi kred'as, ke ne est'as pli ol cent tri ĉokolad'a'j cigared'o'j, kiu'j'n mi bezon'us por hodiaŭ, Pip'i dir'is. Tia'kaz'e est'us ĉar'et'o, en kiu mi pov'us tir'i la tut'o'n.

    La komiz'in'o dir'is, ke oni cert'e pov'as aĉet'i ĉar'et'o'n en la apud'a lud'il'butik'o.

    Ekster la bombon'butik'o nun kolekt'iĝ'is mult'a'j infan'o'j, kiu'j gap'is tra la fenestr'o kaj preskaŭ sven'is pro ekscit'iĝ'o, kiam ili vid'is, kiel Pip'i butik'um'as. Pip'i rapid'e kur'is en lud'il'butik'o'n, aĉet'is ĉar'et'o'n kaj ŝarĝ'is ĝi'n per ĉiu'j si'a'j sak'et'o'j. Ŝi ĉirkaŭ'rigard'is. Kaj ŝi kri'is:
— Se est'as iu infan'o ĉi tie, kiu ne manĝ'as bombon'o'j'n, tiam bon'vol'u antaŭ'e'n'paŝ'i !
Neni'u antaŭ'e'n'paŝ'is.

    — Tre strang'e, Pip'i dir'is. Nu, ĉu est'as iu infan'o, kiu manĝ'as bombon'o'j'n ?
Tiam du'dek tri infan'o'j antaŭ'e'n'ir'is. Tom'i kaj Anjo ankaŭ, kompren'ebl'e.

    — Tom'i, mal'ferm'u la sak'et'o'j'n, Pip'i dir'is.

    Tio'n Tom'i far'is. Post'e komenc'iĝ'is manĝ'eg'ad'o de bombon'o'j, kia'n oni neniam antaŭ'e vid'is en la urb'et'o. Ĉiu'j infan'o'j plen'ŝtop'is la buŝ'o'n per bombon'o'j, la ruĝ'a'j kun la bon'gust'a ŝmir'aĵ'o kaj la verd'a'j acid'et'a'j kaj gliciriz'a'j boat'o'j kaj gelaten'a'j framb'o'j unu post la ali'a. Ĉokolad'a'n cigared'o'n oni pov'is ĉiam hav'i en la buŝ'angul'o, ĉar la gust'o'j de ĉokolad'o kaj de gelaten'a framb'o sent'iĝ'is tre agrabl'a'j kun'e. El ĉiu'j direkt'o'j ven'is nov'a'j infan'o'j kur'ant'e, kaj Pip'i dis'don'ad'is bombon'o'j'n per plen'a'j man'o'j.

    — Mi kred'as, ke mi dev'as aĉet'i ankoraŭ dek ok kilo'gram'o'j'n, ŝi dir'is. Aliel neni'o rest'os por morgaŭ.

    Pip'i aĉet'is ankoraŭ dek ok kilo'gram'o'j'n, sed ver'e ne rest'is mult'o por morgaŭ.

    — Nun ni ir'u al ali'a butik'o, Pip'i dir'is kaj en'ir'is butik'o'n kun lud'il'o'j. Ĉiu'j infan'o'j akompan'is. En la lud'il'butik'o est'is mult'o agrabl'a, trajn'o'j kaj aŭt'o'j, kiu'j'n oni pov'is tir'i, ĉarm'a'j pup'et'o'j en bel'a'j rob'o'j, pup'servic'o'j kaj krak'pistol'o'j kaj stan'a'j soldat'o'j kaj ŝtof'a'j hund'o'j kaj elefant'o'j kaj paĝ'o'sign'il'o'j kaj arleken'o'j.

    — Kio'n vi dezir'as, la komiz'o dir'is.

    — Mi dezir'as iom da ĉio, Pip'i dir'is kaj esplor'e ĉirkaŭ'rigard'is la bret'o'j'n. Ekzist'as, ekzempl'e, grand'a mank'o je arleken'o'j, ŝi daŭr'ig'is. Kaj je krak'pistol'o'j. Sed tio'n oni pov'as aranĝ'i, mi esper'as.

    Pip'i el'pren'is man'plen'o'n da or'mon'er'o'j. Post'e la infan'o'j rajt'is fingr'o'montr'i, kio'n ili laŭ propr'a opini'o plej bezon'as.

    Anjo decid'is pri mir'ind'a pup'o kun hel'a bukl'a har'ar'o kaj roz'kolor'a rob'o. Ĝi pov'is dir'i ” mam'a ”, kiam ŝi prem'is ĝi'a'n ventr'o'n. Tom'i vol'is hav'i aer'paf'il'o'n kaj vapor'maŝin'o'n. Kaj li ricev'is. Ĉiu'j ali'a'j infan'o'j ankaŭ montr'is, kio'n ili vol'as hav'i, kaj kiam Pip'i fin'butik'um'is, ne rest'is mult'a'j objekt'o'j en la butik'o. Rest'is nur kelk'a'j paĝ'o'sign'il'o'j kaj kelk'a'j lud'kub'o'j. Pip'i aĉet'is neni'o'n ajn por si mem, sed Sinjor'o Nilson ricev'is spegul'o'n.

    ¬us antaŭ ol ili for'ir'is, Pip'i aĉet'is por ĉiu infan'o argil'a'n kukol'o'n, kaj kiam la infan'o'j ven'is sur la strat'o'n, ili lud'is per si'a'j kukol'o'j, kaj Pip'i sign'is la takt'o'n. Est'is tia bru'o sur la Ĉef'strat'o, ke la polic'ist'o fin'e ven'is por vid'i, kio okaz'as.

    — Kio est'as ĉi tiu bru'aĉ'o, li kri'is.

    — Est'as la parad'a marŝ'o de la regiment'o de Kronoberg, Pip'i dir'is. Sed mi ne est'as cert'a, ke ĉiu'j infan'o'j kompren'is tio'n. Kelk'a'j ver'ŝajn'e kred'as, ke ni lud'as ” Tondr'u kiel fulm'o, frat'o'j ”.

    — Tuj ĉes'u, la polic'ist'o kri'eg'is kaj kovr'is la orel'o'j'n per la man'o'j. Pip'i konsol'e frap'is li'a'n dors'o'n.

    — Est'u ĝoj'a, ke ni ne aĉet'is trombon'o'j'n, ŝi dir'is.

    Iom post iom la argil'a'j kukol'o'j ek'silent'is, unu post la ali'a.

    Fin'e nur el la kukol'o de Tom'i ven'is jen kaj jen pep'et'o. La polic'ist'o tre sever'e admon'is, ke ne rajt'as est'i hom'amas'iĝ'o sur la Ĉef'strat'o kaj ke ĉiu'j infan'o'j ir'u hejm'e'n. Ili fakt'e tut'e ne kontraŭ'is tio'n. Ili vol'is prov'i si'a'j'n lud'trajn'o'j'n kaj vetur'ig'i si'a'j'n aŭt'o'j'n kaj prepar'i lit'o'n por si'a'j nov'a'j pup'o'j. Tial ili ĉiu'j ir'is hejm'e'n, ĝoj'a'j kaj kontent'a'j. Ili tut'e ne vesper'manĝ'is tiu'n tag'o'n.

    Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo ankaŭ sur'voj'is hejm'e'n. Pip'i tir'is post si la ĉar'et'o'n. Ŝi rigard'is ĉiu'j'n ŝild'o'j'n, kiu'j'n ili preter'pas'is, kaj liter'um'is tiel, kiel ŝi kapabl'is.

    — A- p- o- t- e- k- o, sed ĉu oni ne aĉet'as medukamentojn tie, ŝi dir'is.

    — Jes tie oni aĉet'as medikament'o'j'n, Anjo dir'is.

    — Ho, do mi dev'as tuj en'ir'i por aĉet'i i'o'n, Pip'i dir'is.

    — Sed vi ja ne est'as mal'san'a, Tom'i dir'is.

    — Kio oni ne est'as, oni pov'as far'iĝ'i, Pip'i dir'is. Ĉiu'jar'e hom'o'j amas'e mal'san'iĝ'as kaj mort'as, nur pro tio, ke ili ne aĉet'is medukamenton ĝustatemepe. Kaj cert'e tio ne rajt'os okaz'i al mi.

    En la apotek'o la apotek'ist'o star'is kaj rul'is pilol'o'j'n. Sed li intenc'is rul'i nur kelk'a'j'n pli, ĉar est'is mal'fru'e kaj li est'is baldaŭ ferm'ont'a. Tiam Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo al'ir'is la vend'o'tabl'o'n.

    — Mi vol'as aĉet'i kvar litr'o'j'n da medukamento, Pip'i dir'is.

    — Kia'n spec'o'n da medikament'o, la apotek'ist'o dir'is sen'pacienc'e.

    — Nu, prefer'e est'u iu, kiu help'as kontraŭ mal'san'o, Pip'i dir'is.

    — Kia mal'san'o, la apotek'ist'o dir'is ankoraŭ pli sen'pacienc'e.

    — Nu, pren'u iu'n, kiu help'as kontraŭ kokluŝ'o kaj frot'vund'o'j kaj ventr'o'dolor'o kaj rubeol'o, kaj se oni hazard'e met'is piz'o'n en la naz'o'n kaj simil'e. Est'us bon'e, se oni ankaŭ pov'us polur'i mebl'o'j'n per ĝi. Ver'e bon'eg'a medukamento ĝi dev'us est'i.

    La apotek'ist'o dir'is, ke ne ekzist'as medikament'o, kiu est'as tiel bon'eg'a. Oni hav'u mal'sam'a'j'n medikament'o'j'n por mal'sam'a'j mal'san'o'j, li asert'is, kaj kiam Pip'i est'is nom'int'a dek'o'n da ali'a'j mal'san'o'j, kiu'j'n ŝi vol'is hav'i kurac'it'a'j, li met'is tut'a'n vic'o'n da botel'o'j sur la vend'o'tabl'o'n. Sur kelk'a'j'n li skrib'is ” Por ekster'a uz'o ”, kaj tio signif'is, ke tiu'n medikament'o'n oni uz'u nur por ekster'a frot'ad'o. Pip'i pag'is, pren'is si'a'j'n botel'o'j'n, dank'is kaj for'ir'is. Tom'i kaj Anjo sekv'is ŝi'n. La apotek'ist'o rigard'is la horloĝ'o'n kaj rimark'is, ke est'as ferm'o'temp'o. Li zorg'e ŝlos'is la pord'o'n post la infan'o'j kaj pens'is, ke nun est'os agrabl'e ven'i hejm'e'n kaj ricev'i i'o'n por manĝ'i.

    Pip'i de'met'is si'a'j'n botel'o'j'n ekster'e.

    — Aj, aj, mi preskaŭ forges'is la plej grav'a'n afer'o'n, ŝi dir'is.

    Ĉar la pord'o nun est'is ferm'it'a, ŝi met'is la montr'o'fingr'o'n sur la sonor'il'o'n kaj prem'is fort'e kaj long'e. Tom'i kaj Anjo aŭd'is, kiel akr'e sonor'is intern'e en la apotek'o. Post moment'o luk'et'o en la pord'o est'is mal'fermat'a — tra tiu luk'et'o oni pov'is aĉet'i medikament'o'n, se oni hazard'e mal'san'iĝ'is en al nokt'o. La apotek'ist'o el'met'is si'a'n kap'o'n. Li'a vizaĝ'o est'is iom ruĝ'a.

    — Kaj kio'n vi vol'as nun, li furioz'e dir'is al Pip'i.

    — Jes, pardon'o'n, bon'a apotek'ist'o, Pip'i dir'is, sed mi ek'cerb'um'is pri io. La apotek'ist'o tiel bon'e kompren'as mal'san'o'j'n — kio est'as plej bon'a, se oni hav'as ventr'o'dolor'o'n, ĉu manĝ'i varm'a'n sang'o'bulk'o'n aŭ tremp'i la tut'a'n ventr'o'n en mal'varm'a'n akv'o'n ?
La vizaĝ'o de la apotek'ist'o ankoraŭ pli ruĝ'iĝ'is.

    — Mal'aper'u, li kri'is, kaj tuj, aliel...

    Li ferm'is la luk'et'o'n.

    — Ho, kiel koler'a li est'as, Pip'i dir'is. Oni pov'us kred'i, ke mi far'is i'o'n mal'bon'a'n al li.

    Ŝi de'nov'e sonor'ig'is, kaj ne pas'is mult'a'j sekund'o'j antaŭ ol la apotek'ist'o re'far'iĝ'is vid'ebl'a en la luk'et'o. Li'a vizaĝ'o est'is ne'kred'ebl'e ruĝ'eg'a.

    — Varm'a sang'o'bulk'o ebl'e est'as mal'facil'e digest'ebl'a, Pip'i supoz'is kaj rigard'is li'n per afabl'a'j okul'o'j. La apotek'ist'o neni'o'n respond'is, sed bru'e ferm'is la luk'et'o'n.

    — Nu ja, Pip'i dir'is kaj sku'is la ŝultr'o'j'n, mi do tamen prov'u varm'a'n sang'o'bulk'o'n. Li kulp'ig'u si'n mem, se mal'sukces'os.

    Ŝi trankvil'e sid'iĝ'is sur la ŝtup'ar'o ekster la apotek'o kaj vic'ig'is ĉiu'j'n si'a'j'n botel'o'j'n.

    — Imag'u, kiel ne'praktik'a'j plen'kresk'ul'o'j pov'as est'i, ŝi dir'is.

    Ĉi tie mi nun hav'as, ni vid'u, ok botel'o'j'n, kaj ĉio pov'us bon'eg'e trov'i lok'o'n en unu. Sed feliĉ'e mi mem hav'as iom da simpl'a prudent'o.

    Per tiu'j vort'o'j ŝi el'tir'is la kork'o'j'n el la botel'o'j kaj post'e verŝ'is ĉiu'j'n medikament'o'j'n en unu botel'o'n. Ŝi fort'e sku'is ĝi'n.

    Post'e ŝi lev'is la botel'o'n al la buŝ'o kaj trink'is per grand'a'j glut'o'j. Anjo, kiu sci'is, ke kelk'a'j medikament'o'j est'is por ekster'a frot'ad'o, far'iĝ'is mal'trankvil'a.

    — Sed Pip'i, kiel vi pov'as sci'i, ke tiu medikament'o est'as ne'venen'a ?
— Tio'n mi konstat'os, Pip'i dir'is gaj'e. Mi rimark'os tio'n plej mal'fru'e morgaŭ. Se mi tiam daŭr'e viv'os, ĝi ne est'as venen'a, kaj en tiu kaz'o eĉ infan'et'o'j pov'as trink'i ĝi'n.

    Tom'i kaj Anjo cerb'um'is pri tio. Post moment'o Tom'i hezit'e kaj iom mal'ĝoj'e dir'is:
— Jes, sed se ĝi tamen est'as venen'a, kiel est'u en tia kaz'o ?
— En tia kaz'o vi pren'u tio'n, kio rest'as en la botel'o kaj polur'u la manĝ'o'salon'a'n mebl'ar'o'n, Pip'i dir'is. Venen'a aŭ ne, tiu medukamento ne est'u van'e aĉet'it'a.

    Ŝi pren'is la botel'o'n kaj met'is ĝi'n en la ĉar'et'o'n. Tie jam kuŝ'is la vapor'maŝin'o kaj la aer'paf'il'o de Tom'i kaj la pup'o de Anjo kaj kvin ruĝ'a'j bombon'et'o'j. Tio est'is ĉio, kio rest'is de la dek ok kilo'gram'o'j. Ankaŭ sinjor'o Nilson sid'is tie. Ĝi est'is lac'a kaj vol'is vetur'i.

    — Ceter'e mi dir'as al vi, ke mi kred'as, ke est'as ver'e bon'a medukamento. Mi jam sent'as mi'n mult'e pli san'a. Mi sent'as mi'n special'e san'a kaj gaj'a en la vost'o, Pip'i dir'is kaj sving'is tie'n re'e'n si'a'n post'aĵ'et'o'n. Kaj ŝi ek'tir'is la ĉar'et'o'n kaj sving'ir'is hejm'e'n al Vila'o Vilaltao. Tom'i kaj Anjo ir'is apud ŝi kaj sent'is, ke ili hav'as iom da ventr'o'dolor'o.

Pip'i est'as ŝip'romp'ul'o

    Ĉiu'tag'e, tuj kiam la lern'ej'o fin'iĝ'is, Tom'i kaj Anjo kur'eg'is trans'e al Vila'o Vilaltao. Ili eĉ ne vol'is far'i si'a'j'n task'o'j'n hejm'e, sed kun'pren'is si'a'j'n lern'o'libr'o'j'n al Pip'i.

— Est'as bon'e, Pip'i dir'is. Sid'u ĉi tie kaj stud'u, tiel ebl'e iom da instru'it'ec'o fiks'iĝ'os ankaŭ sur mi. Mi ne nepr'e sent'as, ke mi bezon'as tio'n, sed pov'as est'i, ke ne ebl'as far'iĝ'i Ver'e Nobl'a Sinjor'in'o, se oni ne sci'as, kiom da hotentot'o'j trov'iĝ'as en Aŭstrali'o.

    Tom'i kaj Anjo sid'is ĉe la kuir'ej'a tabl'o kun si'a'j geografi'libr'o'j mal'ferm'it'a'j. Pip'i sid'is mez'e sur la tabl'o kun la krur'o'j tir'it'a'j sub si.

    — Sed nur imag'u, Pip'i dir'is kaj cerb'um'e met'is fingr'o'n sur la naz'o'n, imag'u, ke mi ĵus lern'is, kiom da hotentot'o'j trov'iĝ'as, kaj unu el ili ek'hav'as pneŭmoni'o'n kaj mort'as, tiam ĉio est'as van'a, kaj ĉi tie mi sid'as kaj tut'e ne est'as Ver'e Nobl'a Sinjor'in'o.

    Ŝi cerb'um'is.

    — Iu dev'us dir'i al vi'a'j hotentot'o'j, ke ili bon'e kondut'u, por ke ne est'u erar'o'j en vi'a'j lern'o'libr'o'j, ŝi dir'is.

    Kiam Tom'i kaj Anjo est'is pret'a'j kun si'a'j hejm'task'o'j, tiam komenc'iĝ'is la amuz'o. Se est'is bel'a veter'o, ili rest'is en la ĝarden'o, iom rajd'is la ĉeval'o'n aŭ grimp'is sur la tegment'o'n de la kalandr'ej'o kaj sid'is tie trink'ant'e kaf'o'n, aŭ ili sur'grimp'is la mal'nov'a'n kverk'o'n, kiu est'is tut'e kav'a intern'e, tiel ke ili pov'is mal'supr'e'n'grimp'i en la trunk'o'n. Pip'i dir'is, ke ĝi est'as tre strang'a arb'o, ĉar limonad'o kresk'as en ĝi. En la arb'o kresk'is limonad'o. Kaj tio est'is ver'a, ĉar ĉiu'foj'e, kiam la infan'o'j grimp'is al si'a kaŝ'ej'o en la kverk'o, tie star'is tri limonad'botel'o'j kaj atend'is ili'n. Tom'i kaj Anjo ne pov'is kompren'i, kie'n la limonad'botel'o'j post'e mal'aper'is, sed Pip'i dir'is, ke ili for'velk'as tuj kiam ili est'as el'trink'it'a'j. Jes ja, ĝi est'is rimark'ind'a arb'o, tio'n opini'is kaj Tom'i kaj Anjo. Kelk'foj'e kresk'is ankaŭ ĉokolad'a'j plat'et'o'j, sed nur en ĵaŭd'o'j, Pip'i dir'is, kaj Tom'i kaj Anjo tre zorg'e ĉiu'ĵaŭd'e ir'is tie'n por kolekt'i ĉokolad'a'j'n plat'et'o'j'n. Pip'i dir'is, ke oni cert'e pov'us kresk'ig'i ankaŭ franc'a'n pan'o'n kaj eĉ bov'id'rost'aĵ'o'n, se oni nur jen kaj jen don'us al si temp'o'n por riĉ'e akv'um'i la arb'o'n.

    Se est'is pluv'a veter'o, ili rest'is en'dom'e kaj ankaŭ tio ne est'is ted'a. Ili pov'is aŭ tra'rigard'i ĉiu'j'n bel'a'j'n objekt'o'j'n en la tir'kest'o'j de Pip'i, aŭ ili pov'is sid'i antaŭ la kuir'forn'o kaj rigard'i, kiel Pip'i bak'as vafl'o'j'n aŭ rost'as pom'o'j'n, aŭ ili pov'is ramp'i en la lign'aĵ'ej'o'n kaj sid'i tie aŭskult'ant'e, kiam Pip'i rakont'is kelk'a'j'n strang'a'j'n aventur'o'j'n de tiu temp'o, kiam ŝi vel'ir'is sur la mar'o.

    — Ho ve, kiel ŝtorm'is, Pip'i pov'is dir'i. Eĉ la fiŝ'o'j est'is mar'mal'san'a'j kaj vol'is al'bord'iĝ'i. Mi mem vid'is ŝark'o'n, kiu est'is tut'e verd'a en la vizaĝ'o, kaj sepi'o'n, kiu sid'is kovr'ant'e si'a'n frunt'o'n per ĉiu'j si'a'j mult'a'j brak'o'j. Ho ve, kia ŝtorm'o est'is !
— Ho, ĉu vi ne tim'is, Pip'i, Anjo dir'is.

    — Jes, ĉar imag'u, se vi ŝip'romp'iĝ'us, Tom'i dir'is.

    — Nu, Pip'i dir'is. Iom pli aŭ mal'pli ŝip'romp'iĝ'int'a mi est'is mult'a'j'n foj'o'j'n, tial mi ne tim'is. Almenaŭ ne tuj. Mi ne tim'is, kiam la rosin'o'j for'blov'is el la frukt'o'sup'o, dum ni tag'manĝ'is, nek kiam la art'e'far'it'a'j dent'o'j el'blov'is el la buŝ'o de la kuir'ist'o. Sed kiam mi vid'is, ke nur la fel'o rest'is de la ŝip'kat'o, kaj ke ĝi mem vel'is tut'nud'a en la aer'o sur'voj'e al For'a Orient'o, tiam ek'sent'iĝ'is iom mal'agrabl'e.

    — Mi hav'as libr'o'n, kiu tem'as pri ŝip'romp'iĝ'o, Tom'i dir'is.

    Robinzono ĝi nom'iĝ'as.

    — Ho jes, ĝi est'as tre bon'a, Anjo dir'is. Robinzono ven'is al ne'loĝ'at'a insul'o.

    — Pip'i, ĉu vi iam tra'viv'is ŝip'romp'iĝ'o'n, Tom'i demand'is kaj pli komfort'e sid'iĝ'is en la lign'aĵ'ej'o. Kaj ven'is al sen'hom'a insul'o ?
— Tio'n oni pov'us asert'i, Pip'i dir'is emfaz'e. Oni ver'e dev'as serĉ'i i'o'n pli ŝip'romp'iĝ'int'a'n ol mi. En tio Robinzono ver'e mal'super'as. Mi kred'as, ke est'as proksim'um'e ok aŭ dek insul'o'j en la Atlantik'o kaj la Pacifik'o, al kiu'j mi ne al'bord'iĝ'is post ŝip'romp'iĝ'o. Ili est'as sur apart'a nigr'a list'o en turism'a'j gvid'libr'o'j.

    — Est'as ja agrabl'e est'i sur sen'hom'a insul'o, Tom'i dir'is. Mi vol'us ankaŭ est'i sur iu, mi ankaŭ.

    — Tio est'as facil'e aranĝ'ebl'a, Pip'i dir'is. Insul'o'j ne mank'as.

    — Ne, mi sci'as pri unu ne tre long'e for de ĉi tie, Tom'i dir'is.

    — Ĉu ĝi situ'as en lag'o, Pip'i demand'is.

    — Kompren'ebl'e, Tom'i dir'is.

    — Bon'e, Pip'i dir'is. Ĉar se ĝi situ'us sur sek'a ter'o ĝi ne taŭg'us.

    Tom'i far'iĝ'is tut'e sovaĝ'a pro ekscit'iĝ'o.

    — Ni far'u tio'n, li kri'is. Ni tuj ek'ir'u.

    Post du tag'o'j Tom'i kaj Anjo ek'hav'os somer'a'n feri'o'n kaj sam'temp'e ili'a'j ge'patr'o'j for'vojaĝ'os. Pli taŭg'a okaz'o por lud'i Robinzonon ne est'is imag'ebl'a.

    — Se ni ŝip'romp'iĝ'u, ni dev'as unu'e aranĝ'i, ke ni hav'u boat'o'n, Pip'i dir'is.

    — Kaj ni ne hav'as, Anjo dir'is.

    — Mi vid'is, ke kuŝ'as mal'nov'a difekt'it'a rem'boat'o sur la fund'o de la river'et'o, Pip'i dir'is.

    — Sed ĝi jam ŝip'romp'iĝ'is, Anjo dir'is.

    — Des pli bon'e, Pip'i dir'is. Tiel ĝi jam sci'as, kiel dev'as okaz'i.

    Est'is facil'a task'o por Pip'i lev'i la dron'int'a'n rem'boat'o'n. Tut'a'n tag'o'n ŝi post'e star'is ĉe la bord'o de la river'et'o kaj kalfatr'is la boat'ŝel'o'n per gudr'o kaj kalfatr'aĵ'o. Kaj dum pluv'a antaŭ'tag'mez'o ŝi rest'is en la lign'aĵ'ej'o kaj ĉar'pentr'is par'o'n da rem'il'o'j.

    Tom'i kaj Anjo hav'is si'a'j'n somer'a'j'n feri'o'j'n kaj ili'a'j ge'patr'o'j for'vojaĝ'is.

    — Ni re'ven'os post du tag'o'j, la patr'in'o de la infan'o'j dir'is.

    Est'u dum'temp'e ver'e bon'kondut'a'j kaj obe'em'a'j kaj memor'u, ke vi dev'as far'i preciz'e kiel El'a dir'as.

    El'a est'is la serv'ist'in'o de la famili'o, kaj ŝi dev'us atent'i pri Tom'i kaj Anjo, dum li'a'j ge'patr'o'j for'est'is. Sed kiam la infan'o'j rest'is sol'a'j kun El'a, Tom'i dir'is:
— El'a tut'e ne bezon'as atent'i pri ni, ĉar ni est'os ĉe Pip'i absolut'e la tut'a'n temp'o'n.

    — Ceter'e ni pov'as ja atent'i pri ni mem, Anjo dir'is. Pip'i neniam hav'as iu'n, kiu atent'as pri ŝi. Kial ni ne pov'u est'i en pac'o almenaŭ du tag'o'j'n ?
El'a tut'e ne kontraŭ'is, ke ŝi est'u liber'a dum kelk'a'j tag'o'j, tial kiam Tom'i kaj Anjo est'is pet'ad'int'a'j sufiĉ'e long'e, El'a dir'is ke, nu bon'e, ŝi pov'as cert'e vetur'i hejm'e'n vizit'i si'a'n patr'in'o'n por iom da temp'o. Sed en tiu kaz'o la infan'o'j dev'as promes'i, ke ili manĝ'os kaj dorm'os bon'ord'e, ke ili ne kur'ad'os ekster'e dum la vesper'o'j sen varm'a lan'jak'o sur si. Tom'i dir'is, ke li volont'e sur'met'os dek'du'o'n da lan'jak'o'j, se nur El'a for'ir'os.

    Kaj tiel far'iĝ'is. El'a mal'aper'is kaj du hor'o'j'n post'e Pip'i, Tom'i kaj Anjo, la ĉeval'o kaj Sinjor'o Nilson ek'ekskurs'is al la ne'loĝ'at'a insul'o.

    Est'is ĉarm'a fru'somer'a vesper'o. Est'is tut'e varm'et'e en la aer'o, kvankam est'is nub'e. Ili dev'is ir'i sufiĉ'e long'e antaŭ ol ili ven'is al la lag'o, kie situ'is la ne'loĝ'at'a insul'o. Pip'i port'is la boat'o'n renvers'it'a super la kap'o. Sur la dors'o'n de la ĉeval'o ŝi est'is ŝarĝ'int'a grand'eg'a'n sak'o'n kaj tend'o'n.

    — Kio est'as en la sak'o, Tom'i demand'is.

    — Manĝ'aĵ'o kaj paf'il'o'j kaj lan'kovr'il'o'j kaj mal'plen'a botel'o, Pip'i dir'is. Ĉar mi opini'as, ke ni hav'u iom komfort'a'n ŝip'romp'iĝ'o'n, ĉar est'as la unu'a foj'o por vi. Kiam mi ŝip'romp'iĝ'as, mi ĉiam kutim'as paf'i antilop'o'n aŭ lam'o'n kaj manĝ'i la viand'o'n krud'a, sed pov'us ja okaz'i, ke ekzist'as nek antilop'o'j nek lam'o'j sur ĉi'tiu insul'o, kaj est'us ĉagren'e, se ni dev'us mort'mal'sat'i pro tia bagatel'aĵ'o.

    — Por kio vi uz'os la mal'plen'a'n botel'o'n, Anjo mir'is.

    — Por kio mi uz'os la mal'plen'a'n botel'o'n ? Kiel vi pov'as demand'i tiel stult'e ? Boat'o est'as la ĉef'a objekt'o, kiam oni ŝip'romp'iĝ'u, sed post tio ven'as mal'plen'a botel'o. Tio'n mi'a patr'o instru'is al mi, jam kiam mi kuŝ'is en la lul'il'o. ” Pip'i ”, li dir'is, ” ne grav'as, se vi forges'is lav'i vi'a'j'n pied'o'j'n, kiam oni prezent'os vi'n ĉe la reĝ'a kort'eg'o, sed se vi forges'as la mal'plen'a'n botel'o'n, kiam vi ŝip'romp'iĝ'os, tiam vi pov'as adiaŭ'i. ”
— Jes, sed por kio ni uz'u ĝi'n, Anjo obstin'is.

    — Ĉu vi neniam aŭd'is pri botel'poŝt'o, Pip'i dir'is. Vi skrib'as paper'o'n kaj pet'as pri help'o, post'e vi met'as ĝi'n en la botel'o'n kaj en'ŝtop'as la kork'o'n kaj ĵet'as la botel'o'n en la mar'o'n kaj ĝi for'flos'as al iu, kiu pov'as ven'i sav'i vi'n. Kiel vi imag'as, ke vi pov'as tra'viv'i ŝip'romp'iĝ'o'n ? Ĉu las'ant'e ĉio'n al la fat'o ? Ver'e ne !
— Ho, ĉu tiel, Anjo dir'is.

    Baldaŭ ili ating'is lag'et'o'n, kaj tie mez'e en la lag'o situ'is la ne'loĝ'at'a insul'o. La sun'o ĵus tra'romp'is la nub'o'j'n kaj ĵet'is varm'a'n re'bril'o'n super la hel'a'n fru'somer'a'n verd'o'n.

    — Efektiv'e, Pip'i dir'is, tio est'as unu el la plej agrabl'a'j ne'loĝ'at'a'j insul'o'j, kiu'j'n mi vid'is.

    Rapid'e ŝi turn'is la boat'o'n en la lag'o'n, liber'ig'is la ĉeval'o'n de ĝi'a ŝarĝ'o kaj pak'is ĉio'n sur la fund'o'n de la rem'boat'o. Anjo kaj Tom'i kaj Sinjor'o Nilson en'salt'is. Pip'i kares'is la ĉeval'o'n.

    — Jes, mi'a kar'a ĉeval'o, kiel ajn mi ŝat'us, mi ne pov'as pet'i vi'n sid'i en la boat'o. Mi esper'as, ke vi pov'as naĝ'i. Est'as tut'e simpl'e. Nur far'u ĉi tiel.

    Ŝi en'salt'is la lag'o'n vest'it'a kaj far'is kelk'a'j naĝ'mov'o'j'n.

    — Est'as tre amuz'e, kred'u mi'n. Kaj se vi vol'as hav'i eĉ pli da amuz'o, vi lud'u balen'o'n. Ĉi tiel !
Pip'i plen'ig'is la buŝ'o'n per akv'o, kuŝ'iĝ'is sur'dors'e kaj ŝpruc'is kiel fontan'o. Ne ŝajn'is, ke la ĉeval'o opini'as, ke tio est'as amuz'a, sed kiam Pip'i en'ir'is la boat'o'n, pren'is la rem'il'o'j'n kaj for'rem'is, la ĉeval'o ĵet'is si'n en la akv'o'n kaj ek'naĝ'is. Sed ĝi ne lud'is balen'o'n. Kiam ili preskaŭ ating'is la insul'o'n, Pip'i kri'is:
— Ĉiu'j al la pump'il'o'j !
Kaj sekund'o'n post'e:
— Van'e ! Ni dev'as for'las'i la ŝip'o'n ! Sav'u si'n, kiu pov'as !
Ŝi ek'star'is sur la poŭp'o kaj plonĝ'is kap'antaŭ'e en la akv'o'n.

    Baldaŭ ŝi re'aper'is, kapt'is la lig'ŝnur'o'n kaj naĝ'is al la bord'o.

    — Mi dev'as ĉiu'kaz'e sav'i la manĝ'o'proviz'o'n, tial la ŝip'an'ar'o pov'as sam'e bon'e rest'i sur'ŝip'e, ŝi dir'is. Ŝi lig'is la boat'o'n je ŝton'o kaj help'is al Tom'i kaj Anjo sur'bord'iĝ'i. Sinjor'o Nilson help'is si'n mem.

    — Okaz'is mirakl'o, Pip'i kri'is. Ni est'as sav'it'a'j. Almenaŭ ĝis plu'e. Se ĉi tie ne ekzist'as kanibal'o'j kaj leon'o'j.

    Ankaŭ la ĉeval'o nun ating'is la insul'o'n. Ĝi el'ir'is el la akv'o kaj for'sku'is ĝi'n.

    — Jen, tie est'as ankaŭ ni'a ĉef'mar'ist'o, Pip'i dir'is kontent'e. Ni inter'konsil'iĝ'u !
Ŝi el'pren'is el la sak'o si'a'n pistol'o'n, kiu'n ŝi iam trov'is en mar'ist'a kest'o en la sub'tegment'ej'o de Vila'o Vilaltao. Kun la pistol'o alt'e lev'it'a ŝi kaŝ'ir'is antaŭ'e'n si'n'gard'e ĉirkaŭ'rigard'ant'e al ĉiu'j direkt'o'j.

    — Kio est'as, Pip'i, Anjo dir'is mal'trankvil'e.

    — Mi kred'as, ke mi aŭd'is murmur'o'n de kanibal'o, Pip'i dir'is. Ni ne pov'as est'i tro si'n'gard'a'j. Est'us tut'e mal'util'e sav'i si'n de dron'iĝ'o nur por est'i serv'ot'a kun stuf'it'a'j legom'o'j kiel tag'manĝ'o de kanibal'o !
Sed neni'u kanibal'o vid'ebl'is.

    — Ha, ili re'tir'iĝ'is kaj embusk'as, Pip'i dir'is. Aŭ ili sid'as kaj liter'um'as la kuir'libr'o'n por vid'i, kiel ili kuir'u ni'n. Kaj mi dir'as al vi, se ili prepar'os mi'n kun stuf'it'a'j karot'o'j, mi neniam pardon'os al ili. Mi abomen'as karot'o'j'n.

    — Fi, Pip'i, ne parol'u tiel, Anjo dir'is kaj trem'et'is.

    — Ho, ĉu vi ankaŭ ne ŝat'as karot'o'j'n ? Est'u kiel ajn, nun ni star'ig'u la tend'o'n.

    Kaj tio'n Pip'i far'is. Baldaŭ ĝi star'i sur ŝirm'it'a lok'o kaj Tom'i kaj Anjo en'ramp'is kaj el'ramp'is ĝi'n kaj est'is tut'e feliĉ'a'j. Iom for de la tend'o Pip'i rond'met'is kelk'a'j'n ŝton'o'j'n kaj sur ili ŝi kolekt'is branĉ'et'o'j'n kaj split'o'j'n.

    — Ho, kiel agrabl'e, ĉu ni hav'os fajr'o'n, Anjo dir'is.

    — Jes, cert'e, Pip'i dir'is. Ŝi pren'is du lign'er'o'j'n kaj ek'frot'is ili'n unu kontraŭ la ali'a. Tom'i tre interes'iĝ'is.

    — Sed Pip'i, li dir'is rav'it'e, ĉu vi far'os fajr'o'n kiel la sovaĝ'ul'o'j ?
— Ne, sed mi'a'j fingr'o'j frost'as, Pip'i dir'is, kaj ĉi tio est'as sam'e efik'a kiel inter'frap'ad'o de brak'o'j. Mi vid'u, kie'n mi met'is la alumet'skatol'o'n ?
Baldaŭ flam'is gaj'a fajr'o kaj Tom'i dir'is, ke li opini'as tio'n tre hejm'ec'a.

    — Jes, kaj ĝi ten'as for la sovaĝ'a'j'n best'o'j'n, Pip'i dir'is.

    Anjo ek'spir'eg'is.

    — Kiu'j'n sovaĝ'a'j'n best'o'j'n, ŝi demand'is per trem'ant'a voĉ'o.

    — La kul'o'j'n, Pip'i dir'is kaj pens'em'e grat'is grand'a'n kul'pik'aĵ'o'n sur la krur'o.

    Anjo ek'spir'is pli facil'e.

    — Jes, kaj ankaŭ la leon'o'j'n, kompren'ebl'e, Pip'i daŭr'ig'is. Sed kontraŭ piton'o'j kaj amerik'a'j bizon'o'j ĝi laŭ'dir'e ne help'as.

    Ŝi frap'is si'a'n pistol'o'n.

    — Sed est'u trankvil'a, Anjo, ŝi dir'is. Per ĉi tiu mi cert'e aranĝ'os la afer'o'n, eĉ se ven'os arvikol'o.

    Pip'i aranĝ'is kaf'o'n kaj buter'pan'o'j'n, kaj la infan'o'j sid'is ĉirkaŭ la fajr'o kaj manĝ'is kaj trink'is kaj tre amuz'iĝ'is. Sinjor'o Nilson sid'is sur la ŝultr'o de Pip'i kaj ankaŭ manĝ'is, kaj la ĉeval'o proksim'ig'is si'a'n naz'o'n de temp'o al temp'o kaj ricev'is pec'o'n da pan'o kaj iom da suker'o. kaj ĝi ankaŭ hav'is mult'e da freŝ'a verd'a herb'o de kiu manĝ'i.

    La ĉiel'o est'is nub'a kaj komenc'is far'iĝ'i tut'e mal'hel'e inter la arbust'o'j. Anjo mov'is si'n tiel proksim'e al Pip'i kiel ebl'is. La fajr'o'flam'o'j ĵet'is tiel strang'a'j'n ombr'o'j'n. Sent'iĝ'is, kiel se la mal'lum'o est'us viv'ant'a tie ekster ili'a rond'et'o, kiu'n la fajr'o'lum'o pri'lum'is. Anjo tim'trem'is. Imag'u, ĉu star'as kanibal'o mal'antaŭ tiu juniper'o ? Aŭ ĉu leon'o kaŝ'as si'n mal'antaŭ la grand'a ŝton'o ?
Pip'i de'met'is la kaf'tas'o'n.

    — Tiu kant'o aper'as en ali'a libr'o, kiu'n mi hav'as, Tom'i dir'is fervor'e. Libr'o pri pirat'o'j.

    — Ho, ĉu ver'e, Pip'i dir'is. Tiam cert'e Fridolfo verk'is tiu'n libr'o'n, ĉar li instru'is ĝi'n al mi. Kiom da foj'o'j mi sid'is sur la poŭp'a ferdek'o sur la ŝip'o de mi'a patr'o dum stel'klar'a'j nokt'o'j kun la Sud'a Kruc'o rekt'e super la kap'o kaj kun Fridolfo apud mi kaj aŭd'is li'n kant'i ĉi tiel:

    — Pip'i, sent'iĝ'as tiel strang'e en mi, kiam vi kant'as tiel, Tom'i dir'is. Sent'iĝ'as terur'e kaj rav'e sam'temp'e.

    — En mi sent'iĝ'as preskaŭ nur terur'e, Anjo dir'is. Sed iom rav'e ankaŭ.

    — Mi far'iĝ'os mar'ist'o, kiam mi est'os plen'kresk'a, Tom'i dir'is decid'em'e. Mi far'iĝ'os pirat'o sam'e kiel vi, Pip'i.

    — Bon'e, Pip'i dir'is. La Teror'o de la Karib'a Mar'o, tio est'os vi kaj mi, Tom'i. Ni al'rab'os or'o'n kaj juvel'o'j'n kaj ni hav'os kaŝ'ej'o'n por ni'a'j trezor'o'j profund'e en grot'o sur ne'loĝ'at'a insul'o en la Pacifik'o kaj tri skelet'o'j'n, kiu'j gard'os la grot'o'n, kaj ni hav'os flag'o'n kun krani'o kaj du kruc'ig'it'a'j ost'o'j, kaj ni kant'os ” Dek kvin fantom'o'j ” tiel, ke aŭd'iĝ'os de unu flank'o de la Atlantik'o ĝis la ali'a, kaj ĉiu'j mar'vetur'ant'o'j tut'e pal'iĝ'os, kiam ili aŭd'os ni'n, kaj pri'pens'os ĵet'i si'n en la mar'o'n por evit'i ni'a'n sang'a'n, sang'a'n venĝ'o'n !
— Jes, sed kio pri mi, Anjo dir'is plend'e. Mi ne kuraĝ'as far'iĝ'i pirat'o. Kio'n mi far'u ?
— Ho, vi pov'os tamen kun'ir'i, Pip'i dir'is. Kaj polv'o'viŝ'i la fortepian'o'n !
Iom post iom la fajr'o esting'iĝ'is.

    — Temp'o en'lit'iĝ'i, Pip'i dir'is. Ŝi est'is met'int'a pice'a'j'n branĉ'o'j'n sur la grund'o en la tend'o kaj sur la branĉ'o'j'n plur'a'j'n dik'a'j'n lan'kovr'il'o'j'n.

    — Ĉu vi vol'as kuŝ'i pied - ĉe- kap'o kun mi en la tend'o, Pip'i dir'is al la ĉeval'o. Aŭ ĉu vi prefer'as star'i ĉi tie ekster'e sub arb'o kun ĉeval'kovr'il'o sur vi ? Ĉu vi dir'as, ke vi ĉiam mal'bon'fart'as, kiam vi kuŝ'as en tend'o ? Nu, kiel vi vol'as ! Pip'i don'is al ĝi amik'a'n frap'et'o'n.

    Baldaŭ ĉiu'j tri infan'o'j kaj Sinjor'o Nilson kuŝ'is en'volv'it'a'j en lan'kovr'il'o'j en la tend'o. Ekster'e la ond'o'j plaŭd'is kontraŭ la bord'o'n.

    — Aŭd'u la ond'eg'o'j'n de la ocean'o, Pip'i dir'is sonĝ'e.

    Est'is mal'lum'e kiel en sak'o, kaj Anjo ten'is la man'o'n de Pip'i, ĉar tiel ĉio sent'iĝ'is mal'pli danĝer'a. Subit'e ek'pluv'is. La gut'o'j plaŭd'et'is sur la tend'o'tol'o, sed en la tend'o ĉio est'is varm'a kaj sek'a, kaj tiam est'is nur agrabl'e aŭd'i la plaŭd'ad'o'n. Pip'i el'ir'is kaj met'is pli'a'n kovr'il'o'n sur la ĉeval'o'n. Ĝi star'is sub dens'a pice'o kaj ne est'is mizer'a.

    — Kiel agrabl'e est'as, Tom'i suspir'is, kiam Pip'i de'nov'e en'ven'is.

    — Jes, cert'e, Pip'i dir'is. Kaj vid'u, kio'n mi trov'is sub ŝton'o: tri ĉokolad'a'j'n plat'et'o'j'n !
Tri minut'o'j'n post'e Anjo dorm'is kun la buŝ'o plen'a je ĉokolad'o kaj la man'o de Pip'i en si'a.

    — Ni forges'is bros'i la dent'o'j'n ĉi'vesper'e, Tom'i dir'is. Post'e ankaŭ li ek'dorm'is.

    Kiam Tom'i kaj Anjo vek'iĝ'is, Pip'i est'is mal'aper'int'a. Ili rapid'e ramp'is el la tend'o. La sun'o bril'is. Antaŭ la tend'o brul'is nov'a fajr'o, kaj Pip'i sid'is ĉe la fajr'o frit'ant'a ŝink'o'n kaj kuir'ant'a kaf'o'n.

    — Kor'a'j'n gratul'o'j'n kaj ĝoj'a'n pask'o'n, ŝi dir'is, kiam ŝi ek'vid'is Tomi'n kaj Anjon.

    — Eĥ, ne est'as pask'o nun, Tom'i dir'is.

    — Ho, Pip'i dir'is. Do ŝpar'u ĝi'n ĝis ven'ont'a jar'o !
La bon'odor'o de ŝink'o kaj kaf'o traf'is la naz'o'j'n de la infan'o'j. Ili sid'iĝ'is kun kruc'ig'it'a'j krur'o'j ĉirkaŭ la fajr'o kaj Pip'i don'is ŝink'o'n kaj ov'o'j'n kaj ter'pom'o'j'n al ili. Post'e ili trink'is kaf'o'n kun spic'kuk'o'j. Kaj neniam maten'manĝ'o gust'is tiel mir'ind'e.

    — Mi opini'as, ke ni fart'as pli bon'e ol Robinzono, Tom'i dir'is.

    — Jes, se ni post'e pov'us trov'i freŝ'a'n fiŝ'o'n por tag'manĝ'o, mi tim'as, ke Robinzono far'iĝ'us blu'a pro envi'o, Pip'i dir'is.

    — Hu, mi ne ŝat'as fiŝ'o'n, Tom'i dir'is.

    — Mi ankaŭ ne, Anjo dir'is.

    Sed Pip'i de'tranĉ'is long'a'n mal'dik'a'n branĉ'o'n, lig'is ŝnur'o'n je unu fin'o, form'is pingl'o'n je hok'o, met'is pan'er'o'n sur la hok'o'n kaj si'n mem sur grand'a'n ŝton'o'n sub'e ĉe la bord'o.

    — Nun ni vid'u, ŝi dir'is.

    — Kio'n vi fiŝ'kapt'os, Tom'i demand'is.

    — Sepi'o'n, Pip'i dir'is. Est'as sen'kompar'a frand'aĵ'o.

    Ŝi sid'is tie tut'a'n hor'o'n, sed neni'u sepi'o ek'mord'is. Perk'o al'ven'is kaj flar'is la pan'er'o'n, sed tiam Pip'i rapid'e el'tir'is la hok'o'n.

    — Ne, dank'o'n, knab'o, ŝi dir'is. Se mi dir'is sepi'o, mi vol'is dir'i sepi'o. Kaj vi ne ven'u parazit'ant'e !
Post moment'o Pip'i ĵet'is la fiŝ'kan'o'n en la lag'o'n.

    — Nun vi hav'is bon'ŝanc'o'n, ŝi dir'is. Far'iĝ'os kresp'o kun lard'o, mi supoz'as. La sepi'o est'as obstin'a hodiaŭ.

    Tom'i kaj Anjo est'is tre kontent'a'j. La akv'o trem'bril'is tre invit'e en la sun'lum'o.

    — Ĉu ni ban'u ni'n, Tom'i dir'is.

    Pip'i kaj Anjo konsent'is pri tio. Est'is iom mal'varm'e en la akv'o. Tom'i kaj Anjo tremp'is la pied'a'n dik'fingr'o'n, sed rapid'e re'tir'is ĝi'n.

    — Mi kon'as pli bon'a'n manier'o'n, Pip'i dir'is. Rok'o situ'is tut'e apud la rand'o de la bord'o kaj sur la rok'o kresk'is arb'o. La branĉ'o'j de la arb'o etend'is si'n super la akv'o'n. Pip'i sur'grimp'is la arb'o'n kaj lig'is ŝnur'eg'o'n ĉirkaŭ branĉ'o.

    — Ĉi'tiel, vi kompren'as. Ŝi kapt'is la ŝnur'eg'o'n, sving'is si'n en la aer'o'n kaj glit'is en la akv'o'n.

    — Tiel oni tremp'iĝ'as en unu foj'o, ŝi kri'is, kiam ŝi re'ven'is.

    Tom'i kaj Anjo unu'e est'is iom hezit'em'a'j, sed aspekt'is tre amuz'e, ke ili decid'is prov'i. Kaj kiam ili prov'is unu foj'o'n, ili ne vol'is ĉes'i, ĉar est'is ankoraŭ pli amuz'e ol aspekt'is. Sinjor'o Nilson ankaŭ vol'is part'o'pren'i. Li glit'is sub'e'n laŭ la ŝnur'eg'o, sed la sekund'o'n antaŭ ol li plonĝ'us en la akv'o'n, li turn'iĝ'is kaj komenc'is en furioz'a rapid'o supr'e'n'grimp'i. Tiel li far'is ĉiu'foj'e, kvankam la infan'o'j kri'is al li, ke li est'as mal'kuraĝ'a. Post'e Pip'i el'trov'is, ke oni pov'as sid'i sur lign'o'pec'o kaj glit'i laŭ la rok'o en la akv'o'n, kaj ankaŭ tio est'is amuz'a, ĉar ne'kred'ebl'e plaŭd'is, kiam ili plonĝ'is.

    — Tiu Robinzono, ĉu li ebl'e vetur'is sur lign'o'pec'o, Pip'i demand'is de tie, kie ŝi sid'is plej alt'e sur la rok'o, pret'a ek'vetur'i.

    — Ne, almenaŭ ne est'as skrib'it'e en la libr'o, Tom'i dir'is.

    — Tio'n mi pov'as imag'i. Mi opini'as, ke li'a ŝip'romp'iĝ'o est'is aĉ'a. Kio'n li far'is la tut'a'j'n tag'o'j'n ? Ĉu li far'is kruc'kudr'aĵ'o'j'n ?
Hej hop, jen ven'as mi !
Pip'i mal'supr'e'n'glit'is kaj ŝi'a'j ruĝ'a'j har'plekt'aĵ'o'j flirt'is ĉirkaŭ ŝi.

    Post la ban'o la infan'o'j decid'is ĝis'fund'e esplor'i la ne'loĝ'at'a'n insul'o'n. Ĉiu'j tri sid'iĝ'is sur la ĉeval'o'n kaj ĝi komplez'e for'trot'is kun ili. Supr'e'n laŭ dekliv'o kaj mal'supr'e'n ili ir'is, tra dens'a arb'et'ar'o kaj inter dens'a'j pice'o'j, tra marĉ'o'j kaj tra bel'a'j mal'dens'ej'o'j, kie herb'ej'a'j flor'o'j abund'e kresk'as. Pip'i sid'is kun la pistol'o pret'a kaj jen kaj jen ŝi paf'is, tiel ke la ĉeval'o ek'salt'eg'is pro tim'o.

    — Jen fal'is leon'o, ŝi kontent'e dir'is.

    Aŭ:
— Nun tiu kanibal'o plant'is si'a'n last'a'n ter'pom'o'n.

    — Mi vol'as, ke ĉi tio est'u ĉiam ni'a insul'o, Tom'i dir'is, kiam ili re'ven'is al la tend'ej'o kaj Pip'i komenc'is bak'i kresp'o'j'n kun lard'o.

    Tio'n ankaŭ Pip'i kaj Anjo opini'is.

    Kresp'o'j kun lard'o tre bon'e gust'as, kiam oni ricev'as ili'n fum'e varm'a'j. Ne ekzist'is teler'o'j nek fork'o'j nek tranĉ'il'o'j ĉe'man'e, kaj Anjo demand'is:
— Ĉu ni rajt'as manĝ'i per la fingr'o'j ?
— Volont'e laŭ mi, Pip'i dir'is. Sed mi mem ten'os mi'n al la mal'nov'a art'o manĝ'i per la buŝ'o.

    — Eĥ, vi ja kompren'as, kio'n mi vol'as dir'i, Anjo dir'is. Ŝi pren'is kresp'o'n per si'a man'et'o kaj ĝu'e met'is ĝi'n en la buŝ'o'n.

    Kaj de'nov'e far'iĝ'is vesper'o. La fajr'o est'is esting'it'a. Dens'e prem'it'a'j unu al la ali'a kaj gras'e ŝmir'it'a'j per lard'a kresp'o sur la tut'a vizaĝ'o la infan'o'j kuŝ'is en si'a'j lan'kovr'il'o'j. Tra fend'o en la tend'o'tol'o bril'is grand'a stel'o. La ond'eg'o'j de la ocean'o dorm'ig'e lul'is ili'n.

    — Hodiaŭ ni dev'os vetur'i hejm'e'n, Tom'i plend'e dir'is la post'a'n maten'o'n.

    — Est'as aĉ'e, Anjo dir'is. Mi vol'us rest'i ĉi tie la tut'a'n somer'o'n. Sed hodiaŭ la ge'patr'o'j ven'os hejm'e'n.

    Post la maten'manĝ'o Tom'i sen'cel'e promen'is ĉe la bord'o.

    Subit'e li ek'kri'eg'is. La boat'o ! Ĝi est'as for ! Anjo far'iĝ'is tre sku'it'a. Kiel ili nun ven'os de tie ? Ŝi ja vol'is rest'i sur la insul'o la tut'a'n somer'o'n, sed est'as io tut'e ali'a, kiam ili sci'as, ke ili ne pov'os ven'i hejm'e'n. Kaj kio'n kompat'ind'a pa'nj'o dir'os, kiam ŝi vid'os, ke Tom'i kaj Anjo mal'aper'is ? Anjo ek'hav'is larm'o'j'n en la okul'o'j, kiam ŝi pens'is pri tio.

    — Kio okaz'is al vi, Anjo, Pip'i dir'is. Kio'n vi fakt'e pens'as pri ŝip'romp'iĝ'o ? Kio'n vi kred'as, ke Robinzono dir'us, se ven'us ŝip'o por kun'pren'i li'n, kiam li est'is sur ne'loĝ'at'a insul'o du tag'o'j'n ? ” Bon'vol'u, sinjor'o Krusoe, ir'u sur'ŝip'e'n por est'i sav'at'a kaj ban'at'a kaj raz'at'a kaj hav'i la ung'o'j'n de la pied'fingr'o'j tond'at'a'j ! ” Ne, dank'o'n. Mi kred'as, ke sinjor'o Krusoe kur'us kaŝ'i si'n mal'antaŭ arbust'o. Ĉar se oni fin'e sukces'is ven'i sur ne'loĝ'at'a'n insul'o'n, oni ja vol'as rest'i tie almenaŭ sep jar'o'j'n.

    Sep jar'o'j'n ! Anjo trem'is kaj Tom'i aspekt'is tre pri'pens'em'a.

    — Jes, mi ne vol'as dir'i, ke ni rest'u ĉi tie kiom ajn long'e, Pip'i dir'is trankvil'ig'e. Kiam Tom'i dev'os soldat'serv'i, ni dev'os re'aper'i, mi supoz'as. Sed li ebl'e pov'as prokrast'i unu aŭ du jar'o'j'n.

    Anjo far'iĝ'is pli kaj pli sen'esper'a. Pip'i pens'em'e rigard'is ŝi'n.

    — Ne, se vi tiel re'ag'as, ŝi dir'is, ni hav'as neni'o'n ali'a'n por far'i ol for'send'i la botel'poŝt'o'n.

    Ŝi ir'is el'fos'i la mal'plen'a'n botel'o'n el la sak'o. Paper'o'n kaj krajon'o'n ŝi ankaŭ sukces'is aper'ig'i. Ŝi met'is ĉio'n sur ŝton'o'n antaŭ Tom'i.

    — Vi skrib'u, kiu pli majstr'as la skrib'art'o'n.

    — Jes, sed kio est'u ? Tom'i demand'is.

    — Las'u mi'n pri'pens'i, Pip'i dir'is. Vi pov'as skrib'i ĉi tiel: ” Help'u ni'n antaŭ ol ni pere'os ! Sen flar'tabak'o dum du tag'o'j ni konsum'iĝ'as sur ĉi tiu insul'o. ”
— Ne, sed Pip'i, tiel ni ja ne pov'as skrib'i, Tom'i dir'is riproĉ'e.

    Ja ne est'as ver'e.

    — Kio, Pip'i dir'is.

    — Ni ne pov'as skrib'i ” sen flar'tabak'o ”, Tom'i dir'is.

    — Ĉu ne, Pip'i dir'is. Ĉu vi hav'as flar'tabak'o'n ?
— Ne, Tom'i dir'is.

    — Ĉu Anjo hav'as flar'tabak'o'n ?
— Ne, kompren'ebl'e ne, sed...

    — Ĉu mi hav'as flar'tabak'o'n, Pip'i demand'is.

    — Ne, pov'as est'i, Tom'i dir'is. Sed ni ja ne uz'as flar'tabak'o'n.

    — Jes, ĝust'e tio'n mi vol'as, ke vi skrib'u: ” Sen flar'tabak'o dum du tag'o'j... ”
— Jes, sed se ni skrib'as tiel, hom'o'j kred'os, ke ni uz'as flar'tabak'o'n, mi est'as cert'a pri tio, Tom'i obstin'is.

    — Aŭskult'u, Tom'i, Pip'i dir'is. Respond'u al mi pri ĉi tio ! Kiu'j hom'o'j plej oft'e est'as sen flar'tabak'o, ĉu tiu'j, kiu'j uz'as ĝi'n, aŭ tiu'j, kiu'j ne uz'as ĝi'n ?
— Tiu'j, kiu'j ne uz'as ĝi'n, kompren'ebl'e, Tom'i dir'is.

    — Nu, kial vi do insist'as, Pip'i dir'is. Skrib'u, kiel mi dir'as !
Kaj Tom'i skrib'is: ” Help'u ni'n antaŭ ol ni pere'os ! Sen flar'tabak'o dum du tag'o'j ni konsum'iĝ'as sur ĉi tiu insul'o. ”
Pip'i pren'is la paper'o'n, met'is ĝi'n en la botel'o'n, en'met'is kork'o'n kaj ĵet'is la botel'o'n en la akv'o'n.

    — Nun ni baldaŭ dev'os hav'i ni'a'j'n sav'ant'o'j'n ĉi tie, ŝi dir'is.

    La botel'o for'flu'is kaj baldaŭ ĝi trankvil'e ek'kuŝ'is apud kelk'a'j aln'o'radik'o'j ĉe la bord'o.

    — Ni dev'as ĵet'i ĝi'n pli long'e'n, Tom'i dir'is.

    — Tio ja est'as la plej stult'a ag'o, kiu'n ni pov'us far'i, Pip'i dir'is. Ĉar se ĝi for'flos'as long'e'n for, ni'a'j sav'ant'o'j ne sci'os, kie ili serĉ'u ni'n, sed se ĝi kuŝ'as ĉi tie, ni pov'os kri'i al ili, kiam ili trov'is ĝi'n, kaj tiam ni tuj est'os sav'it'a'j.

    Pip'i sid'iĝ'is ĉe la bord'o.

    — Ni prefer'e rigard'u la botel'o'n la tut'a'n temp'o'n, ŝi dir'is.

    Tom'i kaj Anjo sid'iĝ'is apud ŝi. Post dek minut'o'j Pip'i dir'is sen'pacienc'e:
— La hom'o'j ver'ŝajn'e ne kred'as, ke ni hav'as i'o'n ali'a'n por far'i ol sid'i kaj atend'i, ke ni est'u sav'it'a'j. Kie ili fakt'e est'as ?
— Kiu'j, Anjo demand'is.

    — Tiu'j, kiu'j sav'os ni'n, Pip'i dir'is. Tiu sen'zorg'ec'o est'as fakt'e terur'a, se ni pri'pens'as, ke tem'as pri hom'a'j viv'o'j.

    Anjo komenc'is kred'i, ke ili konsum'iĝ'as sur la insul'o. Sed subit'e Pip'i met'is montr'o'fingr'o'n en la aer'o'n kaj kri'is:
— Je la ĉiam'a kruc'o, kiel distr'it'a mi est'as ! Kiel mi pov'is forges'i tio'n ?
— Kio'n, Tom'i demand'is.

    — La boat'o, Pip'i dir'is. Mi ja port'is ĝi'n sur la bord'o'n hieraŭ vesper'e, kiam vi ek'dorm'is !
— Sed kial vi tio'n far'is ? Anjo demand'is riproĉ'e.

    — Mi tim'is, ke ĝi est'os mal'sek'a, Pip'i dir'is.

    Rapid'e ŝi re'port'is la boat'o'n, kiu kuŝ'is bon'e kaŝ'it'a sub pice'o. Ŝi ĵet'is ĝi'n en la lag'o'n kaj sever'e dir'is:
— Jen, nun ili pov'as ven'i ! Ĉar kiam ili nun ven'os por sav'i ni'n, ili sav'os ni'n van'e. Ĉar nun ni sav'os ni'n mem, kaj tio'n ili merit'as. Tio instru'os al ili iom rapid'i ven'ont'foj'e.

    — Mi esper'as, ke ni ven'os hejm'e'n antaŭ la ge'patr'o'j, Anjo dir'is, kiam ili sid'is en la boat'o kaj Pip'i per fort'a'j bat'o'j rem'is al la bord'o. Ĉar, ho, kiel mal'trankvil'a pa'nj'o est'os, ali'manier'e !
— Tio'n mi ne kred'as, Pip'i dir'is.

    Sed ge'sinjor'o'j Settergren ating'is la hejm'o'n du'on'hor'o'n antaŭ la infan'o'j. Neni'u Tom'i kaj Anjo est'is vid'ebl'a'j. Sed en la leter'kest'o kuŝ'is paper'et'o, kaj sur ĝi est'is skrib'it'e:

Pip'i ricev'as nobl'a'n vizit'o'n

    Somer'a'n vesper'o'n Pip'i, Tom'i kaj Anjo sid'is sur la verand'o de Pip'i kaj manĝ'is frag'o'j'n, kiu'j'n ili kolekt'is la sam'a'n tag'o'n antaŭ'tag'mez'e. Est'is mild'a vesper'o kun bird'a pep'ad'o kaj flor'odor'o kaj — jes, la frag'o'j. Ĉio est'is tre pac'a. La infan'o'j manĝ'is kaj preskaŭ ne parol'is. Tom'i kaj Anjo sid'is pens'ant'e pri tio, ke est'as somer'o, kaj kiel bon'e est'as, ke la lern'ej'o dum'long'e ne komenc'iĝ'os. Kio'n Pip'i pens'is, oni ne facil'e pov'as sci'i.

— Pip'i, nun vi loĝ'is ĉi tie en Vila'o Vilaltao tut'a'n jar'o'n, Anjo subit'e dir'is kaj prem'is la brak'o'n de Pip'i.

    — Jes, la temp'o ir'as, kaj oni komenc'as mal'jun'iĝ'i, Pip'i dir'is.

    Aŭtun'e mi est'os dek'jar'a, kaj tiam oni jam tra'viv'is si'a'j'n plej bon'a'j'n tag'o'j'n.

    — Ĉu vi kred'as, ke vi ĉiam loĝ'os ĉi tie, Tom'i demand'is. Mi vol'as dir'i, ĝis vi est'os tiel grand'a, ke vi pov'os far'iĝ'i mar'rab'ist'o.

    — Neni'u sci'as, Pip'i dir'is. Ĉar mi ja pens'as, ke mi'a patr'o ne rest'os sur tiu negr'a insul'o por ĉiam. Tuj, kiam li hav'os nov'a'n ŝip'o'n pret'a, li cert'e ven'os por kun'pren'i mi'n.

    Tom'i kaj Anjo ĝem'is. Subit'e Pip'i sid'ant'e rekt'ig'is si'n sur la ŝtup'ar'o.

    — Vid'u, tie ceter'e li ven'as, ŝi dir'is kaj fingr'o'montr'is al la bar'il'pord'o. Ŝi far'is la ĝarden'voj'o'n per tri salt'o'j. Tom'i kaj Anjo hezit'e sekv'is por vid'i ŝi'n ĵet'i si'n al la kol'o de tre dik'a vir'o kun ruĝ'a'j tond'it'a'j lip'har'o'j kaj blu'a mar'ist'a pantalon'o.

    — Pa'ĉj'o Efraimo, Pip'i kri'is kaj sving'is tre vigl'e per la krur'o'j, dum ŝi pend'is de li'a kol'o, ke ŝi'a'j grand'a'j ŝu'o'j de'fal'is. Pa'ĉj'o Efraimo, kiom vi kresk'is !
— Pipilota Viktualja Rul'kurten'a Krispmenta Efraimidino Ŝtrump'o'long'a, mi'a am'at'a infan'o ! Mi est'is ĝust'e dir'ont'a, ke vi kresk'is.

    — Tio'n mi kompren'is, Pip'i dir'is. Tial mi ĝi'n dir'is unu'e, haha !
— Mi'a id'o, ĉu vi est'as sam'e fort'a kiel antaŭ'e ?
— Pli fort'a, Pip'i dir'is. Ĉu ni fleks'u brak'o'n ?
— Mi far'os tio'n volont'e, dir'is pa'ĉj'o Efraimo.

    Est'is tabl'o en la ĝarden'o, kaj tie Pip'i kaj ŝi'a patr'o sid'iĝ'is por fleks'i brak'o'n, dum Tom'i kaj Anjo rigard'is. Nur est'is unu en la mond'o, kiu est'is sam'e fort'a kiel Pip'i, kaj tio est'is ŝi'a patr'o. Tie ili nun sid'is kaj streĉ'is ĉiu'j'n fort'o'j'n, sed neni'u sukces'is fleks'i la ali'a'n. Fin'e tamen la brak'o de kapitan'o Ŝtrump'o'long'a iom'et'e trem'is, kaj Pip'i dir'is:
— Kiam mi est'os dek'jar'a, mi venk'os vi'n, pa'ĉj'o Efraimo.

    Tio'n ankaŭ patr'o Efraimo kred'is.

    — Sed kar'a mi'a, Pip'i dir'is, mi ja forges'as prezent'i. Jen est'as Tom'i kaj Anjo, kaj ĉi tio est'as mi'a patr'o, la kapitan'o kaj Li'a Moŝt'o Efraimo Ŝtrump'o'long'a, jes, ĉar vi ja est'as reĝ'o de negr'o'j, pa'ĉj'o ?
— Ekzakt'e tiel, dir'is kapitan'o Ŝtrump'o'long'a. Mi est'as reĝ'o super la kurekuredutnegroj sur insul'o nom'at'a Kurekuredutinsulo. Mi flos'is al'bord'e tie, post kiam mi est'is blov'it'a en la mar'o'n, vi memor'as.

    — Jes, mi pov'is ĝust'e kred'i tio'n, Pip'i dir'is. Mi sci'is la tut'a'n temp'o'n, ke vi ne dron'is.

    — Dron'is, ho ne ! Est'as sam'e ne'ebl'e por mi sub'iĝ'i kiel por kamel'o met'i faden'o'n en kudr'il'o'n. Mi flos'as sur la lard'o.

    Tom'i kaj Anjo mir'e rigard'is kapitan'o'n Ŝtrump'o'long'a'n.

    — Kial vi ne hav'as vest'aĵ'o'j'n de negr'o'reĝ'o, onkl'o, Tom'i demand'is.

    — Ili'n mi hav'as ĉi tie en la valiz'o, kapitan'o Ŝtrump'o'long'a dir'is.

    — Sur'met'u, sur'met'u ili'n, Pip'i kri'is. Mi vol'as vid'i mi'a'n patr'o'n en reĝ'a vest'o.

    Kaj ĉiu'j en'ir'is la kuir'ej'o'n. Kapitan'o Ŝtrump'o'long'a mal'aper'is en la dorm'o'ĉambr'o'n de Pip'i kaj la infan'o'j sid'iĝ'is sur la lign'uj'o'n atend'ant'e.

    — Est'as sam'e kiel en teatr'o, Anjo dir'is rev'ant'e.

    Kaj jen — pam — la pord'o mal'ferm'iĝ'is kaj tie star'is la negr'o'reĝ'o. Li hav'is bast'a'n jup'o'n ĉirkaŭ la tali'o, sur la kap'o est'is kron'o el or'o, ĉirkaŭ la kol'o pend'is kol'ĉen'o'j en long'a'j vic'o'j, en unu man'o li hav'is lanc'o'n kaj en la ali'a ŝild'o'n. Sed tio ankaŭ est'is la tut'o, jes, sub la bast'jup'o montr'is si'n par'o da vil'a'j krur'o'j ornam'it'a'j per or'a'j ring'o'j ĉe la maleol'o'j.

    — Usamkusor musor filibusor, kapitan'o Ŝtrump'o'long'a dir'is kaj minac'e sulk'ig'is la brov'o'j'n.

    — Ho, li parol'as negr'a'n lingv'o'n, Tom'i rav'it'e dir'is. Kio'n tio signif'as, onkl'o Efraimo ?
— Signif'as: ” Trem'u, mi'a'j mal'amik'o'j ! ”
— Aŭskult'u, pa'ĉj'o Efraimo, Pip'i dir'is, ĉu la negr'o'j ne est'is surpriz'it'a'j, kiam vi al'flos'is al ili'a insul'o ?
— Jes, terur'e surpriz'it'a'j, dir'is kapitan'o Ŝtrump'o'long'a.

    Unu'e ili intenc'is for'manĝ'i mi'n, sed kiam mi de'ŝir'is palm'o'n per nur'a'j man'o'j, ili sobr'iĝ'is kaj far'is mi'n reĝ'o. Post'e mi reg'is antaŭ'tag'mez'e kaj konstru'is mi'a'n ŝip'o'n post'tag'mez'e. Daŭr'is long'e por far'i ĝi'n pret'a, kiam mi dev'is far'i ĉio'n tut'e sol'a. Est'is kompren'ebl'e nur mal'grand'a vel'boat'o. Kiam ĝi est'is pret'a, mi dir'is al la negr'o'j, ke mi dev'as las'i ili'n dum mal'long'a temp'o, sed ke mi baldaŭ re'ven'os kaj tiam kun'port'os princ'in'o'n nom'at'a Pipilota. Kaj tiam ili bat'is si'a'j'n ŝild'o'j'n kaj kri'is: ” Usomplusor, usomplusor ! ”
— Kio'n signif'as tio, Anjo dir'is.

    — Ĝi signif'as: ” Brav'e, brav'e ! ” Post'e mi tre fort'e reg'is dum dek kvar tag'o'j, por ke tio sufiĉ'u por la tut'a temp'o de mi'a for'est'o. Kaj post'e mi his'is vel'o'j'n kaj ek'ir'is al la mar'o, kaj la negr'o'j kri'is: ” Usamkura busamkura ! ” kaj tio signif'as: ” Bon'a'n re'ven'o'n, dik'a blank'a ĉef'o ! ” Post'e mi fiks'is la direkt'il'o'n rekt'e al Surabajo. Kaj kio'n vi imag'as, ke mi vid'is unu'e, kiam mi salt'is ter'e'n tie ? Jes, mi'a'n mal'nov'a'n honest'a'n skun'o'n ” Hopetosa ” ! Kaj mi'a'n mal'nov'a'n honest'a'n Fridolfon, kiu star'is ĉe la rand'rel'o kaj man'sving'is per ĉiu'j fort'o'j. ” Fridolfo ”, mi dir'is, ” nun mi re'pren'os la reg'ad'o'n sur'ŝip'e ”. ” Aj, aj, kapitan'o ”, li dir'is. Kaj mi far'is. La tut'a mal'nov'a ŝip'an'ar'o rest'as, kaj nun ” Hopetosa ” kuŝ'as en la haven'o ĉi tie, kaj vi dev'as ir'i salut'i ĉiu'j'n vi'a'j'n mal'nov'a'j'n amik'o'j'n, Pip'i.

    Kaj tiam Pip'i tiel ek'ĝoj'is, ke ŝi star'ig'is si'n sur la kap'o sur la kuir'ej'a tabl'o kaj barakt'is per la pied'o'j. Sed Tom'i kaj Anjo ne pov'is help'i, ke ili sent'is si'n iom mal'ĝoj'a'j. Est'is, kiel se iu est'us for'pren'ant'a Pipi'n de ili, ili pens'is.

    — Nun ni fest'u, Pip'i kri'is, kiam ŝi de'nov'e star'is sur'pied'e.

    Nun ni fest'u, tiel ke krak'os en tut'a Vila'o Vilaltao. Kaj ŝi aranĝ'is abund'a'n vesper'manĝ'o'n sur la kuir'ej'a tabl'o kaj ĉiu'j al'tabl'iĝ'is kaj manĝ'is. Pip'i en'buŝ'ig'is tri mal'mol'e kuir'it'a'j'n ov'o'j'n kun ŝel'o'j. Jen kaj jen ŝi mord'is la orel'o'n de si'a patr'o, nur ĉar ŝi tre ĝoj'is vid'i li'n. Sinjor'o Nilson, kiu est'is dorm'int'a, subit'e salt'e aper'is kaj frot'is la okul'o'j'n pro surpriz'o, kiam li ek'vid'is kapitan'o'n Ŝtrump'o'long'a'n.

    — Sed vid'u, ĉu vi daŭr'e hav'as Sinjor'o'n Nilson, dir'is kapitan'o Ŝtrump'o'long'a.

    — Jes, kompren'ebl'e, kaj mi hav'as pli'a'j'n dom'best'o'j'n, kred'u mi'n, Pip'i dir'is kaj ir'is por al'konduk'i la ĉeval'o'n, kiu ricev'is mal'mol'e kuir'it'a'n ov'o'n, kiu'n ĝi ankaŭ maĉ'u.

    Kapitan'o Ŝtrump'o'long'a est'is tre kontent'a, ke li'a fil'in'o tiel agrabl'e aranĝ'is por si en Vila'o Vilaltao, kaj li ĝoj'is, ke ŝi hav'as si'a'n valiz'o'n kun or'a'j mon'er'o'j, tiel ke ŝi ne bezon'is sufer'i, dum li for'est'is.

    Kiam ĉiu'j est'is sat'a'j, kapitan'o Ŝtrump'o'long'a el'pren'is el si'a valiz'o sorĉ'a'n tambur'o'n, kia'n la negr'o'j kutim'as hav'i por tambur'i la takt'o'n, kiam ili hav'as si'a'j'n danc'o'j'n kaj ofer'fest'o'j'n. Kaj kapitan'o Ŝtrump'o'long'a sid'iĝ'is sur la plank'o'n kaj tambur'is.

    Son'is obtuz'e kaj strang'e kaj mal'simil'e al ĉio, kio'n Tom'i kaj Anjo aŭd'is.

    — Negr'e, Tom'i dir'is klar'ig'e al Anjo.

    Kaj Pip'i de'pren'is si'a'j'n grand'a'j'n ŝu'o'j'n kaj danc'is en la ŝtrump'o'j danc'o'n, kiu ankaŭ est'is strang'a. Fin'e reĝ'o Efraimo danc'is sovaĝ'a'n milit'danc'o'n, kiu'n li lern'is sur la Kurekureduta insul'o. Li sving'is si'a'n lanc'o'n kaj sovaĝ'e gest'is per la ŝild'o, kaj li'a'j nud'a'j pied'o'j tret'is tiel fort'e, ke Pip'i kri'is:
— Atent'u, ke la kuir'ej'a plank'o ne romp'iĝ'u !
— Ne grav'as, dir'is kapitan'o Ŝtrump'o'long'a kaj plu'e cirkul'is. Ĉar nun vi iĝ'os negr'a princ'in'o, fil'in'o de mi'a kor'o !
Kaj tiam Pip'i ek'salt'is kaj danc'is kun si'a patr'o. Ili figur'is unu kontraŭ la ali'a kaj blek'is kaj kri'is, kaj jen kaj jen far'is alt'a'j'n salt'o'j'n, tiel ke Tom'i kaj Anjo konfuz'iĝ'is en la kap'o pro la rigard'ad'o. Sinjor'o Nilsson ankaŭ far'iĝ'is tia, ĉar li sid'is kovr'ant'e la okul'o'j'n la tut'a'n temp'o'n.

    Iom post iom la danc'o trans'ir'is al lukt'ad'o inter Pip'i kaj ŝi'a patr'o. Kapitan'o Ŝtrump'o'long'a ĵet'is si'a'n fil'in'o'n, tiel ke ŝi ven'is sur la ĉapel'o'bret'o'n. Sed tie ŝi ne est'is sid'ant'a long'e. Blek'ant'e ŝi far'is salt'eg'o'n trans la kuir'ej'o rekt'e sur pa'ĉj'o'n Efraimon, kaj la sekund'o'n post'e ŝi est'is ĵet'int'a li'n, tiel ke li flug'is kiel meteor'o kun la kap'o antaŭ'e rekt'e en la lign'uj'o'n. Li ne pov'is lev'iĝ'i mem, part'e ĉar li est'is tro dik'a kaj part'e ĉar li rid'eg'is. Tondr'is kiel fulm'o'tondr'o en la lign'uj'o. Pip'i ek'pren'is li'a'j'n pied'o'j'n por el'tir'i li'n, sed tiam li tiel rid'is, ke li preskaŭ sufok'iĝ'is. Li est'is nom'e tre tikl'iĝ'em'a.

    — Ne ti- ti- ti- tikl'u mi'n, li ĝem'is. ¬etu mi'n en la lag'o'n aŭ tra la fenestr'o, sed ne ti- ti- tikl'u mi'n sub la pied'o'j.

    Li tiel rid'is, ke Tom'i kaj Anjo kred'is, ke la lign'uj'o krev'os.

    Fin'e li sukces'is artifik'i si'n el la uj'o, kaj tuj kiam li star'is sur la pied'o'j, li kur'is al Pip'i kaj ĵet'is ŝi'n sen'gard'e trans la kuir'ej'o'n.

    Ŝi al'ven'is kun la vizaĝ'o antaŭ'e sur la forn'o'n, kiu est'is plen'a je fulg'o.

    — Haha, jen ekzakt'e negr'o'princ'in'o. Pip'i kri'is rav'it'e kaj turn'is si'a'n karb'o'nigr'a'n vizaĝ'o'n al Tom'i kaj Anjo. Post'e ŝi el'ig'is nov'a'n kri'o'n kaj si'n ĵet'is sur si'a'n pa'ĉj'o'n. Kaj ŝi bat'is li'n, tiel ke krak'is la bast'o'jup'o kaj la bast'o dis'flug'is tra la tut'a kuir'ej'o. La or'a kron'o de'fal'is kaj fal'is sub la tabl'o'n. Fin'e Pip'i sukces'is renvers'i si'a'n pa'ĉj'o'n sur la plank'o'n, ŝi ek'sid'is sur li kaj dir'is:
— Ĉu vi deklar'as vi'n venk'it'a ?
— Jes, mi est'as venk'it'a, dir'is kapitan'o Ŝtrump'o'long'a. Kaj ambaŭ rid'is, tiel ke larm'o'j flu'is, kaj Pip'i mord'et'is la naz'o'n de si'a patr'o, kaj li dir'is:
— Tiel amuz'e ne est'is, de'post kiam ni bala'is la mar'ist'a'n trink'ej'o'n en Singapur'o !
Li ramp'is sub la tabl'o'n kaj pren'is si'a'n kron'o'n.

    — Jes, ĉi tio'n la kurekuredutoj vid'u, li dir'is. Ke la reĝ'a'j insign'o'j kuŝ'as sub la kuir'ej'a tabl'o en Vila'o Vilaltao.

    Li sur'met'is la kron'o'n kaj komb'is la bast'jup'o'n, kiu aspekt'is iom mal'dens'a.

    — Ĝi'n vi cert'e dev'os send'i al art'a flik'ad'o, Pip'i dir'is.

    — Jes, sed ind'as far'i tio'n, dir'is kapitan'o Ŝtrump'o'long'a.

    Li ek'sid'is sur la plank'o kaj viŝ'is la ŝvit'o'n de si'a frunt'o.

    — Nu, Pip'i, mi'a infan'o, li dir'is, ĉu vi iom mensog'as nun'temp'e ?
— Ho jes, kiam mi hav'as temp'o'n, sed mi ne oft'e hav'as, Pip'i dir'is sen'pretend'e. Kiel est'as ceter'e pri vi ? Ankaŭ vi ne est'is mal'spert'ul'o pri mensog'ad'o.

    — Nu, mi kutim'as mensog'i iom al la negr'o'j sabat'vesper'e, se ili kondut'is bon'e dum la semajn'o. Ni kutim'as hav'i mal'grand'a'n mensog - kaj kant'vesper'o'n, akompan'at'a'n de tambur'ad'o kaj torĉ'o'danc'o. Ju pli terur'e mi mensog'as, des pli ili bat'as la tambur'o'n.

    — Ĉu ver'e, Pip'i dir'is. Por mi ja neni'u tambur'ad'as. Mi ir'as ĉi tie en mi'a sol'ec'o kaj mensog'as al mi mem tiel pen'eg'e, ke oni ĝoj'as aŭd'i, sed neni'u eĉ blov'as komb'il'o'n pro tia afer'o.

    Iu'n vesper'o'n, kiam mi est'is ir'int'a en lit'o'n, mi mensog'e verk'is long'a'n rakont'o'n pri bov'id'o, kiu pov'is plekt'i punt'o'j'n kaj sur'grimp'i arb'o'n, kaj imag'u, mi kred'is ĉiu'n vort'o'n ! Tio'n mi nom'as mensog'o ! Sed tambur'i, ho ne, tio'n neni'u far'as !
— Nu, do mi far'os, dir'is kapitan'o Ŝtrump'o'long'a. Kaj li bat'is grand'a'n rulad'o'n sur tambur'o por si'a fil'in'o, kaj Pip'i sid'is sur li'a'j genu'o'j kaj met'is si'a'n fulg'a'n vizaĝ'o'n kontraŭ li'a'n vang'o'n, tiel ke li far'iĝ'is sam'e nigr'a kiel ŝi.

    Anjo star'is pens'ant'a pri unu afer'o. Ŝi ne sci'is, ĉu est'as konven'e dir'i tio'n, sed ŝi ne pov'is ne far'i.

    — Est'as mal'bon'e mensog'i, ŝi dir'is. Tio'n dir'as pa'nj'o.

    — Ho, kiel stult'a vi est'as, Anjo, Tom'i dir'is. Pip'i ne ver'e mensog'as, ŝi nur ŝajn'ig'as mensog'i, ŝi invent'as, ĉu vi ne kompren'as tio'n, stult'ul'in'o !
Pip'i pri'pens'e rigard'is Tomi'n.

    — Foj'e vi parol'as tiel saĝ'e, ke mi trov'as, ke est'os io grand'a el vi.

    Est'is vesper'o. Tom'i kaj Anjo dev'is ir'i hejm'e'n. Est'is okaz'o'plen'a tag'o, kaj est'is amuz'e vid'i ver'a'n viv'ant'a'n negr'o'reĝ'o'n.

    Kaj cert'e est'is agrabl'e por Pip'i, ke ŝi ricev'is hejm'e'n si'a'n patr'o'n. Sed tamen ! Tamen !
Kiam Tom'i kaj Anjo est'is ir'int'a'j en la lit'o'n, ili ne kuŝ'is parol'ant'e kiel kutim'e. Est'is tut'e silent'e en la infan'ĉambr'o. Subit'e oni aŭd'is ek'ĝem'o'n. Est'is Tom'i, kiu ek'ĝem'is. Post moment'o oni aŭd'is ankoraŭ ĝem'o'n. Tiu'n foj'o'n est'is Anjo.

    — Kial vi kuŝ'as ĝem'ant'e, Tom'i dir'is incit'iĝ'em'e.

    Sed li ne ricev'is respond'o'n. Ĉar Anjo kuŝ'is en la lit'o kaj plor'is.

Pip'i don'as adiaŭ'a'n festen'o'n

    Kiam Tom'i kaj Anjo la post'a'n maten'o'n en'ir'is tra la kuir'ej'a pord'o de Vila'o Vilaltao, la tut'a dom'o re'son'is de plej terur'a'j ronk'ad'o'j. Kapitan'o Ŝtrump'o'long'a ankoraŭ ne vek'iĝ'is.

Sed Pip'i star'is sur la kuir'ej'a plank'o kaj far'is maten'a'n gimnastik'o'n. Ŝi ĵus far'is la dek'kvin'a'n salt'o'mortal'o'n, kiam Tom'i kaj Anjo ven'is kaj inter'romp'is ŝi'n.

    — Jes ja, nun oni hav'as si'a'n est'ont'ec'o'n sekur'a, Pip'i dir'is.

    Du'on'a'n jar'o'n mi est'os negr'o'princ'in'o, kaj du'on'a'n jar'o'n mi vel'ir'os ĉirkaŭ la mond'o sur ” Hopetosa ”. Pa'ĉj'o kred'as, ke se li efik'e reg'as super la kurekuredutoj dum du'on'a jar'o, ili pov'as viv'i sen reĝ'o dum du'on'a jar'o. Ĉar, vi kompren'as, mal'jun'a ” mar'urs'o ” dev'as sent'i ferdek'o'n sub si'a'j pied'o'j jen kaj jen. Kaj li ankaŭ dev'as pens'i pri mi'a eduk'ad'o. Se mi iam far'iĝ'u ver'e bon'a mar'rab'ist'o, ne taŭg'as ke mi nur viv'u kort'eg'a'n viv'o'n. El tio oni nur mal'hard'iĝ'as, dir'as pa'ĉj'o.

    — Ĉu vi neniam est'os en Vila'o Vilaltao, Tom'i demand'is per hezit'em'a voĉ'o.

    — Jes, kiam mi pensi'iĝ'is, dir'is Pip'i. Post ĉirkaŭ kvin'dek ses'dek jar'o'j. Tiam ni lud'os kaj amuz'iĝ'os, ĉu ne ?
Nek Tom'i nek Ajn'o pov'is trov'i mult'a'n konsol'o'n el tio.

    — Nur imag'u — negr'o'princ'in'o, Pip'i dir'is rev'e. Ne mult'a'j infan'o'j far'iĝ'as tio. Ho, mi est'os tre bel'a ! Mi hav'os ring'o'j'n en ĉiu'j orel'o'j kaj pli grand'a'n ring'o'n en la naz'o.

    — Kio'n vi ceter'e sur'hav'os, Anjo demand'is.

    — Neni'o'n pli'a'n, Pip'i dir'is. Neniam i'o'n ajn pli'a'n ! Sed mi hav'os propr'a'n negr'o'n, kiu polur'os mi'n per ŝu'ŝmir'aĵ'o tra la tut'a korp'o ĉiu'n maten'o'n. Por ke mi est'u sam'e nigr'a kiel la ali'a'j kurekuredutoj. Mi nur el'met'os mi'n por bros'ad'o vesper'e sam'temp'e kun la ŝu'o'j.

    Tom'i kaj Anjo pov'is imag'i, kiel Pip'i aspekt'os.

    — Ĉu vi kred'as, ke nigr'o bel'os apud vi'a'j ruĝ'a'j har'o'j, Anjo hezit'e demand'is.

    — Ni vid'os, Pip'i dir'is. Aliel est'os simpl'a task'o farb'i la har'o'j'n verd'a'j. Ŝi rev'e suspir'is. La princ'in'o Pipilota ! Kia viv'o ! Kia glor'o ! Kaj kiom mi danc'os. Pipilota danc'as en la bril'o de la tend'ar'a fajr'o kaj je la tondr'o de la tambur'o'j. Imag'u, kiel la naz'ring'o tint'os tiam sur mi !
— Ki- kiam vi vojaĝ'os, Tom'i demand'is. La voĉ'o est'is iom rust'a.

    — ” Hopetosa ” lev'os la ankr'o'j'n morgaŭ, Pip'i dir'is.

    Ĉiu'j tri infan'o'j star'is silent'a'j long'a'n temp'o'n. Ŝajn'is, ke neni'o pli est'as dir'ind'a. Fin'e Pip'i tamen far'is nov'a'n salt'o'mortal'o'n kaj dir'is:
— Sed ĉi'vesper'e ni far'os ĉi tie en Vila'o Vilaltao adiaŭ'a'n festen'o'n. Adiaŭ'a'n festen'o'n, mi ne dir'os pli ! Ĉiu'j, kiu'j vol'as ven'i por dir'i adiaŭ al mi, est'as bon'ven'a'j.

    Tio dis'vast'iĝ'is kiel fulm'o'fajr'o tra la et'et'a urb'o.

    — Pip'i Ŝtrump'o'long'a for'vojaĝ'os el la urb'o. Ŝi don'os adiaŭ'a'n festen'o'n ĉi'vesper'e en Vila'o Vilaltao. Kiu vol'as, rajt'as ir'i tie'n !
Mult'a'j vol'is. Pli preciz'e tri'dek kvar infan'o'j. Tom'i kaj Anjo hav'ig'is permes'o'n de si'a patr'in'o, ke ili rajt'os est'i vek'a'j, kiom long'e ili vol'os tiu'n vesper'e. Kaj ili'a patr'in'o kompren'is, ke tio est'as tut'e neces'a.

    Tom'i kaj Anjo neniam forges'os la vesper'o'n, kiam Pip'i hav'is si'a'n adiaŭ'a'n festen'o'n. Est'is mir'ind'e varm'a kaj bel'a somer'a vesper'o, kiam oni ver'e dir'as al si mem:
— Tiel est'as, kiam est'as somer'o !
Ĉiu'j roz'o'j en la ĝarden'o de Pip'i ard'is kaj odor'is en la krepusk'o. Susur'is mister'e en la mal'jun'a'j arb'o'j. Ĉio est'us mir'ind'a, se ne — se ne ! Tom'i kaj Anjo ne vol'is pens'i la pens'o'n ĝis la fin'o.

    Ĉiu'j infan'o'j de la urb'o kun'hav'is si'a'j'n argil'a'j'n okarin'o'j'n, kaj ili gaj'e blov'is ili'n, kiam ili marŝ'is laŭ la ĝarden'a pord'o de Vila'o Vilaltao. Tom'i kaj Anjo ir'is ĉe la komenc'o. Ĝust'e kiam ili ating'is la verand'a'n ŝtup'ar'o'n, la pord'o est'is mal'ferm'it'a kaj Pip'i star'is sur la sojl'o. La okul'o'j bril'is en ŝi'a lentug'o'plen'a vizaĝ'o.

    — Bon'ven'o'n al mi'a simpl'a loĝ'ej'o, ŝi dir'is kaj etend'is la brak'o'j'n. Anjo zorg'e rigard'is ŝi'n, por ke ŝi bon'e memor'u, kiel Pip'i aspekt'as. Neniam, neniam ŝi forges'os ŝi'n, kiel ŝi star'is tie kun la ruĝ'a'j har'plekt'aĵ'o'j kaj la lentug'o'j kaj la gaj'a rid'et'o kaj la grand'a'j nigr'a'j ŝu'o'j.

    Je distanc'o oni aŭd'is la tamtam'o'n sur tambur'o. Kapitan'o Ŝtrump'o'long'a sid'is en la kuir'ej'o kun la negr'a tambur'o inter la genu'o'j. Li sur'hav'is ankaŭ hodiaŭ si'a'j'n negr'o'reĝ'a'j'n vest'o'j'n.

    Pip'i apart'e pet'is li'n pri tio. Ŝi ja kompren'is, ke la infan'o'j vol'as vid'i ver'a'n viv'ant'a'n negr'o'reĝ'o'n.

    La tut'a kuir'ej'o far'iĝ'is tut'e plen'a je infan'o'j, kiu'j star'is ĉirkaŭ reĝ'o Efraimo kaj rigard'is li'n. Kaj Anjo pens'is, ke est'as bon'ŝanc'o, ke ne pli mult'a'j ven'is, ĉar tiam ili ne trov'us lok'o'n.

    Ĝust'e tiam oni aŭd'is tir'harmonik'a'n muzik'o'n el la ĝarden'o.

    Kaj tie ven'is la tut'a ŝip'an'ar'o de ” Hopetosa ” kun Fridolfo ĉe la kap'o. Est'is li, kiu lud'is la tir'harmonik'o'n. Pip'i est'is est'int'a en la haven'o la sam'a'n tag'o'n por salut'i si'a'j'n amik'o'j'n kaj pet'is ili'n part'o'pren'i la adiaŭ'a'n festen'o'n. Nun ŝi kur'is al Fridolfo kaj prem'is li'n, ĝis li'a vizaĝ'o blu'iĝ'is. Tiam ŝi las'is li'n kaj kri'is:
— Muzik'o'n ! Muzik'o'n !
Kaj tiam Fridolfo lud'is per si'a tir'harmonik'o, reĝ'o Efraimo bat'is si'a'n tambur'o'n, kaj ĉiu'j infan'o'j blov'is per si'a'j okarin'o'j.

    La kovr'il'o de la lign'uj'o est'is ferm'it'a kaj sur ĝi star'is long'a'j vic'o'j da limonad'botel'o'j. Sur la grand'a kuir'ej'a tabl'o star'is dek kvin krem'tort'o'j kaj sur la kuir'forn'o gigant'a kaserol'o plen'a je kolbas'o'j.

    Reĝ'o Efraimo komenc'is per tio, ke li kapt'is por si ok kolbas'o'j'n. Ĉiu'j ali'a'j sekv'is li'a'n ekzempl'o'n kaj baldaŭ oni aŭd'is neni'o'n ali'a'n ol la maĉ'o'son'o'n aŭd'ebl'a'n, kiam oni manĝ'as kolbas'o'n. Post'e ĉiu rajt'is pren'i laŭ'vol'e mult'e da krem'tort'o kaj limonad'o. Est'is iom prem'e en la kuir'ej'o, kaj la societ'o dis'vast'iĝ'is sur la verand'o'n kaj en la ĝarden'o'n, tiel ke blank'e bril'is la krem'tort'o ĉie en la krepusk'o.

    Kiam ĉiu'j est'is tut'e sat'a'j, Tom'i propon'is, ke ili mal'supr'e'n'sku'u la kolbas'o'n kaj krem'tort'o'n per ia lud'ad'o. ” Sekv'u Johanon ”, ekzempl'e. Pip'i ne sci'is, kiel oni lud'as tiu'n lud'o'n, se Tom'i klar'ig'is al ŝi, ke unu est'as ” Johano ” kaj ĉiu'j ali'a'j dev'as imit'i ĉio'n, kio'n Johano far'as.

    — Bon'e, Pip'i dir'is. Ne son'as stult'e. Kaj prefer'e mi est'u ” Johano ”.

    Komenc'e ŝi sur'grimp'is la tegment'o'n de la kalandr'ej'o.

    Unu'e ili dev'is grimp'i sur la ĝarden'a'n bar'il'o'n kaj post'e ili pov'is tren'i si'n sur la ventr'o sur la tegment'o'n. Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo tio'n far'is plur'foj'e antaŭ'e, kaj tial por ili ne est'is mal'facil'e. Sed la ali'a'j infan'o'j konsider'is tio'n mal'facil'a. La ŝip'an'o'j sur ” Hopetosa ” kutim'iĝ'is al grimp'ad'o sur la mast'o'j, kaj tiel ili facil'e sukces'is. Sed por kapitan'o Ŝtrump'o'long'a tio est'is pli pen'ig'a, ĉar li est'is tiel dik'a. Kaj li kapt'iĝ'is en la bast'a jup'o. Li pez'e spir'eg'is, kiam li lev'is si'n sur la tegment'o'n.

    — Ĉi tiu bast'a jup'o neniam far'iĝ'os, kio ĝi est'is, li mal'gaj'e dir'is.

    De la kalandr'ej'a tegment'o Pip'i salt'is sur la ter'o'n. Iu'j el la plej mal'grand'a'j infan'o'j kompren'ebl'e ne kuraĝ'is far'i tio'n, sed Fridolfo est'is tre afabl'a. Li mal'supr'e'n'lev'is ĉiu'j'n, kiu'j ne kuraĝ'is salt'i. Post'e Pip'i ses'foj'e rul'fal'is sur la herb'ej'o. Ĉiu'j far'is sam'e, sed kapitan'o Ŝtrump'o'long'a dir'is:
— Iu dev'as puŝ'i mi'n de mal'antaŭ'e. Aliel mi neniam sukces'os.

    Pip'i far'is tio'n. Ŝi puŝ'is tiel fervor'e, ke kiam li fin'e start'is, li ne pov'is fin'i, sed rul'is kiel pilk'o trans la herb'ej'o kaj dek'kvar'foj'e rul'fal'is anstataŭ ses'foj'e.

    Post'e Pip'i en'kur'is Vila'o'n Vilaltaon, supr'e'n'rapid'is la verand'a'n ŝtup'ar'o'n, grimp'is tra fenestr'o kaj far'int'e si'n tre vast'krur'a grimp'is al ŝtup'et'ar'o, kiu star'is ekster'e. Rapid'e ŝi supr'e'n'kur'is la ŝtup'et'ar'o'n, salt'is sur la tegment'o'n de Vila'o Vilaltao, kur'is laŭ la tegment'a dors'o, salt'is sur la fum'tub'o'n, ek'star'is sur unu krur'o kaj kokerik'is, ĵet'is si'n kap'antaŭ'e sur arb'o'n, kiu star'is ĉe la gabl'o, glit'is sur la ter'o'n, kur'is en la lign'ej'o'n, pren'is hak'il'o'n kaj for'hak'is tabul'o'n en la vand'o, grimp'is al la mal'larĝ'a fend'o, salt'is sur la ĝarden'a'n bar'il'o'n, ekvilibr'e ir'is sur la bar'il'o kvin'dek metr'o'j'n, grimp'is sur kverk'o'n kaj ek'sid'is por ripoz'i sur la plej alt'a part'o de la kverk'o.

    Relativ'e mult'a'j hom'o'j kolekt'iĝ'is sur la voj'o ekster Vila'o Vilaltao, kaj post'e ili ir'is hejm'e'n kaj rakont'is, ke ili vid'is negr'o'reĝ'o'n, kiu star'is sur unu pied'o sur la fum'tub'o de Vila'o Vilaltao kri'ant'e ” kokerik'o ”, tiel ke est'is aŭd'ebl'e vast'e ĉirkaŭ'e.

    Sed neni'u kred'is, ke tio est'as ver'a.

    Kiam kapitan'o Ŝtrump'o'long'a vol'is prem'i si'n tra la mal'vast'a tru'o en la lign'ej'a vand'o, okaz'is kiel dev'is okaz'i — li fiks'iĝ'is kaj pov'is ven'i nek antaŭ'e'n nek mal'antaŭ'e'n. Tial oni fin'is la lud'o'n, kaj ĉiu'j infan'o'j kolekt'iĝ'is por rigard'i, kiam Fridolfo el'seg'is kapitan'o'n Ŝtrump'o'long'a'n el la vand'o.

    — Ĉi tio est'is ver'e amuz'a lud'o, kapitan'o Ŝtrump'o'long'a dir'is kontent'e, kiam li liber'iĝ'is. Sed kio'n ni nun el'trov'u ?
— En pas'int'a'j temp'o'j, Fridolfo dir'is, la kapitan'o kaj Pip'i kutim'is konkur'i por vid'i, kiu est'as plej fort'a. Est'is tre amuz'e rigard'i.

    — Ne stult'a ide'o, kapitan'o Ŝtrump'o'long'a dir'is. Sed plej mal'bon'e est'as, ke mi'a fil'in'o iom post iom far'iĝ'as pli fort'a ol mi.

    Tom'i star'is tuj apud Pip'i.

    — Pip'i, li flustr'is, mi tiel tim'is, ke vi grimp'os en ni'a'n kaŝ'ej'o'n en la kverk'o, kiam ni lud'is ” sekv'u Johanon ”. Ĉar mi ne vol'as, ke iu ali'a sci'u pri ĝi. Eĉ se mi neniam plu ir'os tie'n.

    — Ne, tio est'as ni'a propr'a sekret'o, Pip'i dir'is.

    Ŝi'a patr'o est'is pren'int'a fer'a'n lev'stang'o'n. Li fleks'is ĝi'n, kiel se ĝi est'us el vaks'o. Pip'i pren'is ali'a'n fer'stang'o'n kaj far'is sam'e.

    — Ne, vi sci'u, ŝi dir'is. Per ĉi tia'j simpl'a'j artifik'o'j mi kutim'is amuz'i mi'n, kiam mi kuŝ'is en la lul'il'o. Nur por pas'ig'i la temp'o'n. Tiam kapitan'o Ŝtrump'o'long'a de'lev'is la kuir'ej'a'n pord'o'n.

    Fridolfo kaj sep ali'a'j mar'ist'o'j star'iĝ'is sur la pord'o, kaj kapitan'o Ŝtrump'o'long'a lev'is ili'n ĉiu'j'n alt'e'n en la aer'o'n kaj port'is ili'n ĉirkaŭ la herb'ej'o dek'foj'e.

    Nun jam far'iĝ'is tut'e mal'lum'e kaj Pip'i ek'brul'ig'is tie kaj ali'e torĉ'o'j'n, kiu'j lum'is tre bel'e kaj ĵet'is rav'a'n bril'o'n sur la ĝarden'o'n.

    — Ĉu vi est'as pret'a, ŝi dir'is al si'a patr'o post la dek'a rond'ir'o. Li est'is. Tiam Pip'i met'is la ĉeval'o'n sur la kuir'ej'a'n pord'o'n kaj sur la ĉeval'a'n dors'o'n ŝi met'is Fridolfon kaj tri ali'a'j'n mar'ist'o'j'n, kaj ĉiu'j kvar hav'is po du infan'o'j'n en la brak'o'j. Fridolfo ten'is Tomi'n kaj Anjon. Post'e Pip'i lev'is la kuir'ej'a'n pord'o'n kaj port'is ili'n ĉirkaŭ la herb'ej'o'n du'dek kvin foj'e, kaj aspekt'is tre elegant'e en la torĉ'a lum'o.

    — Cert'e, id'o, vi est'as pli fort'a ol mi, kapitan'o Ŝtrump'o'long'a dir'is.

    Post'e ĉiu'j sid'iĝ'is sur la herb'ej'o. Fridolfo lud'is si'a'n tir'harmonik'o'n kaj ĉiu'j ali'a'j mar'ist'o'j kant'is la plej bel'a'j'n mar'ist'a'j'n kant'o'j'n. La infan'o'j danc'is je la muzik'o. Pip'i pren'is du torĉ'o'j'n en la man'o'j kaj danc'is pli furioz'e ol iu ali'a.

    Kaj la fest'o fin'iĝ'is per piroteknik'aĵ'o. Pip'i brul'ig'is raket'o'j'n kaj sun'o'j'n, tiel ke la tut'a ĉiel'o krak'is. Anjo sid'is sur la verand'o kaj rigard'is. Ĉio est'is tiel bel'a. Tiel ĉarm'a. Ŝi ne pov'is vid'i la roz'o'j'n, sed ŝi sent'is, kiel ili odor'as en la mal'lum'o. Kiel bel'a ĉio est'us, se ne... se ne. Ŝi sent'is, kiel se mal'varm'a man'o prem'us ŝi'a'n kor'o'n. Morgaŭ, kiel est'os tiam ? Kaj la tut'a'n somer'feri'o'n ? Kaj por ĉiam ? Tiam ne plu est'os iu Pip'i en Vila'o Vilaltao. Tiam ne est'os iu Sinjor'o Nilson, kaj neni'u ĉeval'o star'os sur la verand'o. Neniu'j rajd'vetur'o'j plu, neniu'j ekskurs'o'j kun Pip'i, neniu'j agrabl'a'j vesper'a'j moment'o'j en la kuir'ej'o de Vila'o Vilaltao, neni'u arb'o, en kiu kresk'as limonad'o, jes, la arb'o ja rest'as, sed Anjo hav'is fort'a'n sent'o'n, ke limonad'o ne kresk'os, kiam Pip'i for'est'os. Kio'n Tom'i kaj ŝi far'u morgaŭ ? Ver'ŝajn'e lud'os kroket'o'n. Anjo ĝem'is.

    La festen'o est'is fin'it'a. Ĉiu'j infan'o'j dank'is kaj adiaŭ'is. Kapitan'o Ŝtrump'o'long'a akompan'is si'a'j'n mar'ist'o'j'n re'e'n al ” Hopetosa ”. Li opini'is, ke ankaŭ Pip'i pov'us kun'ven'i. Sed Pip'i dir'is, ke ŝi vol'as dorm'i ankoraŭ unu nokt'o'n en Vila'o Vilaltao.

    — Morgaŭ je la dek'a ni lev'os la ankr'o'n, memor'u tio'n, kapitan'o Ŝtrump'o'long'a kri'is, kiam li for'ir'is.

    Jes, jen rest'is nur Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo. Ili sid'is sur la verand'a ŝtup'ar'o en la mal'lum'o tut'e silent'e.

    — Vi pov'as ja tamen ven'i lud'i ĉi tie'n, Pip'i fin'e dir'is. La ŝlos'il'o pend'as sur najl'o apud la pord'o. Vi pov'os pren'i ĉio'n, kio est'as en la komod'a'j skatol'et'o'j. Kaj se mi met'as ŝtup'et'ar'o'n en la kverk'o'n, vi pov'as mem mal'supr'e'n grimp'i tie. Sed ebl'e ne kresk'os tiom da limonad'o. Ne est'as tia sezon'o nun.

    — Ne, Pip'i, Tom'i dir'is serioz'e, ni ne ir'os ĉi tie'n plu.

    — Ne, neniam, neniam, Anjo dir'is. Kaj ŝi pens'is, ke post'e ŝi ferm'os la okul'o'j'n ĉiu'n foj'o'n, kiam ŝi dev'os ir'i preter Vila'o Vilaltao.

    Vila'o Vilaltao sen Pip'i — Anjo de'nov'e sent'is tiu'n mal'varm'a'n man'o'n ĉirkaŭ la kor'o.

Pip'i sur'ŝip'iĝ'as

    Pip'i zorg'e ŝlos'is la pord'o'n de Vila'o Vilaltao. La ŝlos'il'o'n ŝi pend'ig'is sur najl'o'n tut'e apud'e. Post'e ŝi lev'is la ĉeval'o'n de la verand'o, por la last'a foj'o ŝi lev'is ĝi'n de la verand'o ! Sinjor'o Nilson jam sid'is sur ŝi'a ŝultr'o kaj aspekt'is grav'a. Li cert'e sci'is, ke io rimark'ind'a okaz'as.

— Jes ja, nun ne est'as io pli'a, Pip'i dir'is.

    Tom'i kaj Anjo kap'jes'is. Ne, ne est'as io pli'a.

    — Ankoraŭ ne est'as tre mal'fru'a hor'o, Pip'i dir'is. Ni ir'u pied'e, tio daŭr'as pli long'e.

    Tom'i kaj Anjo de'nov'e kap'jes'is, sed ili dir'is neni'o'n. Kaj ili komenc'is si'a'n migr'ad'o'n al la urb'o. Al la haven'o. Al ” Hopetosa ”. La ĉeval'o rajt'is post'trot'et'i laŭ'vol'e.

    Pip'i ĵet'is rigard'o'n trans la ŝultr'o al Vila'o Vilaltao.

    — Agrabl'a kaban'o, tiu, ŝi dir'is. Sen'pul'a kaj bon'a ĉia'manier'e. Kaj tio est'as pli ol oni pov'as dir'i pri la negr'a argil'a kaban'o, kie mi loĝ'os est'ont'e.

    Tom'i kaj Anjo dir'is neni'o'n.

    — Se est'os terur'e mult'e da pul'o'j en mi'a negr'a argil'a kaban'o, mi dres'os ili'n kaj ten'os ili'n en cigar'a skatol'o kaj lud'os ” Last'a par'o ek ! ” kun ili vesper'e. Mi nod'os ruband'et'o'j'n ĉirkaŭ ili'a'j pied'o'j. Kaj la du plej fidel'a'j'n kaj plej si'n'don'a'j'n pul'o'j'n mi nom'os ” Tom'i ” kaj ” Anjo ” kaj ili dorm'os nokt'e en mi'a lit'o.

    Eĉ ne tio pov'is ig'i Tomi'n kaj Anjon pli parol'em'a'j.

    — Kio nun est'as kun vi, Pip'i dir'is ĉagren'it'e. Mi dir'u al vi, ke est'as danĝer'e ĉirkaŭ'ir'i kaj silent'i tro long'e. La lang'o velk'as, se oni ne uz'as ĝi'n. Iam mi kon'is kahel'forn'ist'o'n en Kalkut'o, kiu nur silent'is kaj silent'is. Sed post'e ankaŭ okaz'is, kel okaz'is. Iu'n foj'o'n li vol'is dir'i al mi: ” Adiaŭ, kar'a Pip'i, feliĉ'a'n vojaĝ'o'n kaj dank'o'n por ĉi tiu temp'o ! ” Kaj ĉu vi pov'as diven'i, kio rezult'is ? Unu'e li far'is kelk'a'j'n terur'a'j'n grimac'o'j'n, ĉar la ĉarnir'o'j de la buŝ'o fiks'rust'iĝ'is, kaj ili'n mi dev'is al li lubrik'i per kudr'o'maŝin'a ole'o. Kaj post'e ven'is: ” U bu'j uj'e mu'j ! ” Tiam mi rigard'is en li'a'n buŝ'o'n, kaj imag'u. Tie la lang'o kuŝ'is kiel velk'int'a foli'et'o ! Kaj kiom ajn long'e li viv'is, tiu kahel'forn'ist'o, neniam li pov'is dir'i i'o'n ali'a'n ol: ” U bu'j uj'e mu'j ! ” Est'us terur'e, se okaz'us la sam'o al vi. Ni aŭd'u, ĉu vi pov'as dir'i tio'n pli bon'e ol la kahel'forn'ist'o: ” Feliĉ'a'n vojaĝ'o'n, kar'a Pip'i, kaj dank'o'n por ĉi tiu temp'o ! ” Prov'u kaj ni vid'u !
— Feliĉ'a'n vojaĝ'o'n, kar'a Pip'i, kaj dank'o'n por ĉi tiu temp'o !
Tom'i kaj Anjo dir'is obe'e.

    — Do dank'o'n al Di'o pro tio, Pip'i dir'is. Vi pov'as ja tim'ig'i mi'n ! Se vi est'us dir'int'a ” U bu'j uj'e mu'j ”, mi ne sci'us, kio'n far'i.

    Jen est'is la haven'o. Tie kuŝ'is ” Hopetosa ”. Kapitan'o Ŝtrump'o'long'a star'is sur la ferdek'o kaj el'kri'is si'a'j'n ordon'o'j'n. La mar'ist'o'j kur'is tie'n re'e'n por pret'ig'i ĉio'n por la ek'ir'o. Sur la kaj'o ĉiu'j hom'o'j de la mal'grand'a urb'et'o kolekt'iĝ'is por man'sving'is adiaŭ'e al Pip'i. Kaj jen ŝi nun ven'is kun'e kun Tom'i kaj Anjo kaj la ĉeval'o kaj Sinjor'o Nilson.

    — Jen ven'as Pip'i Ŝtrump'o'long'a ! Don'u lok'o'n al Pip'i Ŝtrump'o'long'a ! son'is la kri'o, kaj la hom'o'j flank'e'n'ir'is por far'i voj'o'n al Pip'i. Pip'i kap'klin'is kaj salut'is dekstr'e'n kaj mal'dekstr'e'n.

    Post'e ŝi pren'is la ĉeval'o'n kaj port'is ĝi'n trans la pas'pont'et'o'n.

    La kompat'ind'a best'o rigard'is suspekt'em'e ĉirkaŭ si, ĉar ĉeval'o'j ne tre ŝat'as ŝip'vetur'o'j'n.

    — Nu, tie vi est'as, mi'a am'at'a infan'o, dir'is kapitan'o Ŝtrump'o'long'a, kaj inter'romp'is si'n por ĉirkaŭ'brak'is Pipi'n. Li pren'is ŝi'n al si'a brust'o kaj ili prem'is unu la ali'a'n, tiel ke la rip'o'j krak'is.

    Anjo est'is ir'int'a ĉirkaŭ'e kun bul'o en la gorĝ'o la tut'a'n maten'o'n. Kaj kiam ŝi vid'is Pipi'n lev'i la ĉeval'o'n sur'ŝip'e'n, la bul'o mal'fiks'iĝ'is. Ŝi komenc'is plor'i, dum ŝi star'is si'n prem'ant'a al la pak'kest'o sur la kaj'o, unu'e tut'e kviet'e, sed iom post iom pli kaj pli intens'e.

    — Ne kri'aĉ'u, Tom'i dir'is koler'e. Vi hont'ig'as ni'n antaŭ ĉiu'j ĉi hom'o'j.

    La rezult'o de li'a admon'o est'is, ke Anjo eksplod'is en ver'a torent'o da larm'o'j. Ŝi plor'is tiel, ke ŝi trem'is. Tom'i pied'bat'is ŝton'o'n, tiel ke ĝi rul'iĝ'is mal'supr'e'n sur la kaj'rand'o kaj fal'is en akv'o'n. Efektiv'e li vol'us ĝi'n ĵet'i sur ” Hopetosan ”. Tiu aĉ'a ŝip'o, kiu for'konduk'os Pipi'n de ili ! Ver'dir'e — se neni'u est'us vid'int'a, ankaŭ Tom'i hav'us grand'a'n em'o'n plor'et'i. Sed tio ja ne dec'as.

    Li pied'frap'is ankoraŭ unu ŝton'o'n.

    Nun Pip'i ven'is kur'ant'e sur la pas'pont'et'o. Ŝi kur'eg'is al Tom'i kaj Anjo. Ŝi pren'is ili'a'j'n man'o'j'n en si'a'j'n.

    — Rest'as dek minut'o'j, ŝi dir'is.

    Tiam Anjo ĵet'is si'n sur la pak'kest'o'n kaj plor'is kvazaŭ la kor'o romp'iĝ'is. Ne rest'is pli da ŝton'o'j, kiu'j'n Tom'i pov'us pied'frap'i. Li kun'prem'is la dent'o'j'n kaj aspekt'is murd'em'a.

    Ĉirkaŭ Pip'i kolekt'iĝ'is ĉiu'j infan'o'j de la et'a urb'et'o. Ili el'pren'is si'a'j'n argil'a'j'n okarin'o'j'n kaj blov'is adiaŭ'a'n melodi'et'o'n por ŝi. Son'is tut'e mal'gaj'e, ĉar est'is tre tre plend'a melodi'et'o. Anjo nun tiel plor'is, ke ŝi apenaŭ pov'is star'i sur la pied'o'j. Ĝust'e tiam Tom'i memor'is, ke li est'is skrib'int'a adiaŭ'a'n poem'o'n je honor'o de Pip'i. Kaj li el'tir'is paper'o'n kaj komenc'is leg'i. Est'is nur tre terur'e, ke la voĉ'o tiel trem'as.

    — Adiaŭ, kar'a Pip'i, vi vetur'os for, sed ĉiam ni sopir'os por amik'o en la kor ’, ho bel'a memor ’.

    — Tie ver'e rim'is ĉio, Pip'i dir'is kontent'e. Ĝi'n mi lern'os parker'e kaj leg'os por la kurekuredutoj, kiam mi vesper'e sid'os ĉirkaŭ la kamp'ar'a fajr'o.

    El ĉiu'j flank'o'j la infan'o'j prem'is si'n por adiaŭ'i. Pip'i lev'is la man'o'n kaj ordon'is silent'o'n.

    — Infan'o'j, ŝi dir'is, post ĉi tio mi nur hav'os negr'id'et'o'j'n kun kiu'j lud'i. Per kio ni amuz'os ni'n, ne est'as facil'e sci'i. Ebl'e ni lud'os kapt'o'lud'o'n kun sovaĝ'a'j rinocer'o'j, kaj star'ig'os serpent'o'dres'ej'o'n kaj rajd'os sur elefant'o'j kaj hav'os pend'balanc'il'o'n en la kokos'palm'o ekster la dom'angul'o. Iel ni pov'os pas'ig'i la temp'o'n.

    Pip'i far'is paŭz'o'n. Kaj Tom'i kaj Anjo sent'is, ke ili abomen'as tiu'j'n infan'o'j'n, kun kiu'j Pip'i lud'os est'ont'e.

    — Sed, Pip'i daŭr'ig'is, ebl'e ven'os tag'o dum la pluv'a period'o, ted'a tag'o, ĉar eĉ se est'as amuz'e ĉirkaŭ'kur'i sen vest'o'j, kiam pluv'as, oni tamen ne pov'as far'i pli ol mal'sek'ig'i si'n. Kaj kiam ni far'is tio'n tre zorg'e, ebl'e ni en'ramp'os ni'a'n negr'a'n argil'a'n kaban'o'n, se ne far'iĝ'is kaĉ'o el la tut'a kaban'o, kompren'ebl'e, ĉar tiam ni pov'os bak'i argil'a'j'n kuk'o'j'n. Sed se ne far'iĝ'is kaĉ'o el ĝi, ni sid'iĝ'os tie intern'e, la negr'id'o'j kaj mi, kaj tiam ebl'e la negr'id'o'j dir'os: ” Pip'i, rakont'u i'o'n ! ” Kaj tiam mi rakont'os al ili pri et'et'a urb'o, kiu situ'as long'e long'e for en ali'a mond'o'part'o, kaj pri la infan'et'o'j, kiu'j loĝ'as tie. ” Vi ne pov'as imag'i, kiel ĉarm'a'j id'o'j loĝ'as tie ”, mi dir'os al la negr'id'o'j. ” Ili est'as blank'a'j kiel anĝel'et'o'j sur la tut'a korp'o, escept'e de la pied'o'j, ili blov'as argil'a'j'n okarin'o'j'n kaj — plej bon'e el ĉio — ili kon'as la plutifikon. ” Sed tiam ebl'e la mal'frand'a'j nigr'a'j negr'id'o'j far'iĝ'os tut'e sen'esper'a'j, ĉar ili ne kon'as la plutifikon, kaj kio'n mi tiam far'u pri ili ? Nu, en plej mal'bon'a kaz'o mi detru'os la argil'a'n kaban'o'n kaj far'os kaĉ'o'n el ĝi kaj mi bak'os argil'a'j'n kuk'o'j'n kaj fos'os mi'n en la argil'o'n ĝis la kol'o. Ja est'us strang'e, se mi ne pov'us pens'ig'i al ili i'o'n ali'a'n ol plutifikon. Dank'o'n, ĉiu el vi !
Kaj mult'a'n adiaŭ'o'n !
Kaj la infan'o'j blov'is per si'a'j okarin'o'j ankoraŭ pli melankoli'a'n melodi'o'n ol antaŭ'e.

    — Pip'i, est'as temp'o sur'ŝip'iĝ'i, kapitan'o Ŝtrump'o'long'a kri'is.

    — Aj aj, kapitan'o, Pip'i dir'is.

    Ŝi turn'is si'n al Tom'i kaj Anjo. Ŝi rigard'is ili'n.

    — Kiel strang'e ŝi'a'j okul'o'j aspekt'as, Tom'i pens'is. Ekzakt'e tiel li'a patr'in'o aspekt'is iu'n foj'o'n, kiam Tom'i est'is tre mal'san'a.

    Anjo kuŝ'is kiel amas'et'o sur la pak'kest'o. Pip'i lev'is ŝi'n en si'a'j'n brak'o'j'n.

    — Adiaŭ, Anjo, adiaŭ, ŝi flustr'is. Ne plor'u !
Anjo met'is si'a'j'n brak'o'j'n ĉirkaŭ la kol'o'n de Pip'i kaj el'ig'is plend'a'n son'o'n.

    — Adiaŭ, Pip'i, ŝi plor'ĝem'is.

    Pip'i pren'is la man'o'n de Tom'i kaj prem'is ĝi'n fort'e. Post'e ŝi kur'is trans la pas'pont'et'o'n. Tiam grand'a larm'o fal'is sur la naz'o'n de Tom'i. Li kun'prem'is la dent'o'j'n, sed tio ne help'is.

    Ven'is ankoraŭ unu larm'o. Li pren'is la man'o'n de Anjo, kaj ili star'is tie fiks'e rigard'ant'e post Pip'i. Ili pov'is vid'i ŝi'n sur la ferdek'o. Sed ĉio far'iĝ'as mal'klar'a, kiam oni rigard'as tra vual'o de larm'o'j.

    — Viv'u Pip'i Ŝtrump'o'long'a, la hom'o'j sur la kaj'o kri'is.

    — En'tir'u la pas'pont'et'o'n, Fridolfo, kapitan'o Ŝtrump'o'long'a kri'is.

    Kaj tio'n Fridolfo far'is. ” Hopetosa ” kuŝ'is pret'a por si'a vetur'o al fremd'a'j mond'o'part'o'j. Sed tiam... !
— Ne, pa'ĉj'o Efraimo, Pip'i dir'is. Tio ne ebl'as. Mi ne el'ten'as tio'n !
— Kio'n vi ne el'ten'as, demand'is kapitan'o Ŝtrump'o'long'a.

    — Mi ne el'ten'as, ke iu hom'o sur la verd'a ter'o de Di'o plor'as kaj mal'ĝoj'as pro mi. Precip'e ne Tom'i kaj Anjo. De'nov'e el'ig'u la pas'pont'et'o'n ! Mi rest'os en Vila'o Vilaltao.

    Kapitan'o Ŝtrump'o'long'a star'is silent'a dum moment'o.

    — Vi far'u laŭ'vol'e, li fin'e dir'is. Vi ĉiam far'is !
Pip'i kap'jes'is konsent'e.

    — Jes, mi ĉiam far'is, ŝi kviet'e dir'is.

    Kaj ili de'nov'e ĉirkaŭ'brak'is unu la ali'a'n, Pip'i kaj ŝi'a patr'o, tiel ke la rip'o'j krak'is. Kaj ili inter'konsent'is, ke kapitan'o Ŝtrump'o'long'a oft'e oft'e ven'os vizit'i Pipi'n en Vila'o Vilaltao.

    — Kiel ajn est'u, pa'ĉj'o Efraimo, est'as plej bon'e por infan'o hav'i solid'a'n hejm'o'n kaj ne ĉirkaŭ'voj'i sur la mar'o tre mult'e kaj loĝ'i en negr'o'kaban'o'j, aŭ kio'n vi pens'as ?
— Vi prav'as kiel ĉiam, mi'a fil'in'o, dir'is kapitan'o Ŝtrump'o'long'a, est'as evident'e, ke vi hav'os pli ord'a'n viv'o'n en Vila'o Vilaltao. Kaj tio est'as plej bon'a por infan'et'o'j.

    — Ĝust'e tiel, Pip'i dir'is. Est'as absolut'e plej bon'e por infan'et'o'j hav'i iom da ord'o. Precip'e se ili rajt'as far'i la ord'o'n mem !
Kaj Pip'i adiaŭ'is la mar'ist'o'j'n sur ” Hopetosa ” kaj por la last'a foj'o ĉirkaŭ'brak'is pa'ĉj'o'n Efraimon. Post'e ŝi lev'is la ĉeval'o'n per si'a'j fort'a'j brak'o'j kaj port'is ĝi'n re'e'n trans la pas'pont'et'o'n.

    Kaj ” Hopetosa ” lev'is la ankr'o'n. Sed en la last'a moment'o kapitan'o Ŝtrump'o'long'a memor'is pri afer'o.

    — Pip'i, li kri'is, vi dev'as hav'i iom pli da or'a'j mon'er'o'j. Akcept'u ĉi tiu'n !
Kaj li ĵet'is nov'a'n valiz'o'n kun or'mon'er'o'j. Sed bedaŭr'ind'e ” Hopetosa ” est'is ven'int'a tro long'e for el la kaj'o. La valiz'o ne ating'is la cel'o'n. ” Plop ” son'is kaj la valiz'o sub'akv'iĝ'is. Susur'o de el'rev'iĝ'o ir'is tra la popol'amas'o. Sed tiam oni aŭd'is ” Plop ”
de'nov'e. Est'is Pip'i, kiu plonĝ'is. Post moment'o ŝi re'ven'is kun la valiz'o inter la dent'o'j. Ŝi sur'ir'is la kaj'o'n kaj for'tir'is iom da mar'herb'o, kiu fiks'iĝ'is mal'antaŭ la orel'o.

    — Ha, nun mi de'nov'e est'as riĉ'a kiel Krez'o, ŝi dir'is.

    Tom'i kaj Anjo ankoraŭ ne percept'is, kio okaz'is. Ili star'is kun mal'ferm'it'a'j buŝ'o'j kaj fiks'e rigard'is al Pip'i kaj la ĉeval'o kaj Sinjor'o Nilson kaj la valiz'o kaj ” Hopetosa ”, kiu per plen'a'j vel'o'j direkt'is si'n el la haven'o.

    — Ĉu vi — ĉu vi ne est'as sur la ŝip'o, fin'e Tom'i dir'is hezit'e.

    — Diven'u tri'foj'e, Pip'i dir'is kaj tord'is la akv'o'n el si'a'j har'plekt'aĵ'o'j.

    Post'e ŝi lev'is Tomi'n kaj Anjon kaj la valiz'o'n kaj Sinjor'o'n Nilson sur la ĉeval'o'n kaj sving'is si'n mem post ili.

    — Re'e'n al Vila'o Vilaltao, ŝi kri'is per laŭt'a voĉ'o.

    Tiam fin'e Tom'i kaj Anjo kompren'is. Tom'i tiel ek'ĝoj'is, ke li tuj el'ig'is si'a'n ŝat'kant'o'n:
— Jen ven'as la sved'o'j kun bru'o kaj muĝ ’.

    Anjo est'is tiom plor'int'a, ke ŝi ne pov'is ĉes'i tuj. Ŝi daŭr'e plor'ĝem'is, sed nun est'is feliĉ'a'j ek'plor'et'o'j, kiu'j baldaŭ ĉes'os.

    Ŝi hav'is la brak'o'j'n de Pip'i je firm'a prem'o ĉirkaŭ la tali'o. Sent'iĝ'is tiel mir'ind'e sekur'e. Ho, kiel mir'ind'a ĉio est'as !
— Kio'n ni far'u hodiaŭ, Pip'i, Anjo demand'is, kiam ŝi fin'plor'is.

    — Ho, ebl'e ni lud'u kroket'o'n, Pip'i dir'is.

    — Volont'e, Anjo dir'is. Ŝi sci'is, ke eĉ kroket'lud'ad'o est'as tut'e mal'sam'a, kiam Pip'i kun'est'as.

    — Aŭ... Pip'i dir'is mal'rapid'e.

    Ĉiu'j infan'o'j de la urb'et'o amas'iĝ'is ĉirkaŭ la ĉeval'o por aŭd'i, kio'n Pip'i dir'os.

    — Aŭ... ŝi dir'is. Aŭ ni pov'os kur'i al la river'et'o por ekzerc'i ir'ad'o'n sur akv'o.

    — Oni ne pov'as ir'i sur akv'o, Tom'i dir'is.

    — Jes, cert'e ne est'as ne'ebl'e, Pip'i dir'is. Sur Kubo mi iam renkont'is mebl'ist'o'n, kiu...

    La ĉeval'o komenc'is galop'i, kaj la infan'o'j, kiu'j amas'iĝ'is ĉirkaŭ ĝi, ne pov'is aŭd'i la daŭr'ig'o'n. Sed ili star'is dum long'a long'a temp'o kaj rigard'is post Pip'i kaj ŝi'a ĉeval'o, kiu galop'is en la direkt'o de Vila'o Vilaltao. Baldaŭ ĝi est'is vid'ebl'a nur kiel mal'grand'a punkt'o long'e for. Fin'e ĝi tut'e mal'aper'is.

Pip'i trov'as spunkon

    Iu'n maten'o'n Tom'i kaj Anjo kiel kutim'e ven'is en'salt'ant'a'j en la kuir'ej'o'n de Pip'i kaj kri'is bon'a'n maten'o'n. Sed ili ne ricev'is respond'o'n. Pip'i sid'is mez'e sur la kuir'ej'a tabl'o kun Sinjor'o Nilson en la brak'o'j kaj kun feliĉ'a rid'et'o sur la lip'o'j.

— Bon'a'n maten'o'n, Tom'i kaj Anjo re'dir'is.

    — Tamen imag'u, Pip'i dir'is rev'e, imag'u, ke mi el'trov'is spunkon. Ĝust'e mi kaj neni'u ali'a !
— Kio'n vi el'trov'is, Tom'i kaj Anjo demand'is. Tut'e ne surpriz'is ili'n, ke Pip'i el'trov'is i'o'n, ĉar tio'n ŝi ĉiam far'is, sed ili vol'is sci'i, kio tio est'as. Kio'n vi fakt'e el'trov'is, Pip'i ?
— Nov'a'n vort'o'n, Pip'i dir'is kaj rigard'is Tomi'n kaj Anjon, kvazaŭ ŝi nur nun ek'vid'is ili'n. Freŝ'eg'e nov'a'n vort'o'n.

    — Kiu'n vort'o'n, Tom'i dir'is.

    — Ekster'ordinar'e bon'a'n vort'o'n, Pip'i dir'is. Unu el la plej bon'a'j, kiu'j'n mi aŭd'is.

    — Do dir'u ĝi'n, Anjo dir'is.

    — Spunko, Pip'i dir'is triumf'e.

    — Spunko, Tom'i dir'is. Kio'n ĝi signif'as ?
— Se mi nur sci'us, Pip'i dir'is. Ĉio, kio'n mi sci'as, est'as, ke ĝi ne est'as polv'o'suĉ'il'o. Tom'i kaj Anjo cerb'um'is moment'o'n. Fin'e Anjo dir'is:
— Sed se vi ne sci'as, kio'n ĝi signif'as, ĝi ja ne util'as ?
— Ne, ĝust'e tio ĉagren'as mi'n, Pip'i dir'is.

    — Kiu fakt'e invent'is de'komenc'e, kio'n la vort'o'j signif'as, Tom'i demand'is.

    — Kred'ebl'e ar'o da mal'jun'a'j profesor'o'j, Pip'i dir'is. Kaj oni pov'as dir'i, ke hom'o'j est'as strang'a'j ! Imag'u, kia'j'n vort'o'j'n ili invent'as ! ” Kuv'o ” kaj ” lign'o'kojn'o ” kaj ” ŝnur'et'o ” kaj ti'aĵ'o'j'n, kiu'j'n neni'u hom'o pov'as kompren'i, de kie ili ricev'is ili'n. Sed ” spunko ”, kiu ver'e est'as bon'a vort'o, tio'n ili simpl'e evit'as el'trov'i. Kia bon'ŝanc'o, ke mi el'trov'is ĝi'n ! Kaj cert'e mi ankaŭ el'trov'os, kio'n ĝi signif'as.

    Ŝi cerb'um'is dum moment'o.

    — Spunko ! Mi pri'pens'as, ĉu ĝi ebl'e pov'as est'i la plej supr'a pint'o de blu'e kolor'ig'it'a flag'stang'o, ŝi hezit'e dir'is.

    — Ja ne ekzist'as flag'stang'o'j, kiu'j est'as blu'e kolor'ig'it'a'j, Anjo dir'is.

    — Ne, vi prav'as. Jes, tiam mi ver'e ne sci'as. Ĉu ebl'e pov'as est'i la son'o, kiu est'iĝ'as, kiam oni tret'as en ŝlim'o kaj ŝlim'o penetr'as tra la pied'fingr'o'j ? Ni aŭd'u, kiel son'as ! ” Anjo ĉirkaŭ'paŝ'is en la ŝlim'o, kaj tiam oni aŭd'is la plej mir'ind'a'n spunkon. ”
Ŝi sku'is la kap'o'n.

    — Ne, ne taŭg'as. ” Tiam oni aŭd'is la plej mir'ind'a'n ĉip'o'n ”, dev'us est'i anstataŭ'e.

    Ŝi grat'is la har'o'j'n.

    — Tio ĉi far'iĝ'as pli kaj pli mister'a. Sed est'u kio ajn, mi el'trov'os. Ebl'e oni pov'as aĉet'i en la butik'o'j. Ven'u, ni ir'u demand'i !
Tom'i kaj Anjo ne kontraŭ'is tio'n. Pip'i ir'is serĉ'i si'a'n valiz'o'n, kiu est'is plen'a je or'mon'er'o'j.

    — Spunko, ŝi dir'is. Son'as, kiel se ĝi est'us mult'e'kost'a. Ebl'e est'as plej bon'e kun'port'i or'mon'er'o'n.

    Tio'n ŝi far'is. Sinjor'o Nilson kiel kutim'e salt'is sur ŝi'a'n ŝultr'o'n. Kaj Pip'i lev'is la ĉeval'o'n el la verand'o.

    — Ĉi tie urĝ'as, ŝi dir'is al Tom'i kaj Anjo. Ni rajd'u. Aliel ebl'e ne rest'as iu spunko, kiam ni ven'os. Ne surpriz'us mi'n, se la urb'estr'o aĉet'is la last'a'n.

    Kiam la ĉeval'o ven'is galop'ant'e tra la strat'o'j de la urb'et'o kun Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo sur la dors'o, la huf'o'j tiel klak'is kontraŭ la ŝton'a pavim'o, ke ĉiu'j id'o'j de la urb'o aŭd'is tio'n, kaj ili gaj'e al'kur'is, ĉar ĉiu'j tre ŝat'is Pipi'n.

    — Pip'i, kie'n vi ir'os, ili kri'is.

    — Mi aĉet'os spunkon, Pip'i dir'is kaj halt'ig'is la ĉeval'o'n por moment'o.

    La infan'o'j halt'is kaj aspekt'is tre konfuz'it'a'j.

    — Ĉu est'as io bon'gust'a ? demand'is bub'et'o.

    — Imag'u, Pip'i dir'is kaj lek'is la buŝ'o'n. Est'as mir'ind'a. Almenaŭ son'as, kiel se ĝi est'us.

    Ŝi salt'is de la ĉeval'o ekster bombon'ej'o kaj mal'supr'e'n'lev'is Tomi'n kaj Anjon. Kaj ili en'ir'is.

    — Mi vol'us aĉet'i sak'et'o'n da spunko, Pip'i dir'is. Sed ĝi dev'as est'i krisp'a.

    — Spunko, dir'is la ĉarm'a fraŭl'in'o mal'antaŭ la vend'o'tabl'o pens'em'e. Mi ne kred'as, ke ni hav'as.

    — Jes, vi dev'as hav'i. Ĝi dev'as trov'iĝ'i en ĉiu'j bon'e ekip'it'a'j butik'o'j.

    — Jes, sed ĝi ĵus el'ĉerp'iĝ'is, dir'is la fraŭl'in'o, kiu neniam aŭd'is pri spunko, sed ne vol'is konfes'i, ke ŝi'a butik'o ne est'as sam'e bon'e ekip'it'a kiel iu ali'a.

    — Ho, ĉu vi hav'is ĝi'n hieraŭ, Pip'i fervor'e kri'is. Bon'vol'u, bon'vol'u rakont'i al mi, kiel ĝi aspekt'as. Mi neniam vid'is spunkon en mi'a tut'a viv'o. Ĉu ĝi est'as ruĝ'e stri'a ?
Tiam la ĉarm'a fraŭl'in'o tre bel'e ruĝ'iĝ'is kaj dir'is:
— Ba, mi ne sci'as, kio ĝi est'as ! Ĉiu'kaz'e, ni ne hav'as ĝi'n ĉi tie.

    Pip'i tre dis'rev'ig'it'a el'ir'is tra la pord'o.

    — Tiam mi dev'as plu'ĉas'i, ŝi dir'is. Sen spunko mi ne ir'os hejm'e'n.

    La post'a butik'o est'is fer'aĵ'ej'o. Komiz'o ĝentil'e si'n klin'is por la infan'o'j.

    — Mi vol'as aĉet'i spunkon, Pip'i dir'is. Sed dev'as est'i el la plej bon'a spec'o, tiu, per kiu oni mort'ig'as leon'o'j'n.

    La komiz'o aspekt'is ruz'em'a.

    — Nun ni vid'u, li dir'is kaj grat'is si'n mal'antaŭ la orel'o; nun ni vid'u.

    Li pren'is mal'grand'a'n fer'a'n rast'il'o'n kaj etend'is ĝi'n al Pip'i.

    — Ĉu ĉi tiu taŭg'as, li demand'is.

    Pip'i ĉagren'it'e rigard'is li'n.

    — Tio'n la profesor'o'j nom'as rast'il'o, ŝi dir'is. Sed nun mi hazard'e dezir'as spunkon. Ne prov'u tromp'i sen'help'a'n infan'et'o'n !
Tiam la komiz'o rid'is kaj dir'is:
— Ni bedaŭr'ind'e ne hav'as i'o'n tia'n, kio'n vi dezir'as. Demand'u en la mercer'ej'o ĉe la angul'o.

    — La mercer'ej'o, Pip'i grumbl'et'is al Tom'i kaj Anjo, kiam ili ven'is sur la strat'o'n. Tie ĝi ne trov'iĝ'as, tiom mi sci'as.

    Por moment'o ŝi aspekt'is melankoli'a, sed fin'e ŝi seren'iĝ'is.

    — Ebl'e montr'iĝ'os, ke spunko est'as mal'san'o, ŝi dir'is. Ni ir'u demand'i al la kurac'ist'o.

    Anjo sci'is, kie la kurac'ist'o loĝ'as, ĉar ŝi est'is vakcin'it'a tie.

    Pip'i funkci'ig'is la pord'a'n sonor'il'o'n. Fleg'ist'in'o ven'is kaj mal'ferm'is.

    — Ĉu oni pov'as parol'i kun la kurac'ist'o, Pip'i dir'is. Est'as tre grav'a kaz'o. Tre'eg'e grav'a mal'san'o.

    — Bon'vol'u, ĉi tiu'n voj'o'n, la fleg'ist'in'o dir'is.

    La kurac'ist'o sid'is ĉe si'a skrib'o'tabl'o, kiam la infan'o'j en'ven'is. Pip'i ir'is rekt'e al li, ferm'is la okul'o'j'n kaj etend'is la lang'o'n.

    — Kaj kio mank'as al vi, la kurac'ist'o dir'is.

    Pip'i mal'ferm'is si'a'j'n seren'a'j'n blu'a'j'n okul'o'j'n kaj en'tir'is la lang'o'n.

    — Mi tim'as, ke mi ricev'is spunkon, ŝi dir'is. Ĉar juk'as sur la tut'a korp'o. Kaj la okul'o'j tut'e kun'fal'as, kiam mi dorm'as. Foj'e mi singult'as. Kaj dimanĉ'e mi ne fart'is tre bon'e, kiam mi manĝ'is teler'o'n da ŝu'ŝmir'aĵ'o kun lakt'o. Mi hav'as sufiĉ'e bon'a'n apetit'o'n, sed mi tre oft'e fals'en'glut'as, kaj tiam mi ne pov'as bon'e util'ig'i ĝi'n. Dev'as est'i la spunko, kiu atak'as mi'n. Kaj nun dir'u al mi — ĉu ĝi infekt'as ?
La kurac'ist'o rigard'is la san'aspekt'a'n vizaĝ'o'n de Pip'i kaj post'e dir'is:
— Mi est'as cert'a, ke vi fart'as pli bon'e ol la plej'mult'o. Mi est'as cert'a, ke vi ne sufer'as de spunko.

    Pip'i fervor'e pren'is li'a'n brak'o'n.

    — Sed tamen ekzist'as mal'san'o kun tiu nom'o, ĉu ne ?
— Ne, la kurac'ist'o dir'is, sed eĉ se ĝi ekzist'us, mi ne kred'as, ke ĝi atak'us vi'n.

    Pip'i aspekt'is mal'gaj'a. Ŝi profund'e riverenc'is al la kurac'ist'o por adiaŭ'i, kaj tio'n far'is ankaŭ Anjo. Tom'i klin'is si'n. Kaj ili re'tir'iĝ'is al la ĉeval'o, kiu atend'is ĉe la ĝarden'a bar'il'o de la kurac'ist'o.

    Ne long'e for de la kurac'ist'o situ'is alt'a tri'etaĝ'a dom'o. Fenestr'o en la plej supr'a etaĝ'o est'is mal'ferm'it'a. Pip'i fingr'o'montr'is al la mal'ferm'it'a fenestr'o kaj dir'is:
— Ne surpriz'us mi'n, se la spunko est'us tie intern'e. Mi supr'e'n'grimp'os por rigard'i.

    Per vigl'a'j mov'o'j ŝi grimp'is laŭ la pluv'tub'o. Kiam ŝi est'is je la sam'a nivel'o kiel la fenestr'o, ŝi sen'ten'e ĵet'is si'n en la aer'o'n kaj sukces'is pren'i la fenestr'o'lad'o'n. Ŝi lev'is si'n sur la brak'o'j kaj en'met'is la kap'o'n.

    En al ĉambr'o intern'e de la fenestr'o du vir'in'o'j sid'is parol'ant'e. Diven'u, ĉu ili surpriz'iĝ'is, kiam ruĝ'a kap'o subit'e aper'is en la fenestr'o'kadr'o kaj ili aŭd'is voĉ'o'n, kiu dir'is:
— Mi sci'vol'as, ĉu est'as spunko ĉi- intern'e ?
La du sinjor'in'o'j ek'kri'is pro tim'eg'o.

    — Je la kruc'o, kio'n vi dir'as, infan'o ? Ĉu iu eskap'is ?
— Ĝust'e tio'n mi vol'us sci'i, Pip'i ĝentil'e dir'is.

    — Ho, ĝi ebl'e est'as sub la lit'o, unu el la sinjor'in'o'j kri'is. Ĉu ĝi mord'as ?
— Mi preskaŭ kred'as tio'n, Pip'i dir'is. Son'as kvazaŭ li hav'as solid'a'j'n ŝir'dent'o'j'n.

    La du sinjor'in'o'j al'kroĉ'iĝ'is unu al la ali'a. Pip'i interes'it'e ĉirkaŭ'rigard'is, fin'e ŝi melankoli'e dir'is:
— Ne, ĉi tie ne trov'iĝ'as eĉ lip'har'o de spunko. Pardon'u, ke mi ĝen'is ! Mi nur pens'is, ke mi inform'iĝ'u, kiam mi hazard'e preter'pas'is.

    Ŝi las'is si'n re'glit'i mal'supr'e'n laŭ la pluv'tub'o.

    — Bedaŭr'ind'e, ŝi dir'is al Tom'i kaj Anjo. Ne ekzist'as spunko en ĉi tiu urb'o. Ni rajd'u hejm'e'n.

    Kaj tio'n ili far'is. Kiam ili salt'is de la ĉeval'o ekster la verand'o, Tom'i preskaŭ tret'is sur skarab'et'o'n, kiu ramp'is sur la sabl'o'voj'et'o.

    — Ho, gard'u la skarab'o'n, Pip'i kri'is.

    Ili ĉiu'j kaŭr'e klin'is si'n por rigard'i ĝi'n. Ĝi est'is tre mal'grand'a. La flug'il'o'j est'is verd'a'j kaj bril'is kiel metal'o.

    — Kia bel'a et'ul'o, Anjo dir'is. Mi ŝat'us sci'i, kiu spec'o est'as.

    — Ne est'as maj'skarab'o, Tom'i dir'is.

    — Nek sterk'o'skarab'o, Anjo dir'is. Kaj ne lukan'o. Mi ver'e ŝat'us sci'i, kiu spec'o est'as.

    Sur la vizaĝ'o de Pip'i etend'iĝ'is beat'a rid'et'o.

    — Mi sci'as, ŝi dir'is. Est'as spunko.

    — Ĉu vi est'as cert'a pri tio, Tom'i dir'is dub'em'e.

    — Ĉu vi ne kred'as, ke mi re'kon'as spunkon, kiam mi vid'as ĝi'n, Pip'i dir'is. Ĉu vi iam vid'is i'o'n sam'e spunkan en vi'a viv'o ?
Ŝi si'n'gard'e mov'is la skarab'o'n al pli sekur'a lok'o, kie neni'u tret'us sur ĝi'n.

    — Mi'a ĉarm'a spunketo, ŝi tener'e dir'is. Mi ja sci'is, ke mi fin'e trov'os iu'n. Sed est'as ver'e strang'e. Ĉi tie ni ĉas'is spunkon tra la tut'a urb'o, kaj ĝi trov'iĝ'is la tut'a'n temp'o'n ĝust'e antaŭ Vila'o Vilaltao.

Pip'i aranĝ'as demand'o'lud'o'n

    Iu'n tag'o'n la long'a rav'a liber'temp'o fin'iĝ'is, kaj Tom'i kaj Anjo de'nov'e komenc'is la lern'ej'o'n. Pip'i daŭr'e opini'is, ke ŝi est'as sufiĉ'e instru'it'a sen lern'ej'o kaj decid'e avert'is, ke ŝi ne intenc'as met'i si'a'n pied'o'n en la lern'ej'o'n, antaŭ ol ven'os la tag'o, kiam ŝi ne pov'os trankvil'iĝ'i, se ŝi ne ek'sci'os, kiel la ŝ- son'o en ” ŝip'mal'san'o ” est'as skrib'at'a.

— Sed ĉar mi neniam est'as ŝip'mal'san'a, mi ne bezon'as unu'a'vic'e mal'trankvil'i pri la skrib'o, ŝi dir'is. Kaj se mi ver'e hazard'e far'iĝ'os ŝip'mal'san'a iu'n foj'o'n, mi hav'os ali'o'n por far'i ol skrib'i tio'n.

    — Ceter'e vi neniam far'iĝ'os ŝip'mal'san'a, Tom'i dir'is.

    Kaj en tio li prav'is. Pip'i est'is vel'ir'int'a vast'e sur la ocean'o'j kun si'a patr'o antaŭ ol li far'iĝ'is negr'a reĝ'o, kaj Pip'i al'ven'is al Vila'o Vilaltao. Sed ŝip'mal'san'a ŝi neniam est'is.

    Foj'e Pip'i amuz'is si'n per tio, ke ŝi rajd'is akcept'i Tomi'n kaj Anjon post la lern'ej'a fin'o. Tiam Tom'i kaj Anjo tre ek'ĝoj'is. Ili tre ŝat'is rajd'i, kaj ver'e ne mult'a'j infan'o'j rajt'is rajd'i hejm'e'n post la lern'ej'o.

    — Jen aŭd'u, Pip'i, ven'u akcept'i ni'n post'tag'mez'e, Tom'i dir'is iu'n tag'o'n, kiam li kaj Anjo ĝust'e est'is kur'ont'a'j re'e'n al la lern'ej'o post la tag'manĝ'a paŭz'o.

    — Jes, far'u, Anjo dir'is. Ĉar hodiaŭ fraŭl'in'o Roz'o'flor'a dis'don'os si'a'j'n donac'o'j'n al la bon'a'j kaj diligent'a'j infan'o'j.

    Fraŭl'in'o Roz'o'flor'a est'is riĉ'a mal'jun'a sinjor'in'o, kiu loĝ'is en la urb'et'o. Ŝi ja atent'is pri si'a mon'o, sed unu'foj'e en ĉiu semestr'o ŝi ven'is al la lern'ej'o kaj dis'don'is donac'o'j'n al la lern'ej'an'o'j.

    Ne al ĉiu'j lern'ej'an'o'j, ho ne ! Nur la tre bon'a'j kaj diligent'a'j infan'o'j ricev'is. Por ke fraŭl'in'o Roz'o'flor'a pov'u sci'i, kiu'j infan'o'j ver'e est'as bon'a'j kaj diligent'a'j, ŝi hav'is long'a'n pri'demand'ad'o'n, antaŭ ol la donac'o'j est'is dis'don'it'a'j. Kaj tial ĉiu'j infan'o'j en la urb'et'o viv'is en konstant'a tim'eg'o pro ŝi. Ĉar ĉiu'n tag'o'n, kiam ili est'is ek'stud'ont'a'j si'a'j'n hejm'task'o'j'n kaj ĝust'e pens'is, ĉu ili unu'e pov'as el'trov'i i'o'n ali'a'n kaj pli agrabl'a'n, ili'a patr'o aŭ patr'in'o dir'is:
— Pens'u pri fraŭl'in'o Roz'o'flor'a !
Kaj ver'e est'is terur'a hont'o ven'i hejm'e'n al la ge'patr'o'j tiu'n tag'o'n, kiam fraŭl'in'o Roz'o'flor'a est'is en la lern'ej'o, kaj ne kun'hav'i la plej et'a'n mon'er'o'n aŭ sak'et'o'n da bombon'o'j aŭ almenaŭ kamizol'o'n. Jes, ĝust'e kamizol'o'n ! Ĉar fraŭl'in'o Roz'o'flor'a ankaŭ dis'don'is vest'o'j'n al la plej mal'riĉ'a'j infan'o'j. Sed ne help'is, ke id'o est'u kiom ajn mal'riĉ'a, se li ne pov'is respond'i, kiam fraŭl'in'o Roz'o'flor'a demand'is, kiom da centi'metr'o'j est'as en unu kilo'metr'o. Ne, ne est'is strang'e, ke la infan'o'j en la urb'et'o viv'is en tim'eg'o je fraŭl'in'o Roz'o'flor'a. Ili ankaŭ tim'is ŝi'a'n sup'o'n ! Ĉar est'is tiel, ke fraŭl'in'o Roz'o'flor'a pes'ig'is kaj mezur'ig'is ĉiu'j'n infan'o'j'n por vid'i, ĉu est'as iu, kiu est'as apart'e mal'gras'a kaj mizer'a, kaj kiu vid'ebl'e ne ricev'as sufiĉ'e da manĝ'aĵ'o hejm'e. Ĉiu'j tia'j et'a'j mal'gras'a'j kaj mal'riĉ'a'j infan'o'j dev'is ir'i hejm'e'n al fraŭl'in'o Roz'o'flor'a ĉiu'n tag'manĝ'a'n paŭz'o'n kaj manĝ'i grand'a'n teler'o'n da sup'o. Tio est'us ĉiu'kaz'e mir'ind'a, se nur ne est'us amas'o da abomen'ind'a'j gri'o'j en la sup'o. Ili sent'iĝ'is tut'e muk'ec'a'j en la buŝ'o.

    Sed nun est'is la grand'a tag'o, kiam fraŭl'in'o Roz'o'flor'a ven'os al la lern'ej'o. La lecion'o'j fin'iĝ'is pli fru'e ol kutim'e, kaj ĉiu'j infan'o'j kolekt'iĝ'is sur la lern'ej'a kort'o. Mez'e sur la kort'o est'is met'it'a grand'a tabl'o, kaj ĉe la tabl'o sid'is fraŭl'in'o Roz'o'flor'a.

    Je si'a help'o ŝi hav'is du skrib'ist'o'j'n, kiu'j not'is ĉio'n pri la infan'o'j, kiom ili pez'as, ĉu ili pov'as respond'i la demand'o'j'n, ĉu ili est'as mal'riĉ'a'j kaj bezon'as vest'o'j'n, ĉu ili hav'as atest'o'n pri bon'a kondut'o, ĉu ili hav'as ge'frat'et'o'j'n hejm'e, kiu'j ankaŭ bezon'as vest'o'j'n, jes, ne est'is fin'o al tio, kio'n fraŭl'in'o Roz'o'flor'a vol'is sci'i. Sur la tabl'o antaŭ ŝi star'is kest'et'o kun mon'o kaj mult'a'j sak'et'o'j da bombon'o'j kaj tut'a'j stak'o'j da kamizol'o'j kaj ŝtrump'o'j kaj lan'a'j kalson'o'j.

    — Ĉiu'j infan'o'j star'iĝ'u en vic'o'j, fraŭl'in'o Roz'o'flor'a kri'is. En la unu'a vic'o infan'o'j sen ge'frat'et'o'j hejm'e, en du'a vic'o infan'o'j, kiu'j hav'as unu aŭ du ge'frat'o'j'n, en tri'a vic'o tiu'j infan'o'j, kiu'j hav'as pli ol du ge'frat'o'j'n.

    Ĉar fraŭl'in'o Roz'o'flor'a vol'is hav'i ord'o'n en ĉio, kaj est'is ja ankaŭ just'e, ke tiu'j infan'o'j, kiu'j hav'as mult'a'j'n ge'frat'o'j'n hejm'e, ricev'u pli grand'a'j'n sak'et'o'j'n da bombon'o'j ol tiu'j, kiu'j neniu'j'n hav'as.

    Kaj la ekzamen'ad'o komenc'iĝ'is. Oj, oj, kiel trem'is la infan'o'j ! Tiu'j, kiu'j ne pov'is respond'i, dev'is unu'e star'iĝ'i en angul'o kaj hont'i, kaj post'e ili dev'is ir'i hejm'e'n eĉ sen bombon'o por la ge'frat'o'j.

    Tom'i kaj Anjo est'is tre diligent'a'j en la lern'ej'o. Sed malgraŭ tio la roz'et'o de Anjo trem'is pro ekscit'o, dum ŝi star'is en la vic'o apud Tom'i, kaj Tom'i pli kaj pli pal'iĝ'is je la vizaĝ'o, ju pli proksim'a li ven'is al fraŭl'in'o Roz'o'flor'a. Ĝust'e kiam est'is li'a vic'o respond'i, ek'est'is subit'a mal'trankvil'o en la vic'o por ” infan'o'j sen ge'frat'o'j ”. Iu prem'is si'n antaŭ'e'n inter ĉiu'j id'o'j. Ne est'is iu ali'a ol Pip'i. Ŝi ŝov'is la infan'o'j'n flank'e'n kaj ir'is rekt'e al fraŭl'in'o Roz'o'flor'a.

    — Pardon'o'n, sed mi ne kun'est'is de la komenc'o. En kiu vic'o oni star'u, kiam oni est'as sen dek kvar ge'frat'o'j, el kiu'j tri mal'virt'a'j knab'et'o'j ?
Fraŭl'in'o Roz'o'flor'a aspekt'is tre mal'aprob'a.

    — Vi pov'as rest'i, kie vi est'as, ĝis plu'e, ŝi dir'is. Sed mi supoz'as, ke vi baldaŭ pov'os est'i trans'lok'it'a al la vic'o de infan'o'j, kiu'j hont'e'star'u.

    Kaj jen la skrib'ist'o'j dev'is not'i la nom'o'n de Pip'i, kaj ŝi est'is pes'it'a, por ke oni vid'u, ĉu ŝi bezon'as sup'o'n. Sed ŝi pez'is du kilo'gram'o'j'n tro por tio.

    — Sup'o'n vi ne ricev'os, dir'is fraŭl'in'o Roz'o'flor'a sever'e.

    — Kelk'foj'e oni est'as bon'ŝanc'a, Pip'i dir'is. Nun tem'as pri evit'o ankaŭ de vest'o'j kaj kamizol'o'j, kaj post'e oni pov'as el'spir'i.

    Fraŭl'in'o Roz'o'flor'a ne aŭskult'is ŝi'n. Ŝi serĉ'is en la ortografi'a libr'o por trov'i mal'facil'a'n vort'o'n, kiu'n Pip'i liter'um'u.

    — Aŭskult'u, mi'a knab'in'o, ŝi fin'e dir'is, bon'vol'u dir'i al mi, kiel vi liter'um'as ” ŝip'romp'iĝ'o ”.

    — Tre volont'e, Pip'i dir'is. S k i p p r o m p i g g i o.

    Fraŭl'in'o Roz'o'flor'a far'is dolĉ'acid'a'n rid'et'o'n.

    — Ĉu ver'e, ŝi dir'is. La ortografi'a libr'o liter'um'as ĝi'n tut'e ali'e.

    — Jen est'as bon'ŝanc'o, ke vi vol'is sci'i, kiel ĝust'e mi liter'um'as ĝi'n, Pip'i dir'is. S k i p p r o m p i g g i o, jen la manier'o, laŭ kiu mi ĉiam liter'um'is ĝi'n, kaj mi nur fart'is bon'e je tio.

    — Not'u tio'n, fraŭl'in'o Roz'o'flor'a dir'is al la skrib'ist'o'j kaj sever'e kun'prem'is la buŝ'o'n.

    — Jes far'u, Pip'i dir'is. Not'u tiu'n delikat'a'n liter'um'o'n kaj aranĝ'u, ke est'u ŝanĝ'o en la ortografi'a libr'o kiom ebl'e plej rapid'e.

    — Nu, mi'a knab'in'o, fraŭl'in'o Roz'o'flor'a dir'is. Respond'u al mi pri ĉi tio. Kiam Karlo la Dek'du'a mort'is ?
— Ho, ĉu ankaŭ li nun mort'is, Pip'i kri'is. Tamen est'as tro mal'ĝoj'ig'e, kiom da hom'o'j pere'as nun'temp'e. Kaj mi est'as cert'a, ke tio ne est'us bezon'int'a okaz'i, se li est'us ten'int'a si'n sek'a je la pied'o'j.

    — Not'u tio'n, fraŭl'in'o Roz'o'flor'a dir'is kun glaci'ig'a voĉ'o al la skrib'ist'o'j.

    — Jes, far'u ĉiu'kaz'e, Pip'i dir'is. Kaj not'u, ke est'as ankaŭ bon'e kun hirud'o'j plej proksim'e al la korp'o. Kaj ke oni trink'u iom da varm'a petrol'o je en'lit'iĝ'o, tio stimul'as !
Fraŭl'in'o Roz'o'flor'a sku'is la kap'o'n.

    — Kial la ĉeval'o hav'as strek'it'a'j'n vang'o'dent'o'j'n, ŝi serioz'e demand'is.

    — Sed, ĉu vi est'as cert'a, ke ĝi hav'as, Pip'i dir'is dub'em'e. Ceter'e vi pov'as demand'i ĝi'n mem. Ĝi star'as tie, ŝi daŭr'ig'is kaj fingr'o'montr'is al si'a ĉeval'o, kiu'n ŝi lig'is al arb'o.

    Ŝi rid'is kontent'e.

    — Kia bon'ŝanc'o, ke mi kun'pren'is ĝi'n ĉi tie'n, ŝi dir'is. Aliel vi ja neniam ek'sci'us, kial ĝi hav'as strek'it'a'j'n vang'o'dent'o'j'n.

    Ĉar sincer'e dir'it'e mi ne hav'as ide'o'n pri tio. Nek mi demand'as pri tio.

    La buŝ'o de fraŭl'in'o Roz'o'flor'a nun est'is nur mal'dik'a strek'o.

    — Tio est'as ekster'ordinar'a, ŝi murmur'is, tut'e ekster'ordinar'a.

    — Jes, tio'n ankaŭ mi opini'as, Pip'i dir'is. Se mi daŭr'e est'os ĉi tiel kapabl'a, mi cert'e ne pov'os evit'i ricev'i roz'kolor'a'n lan'kalson'o'n.

    — Not'u tio'n, fraŭl'in'o Roz'o'flor'a dir'is al la skrib'ist'o'j.

    — Ne, ne zorg'u pri tio, Pip'i dir'is. Mi fakt'e ne ver'e dezir'as roz'kolor'a'n lan'kalson'o'n. Tio ne est'is mi'a intenc'o. Sed vi ja pov'as not'i, ke mi hav'u grand'a'n sak'et'o'n da bombon'o'j.

    — Vi ricev'os last'a'n demand'o'n, fraŭl'in'o Roz'o'flor'a dir'is, kaj ŝi'a voĉ'o son'is tre strang'e kun'prem'it'a.

    — Jes, nur proced'u, Pip'i dir'is. Mi ŝat'as ĉi tia'n demand'o'lud'o'n.

    — Ĉu vi pov'as respond'i ĉi tio'n, fraŭl'in'o Roz'o'flor'a dir'is. Petro kaj Paŭlo divid'os tort'o'n. Se Petro ricev'as kvar'on'o'n, kio'n Paŭlo ricev'os ?
— Ventr'o'dolor'o'n, Pip'i dir'is. Ŝi turn'is si'n al la skrib'ist'o'j.

    Not'u tio'n, ŝi dir'is serioz'e. Not'u, ke Paŭlo hav'os ventr'o'dolor'o'n.

    Sed nun fraŭl'in'o Roz'o'flor'a est'is pret'a kun Pip'i.

    — Vi est'as la plej ne'sci'ant'a kaj mal'agrabl'a infan'o, kiu'n mi iam vid'is, ŝi dir'is. Tuj ir'u ek'star'i en tiu vic'o kaj hont'u !
Pip'i obe'em'e marŝ'is for, sed ŝi furioz'e murmur'is al si mem:
— Ne'just'e ! Mi, kiu pov'is respond'i ĉiu'n demand'o'n.

    Kiam ŝi est'is ir'int'a kelk'a'j'n paŝ'o'j'n, ŝi ek'pens'is pri io, kaj ŝi rapid'e per kubut'o'j prem'is si'n re'e'n al fraŭl'in'o Roz'o'flor'a.

    — Pardon'u, ŝi dir'is, sed mi forges'is inform'iĝ'i pri mi'a brust'o'larĝ'o kaj alt'ec'o super la mar'o. Not'u tio'n, ŝi dir'is al la skrib'ist'o'j. Mi ja ne vol'as hav'i sup'o'n — tut'e ne — sed tamen dev'as est'i ord'o en la libr'o'ten'ad'o.

    — Se vi ne tuj ek'star'os tie kaj hont'os, fraŭl'in'o Roz'o'flor'a dir'is, mi kon'as knab'in'et'o'n, kiu baldaŭ ricev'os bon'a'n porci'o'n da baston'ad'o.

    — Bedaŭr'ind'a id'o, Pip'i dir'is. Kie ŝi est'as ? Send'u ŝi'n al mi, kaj mi defend'os ŝi'n. Not'u tio'n !
Kaj Pip'i ek'star'is inter la infan'o'j, kiu'j hont'u. Tie la humor'o est'is mizer'a. Mult'a'j infan'o'j singult'is kaj plor'is, kiam ili pens'is pri tio, kio'n ili'a'j ge'patr'o'j kaj ge'frat'o'j dir'os, kiam ili ven'os hejm'e'n sen mon'o kaj sen bombon'o'j. Pip'i ĉirkaŭ'rigard'is inter la plor'ant'a'j infan'o'j kaj kelk'foj'e glut'is. Post'e ŝi dir'is:
— Ni aranĝ'u tut'e propr'a'n demand'o'lud'o'n !
La infan'et'o'j aspekt'is iom vigl'ig'it'a'j, sed ili ne plen'e kompren'is, kio'n Pip'i vol'as dir'i.

    — Star'iĝ'u en du vic'o'j, Pip'i dir'is. Ĉiu'j, kiu'j sci'as, ke Karlo la Dek'du'a mort'is, star'iĝ'u en unu vic'o, kaj tiu'j, kiu'j ankoraŭ ne sci'as, ke li mort'is, ek'star'u en la ali'a.

    Sed ĉar ĉiu'j infan'o'j sci'is, ke Karlo la Dek'du'a mort'is, far'iĝ'is nur unu vic'o.

    — Ĉi tio ne taŭg'as, Pip'i dir'is. Dev'as est'i almenaŭ du vic'o'j, aliel ne est'as ĝust'e. Demand'u al fraŭl'in'o Roz'o'flor'a, kaj vi aŭd'os.

    Ŝi cerb'um'is.

    — Nun mi sci'as, ŝi fin'e dir'is. Ĉiu'j plen'e eduk'it'a'j fripon'et'o'j star'iĝ'u en unu vic'o.

    — Kaj kiu'j star'u en la ali'a vic'o, vigl'e demand'is knab'in'et'o, kiu ne vol'is konsent'i, ke ŝi est'as fripon'et'o.

    — En la ali'a vic'o ni met'u ĉiu'j'n ne plen'e eduk'it'a'j'n fripon'et'o'j'n, Pip'i dir'is.

    Ĉe la tabl'o de fraŭl'in'o Roz'o'flor'a la ekzamen'ad'o plen'e daŭr'is, kaj jen kaj jen plor'em'a id'et'o ven'is marŝ'ant'a al la ar'o de Pip'i.

    — Kaj nun ven'os la mal'facil'a afer'o, Pip'i dir'is. Nun ni vid'u, ĉu vi zorg'e leg'is vi'a'j'n lern'o'libr'o'j'n.

    Ŝi turn'is si'n al mal'gras'a knab'et'o kun blu'a ĉemiz'o.

    — Vi, ŝi dir'is, nom'u iu'n, kiu mort'is.

    La knab'o aspekt'is iom surpriz'it'a, sed post'e dir'is:
— Mal'jun'a sinjor'in'o Pettersson en la 57- a.

    — Ĉu ver'e, Pip'i dir'is. Ĉu vi sci'as iu'n ali'a'n ?
Ne, tio'n la knab'o ne sci'is. Tiam Pip'i form'is la man'o'j'n kiel funel'o'n antaŭ la buŝ'o kaj laŭt'e flustr'is:
— Karlo la Dek'du'a, ja !
Post'e Pip'i demand'is ĉiu'j'n infan'o'j'n laŭ'vic'e, ĉu ili sci'as pri iu, kiu mort'is, kaj ili ĉiu'j respond'is:
— Mal'jun'a sinjor'in'o Pettersson en la 57- a kaj Karlo la Dek'du'a.

    — Ĉi tiu ekzamen'o ir'as super ĉiu atend'o, Pip'i dir'is. Nun mi demand'os nur unu pli'a'n afer'o'n. Se Petro kaj Paŭlo divid'os tort'o'n kaj Petro absolut'e ne vol'as hav'i i'o'n pli, sed sid'iĝ'as en angul'o kaj mord'et'as sek'a'n kvar'on'o'n, kiu dev'as ofer'i si'n kaj glut'i la tut'a'n tort'o'n ?
— Paŭlo, ĉiu'j infan'o'j kri'is.

    — Ĉu ekzist'as tiel kapabl'a'j infan'o'j kiel vi ie ali'e, Pip'i demand'is. Sed vi ankaŭ ricev'os rekompenc'o'n.

    Kaj el la poŝ'o ŝi el'pren'is amas'o'n da or'mon'er'o'j, kaj ĉiu infan'o ricev'is or'mon'er'o'n. Ĉiu infan'o ankaŭ ricev'is grand'a'n sak'et'o'n da bombon'o'j, kiu'j'n Pip'i el'pren'is el si'a dors'o'sak'o.

    Kaj tiel okaz'is, ke far'iĝ'is grand'a ĝoj'o inter ĉiu'j infan'o'j, kiu'j efektiv'e dev'us hont'i. Kaj kiam la demand'ad'o de fraŭl'in'o Roz'o'flor'a est'is fin'it'a kaj ĉiu'j ir'is hejm'e'n, neniu'j for'kur'is pli rapid'e ol tiu'j, kiu'j est'is star'int'a'j en la hont'a angul'o. Sed unu'e ili ĉiu'j amas'iĝ'is ĉirkaŭ Pip'i.

    — Dank'o'n, dank'o'n, bon'a Pip'i, ili dir'is. Dank'o'n por la mon'o kaj la bombon'o'j.

    — Ne'dank'ind'e, Pip'i dir'is. Vi ne bezon'as dank'i por tio. Sed ke mi sav'is vi'n de roz'kolor'a'j lan'kalson'o'j, tio'n vi neniam forges'u.

Pip'i ricev'as leter'o'n

    La tag'o'j pas'is kaj la aŭtun'o ven'is. Unu'e far'iĝ'is aŭtun'o, kaj post'e far'iĝ'is vintr'o, long'a kaj mal'varm'a vintr'o, kiu ŝajn'is neniam vol'i ĉes'i. Tom'i kaj Anjo hav'is mult'o'n por far'i en la lern'ej'o, kaj por ĉiu pas'ant'a tag'o ili sent'is si'n ĉiam pli lac'a'j kaj por ili est'is ĉiam pli mal'facil'e hav'i fort'o'n el'lit'iĝ'i en la maten'o'j. Sinjor'in'o Settergren komenc'is ver'e mal'trankvil'i pri ili'a'j pal'a'j vang'o'j kaj mal'bon'a apetit'o. Por komplet'ig'i ĉio'n ili ambaŭ rest'is subit'e kuŝ'ant'a'j pro morbil'o kaj dev'is rest'i en la lit'o kelk'a'j'n semajn'o'j'n. Est'us tre mal'gaj'a'j semajn'o'j, se Pip'i ne ven'us ĉiu'tag'e kaj far'us artifik'o'j'n ekster ili'a fenestr'o. La kurac'ist'o mal'permes'is al ŝi en'ir'i la mal'san'ul'a'n ĉambr'o'n pro la risk'o de infekt'o, kaj Pip'i obe'is, eĉ se ŝi dir'is, ke unu aŭ eĉ du milion'o'j'n da morbil'a'j bacil'o'j ŝi kapabl'us frakas'i inter si'a'j ung'o'j dum post'tag'mez'o. Sed artifik'o'j'n ekster la fenestr'o neni'u mal'permes'is al ŝi far'i. La infan'a ĉambr'o situ'is en la du'a etaĝ'o, kaj tial Pip'i est'is star'ig'int'a ŝtup'et'ar'o'n kontraŭ la fenestr'o'n. Kaj est'is tre ekscit'e por Tom'i kaj Anjo kuŝ'i en la lit'o'j kaj diven'i, kiel Pip'i aspekt'os, kiam ŝi aper'os sur la ŝtup'et'ar'o. Ĉar ŝi ne aspekt'is sam'a du tag'o'j'n si'n'sekv'e. Foj'e ŝi est'is vest'it'a kiel kamen'tub'ist'o, foj'e kiel fantom'o en blank'a kapot'o, foj'e ŝi prezent'is si'n kiel sorĉ'ist'in'o. Foj'e ŝi lud'is amuz'a'j'n teatr'aĵ'o'j'n ekster la fenestr'o kaj lud'is mem ĉiu'j'n rol'o'j'n. Jen kaj jen ŝi hav'is gimnastik'a'j'n ekzerc'o'j'n sur la ŝtup'et'ar'o — kaj kia'j'n ekzerc'o'j'n ! Ŝi star'is sur unu el la plej supr'a'j ŝtup'et'o'j kaj las'is la stup'et'ar'o'n sving'iĝ'i tie'n kaj re'e'n, tiel ke Tom'i kaj Anjo kri'is pro tim'eg'o kaj kred'is, ke ŝi krak'e fal'os iu'n ajn moment'o'n. Sed ŝi ne fal'is. Kiam ŝi vol'is grimp'i mal'supr'e'n al la grund'o, ŝi ĉiam grimp'is kun kap'o antaŭ'e, nur ĉar est'u iom pli amuz'e por Tom'i kaj Anjo rigard'i tio'n. Kaj ĉiu'n tag'o'n ŝi ir'is al la urb'o kaj aĉet'is pom'o'j'n kaj oranĝ'o'j'n kaj bon'bon'o'j'n. Ŝi met'is ĉio'n en korb'o'n kaj leg'is al ĝi long'a'n ŝnur'et'o'n. Post'e Sinjor'o Nilson dev'is grimp'i kun la ŝnur'et'o al Tom'i, kiu mal'ferm'is la fenestr'o'n kaj his'is la korb'o'n. Foj'e Sinjor'o Nilson ankaŭ ven'is kun leter'o de Pip'i, kiam Pip'i est'is okup'it'a kaj ne pov'is ven'i mem.

Sed ne okaz'is oft'e, ĉar Pip'i trov'iĝ'is sur la ŝtup'et'ar'o preskaŭ la tut'a'j'n tag'o'j'n. Foj'e ŝi prem'is si'a'n naz'o'n kontraŭ la fenestr'o'vitr'o'n kaj invers'ig'is la palpebr'o'j'n kaj far'is la plej terur'a'j'n grimac'o'j'n, kaj ŝi dir'is al Tom'i kaj Anjo, ke ili ricev'os por unu or'mon'er'o'n, se ili pov'os ne rid'i al ŝi. Sed tio ja est'is tut'e ne'ebl'a. Tom'i kaj Anjo tiel rid'is, ke ili preskaŭ fal'is el la lit'o'j.

    Iom post iom ili re'san'iĝ'is kaj rajt'is el'lit'iĝ'i. Sed kiel pal'a'j kaj mal'dik'a'j ili est'is ! Pip'i sid'is ĉe ili en ili'a kuir'ej'o la unu'a'n tag'o'n, kiam ili est'is sur pied'o'j, kaj rigard'is, kiam ili manĝ'is kaĉ'o'n.

    Tio signif'as, ke ili dev'us manĝ'i kaĉ'o'n, sed tio terur'e mal'bon'e funkci'is. Ili'a patr'in'o tut'e nervoz'iĝ'is, kiam ŝi vid'is, kiel ili sid'as kaj pren'et'as.

    — Nun manĝ'u vi'a'n bon'gust'a'n kaĉ'o'n, ŝi dir'is.

    Anjo mov'is iom per la kuler'o en la teler'o, sed ŝi sent'is, se ŝi absolut'e ne pov'as glut'i iom da kaĉ'o.

    — Kial mi fakt'e dev'as manĝ'i ĝi'n, ŝi plend'e dir'is.

    — Kiel vi pov'as demand'i tiel stult'e, Pip'i dir'is. Evident'e vi dev'as manĝ'i vi'a'n bon'gust'a'n kaĉ'o'n. Ĉar se vi ne manĝ'as vi'a'n bon'gust'a'n kaĉ'o'n, vi ne pov'os kresk'i kaj far'iĝ'i grand'a kaj fort'a. Kaj se vi ne far'iĝ'as grand'a kaj fort'a, vi ne kapabl'os dev'ig'i vi'a'j'n infan'o'j'n, kiam vi ricev'os ili'n, manĝ'i si'a'n bon'gust'a'n kaĉ'o'n. Ne, Anjo, tio ne taŭg'as. Ne pov'as far'iĝ'i io ali'a ol plej terur'a mal'ord'o en la kaĉ'o'manĝ'ad'o en ĉi tiu land'o, se ĉiu'j rezon'us kiel vi.

    Tom'i kaj Anjo manĝ'is po du kuler'o'j'n da kaĉ'o. Pip'i rigard'is ili'n kun grand'a kompat'o.

    — Vi dev'us est'i sur la mar'o dum iom da temp'o, ŝi dir'is kaj balanc'iĝ'is tie'n re'e'n sur la seĝ'o, sur kiu ŝi sid'is. Tie vi baldaŭ lern'us manĝ'i. Mi memor'as unu foj'o'n, kiam mi est'is sur la ŝip'o de mi'a patr'o, kaj Fridolfo iu'n maten'o'n tut'e subit'e ne manĝ'is pli ol sep teler'o'j'n da kaĉ'o. Pa'ĉj'o tut'e frenez'iĝ'is pro mal'trankvil'o pri li'a mal'bon'a apetit'o. ” Fridolfo ”, li dir'is kun plor'o en la voĉ'o, ” mi tim'as, ke vi ek'hav'is konsum'ant'a'n mal'san'o'n. Est'as plej bon'e, ke vi rest'u en la lit'o hodiaŭ, ĝis vi sent'os vi'n pli vigl'a kaj kapabl'os manĝ'i kiel hom'o. Mi ven'os en'volv'i vi'n kaj don'i al vi iom da fort'ig'a medukamento ! ”
— Medikament'o est'as la vort'o, Anjo dir'is.

    — Kaj Fridolfo ŝancel'iĝ'is en lit'o'n, Pip'i daŭr'ig'is, ĉar li mem tim'is kaj cerb'um'is, kiu epidemi'o pov'us est'i atak'int'a li'n, kiam li kapabl'is manĝ'i nur sep teler'o'j'n da kaĉ'o. Li kuŝ'is kaj pri'pens'is, ĉu li pov'os viv'i ĝis la vesper'o, kiam pa'ĉj'o ven'is kun la medukamento. Est'is nigr'a abomen'a medukamento, sed dir'u kio'n ajn pri ĝi — fort'ig'a ĝi est'is. Ĉar kiam li est'is en'glut'int'a la unu'a'n kuler'o'n, el'flug'is kiel fajr'o'flam'o el li'a buŝ'o. Li el'ig'is kri'eg'o'n, kiu sku'is ” Hopetosan ” de pru'o ĝis poŭp'o, kaj kiu est'is aŭd'ebl'a sur ŝip'o'j kvin'dek mar'mejl'o'j'n for de tie. La kuir'ist'o ankoraŭ ne hav'is temp'o'n for'pren'i la maten'manĝ'o'n, kiam Fridolfo ven'is per plen'a vapor'o al la kajut'o kun ripet'a'j kri'eg'o'j. Li ĵet'is si'n al la manĝ'o'tabl'o kaj komenc'is manĝ'i kaĉ'o'n kaj kri'is pro mal'sat'o eĉ post la dek kvin'a teler'o. Sed tiam la kaĉ'o el'ĉerp'iĝ'is kaj la kuir'ist'o pov'is far'i neni'o'n ali'a'n ol ĵet'i mal'varm'a'j'n bol'ig'it'a'j'n ter'pom'o'j'n en la mal'ferm'it'a'n faŭk'o'n de Fridolfo. Tuj, kiam ŝajn'is, ke li vol'as fin'i, Fridolfo el'ig'is furioz'a'n murmur'o'n, tiel ke la kuir'ist'o kompren'is, ke li dev'as daŭr'ig'i, se li ne vol'as est'i manĝ'ot'a mem. Sed li hav'is bedaŭr'ind'e nur cent dek sep aĉ'a'j'n ter'pom'o'j'n, kaj kiam li ĵet'is en Fridolfon la last'a'n, li far'is rapid'a'n salt'o'n tra la pord'o kaj ŝlos'is. Kaj ni ĉiu'j star'is tie ekster'e kaj rigard'is Fridolfon tra la fenestr'o. Li pep'e plend'is kiel mal'sat'a infan'o kaj en rapid'a sekv'o manĝ'is la pan'plad'o'n kaj la kruĉ'o'n kaj dek kvin teler'o'j'n. Post'e li atak'is la tabl'o'n. Li for'romp'is ĉiu'j'n kvar pied'o'j'n kaj manĝ'is, tiel ke split'o'j kirl'iĝ'is ĉirkaŭ li'a buŝ'o, sed li dir'is, ke por est'i asparag'o, ĝi est'is de la plej lign'ec'a spec'o. Li ver'ŝajn'e opini'is, ke la tabl'o'tabul'o est'as pli bon'gust'a, ĉar li ŝmac'is, dum li manĝ'is ĝi'n, kaj dir'is, ke ĝi est'as la plej bon'gust'a buter'pan'o, kiu'n li ricev'is, de'post kiam li est'is mal'grand'a. Sed tiam pa'ĉj'o konsider'is, ke li est'as re'san'ig'it'a de si'a konsum'ant'a mal'san'o, kaj li en'ir'is al li kaj dir'is, ke li nun dev'os prov'i ten'i si'n ĝis la tag'manĝ'o post du hor'o'j, kaj ke li tiam ricev'os nap'a'n kaĉ'o'n kun lard'o. ” Aj, aj, kapitan'o ”, Fridolfo dir'is kaj viŝ'is si'a'n buŝ'o'n.

    Sed ankoraŭ unu afer'o, li daŭr'ig'is kaj la okul'o'j bril'is pro fervor'o. ” Kiam ni hav'os vesper'manĝ'o'n, kaj kial ni ne pov'u hav'i ĝi'n iom pli fru'e ? ”
Pip'i met'is la kap'o'n oblikv'e kaj rigard'is Tomi'n kaj Anjon kaj ili'a'j'n kaĉ'o'teler'o'j'n.

    — Kiel dir'it'e: vi dev'us est'i sur la mar'o dum kelk'a temp'o, tio san'ig'us vi'a'n ne'sufiĉ'a'n apetit'o'n.

    Ĝust'e tiam la leter'port'ist'o preter'ir'is la dom'o'n de famili'o Settergren sur'voj'e al Vila'o Vilaltao. Li hazard'e ek'vid'is Pipi'n tra la fenestr'o, kaj li kri'is:
— Pip'i Ŝtrump'o'long'a, jen leter'o por vi !
Pip'i tiel surpriz'iĝ'is, ke ŝi preskaŭ fal'is de la seĝ'o.

    — Ĉu leter'o ! ? Por mi ? Lera veter'o, mi vol'as dir'i ver'a leter'o ! ?
Tio'n mi vol'as vid'i unu'e, antaŭ ol mi kred'as.

    Sed est'is ver'a leter'o, leter'o kun mult'a'j kaj strang'a'j poŝt'mark'o'j sur ĝi.

    — Vi leg'u, Tom'i, kiu kon'as la art'o'n, Pip'i dir'is.

    Kaj Tom'i leg'is:
” Mi'a kar'a Pipilota ”, li leg'is. ” Kiam vi ricev'os ĉi tio'n, vi pov'as kiam ajn ir'i al la haven'o kaj esplor'rigard'i pri ” Hopetosa ”.

    Ĉar nun mi tamen intenc'as ven'i por ven'ig'i vi'n por'temp'e ĉi tie'n al Kurekuredutinsulo. Vi ja dev'as almenaŭ vid'i la land'o'n, kie vi'a patr'o far'iĝ'is tre potenc'a reĝ'o. Ĉi tie est'as ver'e hejm'ec'e, kaj mi kred'as, ke vi bon'fart'as. Mi'a'j fidel'a'j civit'an'o'j ankaŭ tre sopir'as vid'i la mult'e pri'parol'at'a'n princ'in'o'n Pipilota. Do ne est'as diskut'o pri la afer'o. Vi ven'u — est'as mi'a reĝ'a kaj patr'a vol'o. Ver'a'n ŝmac'kis'o'n kaj mult'a'j'n salut'o'j'n send'as al vi vi'a mal'jun'a patr'o Reĝ'o Efraimo la Unu'a Ŝtrump'o'long'a Ĉio'n'reg'ant'o super Kurekuredutinsulo ”.

    Kiam Tom'i fin'is la leg'ad'o'n, far'iĝ'is silent'eg'e en la kuir'ej'o.

Pip'i de'nov'e sur'ŝip'iĝ'as

    Iu'n bel'a'n maten'o'n ” Hopetosa ” en'ir'is la haven'o'n ornam'it'a per flag'o'j kaj vimpl'o'j de pru'o ĝis poŭp'o. La blov'muzik'ant'ar'o de la urb'et'o est'is star'ig'it'a sur la kaj'o kaj per ĉiu'j fort'o'j blov'is bel'a'n konven'a'n melodi'o'n. Kaj tiom da hom'o'j, kiom est'is en la urb'o, kolekt'iĝ'is por vid'i Pipi'n akcept'i si'a'n patr'o'n, reĝ'o'n Efraimon la Unu'a'n Ŝtrump'o'long'a'n. Fot'ist'o ankaŭ star'is pret'a por far'i bild'o'n pri ili'a unu'a renkont'o.

Pip'i est'is tiel sen'pacienc'a, ke ŝi salt'ad'is, kaj apenaŭ la pas'pont'et'o est'is el'met'it'a, jam kapitan'o Ŝtrump'o'long'a kaj Pip'i kun laŭt'a'j jubil'kri'o'j kur'eg'is unu al la ali'a. Kapitan'o Ŝtrump'o'long'a tiel ĝoj'is vid'i si'a'n fil'in'o'n, ke li ĵet'is ŝi'n mult'foj'e alt'e'n en la aer'o'n. Kaj Pip'i est'is sam'e kor'e ĝoj'a, kaj tial ŝi ĵet'is si'a'n patr'o'n alt'e'n en la aer'o'n ankoraŭ pli mult'foj'e. La sol'a, kiu ne ĝoj'is, est'is la fot'ist'o, ĉar est'is ne'ebl'e por li ricev'i bon'a'n bild'o'n, kiam aŭ Pip'i aŭ ŝi'a patr'o la tut'a'n temp'o'n est'is alt'e en la aer'o.

    Tom'i kaj Anjo ankaŭ ven'is kaj salut'is kapitan'o'n Ŝtrump'o'long'a'n, sed ho ve, kiel pap'a'j kaj mizer'a'j ili aspekt'is ! Est'is ja la unu'a foj'o, ke ili est'is ekster'dom'e post si'a mal'san'o.

    Pip'i dev'is kompren'ebl'e ir'i sur'ŝip'e'n kaj salut'i Fridolfon kaj ĉiu'j'n si'a'j'n amik'o'j'n inter la mar'ist'o'j. Tom'i kaj Anjo rajt'is akompan'i. Sent'iĝ'is tre solen'e ĉirkaŭ'promen'i sur tia long'vojaĝ'a ŝip'o, kaj Tom'i kaj Anjo vast'e mal'ferm'is la okul'o'j'n por ver'e vid'i ĉio'n.

    Pip'i ĉirkaŭ'brak'is ĉiu'j'n mar'ist'o'j'n tiel fervor'e, ke ili mal'facil'e spir'is la sekv'a'j'n kvin minut'o'j'n. Kaj post'e ŝi lev'is kapitan'o'n Ŝtrump'o'long'a'n sur si'a'j'n ŝultr'o'j'n kaj port'is li'n tra la tut'a popol'ar'o kaj ĝis la hejm'o Vila'o Vilaltao. Tom'i kaj Ajn'o promen'e sekv'is man - en - man'e.

    — Viv'u reĝ'o Efraimo, kri'is la hom'amas'o, kiu opini'is, ke tio est'as grand'a tag'o en la histori'o de la urb'o.

    Kelk'a'j'n hor'o'j'n post'e kapitan'o Ŝtrump'o'long'a kuŝ'is en lit'o en Vila'o Vilaltao kaj dorm'is kaj ronk'is, tiel ke la tut'a dom'o sku'is. En al kuir'ej'o sid'is Pip'i, Tom'i kaj Anjo ĉirkaŭ la tabl'o, kie la rest'aĵ'o'j de solid'a vesper'manĝ'o ankoraŭ rest'is. Tom'i kaj Anjo est'is iom silent'a'j kaj cerb'um'ant'a'j. Pri kio ili cerb'um'is ?
Jes, Anjo ĝust'e cerb'um'is pri tio, ĉu ne, post ĉio, est'us pli bon'e est'i mort'int'a. Kaj Tom'i sid'is kaj prov'is memor'i, ĉu ekzist'as io ajn ĉi tie en la mond'o, kio est'as ver'e amuz'a, sed li ne pov'is el'trov'i i'o'n. La tut'a viv'o est'as ia'spec'a dezert'o, li pens'is.

    Sed Pip'i est'is je bril'a humor'o. Ŝi kares'is Sinjor'o'n Nilson, kiu si'n'gard'e tret'is tie'n re'e'n inter la plad'o'j sur la tabl'o, ŝi kares'is Tomi'n kaj Anjon, ŝi altern'e fajf'is kaj kant'is, ŝi far'is gaj'a'j'n danc'o'paŝ'o'j'n jen kaj jen, kaj ŝajn'is ne rimark'i, ke Tom'i kaj Anjo est'as tre mal'feliĉ'a'j.

    — Est'os mir'ind'e re'ir'i sur la mar'o'n, ŝi dir'is. Imag'u, est'i sur la mar'o, kie reg'as liber'ec'o !
Tom'i kaj Anjo suspir'is.

    — Kaj mi fakt'e ankaŭ est'as iom ekscit'it'a vid'i la Kurekuredutinsulon. Imag'u, kuŝ'i tie el'streĉ'it'a sur la strand'o kaj tremp'i la dik'pied'fingr'o'j'n en ver'e Sud'a Mar'o, kaj nur bezon'i mal'ferm'i la buŝ'o'n, kaj matur'a banan'o fal'as rekt'e en ĝi'n.

    Tom'i kaj Anjo suspir'is.

    — Kial vi suspir'as, Pip'i dir'is. Ĉu vi ne ŝat'as ĉarm'a'j'n nigr'a'j'n infan'et'o'j'n ?
— Jes, cert'e, Tom'i dir'is. Sed ni nur sid'as pens'ant'e pri tio, ke daŭr'os long'e ĝis vi re'ven'os al Vila'o Vilaltao.

    — Jes, kompren'ebl'e, Pip'i dir'is gaj'e. Sed mi tut'e ne mal'ĝoj'as pro tio. Mi kred'as, ke oni pov'as amuz'iĝ'i pli mult'e sur la Kurekuredutinsulo.

    Anjo turn'is la pal'a'n, sen'esper'a'n vizaĝ'o'n al Pip'i.

    — Ho, Pip'i, ŝi dir'is, kiom long'e vi kred'as, ke vi for'est'os ?
— Ja ne est'as facil'e dir'i. Proksim'um'e ĝis krist'nask'o, mi supoz'as.

    Anjo el'ig'is ĝem'o'n.

    — Kiu sci'as, Pip'i dir'is. Ebl'e est'as tiel agrabl'e sur Kurekuredutinsulo, ke oni ek'em'as rest'i tie por ĉiam. Hopsan- sa, Pip'i dir'is kaj far'is nov'a'n danc'paŝ'o'n. Negr'o'princ'in'o, tio ne est'as mal'bon'a profesi'o por iu, kiu tiel mal'mult'e ir'is al lern'ej'o kiel mi.

    La okul'o'j de Tom'i kaj Anjo komenc'is aspekt'i strang'e mal'sek'a'j en ili'a'j pal'a'j vizaĝ'o'j. Kaj subit'e Anjo klin'is si'n sur la tabl'o'n kaj ek'plor'is.

    — Sed kiam mi pens'as pri la afer'o, mi ne kred'as, ke mi vol'as rest'i tie por ĉiam, Pip'i dir'is. Oni pov'as ankaŭ ricev'i tro da kort'eg'a viv'o kaj enu'i pri ĉio. Kaj iu'n bel'a'n tag'o'n mi cert'e dir'os tiel: ” Tom'i kaj Anjo, kiel vi ŝat'us de'nov'e vetur'i hejm'e'n al Vila'o Vilaltao por kelk'a temp'o ? ”
— Ho, kiel ĝoj'e est'os, kiam vi skrib'os tio'n al ni, Tom'i dir'is.

    — Skrib'os, Pip'i dir'is. Vi ja hav'as orel'o'j'n sur la kap'o. Mi ne intenc'as skrib'i. Mi simpl'e nur dir'os: ” Tom'i kaj Anjo, nun ni vetur'u hejm'e'n al Vila'o Vilaltao. ”
Anjo lev'is la kap'o'n de la tabl'o, kaj Tom'i dir'is:
— Kio'n vi vol'as dir'i per tio ?
— Kio'n mi vol'as dir'i, Pip'i dir'is. Ĉu vi ne kompren'as parol'at'a'n lingv'o'n ? Aŭ ĉu mi ebl'e forges'is inform'i, ke vi akompan'os mi'n al Kurekuredutinsulo ? Mi ver'e imag'is, ke mi menci'is tio'n.

    Tom'i kaj Anjo rapid'e lev'iĝ'is kaj ek'star'is sur la plank'o. Ili fort'e spir'is. Sed Tom'i dir'is:
— Ho, kiel vi babil'as. Pa'nj'o kaj pa'ĉj'o neniam permes'os.

    — Ho jes, Pip'i dir'is. Pri tio mi jam parol'is kun vi'a patr'in'o.

    Est'is silent'e en la kuir'ej'o de Vila'o Vilaltao dum ekzakt'e kvin sekund'o'j. Sed post'e oni aŭd'is du kri'eg'o'j'n. Est'is Tom'i kaj Anjo, kiu'j kri'is pro ĝoj'o. Sinjor'o Nilson, kiu sid'is sur la tabl'o kaj prov'is ŝmir'i buter'o'n sur si'a'n ĉapel'o'n, rigard'is surpriz'it'e. Eĉ pli li surpriz'iĝ'is, kiam li ek'vid'is, ke Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo pren'as la man'o'j'n unu de la ali'a kaj komenc'as ĉirkaŭ'danc'i sen ia ord'o. Ili tiel danc'is kaj kri'is, ke la plafon'a lamp'o mal'fiks'iĝ'is kaj fal'is sur la plank'o'n. Sed tiam Sinjor'o Nilson ĵet'is la buter'ŝmir'il'o'n tra la fenestr'o kaj ankaŭ mem komenc'is danc'i.

    — Ĉu est'as ver'e ver'e ver'e, Tom'i dir'is, kiam ili trankvil'iĝ'is kaj ramp'is en la lign'uj'o'n por parol'i pri la afer'o. Pip'i kap'jes'is.

    Jes, ver'e est'is ver'e. Tom'i kaj Anjo kun'ir'os al la Kurekuredutinsulo. Cert'e ĉiu'j sinjor'in'o'j, kiu'j trov'iĝ'as en la urb'et'o, ven'is al sinjor'in'o Settergren kaj dir'is:
— Vi ja ne intenc'as for'send'i vi'a'j'n infan'o'j'n long'e'n for al la Sud'a Mar'o kun'e kun Pip'i Ŝtrump'o'long'a ? Vi ne pov'as est'i serioz'a pri tio ?
Sed tiam sinjor'in'o Settergren dir'is:
— Kial mi ne far'u ? La infan'o'j est'is mal'san'a'j kaj bezon'as aer'ŝanĝ'o'n, la kurac'ist'o dir'as. Kaj tiom long'e kiom mi kon'is Pipi'n, ŝi ankoraŭ neniam far'is i'o'n, kio pov'us mal'util'i al Tom'i kaj Anjo. Neni'u pov'us est'i pli am'em'a al ili ol ŝi.

    — Jes, sed tamen — Pip'i Ŝtrump'o'long'a ! la sinjor'in'o'j dir'is kaj sulk'ig'is la naz'o'n.

    — Ĝust'e, sinjor'in'o Settergren dir'is. Pip'i ebl'e ne ĉiam kondut'as tre bon'e. Sed ŝi hav'as bon'a'n kor'o'n.

    Kaj mal'varm'et'a'n fru'printemp'a'n vesper'o'n Tom'i kaj Anjo por la unu'a foj'o en si'a viv'o for'las'is la et'et'a'n urb'o'n por el'vetur'i en la grand'a'n, strang'a'n mond'o'n ĉe la flank'o de Pip'i. Tie ili star'is ĉiu'j tri ĉe la rand'ret'o, dum la freŝ'a vesper'a vent'o plen'ig'is la vel'o'j'n de ” Hopetosa ”. Ĉiu'j tri — ebl'e est'us pli ĝust'e dir'i ĉiu'j kvin, ĉar ankaŭ la ĉeval'o kaj Sinjor'o Nilson kun'est'is.

    Ĉiu'j lern'ej'a'j kamarad'o'j de la infan'o'j star'is sur la kaj'o kaj plor'is pro sopir'o kaj envi'o. Morgaŭ ili ir'os en lern'ej'o'n kiel kutim'e. Ili hav'is la Sud'mar'a'j'n insul'o'j'n kiel hejm'task'o'n en geografi'o. Tom'i kaj Anjo ne bezon'is far'i hejm'task'o'j'n nun por iom'a temp'o. ” La san'o ven'u antaŭ la lern'ej'a labor'o ”, la kurac'ist'o dir'is. ” Kaj la Sud'mar'a'j'n insul'o'j'n ili pov'os serĉ'i sur'lok'e ”, Pip'i dir'is.

    La ge'patr'o'j de Tom'i kaj Anjo ankaŭ star'is sur la kaj'o. Kaj la kor'o'j de Tom'i kaj Anjo iom prem'iĝ'is, kiam ili vid'is ili'n sek'ig'i si'a'j'n okul'o'j'n per la poŝ'tuk'o. Sed Tom'i kaj Anjo ne pov'is ne est'i feliĉ'a'j, tiel feliĉ'a'j, ke preskaŭ dolor'is.

    Mal'rapid'e ” Hopetosa ” glit'is de la kaj'o.

    — Tom'i kaj Anjo, kri'is sinjor'in'o Settergren, kiam vi ven'os sur la Nord'a'n mar'o'n, vi dev'os sur'hav'i du kamizol'o'j'n kaj...

    La rest'o de tio, kio'n ŝi intenc'is dir'i dron'is en la adiaŭ'a'j kri'o'j de la hom'o'j sur la kaj'o, en la sovaĝ'a hen'ad'o de la ĉeval'o, la gaj'a hurl'ad'o de Pip'i kaj la fort'a trumpet'ad'o de kapitan'o Ŝtrump'o'long'a, kiam li pur'ig'is la naz'o'n.

    La vetur'o komenc'iĝ'is. For sub la stel'o'j vel'is ” Hopetosa ”. La glaci'er'o'j danc'is ĉirkaŭ la pru'o, la vent'o kant'is en la vel'o'j.

    — Ho, Pip'i, Anjo dir'is. Sent'iĝ'as tre strang'e intern'e. Mi komenc'as kred'i, ke ankaŭ mi vol'os far'iĝ'i mar'rab'ist'o, kiam mi est'os grand'a.

Pip'i al'bord'iĝ'as

    La Kurekuredutinsulo rekt'e antaŭ'e, Pip'i kri'is iu'n sun'klar'a'n maten'o'n, kiam ŝi star'is ĉe la observ'ej'o vest'it'a nur per tuk'pec'o ĉirkaŭ la tali'o.

Ili est'is vel'int'a'j dum tag'o'j kaj nokt'o'j, semajn'o'j kaj monat'o'j, sur ŝtorm'vip'it'a'j mar'o'j kaj trankvil'a'j, afabl'a'j akv'o'j, en stel'lum'o kaj lum'bril'o, sub mal'klar'a'j, minac'a'j nub'o'j kaj en ard'ant'a sun'lum'o, jes, ili vel'ad'is tiel long'a'n temp'o'n, ke Tom'i kaj Anjo preskaŭ forges'is, kiel sent'iĝ'as loĝ'i hejm'e en la urb'et'o.

    Ili'a patr'in'o cert'e surpriz'iĝ'us, se ŝi pov'us vid'i ili'n nun. Ne plu pal'a'j vang'o'j ! San'a'j kaj brun'ig'it'a'j kaj vigl'okul'a'j ili grimp'is en la vant'o'j sam'e kiel Pip'i. La vest'o'j'n ili iom post iom las'is fal'i, laŭ la pli'varm'iĝ'o de la klimat'o, kaj el la dik'e en'volv'it'a'j infan'o'j kun du kamizol'o'j, kiu'j kroz'is la Nord'a'n Mar'o'n, far'iĝ'is du nud'a'j, brun'a'j id'et'o'j, ĉiu kun si'a tuk'pec'o ĉirkaŭ la tali'o.

    — Ho, kiel mir'ind'e est'as, Tom'i kaj Anjo dir'is ĉiu'n maten'o'n, kiam ili vek'iĝ'is en la kajut'o, kiu'n ili divid'is kun Pip'i. Plej oft'e Pip'i tiam est'is el la lit'o kaj star'is ĉe la direkt'il'o.

    — Pli bon'a mar'ist'o ol mi'a fil'in'o neniam vel'ir'is sur la sep ocean'o'j, kapitan'o Ŝtrump'o'long'a kutim'is dir'i. Kaj li prav'is pri tio. Tra la plej terur'a'j mar'romp'aĵ'o'j kaj preter la plej danĝer'a'j sub'mar'a'j rif'o'j Pip'i konduk'is ” Hopetosan ” per firm'a man'o.

    Sed nun la vojaĝ'o baldaŭ ating'is si'a'n fin'o'n.

    — La Kurekuredutinsulo rekt'e antaŭ'e, Pip'i kri'is.

    Jes, tie ĝi situ'is sub verd'a'j palm'o'j ĉirkaŭ'at'a de la plej blu'a akv'o.

    Du hor'o'j'n post'e ” Hopetosa ” direkt'iĝ'is en golf'et'o'n sur la okcident'a flank'o de la insul'o. Kaj sur la strand'o star'is ĉiu'j kurekuredutoj, vir'o'j, vir'in'o'j kaj infan'o'j, por akcept'i si'a'n reĝ'o'n kaj li'a'n ruĝ'har'a'n fil'in'o'n. Impon'a susur'o lev'iĝ'is el la popol'amas'o, kiam oni el'met'is la pas'pont'et'o'n.

    — Usamkura, kusomkara, ili kri'is, kaj tio signif'as:
— Bon'a'n re'ven'o'n, dik'a blank'a estr'o !
Reĝ'o Efraimo majest'e ir'is sur la pas'pont'et'o, vest'it'a en si'a blu'a korduroj'a kostum'o, dum Fridolfo per tir'harmonik'o sur la ferdek'o lud'is la nov'a'n naci'a'n himn'o'n de la kurekuredutoj:
” Jen ven'as la sved'o'j kun bru'o kaj muĝ ’ ”
Reĝ'o Efraimo lev'is la man'o'n por salut'o kaj kri'is:
— Muon'i manana ! kaj tio signif'as:
— Salut'o'n de'nov'e !
Post li ven'is Pip'i. Ŝi port'is la ĉeval'o'n. Tiam susur'o ir'is tra ĉiu'j kurekuredutoj. Ili cert'e aŭd'is pri Pip'i kaj ŝi'a kolos'a fort'o, sed est'is io tut'e ali'a vid'i tio'n en la real'o. Ankaŭ Tom'i kaj Anjo afabl'e promen'is sur'ter'e'n, kaj tio'n far'is ankaŭ la tut'a ŝip'an'ar'o, sed ĝust'e tiam la kurekuredutoj ne hav'is la okul'o'j'n por iu ali'a ol Pip'i. Kapitan'o Ŝtrump'o'long'a lev'is ŝi'n kaj star'ig'is ŝi'n sur si'a'j'n ŝultr'o'j'n, por ke ili ver'e pov'u vid'i ŝi'n, kaj tiam de'nov'e susur'o ir'is tra la hom'amas'o. Sed tuj post'e Pip'i lev'is kapitan'o'n Ŝtrump'o'long'a'n sur unu si'a'n ŝultr'o'n kaj la ĉeval'o'n sur la ali'a'n, kaj tiam la susur'o preskaŭ kresk'is ĝis uragan'o.

    La tut'a loĝ'ant'ar'o de la Kurekuredutinsulo ne ating'as pli ol cent du'dek ses hom'o'j.

    — Proksim'um'e konven'e mult'a'j'n reg'at'o'j'n mi hav'as, reĝ'o Efraimo dir'is. Pli mult'a'j'n oni ne pov'as kontrol'i.

    Ĉiu'j loĝ'is en hejm'ec'a'j kaban'et'o'j inter la palm'o'j. La plej grand'a kaj bel'a kaban'o aparten'is al reĝ'o Efraimo. La ŝip'an'o'j de ” Hopetosa ” ankaŭ hav'is si'a'j'n kaban'o'j'n, kie ili loĝ'is dum ” Hopetosa ” est'is ankr'it'a en la golf'et'o. Ĝi ceter'e preskaŭ ĉiam est'is tie nun'temp'e. Nur kelk'foj'e ekspedici'o est'is neces'a al insul'o kvin'dek mejl'o'j'n nord'e'n. Ĉar tie est'is butik'o, en kiu oni pov'is aĉet'i flar'tabak'o'n por kapitan'o Ŝtrump'o'long'a.

    Tre bel'a nov'konstru'it'a kaban'et'o est'is destin'it'a por Pip'i.

    Ankaŭ Tom'i kaj Anjo trov'is sufiĉ'a'n lok'o'n tie. Sed antaŭ ol ili rajt'is en'ir'i la kaban'o'n kaj for'lav'i la vojaĝ'polv'o'n de si, kapitan'o Ŝtrump'o'long'a vol'is montr'i al ili unu afer'o'n. Li pren'is la brak'o'n de Pip'i kaj konduk'is ŝi'n re'e'n al la bord'o.

    — Ĉi tie, li dir'is kaj montr'is per dik'a montr'o'fingr'o. Ĉi tie mi flos'is bord'e'n tiu'n foj'o'n, kiam mi est'is blov'it'a en la mar'o'n.

    La kurekuredutoj star'ig'is memor'ŝton'o'n pri la rimark'ind'a event'o. Sur la ŝton'o est'is en'ĉiz'it'a en la kurekureduta lingv'o:
” Trans la grand'a vast'a mar'o ni'a dik'a, blank'a ĉef'o ven'is. Ĉi tie est'as la lok'o, kie li flos'is bord'e'n, kiam la pan'arb'o'j flor'is.

    Ke li ĉiam rest'u sam'e dik'a kaj grandioz'a, kia li est'is, kiam li ven'is. ”
Kapitan'o Ŝtrump'o'long'a laŭt'leg'is la en'skrib'aĵ'o'n por Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo per voĉ'o trem'ant'a pro emoci'o. Post'e li fort'e pur'ig'is la naz'o'n.

    Kiam la sun'o komenc'is mal'lev'iĝ'i kaj prepar'is si'n por mal'aper'o en la sen'lim'a sin'o de la Sud'a Mar'o, la tambur'o'j de la kurekuredutoj vok'is ĉiu'j'n hom'o'j'n al la fest'a kaj reg'ad'a plac'o, kiu situ'is mez'e de la vilaĝ'o. Tie star'is la bel'a tron'o de Reĝ'o Efraimo el bambu'a kan'o, ornam'it'a per ruĝ'a'j hibisk'o'flor'o'j. Sur ĝi li sid'is, kiam li reg'is. Por Pip'i la kurekuredutoj far'is iom pli mal'grand'a'n tron'o'n, kiu star'is flank'e de tiu de ŝi'a patr'o. Jes, en tut'a rapid'ec'o ili ankaŭ ĉarpent'is du mal'grand'a'j'n bambu'seĝ'o'j'n por Tom'i kaj Anjo.

    La tondr'o de la tambur'o'j son'is ĉiam pli laŭt'e, kiam reĝ'o Efraimo kun grand'a dign'o pren'is lok'o'n sur si'a tron'o. Li est'is de'met'int'a si'a'n korduroj'a'n kostum'o'n kaj est'is vest'it'a en ruĝ'a vest'o kun kron'o sur la kap'o, bast'a jup'o ĉirkaŭ la tali'o, kol'ĉen'o el ŝark'o'dent'o'j ĉirkaŭ la kol'o kaj dik'a'j ring'o'j ĉirkaŭ la maleol'o'j. Pip'i sen'ĝen'e ek'sid'is sur si'a tron'o. Ŝi daŭr'e hav'is la sam'a'n ŝtof'tuk'et'o'n ĉirkaŭ la tali'o, sed en la har'ar'o'n ŝi est'is met'int'a kelk'a'j'n ruĝ'a'j'n kaj blank'a'j'n flor'o'j'n, por est'iĝ'i iom pli bel'a. Ankaŭ Anjo far'is tio'n. Sed ne Tom'i. Neni'o pov'us ig'i li'n met'i flor'o'j'n en la har'ar'o'n.

    Reĝ'o Efraimo est'is for de la reg'ad'a'j task'o'j dum sufiĉ'e long'a temp'o, kaj nun li komenc'is reg'i per ĉiu'j fort'o'j. Dum'e la mal'grand'a'j kurekuredutinfanoj proksim'iĝ'is al la tron'o de Pip'i. Pro iu ne'kompren'ebl'a kaŭz'o ili ek'hav'is la ide'o'n, ke blank'a haŭt'o est'as mult'e pli bel'a ol nigr'a, kaj tial ili sent'is si'n plen'a'j je respekt'eg'o, ju pli ili proksim'iĝ'is al Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo. Pip'i krom'e est'is princ'in'o. Kiam ili ven'is tut'e proksim'e al Pip'i, ili ĉiu'j sam'temp'e ek'genu'is antaŭ ŝi kaj klin'is la frunt'o'j'n al la ter'o.

    Pip'i rapid'e salt'is de la tron'o.

    — Kio'n mi vid'as, ŝi dir'is. Ĉu vi lud'as objekt'o'serĉ'ant'o'j'n ankaŭ ĉi tie ? Atend'u, ke mi pov'u kun'est'i !
Ŝi genu'is kaj ĉirkaŭ'flar'is sur la ter'o.

    — Ŝajn'as, ke ali'a'j objekt'o'serĉ'ant'o'j est'is ĉi tie antaŭ ni, ŝi dir'is post moment'o. Ĉi tie ne trov'iĝ'as eĉ pingl'o, tio'n mi asert'as.

    Ŝi sid'iĝ'is de'nov'e sur la tron'o. Tuj kiam ŝi far'is tio'n, ĉiu'j infan'o'j re'klin'is si'a'j'n kap'o'j'n al la ter'o antaŭ ŝi.

    — Ĉu vi perd'is i'o'n, Pip'i dir'is. Ĉiu'kaz'e tio ne trov'iĝ'as tie, do vi pov'as sam'e bon'e ek'star'i.

    Bon'ŝanc'e kapitan'o Ŝtrump'o'long'a viv'is tiom long'e sur la insul'o, ke kelk'a'j el la kurekuredutoj lern'is iom el li'a lingv'o. Ili kompren'ebl'e ne sci'is, kio'n tia'j mal'facil'a'j vort'o'j kia'j ” poŝt're'pag'o ” kaj ” general'major'o ” signif'as, sed part'o'n ili tamen kapt'is.

    La infan'o'j kon'is eĉ la plej kutim'a'j'n esprim'o'j'n, kiel ” ne far'u tio'n ” kaj simil'e. Knab'et'o, nom'at'a Momo, pov'is tre bon'e parol'i la blank'ul'a'n lingv'o'n, ĉar li kutim'is oft'e sid'i ĉe la kaban'o'j de la ŝip'an'o'j kaj aŭskult'i la babil'ad'o'n de la vir'o'j. Ĉarm'a nigr'a knab'in'et'o, nom'at'a Moana, ankaŭ ne est'is mal'lert'a.

    Nun Momo pov'is klar'ig'i al Pip'i, kial ili genu'kuŝ'as antaŭ ŝi.

    — Vi est'i tre bel'a blank'a princ'in'o, li dir'is.

    — Mi tut'e ne est'i tre bel'a blank'a princ'in'o, Pip'i dir'is en kripl'ig'it'a kurekureduta lingv'o. Mi est'as en'tut'e nur Pip'i Ŝtrump'o'long'a, kaj nun mi absolut'e ĉes'os ĉi tiu'n tron'ad'o'n.

    Ŝi salt'is de la tron'o. Kaj tio'n far'is ankaŭ reĝ'o Efraimo, ĉar li jam fin'is la reg'ad'a'j'n task'o'j'n.

    La sun'o mal'lev'iĝ'is kiel ruĝ'a glob'o en la Sud'a'n Mar'o'n, kaj baldaŭ la ĉiel'o lum'is de stel'o'j. La kurekuredutoj ek'brul'ig'is grand'eg'a'n kamp'o'fajr'o'n sur la reg'ad'a plac'o, kaj reĝ'o Efraimo kaj Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo kaj la ŝip'an'o'j de ” Hopetosa ” sid'iĝ'is sur la verd'a herb'ej'o kaj rigard'is, kiam la kurekuredutoj danc'is ĉirkaŭ la fajr'o. La obtuz'a tondr'o de la tambur'o'j, la strang'a danc'o, mir'ind'a'j odor'o'j el mil'o'j da ne'kon'at'a'j flor'o'j en la ĝangal'o, la bril'ant'a stel'a ĉiel'o super ili'a'j kap'o'j, ĉio sent'iĝ'is strang'a al Tom'i kaj Anjo. La etern'a'j ond'o'j de la mar'o est'is aŭd'ebl'a'j la tut'a'n temp'o'n kiel potenc'a akompan'ad'o.

    — Mi kred'as, ke ĉi tio est'as tre bon'a insul'o, Tom'i dir'is post'e, kiam Pip'i kaj Anjo kaj li est'is en'lit'iĝ'int'a'j en si'a hejm'ec'a kaban'o sub la kokos'palm'o.

    — Tio'n ankaŭ mi kred'as, Anjo dir'is. Ĉu ne ankaŭ vi kred'as tio'n, Pip'i ?
Sed Pip'i kuŝ'is tie silent'e kun la pied'o'j sur la kusen'o, laŭ si'a kutim'o.

    — Aŭd'u la ond'eg'o'j'n de la ocean'o, ŝi rev'e dir'is.

Pip'i eduk'as ŝark'o'n

    Tre fru'e la post'a'n maten'o'n Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo ramp'is el la kaban'o. Sed ankoraŭ pli fru'e la kurekuredutinfanoj vek'iĝ'is. Ili jam sid'is tut'e ekscit'it'a'j sub la kokos'palm'o kaj atend'is, ke la blank'a'j infan'o'j el'ven'u por lud'i. Ili tre lert'e parol'is la kurekuredutan lingv'o'n kaj rid'is, tiel ke la dent'o'j bril'is en ili'a'j nigr'a'j vizaĝ'o'j.

La tut'a infan'ar'o ek'ir'is al la strand'o kun Pip'i je la pint'o.

    Tom'i kaj Anjo salt'is alt'e pro rav'it'ec'o, kiam ili vid'is la delikat'a'n blank'a'n sabl'o'n, en kiu oni pov'is fos'i si'n, kaj la blu'a'n mar'o'n, kiu aspekt'is tre invit'a. Koral'a rif'o iom ekster la insul'o serv'is kiel ond'o'romp'il'o. Tie intern'e la mar'o kuŝ'is kviet'a kaj spegul'e bril'a. Ĉiu'j infan'o'j, kaj la blank'a'j kaj la nigr'a'j, for'ĵet'is si'a'j'n tuk'pec'o'j'n kaj kur'is kri'ant'e kaj rid'et'ant'e en la akv'o'n.

    Post'e ili rul'is si'n sur la blank'a sabl'o, kaj Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo inter'konsent'is, ke est'as pli bon'e hav'i nigr'a'n haŭt'o'n, ĉar aspekt'as tre amuz'e kun blank'a sabl'o sur nigr'a fon'o. Sed kiam Pip'i est'is fos'int'a si'n en la sabl'o'n ĝis la kol'o, tiel ke nur la lentug'a vizaĝ'o kaj la du ruĝ'a'j har'plekt'aĵ'o'j el'star'is, ankaŭ tio aspekt'is sufiĉ'e amuz'a. Ĉiu'j infan'o'j sid'iĝ'is apud'e por parol'i kun ŝi.

    — Rakont'u pri blank'a'j infan'o'j en la land'o de blank'a'j infan'o'j, Momo dir'is al la lentug'a vizaĝ'o.

    — Blank'a'j infan'o'j am'as plutifikon, Pip'i dir'is.

    — Multiplik'o est'as la vort'o, Anjo dir'is. Kaj ceter'e, ŝi daŭr'ig'is per vund'it'a voĉ'o, oni ne pov'as ĝust'e asert'i, ke ni am'as ĝi'n.

    — Blank'a'j infan'o'j am'as plutifikon, asert'is Pip'i obstin'e.

    Blank'a'j infan'o'j ver'e frenez'iĝ'as, se blank'a'j infan'o'j ne ĉiu'n tag'o'n ricev'as grand'a'n porci'o'n da plutifiko.

    Ŝi ne kapabl'is daŭr'ig'i en kripl'a kurekureduta lingv'o, sed trans'ir'is al si'a propr'a lingv'o.

    — Se vi aŭd'as blank'a'n infan'o'n plor'i, vi pov'as est'i cert'a, ke la lern'ej'o for'brul'is aŭ ke pur'ig'a feri'o eksplod'is aŭ ke la instru'ist'in'o forges'is don'i al la infan'o'j hejm'task'o'n pri plutifiko.

    Kaj ni ne parol'u pri tio, kiel est'as, kiam ili ricev'as somer'a'n feri'o'n. Est'as plor'ad'o kaj plend'ad'o, tiel ke vi dezir'us est'i mort'int'a, kiam vi aŭd'as tio'n. Neni'u okul'o est'as sek'a, kiam la lern'ej'a pord'eg'o ferm'iĝ'as por la somer'o. Ĉiu'j infan'o'j marŝ'as hejm'e'n kant'ant'e obtuz'a'j'n funebr'a'j'n kant'o'j'n, kaj ili ver'e singult'as pro plor'o, kiam ili pens'as pri tio, ke daŭr'os mult'a'j'n monat'o'j'n, antaŭ ol ili de'nov'e ricev'os iu'n plutifikon. Jes, cert'e sen'kompar'a mizer'o, Pip'i dir'is kaj profund'e ĝem'spir'is.

    — Baf, Tom'i kaj Anjo dir'is.

    Momo ne tut'e kompren'is, kio plutifiko est'as kaj dezir'is pli detal'a'n klar'ig'o'n. Tom'i ĝust'e intenc'is klar'ig'i tio'n, sed Pip'i anticip'is li'n.

    — Jes, aŭskult'u, ŝi dir'is. Jen: 7x7=102. Amuz'e, ĉu ne ?
— Cert'e ne est'as 102, Anjo dir'is.

    — Ne, ĉar 7x7 est'as 49, Tom'i dir'is.

    — Memor'u, ke ni est'as sur la kurekuredutinsulo nun, Pip'i dir'is. Ĉi tie est'as tut'e ali'a kaj mult'e pli fekund'a klimat'o, do 7x7 est'as mult'e pli ĉi tie.

    — Baf, Tom'i kaj Anjo dir'is.

    La kalkul'lecion'o est'is inter'romp'it'a de kapitan'o Ŝtrump'o'long'a, kiu ven'is rakont'i, ke li kaj ĉiu'j ŝip'an'o'j kaj ĉiu'j kurekuredutoj intenc'as for'ir'i al ali'a insul'o por kelk'a'j tag'o'j por ĉas'i apr'o'j'n. Kapitan'o Ŝtrump'o'long'a ĝust'e sent'is em'o'n pri freŝ'a apr'aĵ'o. La kurekuredutinoj ankaŭ akompan'os por tim'ig'i la apr'o'j'n per sovaĝ'a'j kri'o'j. Tio signif'as, ke la infan'o'j rest'os sol'a'j sur la Kurekuredutinsulo.

    — Vi ja ne mal'ĝoj'os pro tio, kapitan'o Ŝtrump'o'long'a dir'is.

    — Diven'u tri'foj'e, Pip'i dir'is. Tiu'n tag'o'n, kiam mi aŭd'os, ke iu'j infan'o'j mal'ĝoj'as, ĉar ili dev'as zorg'i pri si mem sen plen'kresk'ul'o'j, tiu'n tag'o'n mi lern'os la tut'a'n plutifikan tabel'o'n invers'e, tio'n mi ĵur'as.

    — Tiel son'u la parol'o, kapitan'o Ŝtrump'o'long'a dir'is.

    Kaj li kaj ĉiu'j li'a'j sub'ul'o'j, arm'it'a'j per ŝild'o'j kaj lanc'o'j, en'ir'is si'a'j'n kanot'eg'o'j'n kaj pagaj'is for de la Kurekuredutinsulo.

    Pip'i form'is la man'o'j'n je funel'o kaj kri'is post ili:
— Vetur'u en pac'o ! Sed se vi ne re'ven'os ĝis mi'a 50- jar'a jubile'o, mi anonc'serĉ'os vi'n per radi'o.

    Kiam ili far'iĝ'is sol'a'j, Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo kaj Momo kaj Moana kaj ĉiu'j ali'a'j infan'o'j rigard'is unu la ali'a'n kaj aspekt'is tre kontent'a'j. Jen ili hav'is tut'a'n mir'ind'a'n sud'mar'a'n insul'o'n tut'e por si mem dum plur'a'j tag'o'j.

    — Kio'n ni far'u, Tom'i kaj Anjo dir'is.

    — Unu'e ni pren'u la maten'manĝ'o'n de la arb'o'j, Pip'i dir'is.

    Ŝi rapid'e sur'grimp'is palm'o'n por kokos'nuks'o'j. Momo kaj la ali'a'j kurekuredutinfanoj kolekt'is pan'frukt'o'j'n kaj banan'o'j'n.

    Pip'i far'is fajr'o'n sur la strand'o kaj super ĝi rost'is la rav'a'j'n pan'frukt'o'j'n. Ĉiu'j infan'o'j sid'iĝ'is en rond'o ĉirkaŭ ŝi, kaj ĉiu'j ricev'is solid'a'n maten'manĝ'o'n, konsist'ant'a el rost'it'a pan'frukt'o, kokos'a lakt'o kaj banan'o'j.

    Ne est'is ĉeval'o'j sur la Kurekuredutinsulo, tial ĉiu'j nigr'a'j infan'o'j est'is tre interes'it'a'j pri la ĉeval'o de Pip'i. Tiu'j, kiu'j kuraĝ'is, rajt'is rajd'i sur ĝi dum mal'long'a temp'o. Moana dir'is, ke ŝi volont'e iam vetur'os al la land'o de la blank'ul'o'j, kie ekzist'as tia'j strang'a'j best'o'j.

    Sinjor'o Nilson neni'e est'is vid'ebl'a. Li far'is ekskurs'o'n en la ĝangal'o'n, kie li trov'is kelk'a'j'n parenc'o'j'n.

    — Kio'n ni far'u nun, Tom'i kaj Anjo dir'is, kiam ne plu est'is amuz'e rajd'i sur la ĉeval'o.

    — Blank'a'j infan'o'j vol'as vid'i bel'a'j'n grot'o'j'n, jes, ne, Momo demand'is.

    — Blank'a'j infan'o'j cert'eg'e vol'as vid'i bel'a'j'n grot'o'j'n, jes, ja, Pip'i dir'is.

    La Kurekuredutinsulo est'is koral'insul'o. Ĉe la sud'a flank'o alt'a'j koral'vand'o'j krut'is en la mar'o'n, kaj tie est'is la plej bel'a'j grot'o'j, kiu'j'n la mar'a'j ond'o'j el'fos'is. Kelk'a'j situ'is tut'e ĉe la akv'o'rand'o kaj est'is plen'a'j je akv'o, sed kelk'a'j situ'is pli supr'e en la klif'a'j vand'o'j kaj tie la kurekuredutinfanoj kutim'is rest'ad'i kaj lud'i. Ili est'is aranĝ'int'a'j grand'a'n proviz'o'n da kokos'o'j kaj ali'a'j frand'aĵ'o'j en la plej grand'a grot'o. Ven'i tie'n est'is tut'a entrepren'o. Ili dev'is tret'i tre si'n'gard'e laŭ la krut'a mont'a vand'o kaj ten'i si'n firm'e je ŝton'o'j kaj rok'aĵ'o'j, kiu'j el'star'is. Aliel ili pov'us facil'e fal'i en la akv'o'n. Kutim'e tio ne grav'is. Nun est'is tiel, ke ĝust'e ĉi tie abund'is ŝark'o'j, kiu'j tre ŝat'as manĝ'i infan'et'o'j'n. Malgraŭ tio la kurekuredutinfanoj kutim'is amuz'i si'n per plonĝ'ad'o por perl'o'konk'o'j, sed tiam iu dev'is ĉiam gard'o'star'i kaj kri'i ” ŝark'o, ŝark'o ”, tuj kiam la naĝ'il'o de ŝark'o est'is vid'ebl'a. Intern'e en la grand'a grot'o la kurekuredutinfanoj hav'is proviz'o'n da bril'a'j perl'o'j, kiu'j'n ili trov'is en la perl'o'konk'o'j.

    Ili kutim'is uz'i ili'n por glob'o'lud'o'j, kaj ili ne imag'is, ke tiu'j perl'o'j valor'us kiom ajn en la land'o'j de la blank'ul'o'j. Kapitan'o Ŝtrump'o'long'a kutim'is kun'port'i kelk'a'j'n perl'o'j'n jen kaj jen, kiam li vetur'is por aĉet'i flar'tabak'o'n. Por la perl'o'j li ricev'is amas'o'n da aĵ'o'j, kiu'j'n laŭ li'a opini'o li'a'j sub'ul'o'j bezon'as, sed en'tut'e li opini'is, ke li'a'j fidel'a'j sub'ul'o'j bon'fart'as laŭ la nun'a stat'o. Kaj la infan'o'j volont'e pov'is daŭr'ig'i glob'lud'i per la perl'o'j.

    Anjo protest'e montr'is per ambaŭ man'o'j, kiam Tom'i admon'is ŝi'n grimp'i laŭ la rok'vand'o ĝis la grand'a grot'o. La unu'a pec'o ne est'is mal'facil'a. Tie est'is sufiĉ'e larĝ'a teras'o, sur kiu ebl'is ir'i, sed ĝi iom post iom mal'larĝ'iĝ'is, kaj la last'a'j'n metr'o'j'n ili dev'is grimp'i kaj tret'i kie ajn ebl'is.

    — Neniam, Anjo dir'is. Neniam !
Ramp'i laŭ rok'o'vand'o, kie apenaŭ est'as io, je kio ten'i si'n, kaj dek metr'o'j'n sub'e hav'i mar'o'n plen'a je ŝark'o'j, kiu'j atend'as, ke iu fal'u, tio ne est'is io, kio'n Anjo konsider'is ver'a amuz'ad'o.

    Tom'i est'is ĉagren'it'a.

    — Ho, oni neniam hav'u frat'in'o'j'n en la Sud'a Mar'o, li dir'is, dum li ramp'is sur la rok'vand'o. Rigard'u mi'n ! Vi nur far'u ĉi tiel...

    Plop, son'is, kiam Tom'i fal'is en la akv'o'n. Anjo el'ig'is alt'a'n kri'o'n. Ankaŭ la kurekuredutinfanoj est'is terur'ig'it'a'j. ” Ŝark'o, ŝark'o ”, ili kri'is kaj fingr'o'montr'is al la mar'o. Tie aper'is naĝ'il'o, kiu rapid'e direkt'is si'n al Tom'i Plop, aŭd'iĝ'is de'nov'e. Est'is Pip'i, kiu plonĝ'is. Ŝi ating'is Tomi'n proksim'um'e sam'temp'e kun la ŝark'o. Tom'i kri'eg'is pro tim'eg'o. Li sent'is la akr'a'j'n dent'o'j'n de la ŝark'o skrap'i kontraŭ si'a krur'o. Sed ĝust'e tiam Pip'i kapt'is la sang'avid'a'n best'aĉ'o'n per ambaŭ man'o'j kaj lev'is ĝi'n super la akv'o'surfac'o.

    — Ĉu vi ne sci'as kondut'i dec'e, ŝi dir'is. La ŝark'o ĉirkaŭ'rigard'is surpriz'it'a kaj kun mal'bon'a humor'o. Ĝi ja ne pov'as spir'i tre bon'e supr'e en la aer'o.

    — Promes'u neniam far'i i'o'n tia'n, kaj mi las'os vi'n, Pip'i dir'is serioz'e. Kaj ŝi ĵet'is per plen'a fort'o la ŝark'o'n long'e'n for en la mar'o'n. Kaj ĝi rapid'e for'naĝ'is de tie kaj decid'is kiel ebl'e plej rapid'e for'ir'i anstataŭ'e al la Atlantik'o.

    Dum'temp'e Tom'i est'is grimp'int'a sur rok'ŝtup'et'o'n kaj sid'is tie trem'ant'a en la tut'a korp'o. Li'a krur'o sang'is. Tiam Pip'i ven'is. Ŝi tre strang'e kondut'is. Unu'e ŝi lev'is Tomi'n en la aer'o'n kaj post'e ĉirkaŭ'brak'is li'n tiel fort'e, ke preskaŭ ĉiu aer'o el'ir'is el li. Post'e ŝi subit'e las'is li'n kaj sid'iĝ'is sur la rok'o. Ŝi klin'e kovr'is la vizaĝ'o'n per la man'o'j. Ŝi plor'is. Pip'i plor'is. Tom'i kaj Anjo kaj ĉiu'j kurekuredutinfanoj rigard'is ŝi'n kun surpriz'o kaj tim'eg'o.

    — Vi plor'i, ĉar Tom'i preskaŭ est'i manĝ'it'a, Momo propon'is.

    — Ne, Pip'i dir'is koler'humor'e kaj viŝ'is si'a'j'n okul'o'j'n. Mi plor'i, ĉar kompat'ind'a ŝark'et'o ne ricev'i maten'manĝ'o'n hodiaŭ.

Pip'i eduk'as Jimon kaj Buk'o'n

    La dent'o'j de la ŝark'o nur sukces'is grat'et'i la haŭt'o'n de la krur'o de Tom'i, kaj kiam Tom'i trankvil'iĝ'is, li daŭr'e vol'is grimp'i al la grand'a grot'o. Tiam Pip'i tord'is ŝnur'eg'o'n el hibisk'a bast'o kaj fiks'e lig'is ĝi'n al ŝton'o. Post'e ŝi facil'e kiel ĉam'o grimp'is ĝis la grot'o kaj fiks'is tie la ali'a'n fin'aĵ'o'n de la ŝnur'eg'o. Kaj nun eĉ Anjo kuraĝ'is grimp'i al la grot'o. Kiam oni hav'as fort'a'n ŝnur'eg'o'n, je kiu ten'i si'n, tiam ne est'as mal'facil'e.

Est'is mir'ind'a grot'o. Ĝi est'is tiel grand'a, ke ĉiu'j infan'o'j facil'e trov'is lok'o'n.

    — Ĉi tiu grot'o est'as preskaŭ pli bon'a ol ni'a kav'a kverk'o hejm'e ĉe Vila'o Vilaltao, Tom'i dir'is.

    — Ne, ne pli bon'a, sed sam'e bon'a, dir'is Anjo, kiu sent'is pik'et'o'n en la kor'o je la pens'o pri la kverk'o tie hejm'e, kaj ne vol'is konsent'i, ke io est'us pli bon'a ol ĝi.

    Momo montr'is al la blank'a'j infan'o'j, kiom da kokos'o'j kaj pan'frukt'a kaĉ'o est'is stok'it'a'j en la grot'o. Ili pov'us loĝ'i tie tri plen'a'j'n semajn'o'j'n sen mort'i pro mal'sat'o. Moana ven'is al ili kaj montr'is kav'a'n bambu'tub'o'n, kiu est'is tut'e plen'a je la plej mir'ind'a'j perl'o'j. Ŝi don'is al Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo po man'plen'o'n da perl'o'j.

    — Bel'a'j'n objekt'o'j'n vi hav'as, kiam vi glob'lud'as en ĉi tiu land'o, Pip'i dir'is.

    Est'is agrabl'e sid'i en la mal'ferm'iĝ'o de la grot'o kaj rigard'i la sun'bril'a'n mar'o'n. Kaj est'is tre agrabl'e kuŝ'i sur la ventr'o kaj kraĉ'i en la akv'o'n. Tom'i proklam'is konkurs'o'n pri distanc'o'kraĉ'ad'o. Momo est'is ver'a spert'ul'o pri kraĉ'ad'o. Sed li tamen ne pov'is bat'i Pipi'n. Ŝi hav'is metod'o'n el'ĵet'i la kraĉ'aĵ'o'n inter la tranĉ'o'dent'o'j, kiu'n neni'u pov'is imit'i.

    — Se pluv'et'as sur Nov'zeland'o hodiaŭ, Pip'i dir'is, tio est'as mi'a kulp'o.

    Tom'i kaj Anjo mal'bon'e sukces'is.

    — Blank'a'j infan'o'j ne pov'i kraĉ'i, Momo dir'is fier'e. Li ne tut'e kalkul'is Pipi'n al la blank'a'j infan'o'j.

    — Ĉu ne la blank'a'j infan'o'j pov'as kraĉ'i, Pip'i dir'is. Vi ne sci'as, pri kio vi parol'as. Tio'n ili lern'as en la lern'ej'o de la unu'a klas'o ! Distanc'o'kraĉ'ad'o, alt'o'kraĉ'ad'o kaj kraĉ'ad'o dum'kur'a. Vi dev'us vid'i la instru'ist'in'o'n de Tom'i kaj Anjo, kiel ŝi pov'as kraĉ'i. Ŝi gajn'is la unu'a'n premi'o'n pri kraĉ'ad'o dum'kur'a. Kiam ŝi ĉirkaŭ'kur'as kaj kraĉ'as, la tut'a urb'o ĝoj'kri'as.

    — Baf, Tom'i kaj Anjo dir'is.

    Pip'i ŝirm'is la okul'o'j'n per la man'o kaj rigard'is al la mar'surfac'o.

    — Tie ven'as ŝip'o, ŝi dir'is. Mal'grand'a vapor'ŝip'et'o. Mi sci'vol'as, kio'n ĝi vol'as far'i ĉi tie.

    Kaj ŝi ver'e rajt'is est'i sci'vol'em'a. La vapor'ŝip'o proksim'iĝ'is per bon'a rapid'o al la Kurekuredutinsulo. Sur'ŝip'e est'is, krom kelk'a'j nigr'a'j mar'ist'o'j, ankaŭ du blank'ul'o'j. Ili nom'iĝ'is Jimo kaj Buk'o. Ili est'is krud'a'j vir'o'j kun mal'hel'a'j trajt'o'j kaj aspekt'is kiel ver'a'j bandit'o'j. Tio'n ili ankaŭ est'is.

    Iu'n foj'o'n, kiam kapitan'o Ŝtrump'o'long'a est'is en tiu butik'o kaj aĉet'is flar'tabak'o'n, Jimo kaj Buk'o est'is tie sam'temp'e. Ili vid'is kapitan'o'n Ŝtrump'o'long'a'n met'i kelk'a'j'n ne'ordinar'e grand'a'j'n kaj bel'a'j'n perl'o'j'n sur la mend'o'tabl'o'n kaj ili aŭd'is li'n dir'i, ke sur la Kurekuredutinsulo la infan'o'j uz'as tiu'j'n perl'o'j'n, kiam ili glob'lud'as. Post tio ili hav'is nur unu cel'o'n, kaj tio est'is vetur'i al la Kurekuredutinsulo kaj prov'i rab'i amas'o'n da perl'o'j. Ili sci'is, ke kapitan'o Ŝtrump'o'long'a est'as terur'e fort'a, kaj ili ankaŭ hav'is respekt'o'n por la ŝip'an'ar'o de ” Hopetosa ”, tial ili intenc'is kapt'i la okaz'o'n, kiam ĉiu'j vir'o'j for'ir'is por ĉas'i.

    Nun la okaz'o ven'is. Kaŝ'it'a'j mal'antaŭ insul'o en la proksim'ec'o ili per lorn'o vid'is kapitan'o'n Ŝtrump'o'long'a'n kaj ĉiu'j'n mar'ist'o'j'n kaj ĉiu'j'n kurekuredutojn pagaj'i for de la Kurekuredutinsulo. Ili nur atend'is, ĝis la kanot'o'j ven'is kontent'ig'e ekster vid'o.

    — Mal'lev'u la ankr'o'n, Buk'o kri'is, kiam la ŝip'o ven'is tut'e proksim'e al la insul'o. Pip'i kaj ĉiu'j infan'o'j silent'e rigard'is ili'n de'supr'e el la grot'o. Ili mal'lev'is la ankr'o'n. Jimo kaj Buk'o salt'is en al bark'o'n kaj rem'is al la bord'o. Al la nigr'a'j mar'ist'o'j est'is ordon'it'e, ke ili rest'u sur'ŝip'e.

    — Nun ni kaŝ'ir'u al la vilaĝ'o kaj surpriz'atak'u ili'n, Jimo dir'is. Cert'e nur vir'in'o'j kaj infan'o'j est'as hejm'e.

    — Jes, Buk'o dir'is. Est'is ceter'e tiom da vir'in'o'j en la kanot'o'j, ke mi supoz'as, ke nur la infan'o'j rest'as sur la insul'o. Mi esper'as, ke ili okup'iĝ'as pri glob'lud'ad'o, hahaha.

    — Kial, Pip'i kri'is el la grot'o. Ĉu vi est'as special'e amuz'it'a'j de glob'lud'ad'o ? Mi tamen opini'as, ke est'as eĉ pli amuz'e kapr'o'salt'i.

    Jimo kaj Buk'o surpriz'it'e turn'is si'n kaj ek'vid'is Pipi'n kaj ĉiu'j'n infan'o'j'n el'met'i la kap'o'j'n supr'e en la grot'o. Kontent'a rid'aĉ'o etend'iĝ'is sur ili'a'j vizaĝ'o'j.

    — Tie ni hav'as la ge'bub'o'j'n, Jimo dir'is.

    — Bon'eg'e, Buk'o dir'is. Ĉi tio est'os simpl'a lud'o por ni. Sed ili tamen decid'is ruz'e proced'i. Neni'u pov'is sci'i, kie la infan'o'j hav'as si'a'j'n perl'o'j'n, tial ili tut'e ne ven'is al la Kurekuredutinsulo por kapt'i perl'o'j'n, sed nur por far'i agrabl'a'n ekskurs'et'o'n.

    Ili sent'is si'n varm'a'j kaj ŝvit'a'j, kaj Buk'o propon'is, ke ili, por komenc'i, ban'u si'n.

    — Mi nur re'rem'os al la ŝip'o por pren'i ni'a'j'n ban'kalson'o'j'n, li dir'is.

    Li far'is tio'n. Dum'temp'e Jimo star'is sol'a sur la strand'o.

    — Ĉu est'as bon'a ban'lok'o ĉi tie, li glat'e kri'is al la infan'o'j.

    — Tut'e perfekt'a, Pip'i dir'is. Tut'e perfekt'a por ŝark'o'j. Ili ban'as si'n ĉi tie ĉiu'tag'e.

    — Vi babil'aĉ'as, Jimo dir'is, ĉi tie ni vid'as neniu'j'n ŝark'o'j'n.

    Sed li tamen iom mal'trankvil'iĝ'is, kaj kiam Buk'o re'ven'is kun la ban'kalson'o'j, li rakont'is al li, kio'n Pip'i dir'is.

    — Babil'aĉ'o, Buk'o dir'is. Kaj li kri'is al Pip'i:
— Ĉu vi asert'as, ke est'as danĝer'e ban'i si'n ĉi tie ?
— Ne, Pip'i dir'is. Tio'n mi neniam dir'is.

    — Est'as ja strang'e, Jimo dir'is. Ĉu vi ne dir'is, ke ekzist'as ŝark'o'j ĉi tie, ĉu ?
— Jes, tio'n mi dir'is. Sed danĝer'e — ne, tio'n mi ne vol'as asert'i, ke est'as. Mi'a onkl'o ban'is si'n ĉi tie last'jar'e.

    — Jen vid'u, Buk'o dir'is.

    — Kaj onkl'o ven'is hejm'e'n el la mal'san'ul'ej'o jam vendred'e, Pip'i daŭr'ig'is. Kun la plej bel'aspekt'a'j lign'a'j krur'o'j, kiu'j iam trov'iĝ'is sur mal'jun'ul'o.

    Ŝi pens'em'e kraĉ'is en la akv'o'n.

    — Mi do ne pov'as asert'i, ke est'as danĝer'e. Sed kelk'a'j brak'o'j kaj krur'o'j kompren'ebl'e konsum'iĝ'as, se oni ban'as si'n ĉi tie. Sed tiel long'e kiel la lign'a'j krur'o'j ne kost'as pli ol unu kron'o'n po par'o, mi ne opini'as, ke vi pro simpl'a avar'ec'o ced'u pri fort'ig'a ban'o.

    Ŝi de'nov'e kraĉ'is.

    — Ceter'e mi'a onkl'o est'as infan'ec'e rav'it'a pri si'a'j lign'a'j krur'o'j. Li dir'as, ke ili est'as ne'taks'ebl'a'j, kiam li vol'as el'ir'i por batal'i.

    — Ĉu vi sci'as, kio'n mi kred'as, Buk'o dir'is. Mi kred'as, ke vi mensog'as. Vi'a onkl'o ja dev'as est'i mal'jun'a vir'o. Li cert'e ne vol'as part'o'pren'i iu'j'n batal'o'j'n.

    — Ĉu li vol'as, Pip'i akr'e kri'is. Li est'as la plej koler'em'a mal'jun'ul'o, kiu iam frap'is si'a'n kontraŭ'ul'o'n sur la kap'o per lign'a krur'o. Li ne bon'fart'as, se li ne rajt'as batal'i de maten'o ĝis vesper'o. Ali'e li mord'as si'a'n propr'a'n naz'o'n pro pur'a koler'o.

    — Vi babil'aĉ'as, Buk'o dir'is. Oni ne pov'as mord'i si'a'n propr'a'n naz'o'n.

    — Jes, cert'e, Pip'i asert'is. Li grimp'is sur seĝ'o'n.

    Buk'o cerb'um'is dum moment'o pri tio, sed post'e li ek'blasfem'is kaj dir'is:
— Mi ne plu kapabl'as aŭskult'i vi'a'j'n sen'senc'aĵ'o'j'n. Ven'u, Jimo, ni de'met'u ni'a'j'n vest'o'j'n.

    — Ceter'e mi dir'u al vi, Pip'i dir'is, ke la onkl'o hav'as la plej long'a'n naz'o'n en la mond'o. Li hav'as kvin papag'o'j'n, kaj ĉiu'j kvin pov'as sid'i unu apud la ali'a sur li'a naz'o.

    Sed nun Buk'o ver'e koler'iĝ'is.

    — Ĉu vi sci'as, vi ruĝ'har'a mal'feliĉ'o, vi est'as ver'e la plej mensog'em'a bub'aĉ'o, kiu'n mi renkont'is. Ĉu vi ne hont'as ? Ĉu vi ver'e vol'as kred'ig'i al mi, ke kvin papag'o'j pov'as sid'i en vic'o sur la naz'o de vi'a onkl'o. Konfes'u, ke est'as mensog'o !
— Jes, Pip'i dir'is mal'gaj'e. Jes, est'as mensog'o.

    — Jen vi vid'as, Buk'o dir'is. Ĉu mi ne dir'is tio'n ?
— Est'as abomen'a, terur'a mensog'o, Pip'i dir'is eĉ pli mal'gaj'e.

    — Jes, tio'n mi tuj kompren'is, Buk'o dir'is.

    — Ĉar la kvin'a papag'o, Pip'i kri'is kaj amar'e ek'plor'is, la kvin'a papag'o dev'as star'i sur unu pied'o.

    — Ir'u arb'ar'e'n, Buk'o dir'is. Kaj li kaj Jimo ir'is mal'antaŭ arbust'o'n por ali'vest'i si'n.

    — Pip'i, vi ja ne hav'as onkl'o'n, Anjo dir'is per riproĉ'a voĉ'o al Pip'i.

    — Ne, Pip'i dir'is gaj'e. Ĉu oni dev'as hav'i ?
Buk'o unu'a sur'hav'is la ban'kalson'o'n. Li elegant'e plonĝ'is el rok'o en la mar'o'n kaj naĝ'is ekster'e'n. La infan'o'j en la grot'o rigard'is kun streĉ'a interes'o. Tiam ili vid'is naĝ'il'o'n de ŝark'o, kiu post moment'o fulm'is super la akv'o'surfac'o.

    — Ŝark'o, ŝark'o, Momo kri'is.

    Buk'o, kiu kun grand'a plezur'o mov'is si'n en la akv'o, turn'is la kap'o'n kaj ek'vid'is la terur'a'n rab'o'best'o'n ven'i kontraŭ si'n.

    Cert'e neniam ekzist'is iu, kiu naĝ'is tiel rapid'e, kiel Buk'o far'is nun. En du ruĝ'a'j sekund'o'j li ating'is la bord'o'n kaj kur'eg'is el la akv'o. Furioz'a kaj tim'ig'it'a li est'is, kaj ŝajn'is, ke li opini'as, ke est'as la kulp'o de Pip'i, ke est'as ŝark'o'j en la akv'o.

    — Ĉu vi ne hont'as, bub'in'aĉ'o, li kri'is. La mar'o ja est'as plen'a je ŝark'o'j.

    — Ĉu mi asert'is i'o'n ali'a'n, Pip'i dir'is kaj dolĉ'e oblikv'ig'is si'a'n kap'o'n. Mi ja ne ĉiam mensog'as, vi sci'u.

    Jimo kaj Buk'o ir'is mal'antaŭ la arbed'o'n kaj de'nov'e sur'pren'is la vest'o'j'n. Ili pens'is, ke nun est'as temp'o komenc'i pens'i pri la perl'o'j. Neni'u pov'us sci'i, kiom long'e kapitan'o Ŝtrump'o'long'a kaj la ali'a'j intenc'as for'est'i.

    — Aŭskult'u, infan'et'o'j, Buk'o dir'is. Mi aŭd'is iu'n dir'i, ke est'as bon'a perl'o'serĉ'ad'o en ĉi tiu region'o. Ĉu vi sci'as, ĉu est'as ver'e ?
— Ĉu est'as, Pip'i dir'is. Perl'o'konk'o'j tint'as ĉirkaŭ la pied'o'j, kie ajn oni promen'as tie sur la mar'fund'o. Ir'u tie'n rigard'i kaj vi vid'os.

    Sed Buk'o ne vol'is.

    — Est'as grand'a'j perl'o'j en ĉiu konk'o, Pip'i dir'is. Proksim'um'e kiel ĉi tiu.

    Ŝi montr'e etend'is grand'eg'a'n bril'ant'a'n perl'o'n.

    Jimo kaj Buk'o est'is tiel ekscit'it'a'j, ke ili apenaŭ pov'is star'i sen'mov'a'j.

    — Ĉu vi hav'as pli da tia'j, Jimo dir'is. Ni vol'us aĉet'i ili'n de vi.

    Tio est'is mensog'o. Jimo kaj Buk'o ne hav'is mon'o'n por aĉet'i iu'j'n perl'o'j'n. Ili vol'is nur tromp'e akir'i ili'n.

    — Jes, ni hav'as cert'e almenaŭ kvin, ses litr'o'j'n ĉi tie en la grot'o, Pip'i dir'is.

    Jimo kaj Buk'o ne pov'is kaŝ'i si'a'n rav'it'ec'o'n.

    — Bon'eg'e, Buk'o dir'is. Ven'u ĉi tie'n kun ili, ni aĉet'os ĉiu'j'n.

    — Tut'e ne, Pip'i dir'is. Kio'n la kompat'ind'a'j infan'o'j post'e uz'u por glob'lud'ad'o, ĉu vi pens'is pri tio ?
Long'daŭr'a rezon'ad'o est'is neces'a, antaŭ ol Jimo kaj Buk'o kompren'is, ke ne est'as ebl'e al'tromp'i la perl'o'j'n. Sed tio'n, kio'n ili ne pov'as ricev'i per ruz'o, ili decid'is ricev'i per'fort'e. Nun ili ja sci'is, kie la perl'o'j est'as. Nur rest'is la task'o grimp'i al la grot'o kaj pren'i ili'n.

    Grimp'i al la grot'o, jes, rest'is nur tio ! Dum la rezon'ad'o Pip'i est'is si'n'gard'e de'hok'ig'int'a la hibisk'a'n ŝnur'eg'o'n. Ĝi est'is nun sub bon'a gard'o en la grot'o.

    Jimo kaj Buk'o ne opini'is, ke est'as al'log'e prov'i grimp'i al la grot'o. Sed evident'e ne est'is ali'a manier'o.

    — Vi far'u, Jimo, Buk'o dir'is.

    — Ne, vi far'u, Buk'o, Jimo dir'is.

    — Vi far'u, Jimo, Buk'o dir'is. Li est'is pli fort'a ol Jimo. Jimo do komenc'is grimp'i. Li mal'esper'e kapt'is ĉiu'j'n el'star'a'j'n part'o'j'n, kiu'j'n li pov'is ating'i. Mal'varm'a ŝvit'o flu'is laŭ li'a dors'o.

    — Antaŭ ĉio vi firm'e ten'u vi'n, por ke vi ne de'fal'u, Pip'i dir'is kuraĝ'ig'e.

    Tiam Jimo de'fal'is. Buk'o kri'is kaj blasfem'is sur la strand'o.

    Ankaŭ Jimo kri'is, ĉar li vid'is du ŝark'o'j'n, kiu'j direkt'is si'n al li.

    Kiam ili ne est'is pli ol unu metr'o'n for de li, Pip'i ĵet'is kokos'o'n ĝust'e antaŭ la naz'o'n de ili. Tio tim'ig'is ili'n por tiel long'a temp'o, ke Jimo hav'is temp'o'n naĝ'i al la strand'o kaj ramp'i sur la ŝtup'et'o'n. La akv'o flu'is de li'a'j vest'o'j, kaj li aspekt'is kompat'ind'a. Buk'o insult'is li'n.

    — Far'u mem, kaj vi vid'os, kiel facil'e est'as, Jimo dir'is.

    — Jes, mi ver'e montr'os al vi, kiel oni proced'u, Buk'o dir'is kaj komenc'is grimp'i.

    Ĉiu'j infan'o'j rigard'is li'n. Anjo preskaŭ ek'tim'is, kiam li pli kaj pli proksim'iĝ'is.

    — Aj, aj, ne paŝ'u tie, ĉar tiam vi de'fal'os, Pip'i dir'is.

    — Kie, Buk'o demand'is.

    — Tie, Pip'i dir'is kaj fingr'o'montr'is. Buk'o rigard'is mal'supr'e'n al si'a'j pied'o'j.

    — Mult'a'j kokos'o'j konsum'iĝ'os en ĉi tiu manier'o, Pip'i dir'is moment'o'n pli post'e, kiam ŝi est'is en'ĵet'int'a unu por mal'help'i al la ŝark'o'j for'manĝ'i Buk'o'n, kiu mizer'a barakt'is en la akv'o.

    Sed el la akv'o li ven'is, furioz'a kiel vesp'o, kaj li ne est'is tim'em'a. Li tuj komenc'is nov'a'n grimp'ad'o'n, ĉar li decid'is, ke li ating'os la grot'o'n kaj kapt'os la perl'o'j'n.

    Ĉi tiu'n foj'o'n li pli bon'e sukces'is. Kiam li ating'is la mal'ferm'iĝ'o'n de la grot'o, li triumf'e kri'is:
— Nun, ge'bub'o'j, mi re'pag'os al vi !
Tiam Pip'i etend'is si'a'n montr'o'fingr'o'n kaj puŝ'et'is li'a'n ventr'o'n.

    Plop, son'is.

    — Vi pov'us ja est'i kun'pren'int'a la kokos'o'n mem, kiam vi vetur'is, Pip'i kri'is post li, dum ŝi traf'is la naz'o'n de impertinent'a ŝark'o. Sed ven'is pli da ŝark'o'j kaj ŝi est'is dev'ig'at'a ĵet'i pli da kokos'o'j. Unu el ili traf'is la kap'o'n de Buk'o.

    — Pro ĉiel'o, ĉu est'is vi, Pip'i dir'is, kiam Buk'o ek'kri'is. De ĉi'supr'e vi fakt'e simil'as grand'a'n abomen'a'n ŝark'o'n.

    Jimo kaj Buk'o nun decid'is el'atend'i la infan'o'j'n.

    — Kiam ili est'os mal'sat'a'j, ili dev'os re'tir'iĝ'i de tie, Buk'o dir'is mal'afabl'e. Kaj tiam ili spert'os i'o'n ali'a'n.

    Li kri'is al la infan'o'j:
— Mi kompat'as vi'n, se vi dev'os sid'i tie en la grot'o, ĝis vi mal'sat'mort'os.

    — Vi hav'as bon'a'n kor'o'n, Pip'i dir'is. Sed vi ne bezon'as mal'trankvil'i pri la plej proksim'a'j dek kvar tag'o'j. Post'e ni ebl'e dev'os iom porci'ig'i la kokos'o'j'n.

    Ŝi frakas'is grand'a'n kokos'o'n, el'trink'is la lakt'o'n kaj manĝ'is la bon'gust'a'n intern'aĵ'o'n.

    Jimo kaj Buk'o blasfem'is. La sun'o est'is sub'ir'ont'a kaj ili komenc'is prepar'i si'n por tra'nokt'i sur la strand'o. Ili ne kuraĝ'is rem'i al la vapor'ŝip'o por dorm'i tie, ĉar tiam la infan'o'j est'us pov'int'a'j for'grimp'i kun ĉiu'j perl'o'j. Ili kuŝ'iĝ'is sur la mal'mol'a rok'o'grund'o en si'a'j mal'sek'a'j vest'o'j. Est'is tre mal'agrabl'e.

    Supr'e en la grot'o ĉiu'j infan'o'j sid'is kun bril'ant'a'j okul'o'j kaj manĝ'is kokos'o'j'n kaj dis'prem'it'a'j'n pan'frukt'o'j'n. Gust'is tre bon'e kaj ĉio est'is streĉ'a kaj agrabl'a. Jen kaj jen ili el'met'is la kap'o'n kaj rigard'is al Jimo kaj Buk'o. Nun est'is tiel mal'lum'e, ke ili nur mal'klar'e pov'is vid'i ili'n sur la rok'o'ŝtup'o. Sed ili pov'is aŭd'i ili'n blasfem'i tie mal'supr'e.

    Subit'e ven'is pluv'eg'o de la intens'a spec'o, kiu okaz'as en la tropik'o'j. Lag'o da pluv'o torent'is el la ĉiel'o. Pip'i el'met'is la ekstrem'a'n pint'o'n de la naz'o el la grot'o.

    — Ne ekzist'as iu'j, kiu'j hav'as tia'n bon'ŝanc'o'n kiel vi, ŝi kri'is al Jimo kaj Buk'o.

    — Kio'n vi vol'as dir'i per tio, Buk'o esper'plen'e dir'is. Li pens'is, ke la infan'o'j nun pent'is si'n kaj vol'as don'i al ili la perl'o'j'n.

    Kio'n vi vol'as dir'i per tio, ke ni hav'as bon'ŝanc'o'n ?
— Jes, imag'u nur, kia etern'a bon'ŝanc'o, ke vi jam est'as mal'sek'eg'a'j, jam antaŭ ol ĉi tiu pluv'eg'o ven'is. Ali'e vi cert'e far'iĝ'us mal'sek'eg'a'j en ĉi tiu veter'o.

    Ili aŭd'is iu'n blasfem'i mal'supr'e sur la rok'o'ŝtup'o, sed ne est'is ebl'e decid'i, ĉu est'as Jimo aŭ Buk'o.

    — Bon'a'n nokt'o'n, bon'a'n nokt'o'n kaj dorm'u bon'e, Pip'i dir'is. Ĉar tio'n ni intenc'as far'i nun.

    Ĉiu'j infan'o'j ek'kuŝ'is sur la plank'o de la grot'o. Tom'i kaj Anjo kuŝ'is plej proksim'e al Pip'i kaj ten'is ŝi'a'n man'o'n. Ili kuŝ'is tre agrabl'e. Est'is tut'e konven'e varm'e kaj agrabl'e en la grot'o. Ekster'e la pluv'o susur'is.

Pip'i lac'iĝ'as je Jimo kaj Buk'o

    La infan'o'j dorm'is bon'e la tut'a'n nokt'o'n. Tio'n ne far'i Jimo kaj Buk'o. Ili nur blasfem'is pri la pluv'o, kaj kiam ĉes'is pluv'i, ili trans'ir'is al kverel'ad'o, kies kulp'o est'as, ke ili ne pov'is kapt'i la perl'o'j'n kaj kiu efektiv'e el'trov'is la stult'a'n ide'o'n, ke ili vetur'u al la Kurekuredutinsulo. Sed kiam la sun'o lev'iĝ'is kaj sek'ig'is ili'a'j'n mal'sek'a'j'n vest'o'j'n kaj la gaj'a vizaĝ'o de Pip'i est'is el'met'at'a el la grot'o kaj salut'is bon'a'n maten'o'n, ili decid'is pli ol iam prov'i kapt'i la perl'o'j'n kaj for'vetur'i de tie kiel riĉ'a'j vir'o'j. Ili nur ne pov'is el'kalkul'i, kiel ili proced'u.

Dum'temp'e la ĉeval'o de Pip'i komenc'is demand'i si'n, kie'n Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo est'is ir'int'a'j. Sinjor'o Nilson est'is re'ven'int'a de si'a parenc'o'kun'ven'o en la ĝangal'o kaj li demand'is la sam'o'n. Li ankaŭ pri'pens'is, kio'n Pip'i dir'os, kiam ŝi ek'vid'os, ke li perd'is si'a'n pajl'a'n ĉapel'o'n.

    Sinjor'o Nilson salt'is kaj ek'sid'is sur la vost'o de la ĉeval'o kaj la ĉeval'o for'trot'is por serĉ'i Pipi'n. Iom post iom ĝi trov'is la voj'o'n al la sud'a flank'o de la insul'o. Kaj tie ĝi vid'is Pipi'n el'met'i la kap'o'n el grot'o. Ĝi gaj'e hen'is.

    — Vid'u, Pip'i, tie vi'a ĉeval'o ven'as, Tom'i kri'is.

    — Kaj Sinjor'o Nilson est'as sur la vost'o, Anjo kri'is.

    Jimo kaj Buk'o aŭd'is tio'n. Ili aŭd'is, ke la ĉeval'o, kiu ven'is tie laŭ la strand'o, aparten'as al Pip'i, tiu ruĝ'har'a mal'feliĉ'o supr'e en la grot'o.

    Buk'o al'ir'is kaj kapt'is la ĉeval'o'n je la kol'har'o'j.

    — Aŭd'u, vi monstr'et'o, li kri'is al Pip'i, nun mi mort'bat'os vi'a'n ĉeval'o'n.

    — Ĉu vi mort'bat'os mi'a'n ĉeval'o'n, kiu'n mi tre fort'e am'as, Pip'i dir'is. Mi'a'n bon'a'n afabl'a'n ĉeval'et'o'n. Tio'n vi ne pov'as cel'i.

    — Jes, mi ja est'as dev'ig'at'a al tio, Buk'o dir'is. Se vi ne vol'as ven'i ĉi tie'n kaj don'i al ni ĉiu'j'n perl'o'j'n. Ĉiu'j'n, not'u tio'n ! Ali'kaz'e mi mort'bat'os la ĉeval'o'n nun en ĉi tiu moment'o.

    Pip'i serioz'e rigard'is li'n.

    — Bon'vol'u, ŝi dir'is. Mi pet'as vi'n tiel bel'e kiel mi iam ajn pov'as — ne mort'bat'u mi'a'n ĉeval'o'n kaj las'u al la infan'o'j ili'a'j'n perl'o'j'n.

    — Vi aŭd'is, kio'n mi dir'is, Buk'o dir'is. Ĉi tie'n la perl'o'j'n tuj !
Ali'manier'e...

    Kaj li dir'is per mal'laŭt'a voĉ'o al Jimo:
— Nur atend'u, ĝis ŝi ven'is kun la perl'o'j. Tiam mi bat'os ŝi'n flav'a kaj verd'a kiel dank'o por ĉi tiu pluv'veter'a nokt'o. Kaj la ĉeval'o'n ni kun'pren'u sur'ŝip'e'n kaj vend'u sur iu ali'a insul'o.

    Li kri'is al Pip'i.

    — Nu, kiel est'as ? Ĉu vi ven'os aŭ ne ?
— Jes, mi do ven'os, Pip'i dir'is. Sed ne forges'u, ke vi mem pet'is pri tio.

    Ŝi salt'is tre facil'e sur la rok'ŝtup'et'o'j, kiel se est'us la plej eben'a promen'voj'o, kaj fin'e salt'is sur la rok'ŝtup'o'n al Buk'o kaj Jimo kaj la ĉeval'o. Ŝi halt'is antaŭ Buk'o. Tie ŝi star'is, mal'grand'a kaj mal'dik'a, vest'it'a per la tuk'et'o ĉirkaŭ la tali'o kaj kun du ruĝ'a'j har'plekt'aĵ'o'j, kiu'j montr'is rekt'e ekster'e'n. Ŝi'a'j okul'o'j bril'is per danĝer'a flam'o.

    — Kie vi hav'as la perl'o'j'n, Buk'o kri'is.

    — Ne est'os iu'j perl'o'j hodiaŭ, Pip'i dir'is. Vi kapr'o'salt'os anstataŭ'e.

    Tiam Buk'o el'ig'is hurl'o'n, kiu trem'ig'is Anjon supr'e en la grot'o.

    — Nun mi ver'e mort'bat'os kaj vi'n kaj la ĉeval'o'n, li kri'is, kaj li al'kur'is al Pip'i.

    — Mal'rapid'e en la dekliv'o'j, mi'a bon'ul'o, Pip'i dir'is. Ŝi pren'is li'n je la tali'o kaj ĵet'is li'n tri metr'o'j'n en la aer'o'n. Li bat'is si'n iom fort'e kontraŭ la rok'o, kiam li fal'bru'is. Tiam Jimo ek'ag'is. Li direkt'is terur'a'n frap'o'n kontraŭ Pip'i, sed ŝi flank'e'n'salt'is kun kontent'a rid'o. Kaj la sekund'o'n post'e ankaŭ Jimo flug'is en la direkt'o'n de la maten'a ĉiel'o. Kaj tie nun Jimo kaj Buk'o sid'is sur la rok'o kaj ĝem'eg'is. Pip'i al'ir'is kaj kapt'is ili'n per po unu man'o.

    — Oni ne rajt'as est'i tiel glob'lud'em'a, kiel vi ŝajn'as est'i, ŝi dir'is. Dev'as est'i iu modest'ec'o en la plezur'avid'o.

    Ŝi port'is ili'n mal'supr'e'n al la bark'o kaj en'ĵet'is ili'n.

    — Nun vetur'u hejm'e'n kaj pet'u vi'a'n patr'in'o'n, ke vi ricev'u kvin mon'er'o'j'n por ŝton'glob'o'j, ŝi dir'is. Mi cert'ig'as al vi, ke ili est'as sam'e bon'e uz'ebl'a'j.

    Mal'long'a'n moment'o'n post'e la vapor'ŝip'o puf'is si'a'n voj'o'n for de la Kurekuredutinsulo. Post tio ĝi neniam est'is vid'ebl'a sur tiu'j mar'voj'o'j.

    Pip'i kares'is si'a'n ĉeval'o'n. Sinjor'o Nilson salt'is sur ŝi'a'n ŝultr'o'n. Kaj mal'antaŭ la plej ekstrem'a pint'o de la insul'o long'a vic'o da kanot'o'j aper'is. Est'is kapitan'o Ŝtrump'o'long'a kaj li'a societ'o, kiu re'ven'is hejm'e'n post sukces'a ĉas'o. Pip'i kri'is kaj man'sving'is al ili, kaj ili salut'is per la pagaj'o'j.

    Post'e Pip'i rapid'e re'met'is la ŝnur'eg'o'n, por ke Tom'i kaj Anjo kaj la ali'a'j pov'u sen'danĝer'e las'i la grot'o'n. Kaj kiam la kanot'o'j moment'o'n post'e al'bord'iĝ'is en la golf'et'o apud ” Hopetosa ”, la tut'a infan'ar'o star'is tie akcept'ant'e.

    Kapitan'o Ŝtrump'o'long'a kares'is Pipi'n.

    — Ĉu ĉio est'is trankvil'a, li demand'is.

    — Ĉio trankvil'a, Pip'i dir'is.

    — Sed Pip'i, ja ne est'is, Anjo dir'is. En la ver'o preskaŭ okaz'is akcident'o'j.

    — Ho jes, tio'n mi forges'is, Pip'i dir'is. Trankvil'e cert'e ne est'is, pa'ĉj'o Efraimo. Tuj, kiam vi turn'as al mi la dors'o'n, afer'o'j okaz'as.

    — Nu, sed infan'et'o, kio okaz'is, kapitan'o Ŝtrump'o'long'a dir'is mal'trankvil'e.

    — Io terur'a, Pip'i dir'is. Sinjor'o Nilson perd'is si'a'n pajl'a'n ĉapel'o'n.

Pip'i for'las'as la Kurekuredutinsulon

    Mir'ind'a'j tag'o'j sekv'is, mir'ind'a'j tag'o'j en varm'a, dolĉ'a mond'o, plen'a je sun'o kaj bril'ant'a blu'a akv'o kaj odor'ant'a'j flor'o'j.

Tom'i kaj Anjo nun est'is tiel brun'a'j, ke oni preskaŭ ne pov'is vid'i diferenc'o'n inter ili kaj la kurekuredutinfanoj. Kaj Pip'i ricev'is lentug'o'j'n sur ĉiu surfac'et'o de la vizaĝ'o.

    — Ĉi tiu vetur'et'o far'iĝ'os ver'e bel'ig'a kurac'o por mi, ŝi dir'is kontent'e. Mi est'as pli lentug'a kaj bel'a ol iam. Se daŭr'os ĉi tiel, mi est'os tut'e ne'rezist'ebl'a.

    Momo kaj Moana kaj ĉiu'j kurekuredutinfanoj fakt'e jam opini'is, ke Pip'i jam est'as ne'rezist'ebl'a. Ili neniam tiel amuz'iĝ'is kiel nun, kaj ili sam'e mult'e ŝat'is Pipi'n kiel Tom'i kaj Anjo far'is. Jes, ili kompren'ebl'e ankaŭ ŝat'is Tomi'n kaj Anjon, kaj Tom'i kaj Anjo reciprok'is la sent'o'n. Ankaŭ pro tio ili ĉiu'j hav'is tre grand'a'n plezur'o'n kun'e, kaj ili lud'is kaj lud'is kaj lud'is la tut'a'j'n tag'o'j'n. Oft'e ili est'is en la grot'o. Pip'i al'port'is tie'n lan'kovr'il'o'j'n, kaj kiam ili dezir'is, ili pov'is tra'nokt'i tie kaj est'i pli komfort'a'j ol tiu'n unu'a'n nokt'o'n. Ŝi ankaŭ far'is ŝnur'ŝtup'ar'o'n, kiu ating'is la akv'o'surfac'o'n sub la grot'o, kaj ĉiu'j infan'o'j grimp'is supr'e'n mal'supr'e'n sur la ŝnur'ŝtup'ar'o kaj ban'is si'n kaj plaŭd'is el tut'a kor'o. Jes ja, ili pov'is sekur'e ban'i si'n tie nun.

    Pip'i bar'is grand'a'n region'o'n per ret'o, tiel ke la ŝark'o'j ne pov'is ating'i ili'n. Est'is tre amuz'e naĝ'i intern'e'n kaj ekster'e'n en tiu'j grot'o'j, kiu'j est'is plen'a'j je akv'o. Kaj eĉ Tom'i kaj Anjo lern'is plonĝ'i por perl'o'konk'o'j. La unu'a perl'o, kiu'n Anjo trov'is, est'is grand'a, bel'a, roz'kolor'a. Ŝi decid'is kun'pren'i ĝi'n hejm'e'n kaj munt'ig'i ĝi'n en ring'o'n, kiu'n ŝi hav'os kiel memor'aĵ'o'n de la Kurekuredutinsulo.

    Foj'e ili lud'is, ke Pip'i est'as Buk'o, kiu prov'as en'ir'i la grot'o'n por ŝtel'i perl'o'j'n. Tiam Tom'i supr'e'n'tir'is la ŝnur'ŝtup'ar'et'o'n kaj Pip'i dev'is supr'e'n'grimp'i sur la rok'o'vand'o kiel ajn ŝi pov'is.

    Ĉiu'j infan'o'j kri'is ” Buk'o ven'as, Buk'o ven'as ”, kiam ŝi en'met'is la kap'o'n en la grot'o'n, kaj laŭ'vic'e ili rajt'is fingr'o'puŝ'i ŝi'a'n ventr'o'n, tiel ke ŝi renvers'e fal'is en la mar'o'n. Kaj tie mal'supr'e ŝi ĉirkaŭ'plaŭd'is kun nur la pied'o'j aper'ant'a'j super la akv'o, kaj la infan'o'j rid'is, tiel ke ili preskaŭ fal'is el la grot'o.

    Kiam la est'ad'o tie ted'is ili'n, ili pov'is est'i en si'a bambu'a dom'o. Pip'i kaj la infan'o'j kun'help'e konstru'is ĝi'n, kvankam Pip'i far'is la plej'mult'o'n. Ĝi est'is grand'a kaj tut'e kvadrat'a kaj konstru'it'a el mal'dik'a'j bambu'a'j kan'o'j, kaj oni pov'is ĉirkaŭ'grimp'i en ĝi kaj sur ĝi tut'e laŭ'plaĉ'e. Tuj apud la dom'o star'is alt'a kokos'palm'o. Pip'i est'is hak'int'a ŝtup'o'j'n en la palm'o, tiel ke oni pov'is paŝ'i ĝis la pint'o. De tie supr'e ili hav'is bel'a'n panoram'o'n. Inter du ali'a'j palm'o'j Pip'i est'is met'int'a balanc'il'o'n el hibisk'a bast'o. Ĝi est'is ver'e bon'eg'a. Se oni balanc'is tre fort'e, kaj en la plej alt'a rapid'o el'ĵet'is si'n, oni fal'is en la akv'o'n.

    Pip'i balanc'is tiel terur'e alt'e'n, ke ŝi flug'is long'e for en la akv'o'n, kaj ŝi dir'is, ke ” iu'n bel'a'n tag'o'n mi cert'e fal'aĉ'os en Aŭstrali'o'n, kaj tiam ne est'os amuz'e por tiu, kiu ricev'os mi'n sur la kap'o'n ”.

    La infan'o'j ankaŭ ekskurs'is en la ĝangal'o'n. Est'is alt'a mont'o tie kaj akv'o'fal'o, kiu ĵet'is si'n laŭ mont'krut'aĵ'o. Pip'i est'is decid'int'a, ke ŝi vetur'os laŭ la akv'o'fal'o en barel'o, kaj ŝi ankaŭ far'is tio'n. Ŝi kun'port'is unu el la barel'o'j de ” Hopetosa ”, kaj en ĝi'n ŝi en'ramp'is. Momo kaj Tom'i ferm'is la kovr'il'o'n kaj kun'help'is puŝ'i la barel'o'n en la akv'o'fal'o'n. Ĝi salt'ad'is laŭ la fal'o en grand'a rapid'ec'o, kaj fin'e ĝi frakas'iĝ'is. Ĉiu'j infan'o'j vid'is Pipi'n mal'aper'i en la akv'o'amas'o'j, kaj ili ne kred'is, ke ili de'nov'e iam vid'os ŝi'n. Sed subit'e ŝi ek'aper'is kaj sur'ir'is la bord'o'n kaj dir'is:
— Ili don'as relativ'e grand'a'n rapid'ec'o'n, ĉi tiu'j akv'o'barel'o'j.

    Jes, tiel pas'is la tag'o'j, unu post la ali'a. Sed baldaŭ la pluv'sezon'o est'is ven'ont'a, sed tiam kapitan'o Ŝtrump'o'long'a kutim'as en'ŝlos'i si'n en si'a kaban'o kaj cerb'um'i pri la viv'o, kaj li tim'is, ke tiam Pip'i ne sent'os si'n hejm'e sur la Kurekuredutinsulo. Tom'i kaj Anjo komenc'is ĉiam pli oft'e pri'pens'i kiel stat'as pri pa'ĉj'o kaj pa'nj'o tie hejm'e. Ili ankaŭ volont'e ating'us la hejm'o'n antaŭ la krist'nask'a vesper'o. Tial ili ne tiom mal'ĝoj'is, kiom oni pov'us kred'i, kiam Pip'i iu'n maten'o'n dir'is:
— Tom'i kaj Anjo, kiel est'us ven'i hejm'e'n al Vila'o Vilaltao de'nov'e por kelk'a temp'o ?
Por Momo kaj Moana kaj la ali'a'j kurekuredutinfanoj ja est'is mal'gaj'a tag'o, kiam ili vid'i Pipi'n kaj Tomi'n kaj Anjon sur'ŝip'iĝ'i sur ” Hopetosa ” por vel'i hejm'e'n. Sed Pip'i promes'is, ke ili oft'e, oft'e re'ven'os al la Kurekuredutinsulo. La kurekuredutinfanoj est'is port'int'a'j flor'kron'o'j'n el blank'a'j flor'o'j, kiu'j'n ili pend'ig'is adiaŭ'e ĉirkaŭ la kol'o'j de Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo.

    Kaj ili'a adiaŭ'a kant'o flug'is tre plend'e super la akv'o'n post la for'glit'ant'a ŝip'o. Ankaŭ kapitan'o Ŝtrump'o'long'a star'is sur la bord'o. Li dev'is rest'i por reg'i. Anstataŭ'e Fridolfo sur'pren'is la task'o'n vetur'ig'i la infan'o'j'n hejm'e'n. Kapitan'o Ŝtrump'o'long'a pur'ig'is la naz'o'n pri'pens'e per si'a grand'a flar'tabak'a naz'tuk'o kaj adiaŭ'is man'sving'e. Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo plor'is, tiel ke la larm'o'j ŝpruc'is el la okul'o'j, kaj ili sving'is kaj sving'is la man'o'j'n al kapitan'o Ŝtrump'o'long'a kaj la nigr'a'j infan'o'j tiel long'e, kiel ili pov'is vid'i ili'n.

    Ili hav'is ekster'ordinar'e favor'a'n vent'o'n dum la tut'a hejm'e'n'vetur'o.

    — Est'as plej bon'e, ke ni el'pren'u la kamizol'o'j'n en bon'a temp'o antaŭ la Nord'a Mar'o, Pip'i dir'is.

    — Uŝ, jes, Tom'i kaj Anjo dir'is.

    Baldaŭ montr'iĝ'is, ke ” Hopetosa ”, malgraŭ la favor'a vent'o ne pov'os ating'i la hejm'o'n antaŭ krist'nask'o. Tom'i kaj Anjo tre mal'ĝoj'is, kiam ili ek'aŭd'is tio'n. Imag'u, neni'u krist'nask'o kaj neniu'j krist'nask'a'j donac'o'j !
— Ni pov'us do sam'e bon'e est'i sur la Kurekuredutinsulo, Tom'i dir'is ĉagren'it'e.

    Anjo pens'i pri pa'nj'o kaj pa'ĉj'o kaj pens'is, ke ŝi tamen volont'e ven'os hejm'e'n. Sed est'is mal'ĝoj'e, ke ili perd'os la krist'nask'o'n, pri tio Tom'i kaj Anjo konsent'is.

    Mal'lum'a'n vesper'o'n komenc'e de januar'o Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo de'nov'e ek'vid'is la lum'o'j'n de la urb'et'o bril'i renkont'e. Ili est'is hejm'e.

    — Ĉa, tio est'is tiu Sud'mar'a vetur'o, Pip'i dir'is, kiam ŝi pas'is la pas'pont'et'o'n kun la ĉeval'o.

    Neni'u est'is sur'lok'e por renkont'i ili'n, ĉar neni'u pov'is sci'i, kiam ili hejm'e'n'ven'os. Pip'i lev'is Tomi'n kaj Anjon kaj Sinjor'o'n Nilson sur la ĉeval'o'n, kaj ili for'rajd'is en la direkt'o'n de Vila'o Vilaltao. La ĉeval'o dev'is bon'e trot'i, ĉar la strat'o'j kaj voj'o'j est'is plen'a'j je neĝ'o. Tom'i kaj Anjo rigard'is antaŭ'e'n tra la kirl'iĝ'ant'a neĝ'o. Baldaŭ ili est'os ĉe pa'nj'o kaj pa'ĉj'o. Kaj subit'e ili sent'is, ke ili sopir'as al ili. En la dom'o de famili'o Settergren lum'is tre invit'e, kaj tra la fenestr'o oni pov'is vid'i la ge'patr'o'j'n de Tom'i kaj Anjo sid'i ĉe la manĝ'o'tabl'o.

    — Tie est'as pa'nj'o kaj pa'ĉj'o, Tom'i dir'is, kaj li son'is kontent'a, kiam li dir'is tio'n.

    Sed Vila'o Vilaltao kuŝ'is tut'e mal'lum'a kaj kovr'it'a per neĝ'o.

    Anjo far'iĝ'is tre sen'esper'a je la pens'o, ke Pip'i en'ir'os tie'n sol'a.

    — Kar'a Pip'i, ĉu vi ne pov'as loĝ'i ĉe ni la unu'a'n nokt'o'n, ŝi dir'is.

    — Ho ne, Pip'i dir'is kaj plonĝ'is en la neĝ'o'n ekster la bar'il'pord'o. Nun mi dev'os unu'e iom ord'ig'i en Vila'o Vilaltao. Ŝi plu'e'n tret'is tra la profund'a'j neĝ'amas'o'j, kiu'j ating'is ŝi'n ĝis la ventr'o. La ĉeval'o trot'is post ŝi.

    — Jes, sed imag'u, kiel mal'varm'e est'as tie, Tom'i dir'is, kiam oni ne hejt'is dum long'a temp'o.

    — Baf, Pip'i dir'is. Se nur la kor'o est'as varm'a kaj bat'as, kiel ĝi dev'as, oni ne frost'as.

Pip'i Ŝtrump'o'long'a ne vol'as far'iĝ'i grand'a

    Ho, kiel la pa'nj'o kaj pa'ĉj'o de Tom'i kaj Anjo kares'is si'a'j'n infan'o'j'n, kaj kiel ili kis'is ili'n kaj serv'is bon'gust'a'n vesper'manĝ'o'n al ili kaj aranĝ'is ili'a'j'n lit'o'j'n, kiam ili en'lit'iĝ'is. Kaj ili sid'is long'e, long'e sur al lit'o'rand'o ĉe ili kaj aŭskult'is la rakont'o'j'n pri ĉio rimark'ind'a, kio'n ili tra'viv'is sur la Kurekuredutinsulo. Ili ĉiu'j tre ĝoj'is. Nur unu afer'o est'is mal'ĝoj'ig'a, kaj tio est'is pri la krist'nask'o. Tom'i kaj Anjo ne vol'is dir'i al si'a patr'in'o, ke ili est'as mal'ĝoj'a'j, ke ili mal'kapt'is la krist'nask'o'n kaj la krist'nask'a'j'n donac'o'j'n, sed tiel tamen est'is. Sent'iĝ'is tre ne'kutim'e re'ven'i, kiel ĉiam, kiam oni est'as vojaĝ'int'a, kaj est'us tre grand'a help'o, se est'us krist'nask'a vesper'o, kiam ili re'ven'is.

Iom dolor'is al Tom'i kaj Anjo, kiam ili pens'is pri Pip'i. Nun ŝi kompren'ebl'e kuŝ'is tie en Vila'o Vilaltao kun la pied'o'j sur la kap'kusen'o, kaj neni'u est'is ĉe ŝi por en'volv'i ŝi'n. Ili decid'is ir'i al ŝi kiel ebl'e plej baldaŭ la post'a'n tag'o'n.

    Sed la post'a'n tag'o'n la patr'in'o ne vol'is las'i ili'n ir'i, ĉar ŝi ne vid'is ili'n dum tiom long'a temp'o, kaj ceter'e ili'a av'in'o ven'is por tag'manĝ'i kaj dezir'i bon'ven'o'n hejm'e'n al la infan'o'j. Tom'i kaj Anjo mal'trankvil'e cerb'um'is, kio'n Pip'i entrepren'as la tut'a'n tag'o'n, kaj kiam mal'lum'iĝ'is vesper'e, ili ne plu el'ten'is.

    — Kar'a pa'nj'o, ni dev'as far'i vizit'o'n al Pip'i, Tom'i dir'is.

    — Jes, ek'kur'u do, sinjor'in'o Settergren dir'is. Sed ne rest'u tro long'e.

    Kaj Tom'i kaj Anjo ek'kur'is.

    Kiam ili ven'is al la bar'il'pord'o de Vila'o Vilaltao, ili halt'is kaj nur rigard'is. Aspekt'is ekzakt'e kiel krist'nask'a bild'kart'o. La tut'a vila'o kuŝ'is tie mol'e en'volv'it'a en neĝ'o kaj lum'is gaj'e el ĉiu'j fenestr'o'j. Sur la verand'o brul'is torĉ'o, kiu ĵet'is si'a'n lum'o'n long'e super la blank'a'n neĝ'o'kovr'il'o'n ekster'e. Voj'o est'is zorg'e fos'it'a ĝis la verand'o, kaj tial Tom'i kaj Anjo ne bezon'is vad'i en la neĝ'amas'o'j.

    Ĝust'e kiam ili pied'frap'e for'ig'is la neĝ'o'n sur la verand'o, la pord'o mal'ferm'iĝ'is kaj tie star'is Pip'i.

    — Bon'a'n krist'nask'o'n en ĉi tiu kaban'o, ŝi dir'is. Post'e ŝi pel'is ili'n en la kuir'ej'o'n. Kaj tie, tie ja star'is krist'nask'a arb'o ! La kandel'o'j est'is lum'ig'it'a'j kaj dek sep ŝpruc'fajr'aĵ'o'j brul'is, tiel ke krak'is kaj dis'ig'is hejm'a'n odor'o'n ĉirkaŭ si. Sur la tabl'o est'is serv'it'a krist'nask'a kaĉ'o kaj ŝink'o kaj kolbas'o kaj ĉiu'spec'a krist'nask'a manĝ'aĵ'o; jes, eĉ spic'kuk'a'j figur'o'j kaj benjet'o'j. En la forn'o flam'is la fajr'o, kaj ĉe la lign'uj'o star'is la ĉeval'o kaj skrap'is ĝentil'e per la pied'o. Sinjor'o Nilson salt'is tie'n re'e'n en la pice'o inter la ŝpruc'fajr'aĵ'o'j.

    — La intenc'o est'is, ke li est'u krist'nask'a anĝel'o, Pip'i serioz'e dir'is, sen est'as ne'ebl'e, ke li sid'u sen'mov'e.

    Tom'i kaj Anjo star'is tut'e mut'a'j.

    — Ho, Pip'i, Anjo dir'is, kiel mir'ind'e ! Kiel vi hav'is temp'o'n far'i ĉio'n ĉi ?
Tom'i kaj Anjo subit'e sent'is si'n eg'e ĝoj'a'j kaj feliĉ'a'j.

    — Mi opini'as, ke est'as bon'e, ke ni est'as hejm'e en Vila'o Vilaltao de'nov'e, Tom'i dir'is.

    Ili sid'iĝ'is ĉirkaŭ la tabl'o kaj manĝ'is amas'o'n da ŝink'o kaj riz'o'kaĉ'o kaj kolbas'o kaj spic'kuk'o'j, kaj ili opini'is, ke ili pli bon'gust'as ol banan'o'j kaj pan'frukt'o.

    — Kiel bon'eg'e, Anjo dir'is. Jen ni tamen hav'as krist'nask'o'n.

    Sed sen krist'nask'a'j donac'o'j, kompren'ebl'e.

    — Ho, jen vi dir'is vort'o'n, Pip'i dir'is. Mi kaŝ'is vi'a'j'n krist'nask'a'j'n donac'o'j'n. Ili'n vi dev'os serĉ'i mem.

    Tom'i kaj Anjo far'iĝ'is tut'e ruĝ'a'j en la vizaĝ'o pro ekscit'o, ili lev'iĝ'is kaj komenc'is serĉ'i. En la lign'uj'o Tom'i trov'is grand'a'n pak'aĵ'o'n kun la sur'skrib'o ” T O M I ”. En ĝi est'is bel'a farb'o'skatol'o. Sub la tabl'o Anjo trov'is pak'aĵ'o'n kun si'a nom'o, kaj en la pak'aĵ'o est'is bel'a ruĝ'a sun'ombrel'o.

    — Ĝi'n mi pov'os kun'pren'i al la Kurekuredutinsulo ven'ont'foj'e, kiam ni vetur'os tie'n, dir'is Anjo.

    Tut'e sub la kamen'kapuĉ'o kuŝ'is du pak'aĵ'o'j. Est'is mal'grand'a aŭt'o por Tom'i en unu kaj pup'teler'ar'o por Anjo en la ali'a.

    En la vost'o de la ĉeval'o pend'is et'et'a pak'aĵ'o, kaj ĝi en'hav'is horloĝ'o'n, kiu'n Tom'i kaj Anjo hav'u en si'a infan'ĉambr'o.

    Kiam ili trov'is ĉiu'j'n si'a'j'n krist'nask'a'j'n donac'o'j'n, ili fort'e ĉirkaŭ'brak'is Pipi'n dank'e. Ŝi star'is ĉe la kuir'ej'a fenestr'o kaj rigard'is ĉiu'n neĝ'o'n tie en la ĝarden'o.

    — Morgaŭ ni konstru'os grand'a'n dom'o'n el neĝ'o, ŝi dir'is.

    Kaj ni hav'u kandel'o'j'n, kiu'j brul'u en ĝi vesper'e.

    — Ho jes, ni far'u tio'n, Anjo dir'is kaj sent'is si'n pli kaj pli kontent'a, ke ŝi ven'is hejm'e'n.

    — Mi mir'as, ĉu ebl'us konstru'i ski'dekliv'o'n de la tegment'o al la neĝ'amas'o tie sub'e, Pip'i dir'is. Mi intenc'as instru'i al la ĉeval'o ski'i. Sed mi ne pov'as el'trov'i, ĉu ĝi bezon'as kvar ski'o'j'n aŭ nur du.

    — Ni tre amuz'iĝ'os morgaŭ, Tom'i dir'is. Kia bon'ŝanc'o, ke ni ven'is hejm'e'n mez'e de la krist'nask'a liber'temp'o.

    — Ni ĉiam amuz'iĝ'os, Anjo dir'is. Ĉi tie en Vila'o Vilaltao kaj sur la Kurekuredutinsulo kaj ĉie.

    Pip'i kap'jes'is. Ĉiu'j tri ramp'is sur la kuir'ej'a'n tabl'o'n. Subit'e mal'gaj'a ombr'o flug'is sur la vizaĝ'o'n de Tom'i.

    — Mi vol'as neniam far'iĝ'i grand'a, li dir'is decid'e.

    — Ankaŭ mi ne, Anjo dir'is.

    — Ne, est'as neni'o pri'diskut'ind'a, Pip'i dir'is. Plen'kresk'ul'o'j neniam amuz'iĝ'as. Ili nur hav'as amas'o'n da ted'a labor'o kaj idiot'a'j'n vest'o'j'n kaj dorn'o'kal'o'j'n kaj ¼kominuman impost'o'n.

    — Komun'um'a impost'o est'as la nom'o, Anjo dir'is.

    — Jes, sed ĝi est'as tamen la sam'a rub'aĵ'o, Pip'i dir'is. Kaj ili est'as plen'a'j da superstiĉ'o kaj frenez'aĵ'o'j. Ili kred'as, ke okaz'os grand'a akcident'o, se ili hazard'e met'as la tranĉ'il'o'n en la buŝ'o'n, kaj tiel plu.

    — Kaj ili ne kapabl'as lud'i, Anjo dir'is. Hu, ke oni dev'as far'iĝ'i grand'a !
— Kiu dir'is, ke oni dev'as far'iĝ'i, Pip'i demand'is. Se mi ne erar'e memor'as, mi ie hav'as kelk'a'j'n pilol'o'j'n.

    — Kia'j'n pilol'o'j'n, Tom'i dir'is.

    — Kelk'a'j'n tre bon'a'j'n pilol'o'j'n por tiu, kiu ne vol'as far'iĝ'i grand'a, Pip'i dir'is kaj salt'is de la tabl'o. Ŝi serĉ'is ĉie en la ŝrank'o'j kaj skatol'o'j kaj post moment'o ŝi ven'is kun io, kio simil'is ekzakt'e al tri flav'a'j piz'o'j.

    — Piz'o'j, Tom'i dir'is surpriz'it'a.

    — Ĉu tio'n vi kred'as, Pip'i dir'is. Ĉi tio ne est'as piz'o'j. Est'as krumelundpiloloj. Mi ricev'is ili'n antaŭ long'e en Rio de mal'jun'a indi'an'estr'o, kiam mi hazard'e menci'is, ke mi ne tre volont'e far'iĝ'us grand'a.

    — Ĉu help'as kun nur tia'j mal'grand'a'j pilol'o'j, Anjo dir'is dub'e.

    — Ho jes, Pip'i asert'is. Sed oni dev'as manĝ'i ili'n en mal'lum'o, kaj oni dev'as dir'i la jen'o'n:
” Bon'a et'a krumelunda mi ne vol'as iĝ'i grund'a. ”
— ” Grand'a ” vi cert'e vol'as dir'i, Tom'i dir'is.

    — Se mi dir'is grund'a, mi vol'as dir'i grund'a, Pip'i dir'is. Tio est'as la artifik'o, vi kompren'as. La plej mult'a'j dir'as grand'a, kaj tio est'as la plej mal'bon'a afer'o, kiu pov'as okaz'i. Ĉar tiam oni komenc'as kresk'i pli ol iam ajn. Est'is iam knab'o, kiu manĝ'is tia'j'n pilol'o'j'n. Li dir'is ” grand'a ” anstataŭ ” grund'a ”. Kaj li komenc'is kresk'i tiel, ke oni pov'is tim'i la mal'lum'o'n. Mult'a'j'n metr'o'j'n po tag'e. Est'is mizer'e. Est'is ĉiu'kaz'e komfort'e, tiom long'e ke li pov'is paŝt'i si'n rekt'e el la pom'arb'o'j, proksim'um'e kiel ĝiraf'o. Sed baldaŭ tio ne funkci'is, li est'is tro long'a. Kiam kelk'a'j vir'in'o'j ven'is hejm'e'n al li por salut'i kaj vol'is dir'i: ” Ho, kiel grand'a kaj kapabl'a vi far'iĝ'is ”, ili dev'is kri'i per megafon'o, por ke li aŭd'u. Oni vid'is neni'o'n ali'a'n ol li'a'j'n long'a'j'n mal'dik'a'j'n krur'o'j'n, kiu'j mal'aper'is inter la nub'o'j kiel du flag'stang'o'j. Oni neniam aŭd'is de li, jes, unu foj'o'n, kaj tio est'is, kiam li vol'is lek'i la sun'o'n, tiel ke li ricev'is brul'vezik'o'n sur la lang'o, tiam li el'ig'is kri'eg'o'n, tiel ke la flor'o'j velk'is sur la ter'o. Sed tio ankaŭ est'is la last'a viv'o'sign'o de li. Sed la krur'o'j cert'e daŭr'e ĉirkaŭ'migr'as tie en Rio kaj far'as mal'ord'o'n en la trafik'o, mi pens'as.

    — Mi ne kuraĝ'as manĝ'i pilol'o'n, Anjo dir'is terur'ig'it'a. Se mi mal'ĝust'e dir'os.

    — Vi ne dir'os mal'ĝust'e, Pip'i dir'is konsol'e. Se mi kred'us, ke vi far'us tio'n, mi ne don'us al vi pilol'o'n. Ĉar est'us tre enu'e nur hav'i vi'a'j'n krur'o'j'n kun kiu'j lud'i. Tom'i kaj mi kaj vi'a'j krur'o'j, tio est'us bel'a societ'o.

    — Ho, vi ne dir'os erar'e, Anjo, Tom'i dir'is.

    Ili esting'is ĉiu'j'n krist'nask'a'j'n kandel'o'j'n. Far'iĝ'is tut'e mal'lum'e en la kuir'ej'o, escept'e ĉe la forn'o, kie la fajr'o ard'is mal'antaŭ la luk'o'j. Ili sid'iĝ'is silent'a'j en rond'o mez'e sur la plank'o. Ili pren'is la man'o'j'n unu de la ali'a. Pip'i don'is al Tom'i kaj Anjo po unu krumelundan pilol'o'n. Juk'is pro ekscit'o laŭ la spin'o.

    Imag'u, post moment'o tiu strang'a pilol'o est'os en la stomak'o, kaj post'e ili neniam, neniam bezon'os far'iĝ'i grand'a'j. Est'is mir'ind'e.

    — Nun, Pip'i flustr'is.

    Ili en'glut'is si'a'j'n pilol'o'j'n.

    — Bon'a est'as krumelunda, mi ne vol'as iĝ'i grund'a, ĉiu'j tri dir'is sam'temp'e.

    Jen far'it'e. Pip'i lum'ig'is la plafon'a'n lamp'o'n.

    — Mir'ind'e, ŝi dir'is. Nun ni ne bezon'as iĝ'i grand'a'j kaj ricev'i dorn'o'kal'o'j'n kaj ali'a'j'n mizer'aĵ'o'j'n. Sed la pilol'o'j ja kuŝ'is en mi'a ŝrank'o tre long'e, kaj oni ne pov'as est'i tut'e cert'a, ke la fort'o ne el'ir'is. Sed ni esper'u la plej'bon'o'n.

    Anjo ek'pens'is pri io.

    — Ho, Pip'i, ŝi dir'is terur'ig'it'a, vi ja iĝ'us mar'rab'ist'o, kiam vi far'iĝ'us grand'a.

    — Baf, mi pov'as tamen far'iĝ'i tio, Pip'i dir'is. Mi pov'as far'iĝ'i et'et'a mar'rab'ist'o, kiu tamen dis'vast'ig'as mort'o'n kaj konfuz'o'n ĉirkaŭ si.

    Ŝi cerb'um'is dum moment'o.

    — Imag'u, ŝi dir'is. Imag'u, se ven'os sinjor'in'o, kiu preter'pas'os ĉi tie iam post mult'a'j jar'o'j kaj ek'vid'os ni'n ĉirkaŭ'kur'i lud'ant'e en la ĝarden'o. Tiam ŝi ebl'e demand'os vi'n, Tom'i: ” Kiom da jar'o'j vi hav'as, amik'et'o ? ” Kaj tiam vi respond'os: ” Kvin'dek tri jar'o'j'n, se mi ne erar'e memor'as ”.

    Tom'i kontent'e rid'is.

    — Tiam ŝi ja pens'os, ke mi est'as tre mal'grand'a je kresk'o, li dir'is.

    — Jes, kompren'ebl'e, Pip'i konsent'is. Sed tiam vi pov'os dir'i, ke vi est'is pli grand'a, kiam vi est'is pli mal'grand'a.

    Ĝust'e tiam Tom'i kaj Anjo memor'is, ke ili'a patr'in'o admon'is ili'n ne rest'i tro long'e.

    — Ni ja dev'as ir'i hejm'e'n nun, Tom'i dir'is.

    — Sed ni re'ven'os morgaŭ, Anjo dir'is.

    — Bon'e, Pip'i dir'is. Ni komenc'u la neĝ'o'dom'o'n je la ok'a.

    Ŝi akompan'is ili'n al la bar'il'pord'o, kaj ŝi'a'j ruĝ'a'j har'plekt'aĵ'o'j danc'is ĉirkaŭ ŝi, kiam ŝi re'kur'is al Vila'o Vilaltao.

    — Imag'u, Tom'i dir'is moment'o'n post'e, kiam li est'is bros'ant'a si'a'j'n dent'o'j'n, imag'u, se mi ne sci'us, ke est'as krumelundpiloloj, mi pov'us ĵur'i, ke est'as ordinar'a'j piz'o'j.

    Anjo star'is ĉe la fenestr'o de la infan'ĉambr'o en si'a roz'kolor'a piĵam'o kaj rigard'is al Vila'o Vilaltao.

    — Rigard'u, mi vid'as Pipi'n, ŝi kri'is rav'it'e.

    Ankaŭ Tom'i rapid'is al la fenestr'o. Jes ver'e. Nun, kiam la arb'o'j est'is sen'foli'a'j, oni pov'is vid'i en la kuir'ej'o'n de Pip'i.

    Pip'i sid'is ĉe la tabl'o kun la kap'o apog'it'a al la brak'o'j. Kun rev'a esprim'o en la okul'o'j ŝi fiks'e rigard'is kandel'o'n, kiu star'is antaŭ ŝi kun flirt'ant'a flam'o.

    — Ŝi... ŝi aspekt'as tre sol'a ia'manier'e, Anjo dir'is kaj ŝi'a voĉ'o trem'et'is. Ho, Tom'i, se est'us maten'o kaj ni pov'us tuj ir'i al ŝi.

    Ili star'is tut'e silent'a'j kaj el'rigard'is en la vintr'a'n vesper'o'n.

    La stel'o'j lum'is super la tegment'o de Vila'o Vialaltao. Tie intern'e est'is Pip'i. Ŝi ĉiam est'os tie. Est'is mir'ind'e pens'i pri tio.

    La jar'o'j pas'os, sed Pip'i kaj Tom'i kaj Anjo ne far'iĝ'os grand'a'j.

    Kompren'ebl'e, se la fort'o ne mal'aper'is el la krumelundpiloloj ! Ven'os nov'a'j printemp'o'j kaj somer'o'j, kaj nov'a'j aŭtun'o'j kaj vintr'o'j, sed ili'a lud'ad'o daŭr'os. Morgaŭ ili konstru'os neĝ'o'dom'o'n kaj far'os ski'dekliv'o'n de la tegment'o de Vila'o Vilaltao, kiam est'os printemp'o ili grimp'os en la kav'a'n kverk'o'n, kie limonad'o kresk'as, ili lud'os objekt'o'serĉ'ant'o'j'n, kaj ili rajd'os sur la ĉeval'o de Pip'i, ili sid'os en la lign'ej'o kaj rakont'os histori'o'j'n, ili ebl'e ankaŭ re'vojaĝ'os al la Kurekuredutinsulo por vizit'i Momon kaj Moanan kaj la ali'a'j'n, sed ili ĉiam re'ven'os al Vila'o Vilaltao. Jes, est'is mir'ind'e konsol'a pens'o — Pip'i trov'iĝ'as en Vila'o Vilaltao.

    — Se ŝi vol'us rigard'i ĉi tie'n, ni pov'us man'sving'i al ŝi, Tom'i dir'is. Sed Pip'i nur fiks'e rigard'is antaŭ si kun rev'ant'a'j okul'o'j.

    Post'e ŝi esting'is la lum'o'n.

    www. omnibus. se/ink'o I S B N 91- 7303- 058- 9 196